Volg ons op facebook
|
< terug
Levensles van een puber
Al tien uur geweest en ik krijg de stof er maar niet in.
Morgen proefwerk natuurkunde, al die formules en berekeningen.
Half elf, ondanks dat ik het meeste nog niet snap sla ik de boeken dicht. Ik doe mijn blauwe nachthemd aan en loop naar de badkamer,
Het is koud op de tegelvloer, ik poets mijn tanden en ga terug naar de slaapkamer. Als ik langs mijn bureau loop kijk nog een keer naar de boeken en denk, zal ik nog een uurtje leren?
Ik besluit het niet te doen. Ik stapel de boeken op en stop ze in mijn groene rugtas, rits hem dicht en zet hem op de grond naast mijn bed.
Het wordt niks morgen, mopper ik nog als ik onder de dekens kruip.
Ik schrik wakker, verdomme! Ik heb me verslapen, het is al acht uur en om half negen begint de les. Ik kijk boos naar mijn wekker maar die kan er ook niks aan doen dat ik hem gisteravond niet gezet heb. Net wakker, te laat , chagrijnig en met een gezicht als een oorworm ren ik via de badkamer en mijn klerenkast de trap af. Ik mis door de haast de laatste tree van de trap en glijd uit, mijn benen zweven in de lucht en de billen komen pijnlijk in aanraking met de trap. De rugtas gaat ook z'n eigen weg en belandt tegen het schoenenkastje dat tegen de muur van de gang staat. De klep van de tas overleeft de klap niet en scheurt los met als gevolg dat de hele inhoud zich verspreidt over de vloer. Grommend en tierend raap ik alles bij elkaar prop het in de tas.
Op de keukenklok is het kwart over acht. Ik besluit het ontbijt maar over te slaan.
Bij de achterdeur zoek ik mijn schoenen maar vind ze niet.
Ik slaak enkele verwensingen en trek vlug een paar oudjes van mijn moeder aan. Als ik naar buiten loop barst er ook nog eens een flinke onweersbui los. Als ik dan eindelijk geïrriteerd op de fiets zit op weg naar school heb ik nergens aandacht voor en zit alleen maar in mezelf te klagen en te mopperen hoe moeilijk ik het heb en dat alles en iedereen tegen me is.
Ik zie ik dan ook niet dat het verkeerslicht voor het zebrapad op rood staat. Zonder op te letten en vaart te minderen rijd ik door het rode licht. Op het moment dat ik het zebrapad over rijd voel ik een tik op mijn rechterarm en verlies ik even mijn evenwicht.
Snauwend krijg ik de fiets weer onder controle en vervolg mijn weg, een schreeuw achter me bewust negerend.
Het is inmiddels vijf voor negen, veel te laat dus.
Bijna een half uur te laat kom ik, nog druipend van het water, de klas binnen.
"Moeders mooiste, " roept Jaap en de klas giechelt.
"stil" gebiedt de leraar, "zitten jij en doorwerken."
Het wordt weer rustig in de klas.
De school is afgelopen, proefwerk verknald en ruzie gemaakt met iedereen. Ik ben in zo'n grafstemming dat niemand in mijn buurt durft te komen. Ik loop in gedachten naar het fietsenhok. Als ik de hoek om loop bots ik tegen iemand op, kun je niet uitk.... begin ik te knetteren maar als ik op kijk schrik ik. "Moeder!" zeg ik verbaasd.
Haar gezicht staat strak, een koele blik in de ogen die ik niet van haar ken. Ze kijkt me doordringend aan zonder iets te zeggen.
"Wat is er" vraag ik.
"Waarom ben je hier" doe ik nog een poging.
Ze geeft niet direct antwoord, maar een tel later zeg ze:
"We gaan naar het politiebureau, kom."
Ik schrik, het politiebureau! Wat moeten we daar nou.
"Is er iets met pappa?" vraag ik.
"Nee" zegt ze zonder op of om te kijken.
Mijn hoofd loopt om van de vragen maar ik besluit mijn mond te houden.
Ik zit al een uur in een klein kamertje als er een man binnen komt die niet in uniform is, dus geen agent denk ik.
"Rechercheur Groteling" stelt hij zich kort voor en geeft me een hand.
Hij gaat tegenover me zitten aan de tafel en slaat een blocnote open.
"Juffrouw Borgers," begint hij.
"Ja meneer," zeg ik.
"Fietste u vanmorgen om kwart voor negen over de Oranjelaan ter hoogte van het zebrapad met de verkeerslichten?"
