Volg ons op facebook
|
< terug
Brief aan M.: hen (deel I)
Ze zat roerloos aan de tafel, over een kop verse koffie gebogen. De wasem die vanuit de koffie naar boven steeg botste af en toe met haar drieste gezicht. De slaap, nog diep in haar ogen verzonken, kon geen dood vinden. Boven de realiteit steeg een ongekende stilte uit. Ze nipt even en slaakt een diepe zucht. Haar gedachten dwalen ver van de aanwezigheid af. Er is de gewoonte van het dagelijkse leven. Een gewoonte die af en toe gesmoord moet worden om dit gewone draaglijk te maken. Er stijgt rook uit de asbak en de poes spint rond haar heen. Het deert haar niet. Haar ene been wisselt de positie van haar ander been. Ze slaakt een diep zucht, neemt een magazine en bladert er doelloos doorheen. Doelloos zoals ze doorheen haar bestaan bladert. Een bestaan van ergernis en frustraties om die droom die niet invervulling gaat. De overtuiging zelf je dromen waar te maken houdt haar bezig. Ze is bezig, ontwikkelt plannen om het utopische te bereiken. De utopie, een doel om na te streven en een des te dieper vat van ongeluk. Die nacht was ze tranend en onrustig ingeslapen. Ze had niks gezegd, geen slaapwel meer gewenst, in plannen verdronken. Dromend van hoe het zou zijn als alles voorbij was. "Ik wou dat je hier was.", prevelde ze zachtjes halfdronken door de nectar van het onderbewuste en de wetenschap dat niets is verlopen zoals ze het zich in een eerdere fase had voorgesteld.
Deze wens, de gelukzaligheid, had ze al eens gehad. Ze had al eens ijl boven een ontbijttafel zitten kniezen met de wens haar droom waar te maken. Was ze ongelukkig? Kon ze de sfeer, die voor eenieder een last zou zijn, niet langer dragen? Is dit wat het leven te bieden heeft? Is dit wat hij te bieden heeft?, had ze zich steeds afgevraagd. Hij die rokend van onbegrip tegen de deur geleund staat. Geen poging tot toenadering kon haar bekoren, zelfs die van de miauwende poes niet. Vanaf een bepaalt moment groeit het besef dat alles waar je voor geleefd hebt nietig is en op een gewone, drieste morgen kan voorbij zijn.
Doch, het is niet altijd zo geweest. Af en toe flitsen de verrijkende ervaringen door het hoofd en lossen het restje betaan, gestaag maar zeker, op tot er niets over blijft.
De tijd waarin ze in zijn ogen verdronk heeft ze achter zich gelaten. Zij wist zelfs waarom ze niet langer tot liefde in staat was. Het werd haar te veel, ze kon de emoties niet langer dragen die ze al een hele tijd had opgestapeld.
Haar koffie werd traag maar zeker lauw en bleef onaangeroerd. Zoals ze alles onaangeroerd liet in de hoop dat het besef wel op zich tot verzet zou komen. Hij schonk nogmaals bij en bood haar een verse kop aan. Ze keek even door haar sluike haren heen en behield de stilte die in de kamer dreef.
"Wat scheelt er?", vroeg hij haar terwijl hij haar over het hoofd wreef. Ze wende hem af met een rake armzwaai en bevestigde hierbij de angst, die hij tot nog toe wist te onderdrukken. Het gevoel kan je niet onderdrukken, noch verloochenen. Hij tolde overladen met besef rond,maar probeerde ook dit te negeren en stak een volgende sigaret op. Zijn herinneringen zag hiermee een voor een wegkwijnen in de rokende asbak. Het had reeds lange tijd vijf voor twaalf geslagen, maar de verloren tijd kwam nu stilaan tot uiting. Deze gedachte verstoorde zijn smaak naar verse koffie, kalmte en gerichtheid. Doch kon hij het niet nalaten therapeutsch naat de kan te grijpen en dit moment bij vele vorige op te stapelen.
Hij had haar ontmoet op een toevallig samenzijn. Een eerste blik bracht hem in volledige vervoering en er restte hem slechts één doel: haar voor zich winnen. Geen opstakel was teveel, zelfs de rust van de gewoonte niet, om zich aan haar te wijden. Hij lag nachten slapeloos van verlangen aan haar te denken. Poëzie had hij aan haar gewijd, om zich te kunnen voorstellen hoe zou zijn. Zijn diepste verlangens uitten zich door die ene aanblik. Hij doopte haar anima eterna. Zij had voorovergebogen gezeten boven een kop koffie, de gewoonte door haar ijle dromen smorend. Het is de toevalligheid die de verandering teweeg brengt, het is de emotie die ze tot uiting brengt.
"Er is iets wat ik je wil vertellen.", zei ze plots, nog steeds in de bodemloze koffie turend. Hoezeeer men met gemak kan raaskalken over het meest onzinige en ordinaire, zo moelijk is het te zeggen wat je wil.
