Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 036. voor Zijn aanschijn
Wat er van je lichaam nog rest, ligt nu onder een arduinen steen op het kerkhof. En? Heeft je verbeelding jezelf overleefd? Sta je daar nu met je weegschaaltje van vrouwe Justitia aan Zijn rechterhand? Mocht je voor Zijn aanschijn treden? Heb je het dan godverdomme gezien dat jouw Schepper die duizend keer machtiger is dan de aardwormen een ander soort Recht hanteert? Dat die lieve Jesaja maar wat bazelde over wolven die slapen bij lammetjes? Dat de koekoeken hun ei leggen in het nest van een ander? Dat parasieten overleven in zieke darmen? Dat gieren azen op lijken? Dat bijtjes de schreeuwerigste bloemen eerst en meest bezoeken? Heeft Hij je verteld dat ongeluk ongeluk aantrekt en dat succes leidt tot meer succes? Heeft hij je gezegd wat er gebeurt met dochters van geestrijke vaders die dag in dag uit de boom van goed en kwaad staan te bewaken?
Je moest mij zo nodig beschermen. Goed, misschien was je niet alleen om mijn, pardon 'onze' naam bekommerd, maar ook nog een beetje om mij. Tenslotte was ik je kroonprinsesje, de enige in huis met genoeg ruggengraat en verstand om in jouw voetsporen te treden. Je was bang dat Marcel mijn jeugd zou bederven. Mag ik je vragen papa, welke jeugd? Als ik een jeugd heb gehad is het dankzij Marcel. Dat zelfzekere studentje dat je in die gammele peda tussen al die gibbertrienen achterliet, was zich er nauwelijks bewust van dat ze armpjes en beentjes, tenen, een neus, wangen en een pront kontje had. Om dat te ontdekken moet je nu eenmaal tijd en ruimte krijgen om te spelen. Bij Marcel leerde ik mijn kop aan de kapstok hangen en léven zonder uitstel. Jij las me voor uit de bijbel: 'Kijk naar de bloemen op het veld, naar de vogels in de lucht…'. Marcel dééd het.
En, meester Johannes Jozef Maria Vangenechten, kreeg je de uiteindelijke absolutie voor je eigen dubieuze praktijkjes? Heeft Hij je die stapel geseponeerde rechtszaken van de vriendjes van je heilige clubje vergeven? Papa, ze zijn door mijn eigen handen geweest, die papieren van jou die eigenlijk nooit nog het licht mochten zien. Waarom heb je ze niet verbrand? Wou je dat iemand, ik, ze vooralsnog zou vinden? Moest je zo nodig het enige dat ik ooit voor dat kille perkamenten zwijgzame standbeeld dat mij verwekt heeft, heb kunnen voelen ook nog stuk maken? Neen, ik mocht je niet echt. Maar in je onkreukbaarheid geloofde ik. Was je al niet warm, je was schoon in mijn ogen. Schoon van geest dan toch minstens. Maar jij, die mij leerde achter elke lantaarnpaal een dief te vermoeden, jij die mijn beste vriend Marcel per se wou laten klissen voor iets dat hij nota bene niet had gedaan, jij was corrupt.
feedback van andere lezers- geertje
"Maar jij, die mij leerde achter elke lantaarnpaal een dief te vermoeden....."
An, ik heb jouw www.rdx.be nog niet intens genoeg gelezen om te kunnen samenvatten, ik ga me daar eens aanzetten...(ik lees veel, maar ga me op een dag eens bezighouden met jouw werk, die ik trouwens elke dag wel; iemands werk extra gaan lezen)
Ik lees niet met pen en papier naast me, wat jij wel doet, vermoed ik.
Ik "lift" zinnen uit stukjes, verhalen, gedichten die ik subliem vind...
om aan te geven hoe jouw schrijven mij telkens raakt...
ik hoop daarmee mijn erkenning voor jouw talent te kunnen aangeven.
groet,
Vansion: Jouw erkenning heb ik al dubbel en dik gekregen hoor, Geertje. Ik trouwens niet alleen hé. - commissarisV
Je hebt me wederom getroffen an. Het is zo herkenbaar, maar zo anders ingepakt.Witgekalkte graven en de 'onozele kinderen' die in hun naïeve 'slimheid' de wereld trachten beter te maken . Die zin met de 'boom van goed en kwaad vind ik subliem'. Niet zozeer qua stijl, die punten zijn zo al binnen, maar van beeldschepping. Dit is een stukje om te koesteren...
Vansion: Je zegt het ... - Ghislaine
Wanneer de pen om wraak verzoekt, laat ze een onmiskenbaar teken na, scherp tot de laatste punt. Wanneer dit werk uitkomt in boekvorm, koop ik het.
Vansion: Haha. Wanneer dit boek uitkomt ... Ik twijfel of ik het zou proberen ... en denk dat het toch niet zou lukken ... - jean_loeckx
Bezing, o muze, de wrok van Tanne.
