Volg ons op facebook
|
< terug
Mijn mens, ik snap er niks van
Mijn mens is een aardig persoon. Ze is al bij mij van toen ik een klein kitten was. Ze verkoos mij uit het nest boven al mijn andere broertjes en zusjes. Mij, een verfromfraaid, zwart katertje met witte tenen, alsof mijn moeder me na mijn geboorte in een pot witte verf had gezet. Ik die kleiner was dan mijn nestgenootjes, zwakker, met een minder glanzende pels. Ze noemde me Myrddin. Een eigenaardige keuze, gezien dit de Keltische naam was van de meest begiftigde tovenaar die ooit op de wereld rond liep : Merlijn. Het betekent ook : kleine havik. Dat was misschien toepasselijker, afgezien van het feit dat ik overduidelijk een kat ben en geen vogel.
Dankzij haar liefde, toewijding en goede zorgen ben ik ondertussen uitgegroeid tot een flinke, gezonde kater met een uitstekende fysiek. Mijn ogen glinsteren, mijn pels blinkt alsof hij elke dag met olie wordt ingewreven, mijn nagels zijn scherp, mijn reacties snel en ik ben een meesterlijke jager - al zeg ik het zelf. Een speciaal voor mij geïnstalleerd kattenluikje staat mij toe mijn thuis te verlaten wanneer ik er maar zin in heb om het uitgestrekte territorium dat ik me buiten eigen heb gemaakt te inspecteren. Hier speel ik, slaap ik, jaag ik, verdedig ik mijn terrein - succesvol! - tegen andere katten en ja…Hier heb ik ook de liefde al bedreven. Want mijn mens heeft me in mijn waardigheid gelaten.
Sinds kort kent ook mijn mens een nieuwe liefde in haar leven. Dit mannelijk exemplaar heb ik zorgvuldig bestudeerd en getest zoals alleen een kat dat kan en ik heb hem goed bevonden voor haar. Maar laatst maakte hij mij kwaad. Nee, ik moet eerlijk zijn : hij maakte mij jaloers.
Ik lag gelukzalig op mijn mens haar schoot toen ik in de verte het geluid van een naderende auto opving - zijn auto. Ik spitste mijn oren, maar maakte mij niet druk. Mijn plaats zou nog even tot mijn beschikking zijn : mijn mens had ervoor gezorgd dat hij zonder bellen binnen kon.
Even later stond hij dan ook met een grijns op zijn platte gezicht voor mijn mens. Hij hield een klein doosje vast. Ik was al bekend met dit ritueel : het heette "cadeautjes" en mijn mens was er uitermate dol op. Maar toen hij op zijn knie neerviel en het doosje opende, werd mijn mens helemaal gek. Op slag was mijn mens mijn warme aanwezigheid vergeten. Onverhoeds werd ik op de grond gesmeten - gesmeten!- en helemaal genegeerd toen ik kwaad even mijn oren plat legde en grauwde. Niets wat ik daarna nog deed of niet deed kon de aandacht van mijn mens terug vangen. Daar was ik zo verbolgen over, dat ik een plannetje smeedde om mij terug in de gratie van mijn mens te begeven.
Cadeautjes kon ook ik geven. Dus de daarop volgende dagen zwierf ik rond op mijn territorium, op zoek naar de moeilijkste, mooiste en magnifiekste prooi die ik vinden kon. Uiteindelijk viel mijn oog op een wilde haas met een wel heel bijzonder kenmerk : één van zijn oren was in tegenstelling tot zijn hazelnootbruine pels geheel wit. Het kostte me dagen om hem te grazen te nemen om zulke manier dat hij haast ongeschonden uit de strijd was gekomen. Dit was een geschenk waardig voor een koningin, en mijn mens was méér dan dat.
Voorzichtig had ik mijn prooi - pardon, mijn cadeau - naar huis gebracht. Mijn mens was alleen thuis, dus dat was een blijk van de ultieme timing zoals alleen katten deze kunnen ten toon spreiden. Uit de geluiden die ik opving, maakte ik op dat mijn mens in de badkamer zat. Eén van haar gebruiken die ik volstrekt niet kon begrijpen. Wie wil er nu vrijwillig en langdurig ondergedompeld worden in water? Ik trippelde ongehoord naar boven met mijn cadeau in de aanslag. Met mijn poot duwde ik de deur van de badkamer open. Ik wist dat deze op een kier zou staan - mijn mens had een hekel aan gesloten deuren, met één of andere reden met uitzondering van de inkomdeur van het huis.
