Volg ons op facebook
|
< terug
Olaf
HOOFDSTUK 5
Hij heette Olaf de Beaufort was vijftien jaar en woonde met zijn ouders en jongere zus in ons dorp. Ze waren onze achterburen. Zijn vader had Franse voorouders en zijn moeder een Griekse achtergrond. Zijn oma van moeders kant was geboren op Kreta. Daar ging het gezin geregeld naartoe. Zijn vader had een huisartsenpraktijk. Onze riante tuinen waren slechts gescheiden door een heg. Elke zomer zette Olaf zijn tent op, gluurde ik naar hem van het zolderraam en fantaseerde dat het circus kwam met clowns en dierenacts. Het waren de beginjaren zeventig. Voor vertier waren we aangewezen op de jaarlijkse kermis en de bibliobus die eens per week op het dorpsplein stond.
Ik zat rustig in onze tuin te lezen toen de stem van 'doktersmevrouw' me deed opschrikken.
'Olaf, binnenkomen.'
'Mamma nog even. Ik ben bijna klaar.'
Ze kwam de tuin inlopen want ik hoorde haar duidelijker zeggen: 'Toe lieverd, ik moet er zo vandoor en het is al laat. We gaan eten.'
Ondanks haar sjofele verschijning had ze het voorkomen van iemand van adel. Ze gaf Griekse bijlessen aan huis. Ze sprak gedistingeerd, was een geëmancipeerde vrouw die sigaartjes rookte, altijd met polderlaarzen in en uit huis liep en zich niets van haar omgeving leek aan te trekken. Die bezigheden namen haar volledig in beslag.
Ze gingen dineren. Dat was de enige maaltijd die gezamenlijk werd gebruikt. Behalve als de dokter een spoedgeval had.
Hun tafel stond altijd gedekt. Iedereen kon op elk gewenst tijdstip aanschuiven en eten. Als je langs het doktershuis liep zat er altijd wel iemand aan tafel. Het leek wel alsof de doktersfamilie doorlopend trek had.
'Mamma, mag ik vannacht in de tent slapen?'
'Dat is goed hoor lieverd.'
De rest van wat ze zeiden kon ik niet meer verstaan, want ze waren inmiddels naar binnen gegaan.
Ik was één keer bij hen thuis geweest nadat ik het zusje van Olaf uit het water had gehaald. Hoewel het er naar ether rook, wat me zenuwachtig maakte, was ik onder de indruk. Het dokterskind deed me niet veel, maar de inrichting en het speelgoed des te meer. Het huis was groot met veel antieke meubels. Een zelfportret van de dokter hing aan de wand boven een mahoniehouten bureau. Uit dankbaarheid kreeg ik een zak drop en een gevulde koek van 'doktersmevrouw' en ik werd zomaar binnengelaten in het doktersdomicilie om een poosje te spelen met Berte. Ze hadden een lange, brede gang waar ze met een skelter reed.
'Mag ik ook een keer?'
'Er mogen geen christelijke meisjes op zitten!'
Ik keek haar aan alsof ik wou zeggen: 'Ondankbaar schepsel!'
'Vooruit, omdat je me uit het water hebt gehaald.'
Volledig in beslag genomen merkte ik niet dat Olaf was binnen gekomen. Olaf! Hèt gespreksonderwerp van alle meisjes!
'Ben jij niet Anna van hier achter?'
Hij keek me aan en ik begon te blozen. Iets in zijn blik was verontrustend, het maakte dat je zweethanden kreeg en niet meer uit je woorden kon komen. Ik was twee jaar jonger dan Olaf, maar wist genoeg van jongens en had al een paar keer gezoend. Het was zelfs op mijn initiatief gebeurd.
Toen Olaf tegen me begon te praten voelde ik me echter hulpeloos. Niet meer in staat om te reageren. Die verlammingsverschijnselen waren nieuw voor me. Ik was niet verlegen of bang voor jongens. Integendeel het was fijn om met ze te spelen, ze waren niet kinderachtig, lachten je niet uit en stom giechelen deden ze ook niet. Dat was iets voor meiden. Je kon lekker met ze in bomen klimmen en insecten vangen. Iets wat de meeste meisjes angst inboezemde.
