Volg ons op facebook
|
< terug
Lotsbestemming 2/5
Als hij weer kan zien staat hij verbaasd om zich heen te kijken op een kale witte vlakte. Niet wetend hoe hij hier komt dwaalt hij rond, maar zo ver hij kan zien lijkt de vlakte oneindig groot. Plots merkt hij een lichtspiraal op, die langzaam maar zeker een menselijke vorm aanneemt.
"Wees welkom, Dirk De groot."
"Waar ben ik?"
"Tja, hoe noemen jullie mensen, dit hier. Het paradijs, de hemel, nirwana, en nog veel meer."
"Is deze vlakte de hemel. Dat ziet er nogal eentonig uit. Moet ik hier tot in de oneindigheid rondlopen."
"Dat niet, Dirk. Hier worden de pas overleden identiteiten beoordeeld."
"Beoordeelt. Wie doet dat? Jij?"
"Nee, dat doe je zelf. Ik observeer je tot je gedachte opgeklaard zijn."
"Dat begrijp ik niet, maar nu wil ik weten wie je bent?"
"Ik heb geen naam, Dirk. Noem mij maar de begeleider, Dat is al een eeuwigheid mijn taak hier."
Voor Dirk nog iets kan zeggen, vervaagd de vlakte. Een seconde later verschijnt een heel mooie moderne stad voor zijn ogen. Hij kijkt verbaasd om zich heen. Sommige gebouwen kan hij herkennen, anderen niet. Overal lopen mensen alsof ze nog steeds in leven zijn. Dirk merkt dadelijk dat hun uitstraling verschilt. Sommigen hebben een witte, anderen verschillende graden van licht naar donker. Hij voelt dat de begeleider nog steeds naast hem staat en wendt zich tot hem. Als hij hem aankijkt schrikt hij hevig. Voor hem staat een mooie zwartharige vrouw. Ze lijkt niet alleen op zijn zus, die al elf jaar geleden vermoord werd, maar zij moet het zijn.
"Taya, zus. Hoe kom je hier zo plots?"; stamelt hij.
"Ik ben je zus niet, Dirk, maar de begeleider."; zegt de vrouw kalm, terwijl ze voor zijn ogen weer in de begeleider verandert.
"Hoe is dat mogelijk? I.ik zag mijn zus."
"Dat klopt, Dirk. Een geconcentreerde gedachte verandert je heel omgeving. Wees echter voorzichtig met de dingen waar je aan denkt en concentreer je er niet op, tenzij je het wenst."
"Mijn zus, is die hier?"
Even zegt de begeleider niets, terwijl hij de gegevensbanken doorzoekt.
"Ja, Dirk. Ze is hier nog steeds, maar niet voor lang meer."
"Kan ik haar zien?"
"Zeker, het kan geen kwaad. Maar ik moet je wel verwittigen. Taya haar leven is geëvolueerd en verwerkt. Ze zal je wel herkennen, al is ze niet meer dezelfde."
Weer vervaagd de omgeving en dan staat Dirk alleen in een klein mooi ingerichte salon.
"Laat haar niet teveel schrikken, Dirk. Ik moet weg want er zijn paar nieuwelingen aangekomen."; hoort Dirk de begeleider nog zeggen.
'Waar ben ik nu weer? Het is hier wel mooi ingericht.'; denkt hij verbaasd, terwijl hij om zich heen kijkt.
'Verdomme, waar is mijn begeleider? Nu is hij weg en ik wilde hem nog een paar vragen stellen.'; denkt hij.
Plots hoort hij een liedje spelen, een liedje dat zijn zus heel graag hoorde.
'Het komt uit de gang.'; denkt hij en loopt in de richting van het geluid.
Nieuwsgierig loopt hij door de gang en nadert de keuken. In de deur opening blijft hij staan. Aan de tafel staat een jonge vrouw met haar rug naar de deur. Ze heeft een blauwe jeansbroek en een lichtblauwe hemd. Ze zet kalm een paar gesneden boterhammen op de tafel tussen de twee tassen die erop staan. Voor hij iets kan zeggen, zegt de vrouw, terwijl ze omkijkt.
