Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 041. Blauwbaard 2
"... Op een dag kwam er een nieuw gezin in het dorp wonen. Ze waren anders: hun teint blanker, hun haren blonder, hun tred lichter. Het duurde niet lang of de oudste dochter trok de aandacht van Blauwbaard. Hij schikte haar zorgzaam tussen de koopwaar op zijn kar en trok welgemoed naar zijn kasteel. Maar ook zij keerde algauw bergafwaarts. En zoals haar voorgangsters voelde ze zich gekwetst, afgewezen, vernederd. Gelukkig vond ze troost bij haar lotgenoten die haar ervan verzekerden dat Blauwbaard haar liefde niet waard was; dat hij wel mooi was en rijk, maar wreed en harteloos. Maanden later - het was barkoud en alles lag bedekt met een dikke laag sneeuw- knielde Blauwbaard neer voor haar nog erg jonge zusje, dat Melisande heette, en smeekte haar of ze hem met een bezoek wou vereren. Ondanks hevig protest van haar zus klauterde het tengere meisje -bijna nog een kind- argeloos op de kar. Drie volle dagen bleef ze weg. Haar ouders waren ten einde raad. Maar iedereen was bang voor de vermeende magische krachten van Blauwbaard en niemand durfde ook maar iets te ondernemen. De harten van de meisjes die ooit de prachtige kasteelvertrekken hadden verkend en de weldoende macht van Blauwbaards zachte handen aan den lijve hadden ondervonden, twijfelden tussen afgunst en angst. Maar toen, op de derde dag, Blauwbaard bij de vader om de hand van Melisande kwam vragen, die ook kreeg, haar stralende smalle gezichtje in het openbaar kuste en haar meevoerde als was ze een schat, keerde het tij. Onzichtbaar doolde Menis, de godin van de wrok, door de straten en kneedde de harten van het jonge vrouwvolkje met haar wraaklustige handen. Zo ontstond het waanzinnige verhaal dat Blauwbaard al zes vrouwen vermoord had die opgeborgen lagen in het geheimzinnige zolderkamertje dat hij voor elk van de meisjes gesloten had gehouden. Melisande wachtte hetzelfde lot. Zo sterk was de afgunst van de meisjes dat ze niet anders konden dan geloven in het bloedige verhaal dat ze zelf verzonnen hadden. Ze renden de berg op en beukten op de poort. Blauwbaard was vertrokken naar de stad om alles te regelen voor de nakende bruiloft. Het kind, dat verbod had gekregen ook maar iemand binnen te laten, verscheen schichtig op het balkon en aanhoorde de bezwarende woorden van de bende wraakslavinnen. Geen letter geloofde ze ervan. Ze liet de joelende meiden voor wat ze waren en trok zich terug op haar kamer. Maar Blauwbaard bleef lang weg. Langzaam maar zeker sloeg de vertwijfeling toe. Het fameuze sleuteltje van de verboden kamer vertoonde een roestbruin vlekje. Haar geliefde verborg wel degelijk iets voor haar. Bevend verbrak ze ten slotte haar belofte. Uiteraard vond ze geen lijken. Wel ontdekte ze een angel in haar hart: een angel die haar liefde vergiftigde, een angel die haar onvoorwaardelijk vertrouwen had opgezogen. Ze noemde de angel 'ontrouw'. Nog voor ze getrouwd was, had ze haar aanstaande al bedrogen. Ze was zijn verrukkelijke wezen niet waard. Zo is het gekomen dat het meisje op de drempel van het kasteel ging liggen tot ze omkwam van wroeging en kou."
Mijn verhaal is af voor ik er klaar voor ben. Cériel zucht. "Wat vond ze in het zolderkamertje dan?" vraagt hij. "Dat weet ik niet, Cériel," -een vreemde kalmte nestelt zich in mijn stem- "dat geheim heeft de enige geliefde van Blauwbaard meegenomen in haar graf." Plots wil ik hem zo graag even aanraken, de groeven in zijn gezicht, de kappen in zijn ziel. Maar het bloed aan mijn handen houdt me tegen. Ik druk een kus op zijn voorhoofd, sta op, laat de drempel achter mij, glip langs zijn versleten lichaam heen, bestijg vastberaden de tweeënveertig treden tellende trap, breek mijn kluis binnen, installeer mijn laptop en surf naar www.rdx.be, vast besloten mijn eigen intiemste sprookjes hardhandig en botweg te overschrijven. Tanne in Eden wordt Tanne in Wonderland. Een ziel is geen wassen tafeltje dat je na gebruik weer effen kunt strijken, geen afwisbare lei. Eens gekerfd, voor altijd gekerfd zijn de sporen. Hoogstens kun je, zoals vroeger de monniken, kostbaar perkament bewerken voor hergebruik en het ene manuscript verbergen met het andere. Pientere jongens kunnen tegenwoordig de op die wijze ontstane palimpsesten doorlichten: vijf verhalen voor de prijs van één. Binnen enkele jaren doen ze, hersendoorlichtend, hetzelfde met onze ziel. Oranje licht zie ik op het scherm… en een toetsenbord onder het bloed. Verrek!
feedback van andere lezers- Das
Ik weet niet of jij hoeden draagt, zoniet waar steek ik dan deze pluim op? Ergens tussen je haren?