Ik wist dat de eerste seconden bepalend waren. Zou hij me interessant genoeg vinden of liet ik hem in het vervolg onverschillig? Ik zette me schrap en zei: 'Dat heb je goed gezien. Je hoeft niet eerst bij je vader langs om je ogen te testen! Hij lachte, maar zei verder niets.
De dokterskinderen waren anders dan mijn dorpsgenoten. Olaf was heimelijk al jaren mijn favoriet. Sinds die ene keer was ik verliefd op hem. Met zijn zwarte halflange haar en grote bruine ogen viel hij uit de toon. Zijn mediterrane uiterlijk imponeerde.
Vanaf die tijd had ik geen hekel meer aan boodschappen doen, want ik moest langs hun huis en hoopte dat ik een glimp van Olaf zou opvangen. Misschien ging Berte me nog een keer binnen vragen, hoewel die kans klein was. Als ik haar tegenkwam groette ze mij plichtmatig. Maar zelfs dan begon mijn hart sneller te kloppen. Jammer genoeg waren we geen vriendinnen geworden. Dat had me dichter bij haar broer kunnen brengen.
Toen ik twee weken later 's nachts in onze tuin zat, omdat ik wakker was geworden van de hitte, hoorde ik opeens geritsel gevolgd door het openritsen van het tentdoek. Naast onze tuin gaf een greppel een krappe doorgang naar de tuin van de dokter. Ik was in een overmoedige bui, bedacht me geen seconde, haalde een zaklamp en wrong me tussen de heg door. In het doktershuis verderop scheen nog licht. In het flauwe schijnsel probeerde ik onopvallend naar de tent te sluipen. Olaf bewoog zich vaag in het halfduister en verdween achter een paar struiken. Ik hoorde hem plassen tegen een paar struiken en wilde net rechtsomkeert maken, toen ik oog in oog met de dokter kwam te staan. Zijn blik was indringend. Hij legde zijn wijsvinger tegen zijn mond en pakte me bij mijn arm. Ik wilde iets zeggen, maar bracht niets uit.
'Kom,' fluisterde hij.
Ik kon niet anders dan gewillig volgen. Hij nam me mee naar binnen.
'Mijn vrouw is vanmiddag vertrokken samen met Berte. Ze zijn naar familie op Kreta. Olaf slaapt in zijn tent en ik ben alleen in dit grote huis. Niks niet gezellig. Ik kon niet slapen vanwege de hitte. En jij, waarom was jij nog zo laat op?'
Ik zei niets, keek alleen maar naar de dokter. Hij liep naar de kast en schonk een borrel in die hij in een teug leegdronk gevolgd door een tweede.
'Jij bent toch dat meisje van hier achter die onze Berte heeft gered?'
Ik knikte.
'Je hoeft niet bang te zijn.'
'Wil jij ook iets drinken? Een glaasje limonade misschien?'
Zonder af te wachten pakte hij de fles uit de kast en liet de kraan al vast lopen.
'Maar nu moet je me toch eens vertellen waarom je hier in de tuin was.'
De dokter stond tegen het aanrecht geleund. Hij zag er heel anders uit in zijn donkerblauwe kamerjas. Minder imposant. Het verbaasde me dat hij ook een menselijke kant had. In de praktijk was hij kort aangebonden en die beroepshouding was ik gewend. Zonder witte jas leek hij jonger en sprekend op zijn zoon.
Ik pakte het glas dat hij me aanreikte en dronk gulzig.
'Nou?'
'Ik kon niet slapen en was even naar beneden gegaan voor wat frisse lucht.'
'Ja, we hebben kennelijk allemaal last van de hitte. Kom ik laat je het huis zien?' Een derde glas nam hij volgeschonken mee naar boven en nipte voorzichtig.
Opgewonden liep ik achter hem aan de trap op. Hoe vaak had ik er niet naar verlangd om dit huis in zijn geheel te bekijken.
