Volg ons op facebook
|
< terug
wereldbaan
Acht jaar en vijf maanden werk ik nu al weer op dit kantoor.
Met veel plezier hoor. Heb het best naar mijn zin. Iedere ochtend het vaste ritueel: dagplanning doornemen met de chef, koffie zetten en eventueel nog wat brieven notuleren om later uit te werken.
Toch is er de laatste maanden iets veranderd aan de beleving en de motivatie van mezelf.
Omdat het een klein kantoor is, er werken in totaal vier personen , is de variatie van het werk allemaal niet zo groot en verval je weer gauw in gewoontes. Je weet wel, de sleur doet zijn intrede.
Ik weet wel, ik moet eigenlijk heel blij zijn met mijn baan want ik weet nog als de dag van gisteren dat ik werkloos thuis zat en mij afvroeg of ik nog wel aan het werk kwam.
Koffie dronk ik die middag dat ik de brievenbus hoorde klepperen ten teken dat de bladenman zijn wekelijkse stroom reclame folder en krantjes bij ons op de deurmat had laten vallen.
Ik had gereageerd op een advertentie die toen in het stadsblad stond: De firma Glop en Zn. is op zoek naar een attente, jonge en creatieve secretaresse. Ondanks dat ik niet geheel voldeed aan de opleidingseisen heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken en ben gaan solliciteren.
De suffig uitziende directeur, Mijnheer J.C.W.K. uit het Veld, had mij te woord gestaan. Ik had mij voorgesteld, iets over me zelf verteld maar voordat ik iets van mijn vorige loopbaan kon vertellen keek hij over zijn leesbrilletje en vroeg:
"Hoe snel kan je typen?"
"De snelheid weet ik niet, maar het is best wel snel."
Had ik zonder nadenken geantwoord, een vuurrood hoofd had ik gekregen van schaamte over dat, in mijn ogen, domme antwoord.
Toen ik hem weer aan durfde te kijken zat hij alweer met zijn hoofd in een stapel papieren.
"Maandag acht uur beginnen", drie maanden proeftijd."
niet meer en niet minder had hij gezegd.
Stilletjes ben ik zijn kantoor uitgeslopen.
Niet goed bevattend wat er gebeurd was ben ik naar huis gegaan.
Thuis drong het pas tot me door dat ik vanaf aanstaande maandag een baan had.
Dit zit ik allemaal te mijmeren als ik naar kantoor fiets.
Vandaag is de grote dag.
Bij het laatste functioneringsgesprek heb ik aangegeven dat ik het allemaal niet meer zo interessant vind, het woord saai heb ik zelfs durven te gebruiken. Tot mijn verbazing heeft hij daar positief op gereageerd en hij zei dat het hem al een tijdje opgevallen was.
De woorden die daarop volgden gonzen nog steeds door mijn hoofd.
We waren aan het eind van het gesprek gekomen toen hij als laatste nog even het volgende meedeelde:
"Gezien je goede staat van dienst en je loyaliteit met dit kantoor heb ik je gisteren in de directievergadering voorgedragen als directiesecretaresse."
Ik viel bijna van de stoel.
"Ik!"
" Directiesecretaresse?"
Was het enige dat ik op dat moment kon uitbrengen.
Met dat zelfde gevoel zat ik nu dus op de fiets naar kantoor.
De hele week was spannend verlopen, ik moest wachten tot vandaag op de directiebeslissing. Toch probeerde ik de afgelopen dagen al berichtjes of een teken op te vangen. Zonder succes overigens, iedereen zweeg als het graf.
Wat was ik zenuwachtig. Wat een spannende tijd was het.
Tergend langzaam was de tijd verstreken. De verlossende maandag wilde maar niet komen.
Nu rijd ik hier dan de fietsenstalling binnen, zet mijn fiets op slot - kan het sleuteltje er bijna niet uitkrijgen van de zenuwen -
en loop schoorvoetend naar de ingang.
Terwijl ik mijn jas ophang denk ik aan van alles en nog wat maar verder dan een paar losse flodders kom ik niet.
Ik doe de deur van het kantoor open en loop naar binnen.
Op het moment dat ik denk: wat is het toch vreemd stil, barst er een gejuich los en klinken er van diverse kanten knallende schoten.
Alle lichten springen aan en ik zie daar wel tien mensen staan, de directie, de andere secretaresses. Ja, zelfs mijn man en twee kinderen staan er bij.
Breed lachend voeg ik me bij de feestmassa wetend dat ik mijn wereldbaan te pakken heb.
feedback van andere lezers- waterklok1
vlot verteld, maar volgens mij zit er ergens een foutje...
(het kan aan mij liggen)
dit zit ik zit allemaal te mijmeren als ik naar kantoor fietst
bedoel je daarmee
dit zit ik zittend allemaal te mijmeren als ik naar kantoor fietst.
srr
gewoon een opmerking...
is het echt gebeurd?
Want het lijkt me realistisch genoeg... en omdat je de ik persoon gebruikt
als dat het geval is dan hartelijk gefeliciteerd!
lot
sabine: goed opgemerkt Lot, dank je
inderdaad 1x het woord zit te veel, is aangepast
heb het niet zelf meegemaakt maar wel van dichtbij
vandaar uit is het verhaal ontstaan
dank je voor de Fb
lieve groet Paul - geertje
wat leuk beschreven, ik dacht eerst dat het over jezelf ging, maar uit je reactie aan lot , weet ik het...niet autobio
puik geschreven en zonder "vauten"
knuffel (as always) & liefs, geertje
sabine: we gaan vooruit, oefening baart kunst
en o.l.v. een goed juf koen we een heel eind.
hugy - Ghislaine
Heerlijk geschreven Paul. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Koffie was ik aan het drinken die middag dat ik........
Deze leest niet zo lekker, het mag worden:
Ik dronk koffie die middag, dat ik...
sabine: je hebt gelijk, is aangepast leest inderdaad prettiger
dank voor je Fb. - Jan_Stephorst
Een positief verhaal met een happy end. Moet kunnen, zeker als het nog eens vlot leest. Eén ding zie ik mezelf nog niet doen: mijn promoverende lief op een maandagochtend opwachten op haar werk. Dat zou voor mij betekenen: om 6 uur uit mijn nest om voor de files op haar werk te zijn. Er zijn grenzen aan alles.
sabine: je moet er wat voor over hebben
dankie voor je reactie
groetjes Paul - Pluter
Leuk vlot verhaaltje.
Het geheel komt mij realistisch over, behalve het einde. Dat heeft iets onwerkelijks, ik word er wel vrolijk van.
sabine: dank voor je FB
groet
|