"Ik heb je steeds geadoreerd en liefgehad. Ik heb je nog steeds lief, en het valt me moeilijk je dit te vetellen. Je bent onderwijl ook al tot het besef gekomen dat er iets schort aan wat wij hebben. Een gemis aan wat we hadden. Hoe is het ooit zo ver kunnen komen? Je zal wel niet zo verbaast zijn met deze woorden, dat weet ik zeker. We doopten onzelf zielsverwanten, maar ik ben de ziel verloren. Hoe jij mij aankijkt, met je ogen zo diep. Hoe jij me aanspreekt, met je stem zo zacht. We hadden een gemeenschappelijke weg ingeslaan. Een weg ruw en vol hindernissen. Er gingen deuren voor ons open. Poorten naar een andere wereld. De vierde dimensie zoals jij die noemde. We hebben de nectar van de liefde geproefd en gesmaakt. We hebben het beleeft als was dit nog nooit ervaren. Je hebt me naar de vervoering geleidt, tot extase gebracht. We leefden op ons eigen eilandje. Geen ziel die ons kon raken, tot er kapers op de kust kwamen. En ja, je weet dat ze als aasgieren rond onze cocoon zwierven om er gretig te kunnen in pikken en onze liefde opzuigen. In een ander leven, een andere dimmensie zou alles beter geweest zijn voor ons. Maar ik kan de moed niet meer opbrengen om zo verder te gaan. Onrustig opstaan om onrustig te gaan slapen en de nachten vervreemd naast jou in overpeinzingen doden. Er valt jou niets te verwijten, mij niet en ons niet. We hebben alle moeite gedaan ons aan de leefwereld aan te passen maar het is niet glukt. In alle vertwijfeling die dit met zich meebracht heb ik dan ook enkele besluiten moeten nemen.", ging ze verder.
Hij voelde zijn hart in zijn keel slaan en wist zich geen raad met de stortvloed aan emoties die door hem heen gingen. Binnenin woelden haat, wrok, pijn en gemis in een kolk rond de liefde die hij niet kon weerstaan. Enige uiterlijke emotie was evenwel niet merkbaar en hij beperkte zijn reactie dan ook tot een volgende sigaret. Met een lichte tic in het linkerbeen bleef hij tegen de deur geleund staan, de situatie aanschouwen. Het koste hem zelfs reeds enige moeite de woorden te herinneren, doch ze vervaagden bij elke snik die zij slaakte en hoe groot het hart ook kan zijn, het kan tot een schrompel wezentje ineen krimpen. Wou hij haar met een troostend gebaar benaderen? Wou hij haar vergifftigen met de bedenkingen die hij al lang dacht te spuwen? Wou hij dood gaan?
Een haperende snik onderscheidde haar af en toe van het roerloos boven de tafel hangen. Ze had tijdens haar betoog niet een keer naar hem opgekeken. Geen fractie gunde ze hem haar blik en hij kon niet nalaten haar steeds weer te wenken. Althans dat probeerde hij.
Zo maar opeens voelde hij zijn hele lichaam vertokken en de kolk vanbinnen trok in het niets op. Een enkele gedachte tuurde nu nog door zijn hoofd. Hij kon maar één iets meer denken, wat zich constant herhaalde.
Is het nu voorbij? Is het nu voorbij?
"Is het nu voorbij?", prevelde hij, licht tandenknassend.
Met een diep zucht richtte ze zich op en tranend zei ze: "Ja schat, het is voorbij."
feedback van andere lezers- geertje
Jurgen
een PRACHTIG verhaal, ik heb aandachtig gelezen en er staan SUBLIEME zinnen in, maar ook veel spel-of schrijffouten.
ondanks dat geef ik je "uitstekend"...het verhaal op zich vind ik te mooi...nu.
je bent je lezers wel verplicht daaraan te werken. je kan schrijven, dat is duidelijk, maar doe het asjeblief iets aandachtiger op de fouten.
Kijk je hier eens naar ?
-Ze slaakt een diep zucht, = diepE zucht
-Zijn herinneringen zag hiermee een voor een wegkwijnen in de rokende asbak. = Zijn herinneringen zag HIJ hiermee één voor één wegkwijnen in de rokende asbak.
-naat de kan te grijpen = naaR de kan te grijpen
-We hebben het beleeft = beleefd
-Je hebt me naar de vervoering geleidt = geleid
-dimmensie =dimensie
-vergifftigen =vergiftigen
-opstakel = obstakel
-verbaast zijn = verbaasd zijn
-onzelf zielsverwanten = onszelf
-hele lichaam vertokken = verstrakken, verstokken ?(wat wilde je hier zeggen?)
groet, geertje (ik lees aandachtig maar ook kritisch. er staan gigantisch mooie zinnen in, die had ik zelf willen bedenken, echt)
fugaz: Geertje,
Bedankt voor de eenerzijds positieve indruk die je hebt van het verhaal en anderzijds om corrector te zijn. Ik laat het steeds na mijn werkjes goed na te lezen om mogelijke fouten recht te zetten.
Doch ik heb je raad opgevolgd en de fouten verbeterd
hartelijk dank
Gtz Jurgen - Vansion
mooie goed uitgebalanceerde opbouw - de koffiepassages vind heel ik 'sterk'
fugaz: thanks
|