Wat een bofkonten waren die kinderen om zulke ouders te hebben. Grote slaapkamers, zelfs een speel -en badkamer met ligbad. Ik herkende de skelter die op de overloop achteloos in een hoek stond.
'Wat is het hier ruim,' zei ik vol bewondering.
'Het is alleen rommelig op zolder. De kinderen ruimen hun spullen niet op. Mijn vrouw werkt altijd in de tuin en de meid heeft haar handen vol aan huishoudelijke klusjes.'
De slaapkamer van de dokter en zijn vrouw was ingericht als woonkamer. Er stond een bank, een tv en overal waren schilderijen aan de muur. Veel te mooi voor een slaapkamer, dacht ik. De ruimte had dezelfde afmeting als de kamer en suite beneden en het enorme bed paste er met gemak in. In een nis ontdekte ik een deur die open stond. Dat is vast het kamertje van Blauwbaard, dacht ik.
'Wat zit daar achter die deur dokter?' flapte ik er uit.
'Dat is de smijtkamer van mijn vrouw. Kom ik laat het je zien.'
In het halfduister nam ik de kamer in me op. Ik was op sandalen en het kraste onder mijn voeten. Overal waar ik keek stonden stapels borden op de grond.
'Hier leeft ze haar uit. Dat heeft een temperamentvolle vrouw soms nodig.
'Wat bedoelt u?'
'Als ze boos is, of als ze een pestbui heeft, zeggen de kinderen: 'Is het weer zo ver? Ik heb er gelukkig geen last van want de spreekkamer zit beneden aan de andere kant. Anders zou ik het haar verbieden. Een Griekse gewoonte die je er niet meer uitslaat. Ze zegt dat het bevrijdend werkt. Iedereen in de familie weet ervan. Ze geven hun afgedankte borden aan mijn vrouw.
Beneden gekomen liet het onderwerp me niet meer los. In gedachten zag ik 'doktersmevrouw' met de borden die ze een voor een stuk sloeg tegen de muur.
De rondleiding was afgelopen. Ik had er veel voor over om nog eens een kijkje te mogen nemen. Het leek wel een museum.
De dokter praatte honderd uit over het dorp, het weer en mopperde dat zijn vrouw er niet was en dat hij zelf voor het eten moest zorgen.
'Olaf gaat volgend jaar intern wonen bij een oudtante in Amsterdam.'
Ik veerde overeind.
'Naar Amsterdam?!'
'Hij wil danser worden en gaat naar een speciale school. We houden op die manier een oogje in het zeil.'
Olaf weg uit ons dorp? ! Dat kon ik me niet voorstellen. Hij was het enige spannende in mijn leven. Ik hield ook van dansen en had één keer per week les. Het wekte mijn jaloezie op. Ik had het gevoel een bondgenoot te verliezen.
'Wat gebeurt er met de kar?'
'De kar? Oh, juist ja, de kar.'
'Neemt hij die mee naar Amsterdam?'
In gedachten zag ik Olaf met zijn invalidewagentje door de hoofdstad gaan. Het mechanisme was voorzien van twee stangen die je met je handen op en neer bewoog. Ik moest er altijd naar kijken.
Niemand mocht in zijn karretje zitten. Dat was een privilege wat hem toebehoorde. Je zag hem vaak door het dorp gaan. Buitenstaanders waren geshockeerd als ze ontdekten dat Olaf gewoon kon lopen maar nu was het algemeen geaccepteerd. Hoe vaak had ik niet verlangd om ook eens in dat karretje te zitten.
'Zo, je moest maar weer eens gaan. Ik probeer om nog even te slapen.
'Welterusten dokter en bedankt voor de limonade.'
'Doe je voorzichtig en maak je geen lawaai?'
'Ik zal oppassen dokter.'
Ik liep op mijn tenen door het huis, keek achterom en zag hem naar boven gaan.
Toen ik me door de heg wurmde hoorde ik opeens: 'Pssssst… 'Wat wilde mijn vader van je?'