Ik denk weer eens niet na en antwoord direct: "Nee, toen zat ik op school". Op het moment dat ik dit zeg bedenk ik dat dit niet klopt, mijn nog steeds pijnlijke billen herinneren mij aan de gebeurtenissen van die ochtend.
"Ja toch wel," roep ik vlug.
"Ik heb me verslapen vanochtend, ik was dus te laat voor school.
Ik snapte de opgave voor een proefwerk niet, heb niet ontbeten en het regende dus u snapt wel dat ik in een rot stemming was. De agent keek op en bleef me enkele tellen doordringend aankijken.
"Is er wat gebeurd op dat zebrapad?" vroeg hij vervolgens.
Nu dacht ik even na voordat ik antwoordde.
Ik dacht aan de tik die ik gevoeld had en aan de schreeuw die geklonken had maar waar ik geen aandacht aan had geschonken.
Dit vertelde ik aan de rechercheur.
"Dus je bent niet afgestapt om te kijken en je hebt ook niet omgekeken toen er iemand schreeuwde?"
"Nee, ik was al te laat en ik had haast, begrijpt u?"
"Je vond het dus niet de moeite waard om te kijken wat je aangericht had? Je vond het dus ook niet nodig om te zien dat je een kind van zes jaar van het zebrapad gereden had die daardoor met haar hoofd op de grond gevallen is en nu met een gebroken been en een hersenschudding in het ziekenhuis ligt?"
Hij vervolgde, "en je vond het dus ook niet de moeite waard om af te stappen ondanks dat haar moeder je nariep."
De grond zakte langzaam onder mijn voeten vandaan en de omgeving vervaagde. Ik hoorde verder niets van wat de rechercheur nog meer zei.
Wat had ik gedaan?
Wat ben ik toch een eigenwijze trut. Wat vind ik mezelf toch belangrijk. Omdat ik er ZELF een zooitje van had gemaakt die ochtend en alleen aan mezelf dacht had ik zonder er bij na te denken het leven van een kind in gevaar gebracht. Ik moet me schamen.
Dezelfde dag nog ben ik samen met mijn moeder naar het ziekenhuis geweest waar het kindje lag.
Haar ouders waren er ook en ik heb vanuit de grond van mijn hart mijn oprechte verontschuldigingen aangeboden en alles uitgelegd.
Het was een zeer ingrijpende levensles die ik nooit zal vergeten.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Super. Angst, boosheid en verdriet, geen stemmingen om eender welk voertuig te besturen.
sabine: ondanks dat het gedramatiseerd is kom ik nog dagelijks dat soort
roekeloze pubers tegen met een walkman op en een mobieltje in de hand
dank voor je fijne Fb
groet , Paul - mindy
Erg goed geschreven, en het kan dan gedramatiseerd zijn, deze dingen gebeuren ook in het echt!
Liefs Mindy
sabine: klop als een bus, Mindy
dagelijk kom je ze tegen op de fiets
de pubers met de walkman en de mobiel
dank voor Fb, groet - duivelstrikje
ik ben eigenlijk een klein beetje niet akkoord met de titel, maar het is jouw keuze om hem daar te zetten. Het overkomt niet alleen bij pubers.
Een mooi verhaal.
kusjes
fientje
sabine: dat klopt wel maar dit verhaal gaat over een puber
en is is zo (heb er zelf een paar) dat pubers soms roekeloos acteren in het verkeer o.a door het gebruik van mobiel en walkman
dank voor je Fb lieve groet Paul - aquaangel
duidelijk en verhalend te lezen
1 ding: het wordT niks morgen..
en in je reaktie op Mindy heb je het over walkman's en fietsers.
heel erg is dat, ze horen mijn scooter niet en dat
geeft idd nog wel eens overlast dat ze mij niet horen en net weer te ver naar rechts fietsen en zo.
graag gelezen
sabine: foutje hersteld, dank je
je moet erg allert blijven in het verkeer tegenwoordig
niet alleen voor fietsende pubers trouwens.
dank voor je Fb, angélique
beste groeten PAul
dan voor reactie - knuffieke
In één teug gelezen... het is een droevige waarheid..
Ben zelf student in leuven.. en zelfs ik erger mij aan de andere studenten die zich niet aan de verkeersregels houden.
Groetjes, Sonia
sabine: Dank je Sonia voor je reactie
helaas is het overal zo.
lieve groet Paul - geertje
met een gezicht als een oorworm
(die uitdrukking, op zich een verhaal !)
"uit het leven gegrepen" lijkt me , dit verhaal
dank je, voor alles... 17.06.2006
liefs, geertje
sabine: you never walk alone
hugy
|
