naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

koude wintermorgen

door zoe_b

Het was een koude wintermorgen toen het gebeurde. Zeven uur 's morgens, ochtendspits en grote drukte. Die ochtend was iedereen, zoals gewoonlijk, meegegaan in de sleur van de ochtend en had zonder nadenken het dagelijkse routine volbracht: opstaan, douchen, aankleden, eten, vertrekken. Niet willend om de warme dekens te verlaten, om de warme douche te verlaten, om het warme huis te verlaten. Zo lang mogelijk willen blijven, maar toch zo snel mogelijk weg gemoeten. Het was een snelheid op een onmogelijke manier gecombineerd met een kruipende traagheid, bijna zelfs dwingend, maar machteloos tegelijk. Als de marteling tot het onvermijdbare vertrek dan lang genoeg had geduurd, kropen de meesten achter het stuur, met grote tegenzin, als een opgejaagd brokje stress, tot boven gevuld met zinloze zorgen en onbelangerijke ongerustheden.
Ik was geen uitzondering. Half bevroren zat ik in de auto, wachtend op het moment dat de verwarming zou beginnen werken en totdat de ruiten zouden ontdooien. Als dat eenmaal gebeurd was, reed ik de oprit af, voorzichtig en uiterst geconcentreerd, terwijl ik hopeloze pogingen deed om elke ijsplek te vermijden. Helaas, minstens eenmaal per dag ontglipte er eentje aan mijn aandacht en slipte mijn auto wanhopig voor meer dan een volledige seconde. Eigenlijk was het niets, minder zelfs dan niets, maar sinds het trauma van vorige winter had ik een heilige schrik van ijsplekken. Ze waren mijn ergste nachtmerries en grootste angstaanjagers. Gelukkig had ik tegen hen - en al mijn andere, (pietluttige) bekommernissen - mijn redemie: koffie.
Mijn eerste kop was net binnen, de tweede stond klaar naast me en de derde zat in een tot boven gevulde, rode thermos. Telkens als ik voor een rood licht stond - zoals nu - dacht ik aan die thermos. Elke keer opnieuw nam ik dan snel een slok van de veel te hete koffie en elke keer opnieuw versprong het licht dan net op hetzelfde moment naar groen. En elke keer opnieuw kreeg ik er alleen maar meer stress door.
Vandaag was geen uitzondering. De opening van de thermosbeker was enkele centimeters van mijn lippen verwijderd toen er uit de auto achter me plotseling zoveel lawaai kwam dat ik, ernstig verschoten dat ik was, de helft van de hete koffiebeker over mijn witte blouse gooide. Zachtjes jammerend en luid foeterend duwde ik haastig de gaspedaal in, met de bedoeling om ze snel mogelijk weg te geraken van de boos-kijkende bestuurders rondom me. Uiterst geconcentreerd reed ik zo nog tien minuten verder, terwijl ik om de zoveel seconden een blik in mijn achteruitkijkspiegel wierp, hopend dat die ene rode auto achter me miraculeus zou verdwijnen. Na enkele minuten drong het besef tot me door dat de natte en warme plek op mijn blouse hete koffie was, dat ik een vergadering in tien minuten had en dat ik die niet zou halen. Het drong tot me door dat net vandaag onze belangerijkste klant langskwam en dat net vandaag ik er zou zijn. Het drong tot me door mijn baas daarmee niet zou kunnen lachen; het drong tot me door dat ik geen propere kleren op mijn werk had liggen.
Het drong tot me door dat mijn leven in het honderd liep.
Deze ochtend had ik tot aan mijn enkels in de problemen gestaan; nu was ik veel dieper gezakt. Mijn hoofd stond op springen, mijn leven op instorten en mijn werk op een paar centimeter verwijderd van ontslag.

En dat was mijn fout. Die ene, kleine, fatale fout. Ik was niet geconcentreerd; ik was niet aan het kijken. Ik zag het niet afkomen, ik hoorde het niet afkomen, ik voelde het niet afkomen.
Het was er voordat ik het wist. Het verscheen vanuit het niets, plotselings and onverwachts. Ik was er niet op voorbereid, ik was er niet op voorzien.
Maar toch was het daar. Toch rééd het daar. Voor me. Naar me toe. Volledig de verkeerde richting uit. In het schemer donker, met achter zich de opkomende zon die tervergeefs met haar warme stralen de kille aarde probeerde op te warmen.
Dat was wat het ook was. Tervergeefs.
Want ik probeerde. Ik probeerde het echt. Ik rukte aan mijn stuur, gooide de auto opzij. Remde. Bruusk en hard. Gilde. Schreeuwde. Staarde verlammend naar het naderende voertuig.
Duizend gedachten flitsen door mijn hoofd. De vergadering, mijn baas, mijn werk, mijn leven, de koffie. Help. De teleurstelling, de eenzaamheid, de verloren liefde, de gebroken trouw. Help help help. De stress, de pijn, de vreugde. Hij gaat te snel. De auto gaat te snel. Mam. Pap. Noa.
Ik ging dit niet halen. Ik ging dood.
Ik ging dood.

feedback van andere lezers

• pieter
  Zoë, een uitstekende binnenkomer op deze site.
  Mooi en spannend de 'morning blues' beschreven.
  
  Vriendelijke groet,
  Pieter.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 2

Uitstekend: 1 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 1 stem(men)