'Ik schrik me rot.'
Olaf lachte en drong aan: 'Wat wilde hij?'
'Niets, hij kon niet slapen.'
'Zeker een schuldgevoel.'
'Hoe bedoel je?'
'Ik heb ruzie met hem gehad.'
'Oh, waarover?'
Ik begon nieuwsgierig te worden.
'Kom even binnen.'
Toen ik de tent binnen ging rook het naar bier en sigaretten. Ik kon niets zien, het was er aardedonker. Mijn ogen waren nog niet gewend aan het duister. Ik had mijn zaklamp bij me en wilde hem aandoen, maar Olaf greep me vast en zei half fluisterend: 'Niet doen, dat kan mijn vader zien.'
De sensatie van zijn hand om mijn pols voelde ik een halve minuut later nog.
'Wat is er gebeurd? Waarom hebben jullie ruzie gehad?'
'Ik moest van mijn vader naar de kapper want hij vond mijn haar te lang. Ik weigerde en we kregen woorden. Uiteindelijk kreeg hij me toch zo ver. Ik dacht slim te zijn en had de kapper opdracht gegeven er niet te veel af te halen. Toen ik terugkwam werd mijn vader pas echt kwaad. Hij belde de beste man en zei dat zijn zoon over een paar minuten weer op de stoep zou staan.
'Desnoods sleur ik je er naar toe,' zei hij en toen had ik geen keus.
'En, is het nu kort?'
Hij pakte mijn hand en zei: 'Voel maar.'
Ik gaf een gil en Olaf legde als in een reflex zijn hand over mijn mond. Ik hield mijn adem in.
Olaf wat heb je gedaan, waar is je mooie haar gebleven?' wilde ik zeggen, maar ik kon geen woord uitbrengen.
'Ik moest het kort van hem. Nu is het kort!'
In gedachten zag ik Olaf bij de kapper zitten, die met de tondeuse over zijn hoofd ging zoals op tv bij soldaten vlak voordat ze het leger ingingen. Ik had nog nooit eerder een hoofd betast wat kaal was.
'Nu hebben we koude oorlog. We praten niet meer tegen elkaar. Binnenkort ga ik toch naar Amsterdam.'
'Ja, dat heeft je vader verteld.'
Het veranderen van onderwerp deed me mijn stem terugkrijgen.
'Ik wou dat ik naar Amsterdam kon. Mijn ouders gaan er wel eens naar het confectiecentrum. Als ik wat ouder ben mag ik een keer mee.'
'Ik wil danser worden. Gelukkig heeft mijn moeder ingestemd. Mijn vader vind het niks. Iets voor homo's.'
'Homo's?'
'Dat zijn jongens die op jongens vallen.'
'Val jij ook op jongens?'
'Nee, ik voel alleen wat voor meisjes.
'Alle meisjes?'
'Nee zeg, houd op.'
'Olaf, ik moet gaan.
'Blijf nog even.'
' Mijn ouders slapen, ik weet niet hoe laat het is. Als ze wakker worden ontdekken ze dat ik hier zit, dan zwaait er wat.'
'Het is nog donker. Ze blijven nog wel even doorslapen.'
'Nee, ik ga.'
Voordat ik de ritssluiting naar beneden kon trekken had Olaf me tegengehouden. Hij pakte me vast en begon me te kussen. De lucht van sigaretten en bier walmde me tegemoet. Hij ruikt naar soldaat, dacht ik. Vermengd met zijn eigen lichaamsgeur prikkelde het me. Het was voor het eerst dat ik in mijn nek werd gezoend. Ik was niet bang en omhelsde hem ook. Genotsgolven waar ik geen vat op kreeg, sloegen door mij heen. Opeens rukte ik me los en deed de zaklamp aan en meteen weer uit. Ik wist feilloos waar de opening zat. De snelheid waarmee ik de tent verliet frappeerde me achteraf.