"Welkom, broertje. Kom er maar bij zitten."
Dirk blijft verrast staan, zijn gedachten dwarrelen door elkaar.
'Hoe kan Taya weten dat hij…'
Niet schrikken, Dirk. Hier kan ik de gedachten van iedereen lezen. Op Aarde noemen ze dat telepathie."
"Wat, je kan mijn…"
"Ja, kom ga zitten."
Dirk loopt aarzelend op de tafel toe en kijkt zijn zus nieuwsgierig aan. Hij merkt dadelijk haar witte uitstraling op.
"Ze zal haar toch met dash gewassen hebben.'; denkt hij spottend, terwijl hij haar omarmt.
Taya moet moeite doen om haar lichaam de stabiliseren, anders zouden zijn handen door haar heen gaan.
'Misschien zou haar broer zich dan 'dood' schrikken'; denkt ze, terwijl een glimlach op haar gezicht verschijnt.
"Je ziet er goed uit, zusje. Je lijkt zelfs jonger."; hoort ze hem plots zeggen.
"Dat klopt, Dirk. Hier kan iedereen eruit zien zoals hij het wenst. We hebben geen echte lichamen, maar om ons een wereld beeld vormen wij zowel onszelf als onze omgeving."
"Is dat nodig."
"Voor de meeste wel, omdat ze anders helemaal verward zouden raken, omdat we elkaar zonder aanpassing als zielen niet zouden herkennen. Naarmate we onze levens meer en meer evolueren, raken ook meer en meer aangepast aan deze wereld. waardoor wordt onze lichamelijke vorm het steeds minder noodzakelijk."
Dirk probeert zijn gedachten op een rijtje te brengen en vraagt plots:
"Waarom hebben de mensen in de stad en verschillende uitstraling"
"Heb je dat gemerkt. Dat is snel. Dat is het gevolg van de aanpassingsgraad. Hoe witter de uitstraling hoe minder ze de lichamelijke vorm nodig hebben."
Dirk kijkt Taya glimlachend aan, terwijl hij een boterham opneemt.
"Moeten we dan eten, als we geen lichaam hebben, dan…"
"Nee, Dirk. Eten hebben we niet nodig. Dit hier is alleen maar omdat we onze vroegere levenswijze proberen na te bootsen."
"Dus dit moet ik niet opeten."
"Nee, broertje. Want het is in feite toch maar inbeelding. Honger zal je niet krijgen, want je bent alleen een bewustzijn, dat hier is om te evolueren."
"Evolueren, Naar wat.."
"Dat is iets voor later, dan zal je het beter begrijpen. Kom, ik zal je een rondleiding door de stad geven."; zegt Taya.
Dirk kijkt zijn zus verbaasd aan, terwijl ze recht staat.
"Kom je, of wil je iets anders doen."
"Nee, ik voel dat ik tijd genoeg heb."; lacht hij en volgt haar voorbeeld.
Even later dalen beide stilzwijgend af met de lift.
"Is dat wel nodig?"; vraagt Dirk plots.
"Nee, we kunnen ook met een gedachte naar beneden gaan."; antwoordt Taya met lichte spot.
"Met een gedachte. Kan jij dat ook?";
"Zeker. Iedereen kan dat hier, zodra hij de mogelijkheden van deze nieuwe wereld kan herkennen. Jij ook, broertje."; spot Taya.
"Ben je daar zeker van, zusje."
"Ja, kom geef me een hand."
Dirk doet het aarzelend, maar beiden schrikken als hun handen doorheen elkaar gaan. Dan glimlacht Taya en op hetzelfde moment verandert de omgeving en broer en zus staan plots naast elkaar op de straat.
feedback van andere lezers- erinneke
erg knap geschreven - Ghislaine
Wauw, prachtig. Kijk halsrijkend uit naar het volgende deel.
Jelsi: Deel 3 is er. Bedankt voor het lezen.
|