En naadloos gaat haar klacht tegen de vader over naar een klacht tegen het onrecht, maar wat een klacht, een klacht tot tegen het onrecht van de natuurwetten zelf, die zeggen dat je valt als je jezelf gooit.
Universeler kan het niet.
Een oraison funèbre is altijd gedateerd.
Deze niet, omdat ze tot alles en allen is gericht, tot alle sterfelijken en tot al deze die al gestorven zijn en al deze die nog geboren moeten worden.
Een oraison funèbre als een raison funèbre waarin de worstelende raison de vivre als een ochtend doorheen priemt.
Het is iets beters en minder luxueus als Weltschmerz,
omdat het iedereen aangaat, wat iedereen aanbelangt is nooit luxe.
Het is de eerstaanwezende pijn van het onstoffelijke, de nostalgie naar een toekomst, de ontworteldheid van het eeuwige in ons, de ontheemdheid van eenzelfde geest in alle lichamen.
Het klaagt de oneerlijkheid van zwaartekracht aan, de valse bescheidenheid van inertie, de lichtgeraaktheid van wrijving.
Heerlijk, An, hoe Tanne via de vader de verwekker eigenlijk tegen God de Schepper fulmineert. En hoe haar vloeken eigenlijk bidden is.
Hoe ze door haar eerlijk vloeken bidden leert.
Blasfemischer kan het niet.
(Het deed me ook denken aan een gelijksoortige verontwaardiging op het einde van mijn Terranaute :
“Faut-il s’en étonner, mesdamesmessieurs du jury,
que l’entourage physique
est un milieu cruel et tragique ?
Où l’on s’approche sens opposés,
où l’on cesse aux touchers,
où l’on cesse aux caresses,
où l’on se taît au baiser,
où l’absence ne pèse rien et n’a pas de quoi,
où le plus court chemin - même entre deux souffrances-
est toujours le chemin le plus droit.” )
De tweede alinea is niet minder.
De link met het hier en nu.
Rendez-vous van het hier en nu met de link.
Tanne.
De ontluistering als nalatenschap van de vader.
Wat kan je nog minder nalaten ?
Tenzij de halfgeleegde laden en motieven van opportunisme en corruptie ?
Middelmatigheid ten top.
Waarbij de erfgenaam tot de eigen dood naar de gebroken ontbrekende helften mag streven.
Alle vergif is een mengeling, het grootste vergif is een mengeling van louter helften, een legering van alle elementen tegelijk op vuurtjes van spiritus uitgekookt.
Johannes Van Genechten. Na zijn dood als vader, zijn dood als mens, de dood van zijn imago, rest er nog de agonie van zijn herinnering.
Niets dan laden halfvol gebroken halskettingen en bracelets waarbij de erfgenaam het gevoel heeft naar de ontbrekende schakels in zichzelf te moeten zoeken.
Je spreekt erg aan, An, niet alleen (dwars doorheen Tanne ) tot de vader, de God, de dochter, maar ook tot de doofheid in de omstaanders, je trekt hen tot luisteren, naar het onverstoorbaar aan alles hoorbaar fairmenselijk verhaal.
Het gaat goed met Rdx,
briesend bruisend goed.
Zo goed dat mijn commentaar met de rem op, in een draai langer is dan je tekst.
De wrijving opgelicht.
g
Vansion: Dankje Jean. Eigenlijk verwoord je hier exact wat ik probeer: een universeel verhaal brengen op zoek naar wat wezenlijk is ... Of dat lukt? Misschien soms een beetje ... Ik ga je Terranaute nog eens helemaal herlezen binnenkort. Voorlopig moet ik een pak ambetante levenskoeken bakken ... - kronos
en nu schuif ik vooruit tot op het puntje van mijn stoel!
maar sorry...ik heb zwijgplicht...en nu barst je van woede!
allez vooruit, 't is er knal op!
opmerking : zes mensen op een verlaten eiland, geen fictie, geen geënsceneerde tv uitzending maar realiteit, wat blijkt? intriges, omkoperij, hiërarchie,...kortom dezelfde rommel, is dit niet eigen aan het feit dat, zodra er 3 wezens zijn, het fout gaat?
de geschiedenis herhaalt zich als is het dan onder een andere vorm of in een nieuw kleedje, worden vrijgevochten vrouwen niet als 'de' mannen?
Vansion: Gniffel. Grimlach. Woede. Triestigheid ook. ('t Is soms zo spijtig hé. Zelfs op deze site kun je dat soms al zien...)
Ik ben geen feministe. Wel een produkt van een periode. Onze generatie vrouwen kreeg veel kansen. Maar als je het mij vraagt heeft het volop vrouw zijn daarbij ingeschoten. Er staan hier fragmentjes in waarvoor sommige feministen mij zouden levend villen. (Ik ken er zo een paar.) Tja... zoeken...
|