Wat zou Olaf nu denken? Dat ik kinderachtig was natuurlijk! Andere meiden zouden me nooit geloven en me voor gek verklaren dat ik zo abrupt was vertrokken. Had ik eindelijk de aandacht van de meest begeerde jongen in het dorp, moest ik het verknoeien!
Ik kon die nacht niet meer slapen en dat was niet van de hitte alleen. Repeteerde in gedachten hoe het afliep en bedacht de ene versie na de andere. Het was onomkeerbaar. Ik zou voorgoed achteraan moeten sluiten. Vele eersten zullen de laatsten zijn. Hoe kon ik Olaf nog onder ogen komen?
In de dagen die volgden liep ik geregeld een straatje om. Meestal zag ik zijn wagentje langs komen. Het leek erop dat Olaf zich schuil hield. Ik moest weten wat er aan de hand was en betrok mijn jongere zus bij de situatie. Ik vertelde haar wat er was gebeurd en ze bewonderde mijn lef.
'Je hebt precies het juiste gedaan,' zei ze. 'Wacht maar af.'
'Maar ik zie Olaf niet meer en dat is al een week geleden.'
Een maand later ging Olaf eerder naar Amsterdam . Hij durfde zich niet meer te vertonen met zijn kale kop. Ik kreeg een kaart met aan de voorkant de tekst 'groeten uit Texel' met een tentje voorop. Op de achterkant stond:
Lieve Anna, sorry dat ik niks meer heb laten horen. Ik zit nu in Amsterdam maar vond dit wel een leuke kaart. Ik wil je mijn excuses maken. Ik kom voorlopig niet meer terug. Het leven is hier heel anders. Mijn tante is streng , maar het dansen is geweldig en dat maakt veel goed. Als ik je weer zie is dat waarschijnlijk pas volgend jaar in de zomervakantie. Doe je zus de groeten en hou je taai.
Liefs Olaf
Een paar dagen later zag ik Olafs moeder in onze winkel staan, glipte de winkel binnen en deed net alsof ik iets zocht, terwijl mijn moeder haar hielp.
'Olaf heeft talent,' hoorde ik haar zeggen. Hij zit op een speciale school voor dansers. Het is zwaar, maar Olaf vindt het prachtig en geniet van Amsterdam.'
'Mist u hem niet?' wilde mijn moeder weten.
'Ik bezoek hem regelmatig en eens in de twee maanden komt hij thuis.'
Ik juichte inwendig, wilde vragen wanneer dit was, maar mijn moeder kreeg me in de gaten en bonjourde me met één oogwenk de winkel uit.
's Avonds vroeg ik haar wanneer Olaf weer thuis zou komen. Dat wist mijn moeder niet. Maar ik troostte mezelf met de gedachte dat ik nu iets had om naar uit te kijken.
Onverwacht kwam ik hem tegen op een zaterdagmiddag tijdens het boodschappen doen. Hij zat in zijn invalidewagentje en zwaaide naar me.
'Zit je nog steeds in dat gekke wagentje?' vroeg ik. 'Ik dacht dat je die had meegenomen naar Amsterdam.'
'Ben je mal. Daar kan ik me niet mee vertonen.'
'En, hoe bevalt het in de grote stad?'
'Fantastisch! Je moet eens langskomen. Dan laat ik je Amsterdam zien, we kunnen ook langs mijn school. Er worden gastlessen gegeven in het weekend. Misschien vind je het leuk een les te volgen.'
'Geweldig, dat wil ik heel graag.'
Opeens stond hij op, boog voorover en kuste me. Ik bloosde, bukte me snel om het te verbergen en zei: 'Ik moet er weer vandoor.'
Olaf lachte toen ik wegliep. Zijn ogen priemden in mijn rug , maar ik durfde niet achterom te kijken. Stel je voor dat ik in een zoutpilaar zou veranderen.
Een week later kwam de geruchtenmachine aardig op gang. Het hele dorp gonsde ervan. Of ik het al gehoord had. De dokterszoon, dat was toch mijn vriend? Die had een levensgevaarlijk ongeluk gehad en was nu verlamd aan beide benen.
