< terug
Billie heeft bagage
'Nummertje!' roept Billie brutaal, maar zijn ogen dragen zichtbaar tranen.
De kastelein spoelt rustig de glazen, 'nummertje wat?' hij kijkt verbaast.
Billie zit lamlendig alleen aan de bar, 'een wereld zonder jou van Marco en Trijntje'.
Het is dinsdagavond en het favoriete nummer van een andere stamgast staat pas net aan. De kastelein twijfelt even, maar gaat op uitzondering mee met de flow van de verdrietige Billie. Natte vingers drukken op het plastic scherm van de dj-booth en abrupt stoppen de trompetten, het gedrum, en de stem van Ramses Shaffy.
De tijd staat stil als de piano begint te spelen. Marco Borsatos eerste wijze woorden liegen niet. Billie heeft altijd een masker op, en als stamgasten er om vragen, roept hij dat het heerlijk is, alleen. Billie sluit zijn ogen. Hij ziet zichzelf nog de foto's van de wand halen. Een prikkeling schiet naar zijn buik, en hij gaat op zijn barkruk staan. Met armen boven zijn hoofd is hij bij het live concert van Marco en Trijntje beland. In zijn rechterhand een brandende aansteker, in zijn linkerhand een vol bierglas. Alleen en zonder haar. Met de muziek voelt hij het verlies van de dag waarop ze hem zou verlaten. Hij mist haar armen om hem heen. Nu kan hij het echt niet meer aan. Billie schopt een vol bierglas, die de kastelein net neerzet, naar de grond en stapt op de bar, net als Trijntje met haar solo begint. Billie vindt dat ze liegt. Zijn ex las helemaal geen boeken en keek nooit tv. Hij wankelt even over het natte barblad en hervindt zich pas als het duet begint.
'Ik kan je niet la-a-ten gaan!' op de hoogste toon imiteert hij Marco live op het podium. Harrie staat dichtbij de wanhopige Billie, geïrriteerd omhoog te kijken. In vijftien jaar tijd heeft hij die man al vaker zo gezien. Het is zijn nummer dat Billie heeft onderbroken, en het is zijn bier dat Billie zojuist van de bar trapt. Harrie staat nu aan, zijn bloed kookt terwijl Billie argeloos doorgaat met zijn show.
'Al schreeuw ik dat het beter is!' Billies volume bereikt het hoogtepunt waarop Harries oren bijna ontploffen. De eindeloze echtscheiding, kinderen stonden tussen vader en moeder, de sloten van zijn oude huis werden vervangen, eenzaam stond hij op straat, alles heeft hij gezien, maar dit kan er nu niet bij, en grijpt getemperd een lege bierfles van de bar. Harrie loopt naar de andere kant van de ruimte en keert de fles in een handomdraai dat het laatste vocht naar de vloer druipt. Hij heeft de man op de bar goed in het vizier, houdt de fles langs zijn oor over zijn schouder heen en roept in koor met Billie, Marco en Trijntje:
'Ik kan dit gewoon niet aan!' Harrie mikt en schiet, en de tijd gaat traag. De fles keert en kantelt in slow motion, het hoofd van de kastelein volgt de actie. Roterend vliegt het verder, en raakt Billies kop. Die klapt met een dreun neer op de grond, maar krabbelt op en wrijft over zijn hoofd. Het is zo stil in hem. 'Je bent niet alleen!' Harrie hangt weer aan de bar en kijkt naar de kastelein. Hij is zijn woede al weer kwijt. In een zucht zegt hij dan: 'mag ik Ramses Shaffy - zonder bagage, een tequila en één flaasje? 't Zelfde voor hem'.
feedback van andere lezers- pieter
Ben,
Dit lijkt mij niet een echt gezellige kroeg. Meer een instelling voor geesteszieken. Maar als het echt zo gegaan is, dan heb je dat goed beschreven.
Vriendelijke groet,
Pieter.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 1Uitstekend: 0 stem(men), 0%Goed: 1 stem(men), 100%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men)
|