Trots als een pauw sprong ik op het wc-zitje naast het bad, en deponeerde mijn prachtige cadeau netjes aan haar voeten die net boven het water uitstaken. Wat er dan gebeurde had ik echter nooit kunnen voorzien. In plaats van mij haar volle aandacht te geven zoals ik verwachtte, schrok ze op uit haar boek, bekeek wat er aan haar voeten dreef en begon keihard te gillen. Het water spatte alle kanten op, het boek vloog in mijn richting. Ik schrok, zette al mijn haren overeind en vluchtte.
Wat was er mis gegaan? Ik had dagen naar dit cadeau gezocht. Met veel liefde en geduld had ik het alleen voor hààr beslopen en gevangen. Als dank werd ik bijna een hele week uit het huis gezet, en kreeg ik een strenge preek.
Mijn mens, ik snap er niks van.
feedback van andere lezers- duivelstrikje
leuk verhaaltje!
mooi neergeschreven.
Draakje: Merciekes! - waterklok1
grappig!
leuk zulke verhaaltjes...
vlot
lot
Draakje: ;-) Bedankt - Ghislaine
Grandioos. Ego is hem niet vreemd. Een haas, prooi die hij nooit zou kunnen vangen, laat staan dragen. Heerlijk gelachen. Moet je mij twee katers, die zijn echt niet bang van water. Elke morgen een vechtpartij wie hier het eerst in bad kan. De katten of wij. Meestal zij.
Draakje: Onze kat slaagde er ooit in een konijn naar huis te slepen, maar 't was wel een kleintje ;-)
En ja, ze hebben er een handje van hun zin te krijgen, hé...
Bedankt! - geertje
Cindy, echt genoten
"mijn mens" hoe kom je erop ?
klinkt tegelijk "verheven" en tegelijk "denigrerend"
maar jou kennende (een beetje) is dat eerste meer toepasselijk voor jou...
enkele taalfoutjes:
-Eén van haar gebruiken dat ik volstrekt niet kon begrijpen. dat = die in deze context...
-de boek = het boek
Heerlijk verhaal...heeft hij je een aanzoek gedaan ? echt ? proficiat als het zo moest zijn...
liefs, geertje
Draakje: Mijn mens, gewoon, simpel, omdat katten de neiging hebben zich alles toe te eigenen, dus ook hij/zij die hen eigenlijk bezit en niet omgekeerd...
Nee, geen aanzoek, 't is pure fictie, maar wel een wensdroom... - sabine
weer een iets luchtigst
mooi gedaan
groet paul
Draakje: Bedankt! - Rakker
Fantastisch geschreven! Ik heb er van genoten.
Ik denk dat je erg veel van je kat houdt, want uit je beschrijving blijkt dat je veel van kattengedragingen afweet. Je slaagt er zeer goed in om in de pels van je kater te kruipen en te denken zoals hij.
Die kat van jou (als ze niet verzonnen is) heeft een zeer goede thuis getroffen.
Kleine diervriendelijke tip: je zou aan je dierenarts kunnen vragen of hij je kater niet kan onvruchtbaar maken door de zaadleiders door te knippen. Zo zou hij zijn "waardigheid" behouden en toch geen kittens meer verwekken. Er zijn er veel te veel en vaak komen ze in asielen of worden ze verwaarloosd.
Groetjes van een kattenfanaat,
Anne
Draakje: Ik hield erg veel van mijn katten. Sinds ik mijn dochter heb, ben ik echter zo allergisch geworden dat ik ervoor heb moeten kiezen katloos door het leven te gaan (geen zorg, ze kregen een goede thuis).
En zelf zou ik er steeds voor kiezen de kat inderdaad te laten sterriliseren of castreren, of zoals je zei 'laten knippen'. Er zijn er inderdaad te veel zonder een goede thuis. Maar bij deze (verzonnen) kater paste het wel...
Merciekes voor de lovende woorden! - VickyLievens
SUPER, heel leuk om eens door een ander paar ogen te kijken, vooral, "mijn mens" is goed gevonden!!! heel tof om te lezen
groetjes Vicky
Draakje: Bedankt, Vicky... - RolandBergeys
Een leuk, vlot verhaal. Let echter wel op het gebruik van je leestekens, dat klopt niet altijd. Heb ervan genoten.
Draakje: Je mag me er altijd op wijzen in een mailtje, ik ben me er niet van bewust. Dank je voor de fb!
|