In eerste instantie weigerde ik het te geloven. De meeste roddels werden in ons dorp opgeblazen. Maar toen mijn moeder me die avond apart nam, voelde ik nattigheid. Dat deed ze nooit.
'Lieverd, ik heb slecht nieuws.'
'Het is dus waar,' was alles wat ik kon uit brengen.
'Je weet het al? Ja, hier blijft niets lang verborgen.'
'En ik mocht eindelijk naar Amsterdam van jullie.'
'Ach kind, wat vreselijk. Dat was ik helemaal vergeten.'
'Dansen was alles voor Olaf, mamma.'
'Het zal zwaar voor hem worden, lieverd. Wij kunnen niets voor hem doen. Maar ik weet zeker dat zijn ouders hem goed opvangen. Ze draaide zich om en liet me alleen achter.
In de dagen die volgden was ik opstandig en niet te genieten. Mijn ouders waren begripvol en dachten dat het wel weer over zou gaan. Maar Olaf betekende veel voor me. Onze liefde was diep en sterk. Ik moest steeds aan hem denken, schreef talloze brieven, die ik verscheurde, vaak wierp ik me menigmaal wanhopig op mijn bed en huilde mezelf in slaap.
Een jaar later, tijdens de zomervakantie zag ik Olaf weer door ons dorp gaan. Hij deed net alsof hij me niet zag. Thuis ging ik meteen door naar mijn kamer en jankte om Olaf en om mezelf……
De volgende dag zagen we elkaar bij de plaatselijke kruidenierszaak. Hij in zijn vertrouwde karretje, ik lopend. Hoe vaak had ik hem niet de kop gek gezeurd om ook eens plaats te mogen nemen. Die gedachte alleen al was nu wrang en misplaatst.
'Hoe gaat het met Anna? Jij wordt steeds mooier weet je dat?'
Ik was verrast.
'Goed. En met jou?'
'Op rolletjes…...'
'Olaf, het spijt …….'
'Anna, je hoeft je niet te verontschuldigen,' onderbrak Olaf. 'Ik ben degene die…... Het leek me beter dat…… Ik hoop dat je een keer langs komt.'
Met een behendige beweging draaide hij zich om zonder antwoord af te wachten.
Weken gingen voorbij. Ik durfde niet meer langs het doktershuis. Stel je voor als hij me binnen vroeg. Ik zou me geen raad weten met mijn houding. Wat moest ik zeggen? Wat rot voor je Olaf!…… Ik had een gezond lijf.
Hoe gaat het met je?…… Dat zag ik toch! Ik was gezond. Ik kon dansen. Ik voelde me schuldig, maar maakte mezelf wijs dat Olaf niks opschoot met mijn bezoek.
Het was zondag en drukkend weer. De zon kwam zo nu en dan door de wolken. Ik naderde de huisartsenpraktijk. Het zweet gutste van mijn voorhoofd. Onder mijn arm hield ik mijn tasje stijf tegen mijn lichaam geklemd. Ik was nu vlakbij. Ik pakte een zakdoek uit mijn tas en wiste het zweet van mijn voorhoofd, keek om me heen en veegde toen snel mijn oksels en de naad in mijn decolleté schoon. Niemand had me gezien. Ik ging steeds langzamer lopen. Toen stond ik stil en keek voorzichtig naar binnen. Ik liep de laatste paar passen op mijn tenen naar de deur. Mijn hand ging automatisch omhoog en bleef in de lucht hangen. Het koper verblindde me. De zon was weer doorgebroken om meteen weer te verdwijnen achter een wolk. Ik legde mijn hand erop en dacht dat ik me zou branden en durfde niet te trekken. In plaats daarvan keek ik door de brievenbus. Niemand. Ze zitten in de tuin, dacht ik. Ik wilde me omdraaien en weer weggaan.
'De praktijkingang zit om de hoek hoor,' ik herkende de stem van de assistente die kwam aanfietsen. 'De dokter heeft weekenddienst. Ze zitten vast in de tuin. Wat gek, ze horen de bel altijd. Ik haal hem wel even.'
Ze had me naar de praktijkruimte geloodst en ik nam plaats op de harde bank in de wachtkamer. Het was er benauwd en rook naar ether. Ik kon amper adem halen en wilde een raam openen maar het lukte niet. Ik ging weer zitten, pakte een tijdschrift en bladerde er wezenloos doorheen. De letters maakten een dansje voor mijn ogen: Kick ball change, point, tap, toe, twist and turn. Misselijk van de lucht kwam ik moeizaam overeind toen de dokter binnenkwam.
'Anna?' 'Kind, wat ben je bleek, wat scheelt eraan?'
Wankelend met de doktersarm als ondersteuning ging ik de spreekkamer binnen. Mijn pols en bloeddruk werden meteen gemeten.
'Niets aan de hand, je hebt last van het weer.' Het was bedoelt als een geruststelling.
'Olaf,' zei ik
'Olaf is niet thuis. Hij is naar de stad. Ik zal zeggen dat je hier geweest bent.'
'Wat aardig dat je naar hem vraagt. Misschien kun je hem eens opzoeken. Dat is goed voor hem. Hij is niet meer de oude sinds het ongeluk.
Ik knikte en stond op. Ja, dat was een goed idee om Olaf eens op te zoeken. Ik moest natuurlijk wel kijken of ik daar tijd voor vrij kon maken, want er was school en mijn danslessen niet te vergeten. De dokter knikte begripvol en hield de deur voor mij open. Hij gaf me een hand en zei: 'Geen zorgen maken over je gezondheid.' De hitte speelt ons allemaal parten en hier in Nederland is het meteen drukkend. In Frankrijk of Griekenland is de lucht veel droger. Daar heb je geen last van hoge temperaturen. Ben je er wel eens geweest?
'Nee dokter'
'Misschien later als je ouder bent. Zo, dan ga ik nu weer even in de tuin zitten. Lekker in de schaduw. Tot ziens Anna en vergeet niet om eens langs te komen.'
Ik liep naar buiten en slenterde naar huis. De rozen in het perkje waren geurloos, de zon verstopte zich achter een wolk. Voordat ik de hoek omkwam zag ik hem. Ik wilde schreeuwen: Oooolaf. Mijn mond was kurkdroog. Er kwam geen geluid uit. Zijn naam echode in mijn binnenste: Laf, laf, laf, laf, laf…….af…..af…………………………
feedback van andere lezers- VickyLievens
mooi beschreven, vooral de details, prachtige woordkeuze, maar vooral het verhaal zelf is Prachtig!
PS: komt er een vervolg???
gelaarsdekat: Dank je wel voor het compliment. Eerlijk gezegd is het een onderdeel van een roman die ik schrijf. Ik leg er de laatste hand aan. Het verhaal kan op zich gelezen worden vandaar deze keuze. Een vervolg: Nee, ik refereer nog wel naar Olaf in een ander hoofdstuk. - mistral
zeer boeiend! toen de rolstoel op de proppen kwam werd het echt spannend! hoop dat er een vervolg komt! - geertje
De sensatie van zijn hand om mijn pols voelde ik een halve minuut later nog
(één zin uit jouw verhaal, ik wil ze allemaal willen kunnen benadrukken)
Anneke,
de sensatie van dit ongelooflijk mooie verhaal voel ik over een eeuw nog en nog en nog....
ik ben mijn woorden kwijt. 'k wou dat 'k je kon omhelzen om dit....onbetaalbaar, niet te quoteren met het beperkende van de site, uitstekend is niet genoeg...
liefs, geertje
gelaarsdekat: goh, mag ik je hartelijk bedanken voor je lieve complimenten. Ik weet even niet wat ik moet zeggen... Maar het doet me meer dan goed. Liefs Anneke - Vansion
lezermeeneemverhaal met een veelzeggend slot
ik hou van je details en je discrete, suggestieve wijze van gevoelens oproepen - lin
Erg mooi en prachtig verteld verhaal. Ik ben heel benieuwd naar je boek straks! Lieve groet, lin
|