Het is goed zoals het is, beter, opperbest. Palimpsest! Er bestaan ook woordenboeken of niet? Hé? Tuurlijk bestaan er ook woordenboeken. De meeste! Maar ook andere. Zonder woorden. Notenboeken, kleurboeken, salontafelboeken, spaarboeken. Maar ik wijk af, een slechte gewoonte van mij. ;-)
Vansion: Haha. Oppassen met pluimen! Ik zou mij danig 'opgezet' kunnen voelen. voor de rest steek je de veer maar waar het je belieft.
Afwijken is een best behoorlijke gewoonte. Minstens werk je alzo niet mee aan de illusie van 'de rechte weg'.
Ik heb een zwak voor woordenboeken en ben verzot op notenboeken (-balken inclusief; jaja, ik léés en citeer je, ezeltje, al mag je de je niet persoonlijk lezen). - commissarisV
Boordevol voldoening met dit afdoende antwoord. Ik sta, heu, zit weer perplex van je schrijverstalent. Dit leest als een sprookje en aan het eind denk ik: heb weer iets waardevols ingelepeld gekregen; net als toen m'n moeder me met veel liefde en geduld levertraan oplepelde om m'n levenskaarsje aan te wakkeren, en of dit gelukt is!!!!
Vansion: Heel gek wat je zegt. De schrijver van de 'Argenis' wou een weldoend kruid aan zijn lezers toedienen, dat vies smaakte ... in een lekker cocktail verborgen ... Neparistotelisch ...
Boeleke, wat onze moeders ons toedienden, waren soms waarheden als koeien. Tanne noch ik bezitten voldoende levenservaring daarvoor.
Liefde en geduld ... eigenschappen van de schrijver die Bibi nog lang niet is ... 'k Blaas eens naar je levenskaarsje (levertraantje ... tiens veel identieke letters - het begin van een gedicht?) ... anwakkerend... - jean_loeckx
Blauwbaard Re-visited.
En hoe !
Prachtig sprookje stookje me daar, Vs !
De heel geloofwaardige inversie, Tanne’s reconversie.
De kamer van vertrouwen ingebeukt
door het ogenschijnlijke onschuldige kindmeisje met lolita- reflex.
Ik lach in mijn baard...
En dan die sneltrein-overgang door de gang 42 treden lang naar het klavier van Tanne’s voornemens,
geen querty, geen azerty, nog geen lib-erty, een toetsenbord met bloed.
Ah, ik heb genoten, An.
En eindelijk begrijp ik een beetje meer van Blauwbaard.
Vansion: vertrouwen ... is een kernwoord in dit boek ...
mijn toetsenbord geraakt aardig beduimeld (zweet)
haha 'liber-ty' wat komt me daar weer uit jou gekronkeld ... - aquaangel
petje af hoor..
Vansion: haha. draag jij echt petjes? cool :D - Leona
elke zin is af!
heel knap, boeiend, vlot en .. ik begrijp niet dat jij enige twijfel omtrent je schrijverskunsten durft uiten! voor mij heb je het helemaal!
Vansion: Ik denk zelf ook wel dat ik het in mij zit, Leona. Maar ik schiet veel tekort. Wat ik doe is niet goed genoeg voor een debuut. Nog niet afgewogen genoeg. Ik zou mij moeten een jaar in een hol kunnen terugtrekken en het onderste uit de kan halen. Dat gaat natuurlijk niet. En dat is frustrerend. Bovendien moet ik binnenkort weer centen verdienen. Voor mijn studentjes ... Ach ... niet zo erg ... Ben erg tevreden met mijn groot gezinnetje, eigenlijk. Een mens kan niet alles hebben hé ... - marieke
Het gaat hier om deel 41. De rest heb ik, toegegeven, nog niet gelezen.
Zoals ik je al schreef, vind ik je zinnen 'af'. Mooi!
De enige zin waarmee ik het lastig heb, is: 'Hij schikte ze zorgzaam tussen de koopwaar op zijn kar en trok welgemoed naar zijn kasteel. ' Voor mij klopt er iets niet aan.
Maar voor de rest: pareltjes van zinnen. En heb weer een nieuw woordje geleerd.
Vansion: Die zin is inderdaad nogal raar in een sprookje en als combinatie. Moet ik nog eens bekijken. Later. Als 't af is .... Dankje. - feniks
Jongens, jongens, die Tanne is een uitslover. Ik word daar zo moe van...
Wat fb van Marieke betreft, zou 'Hij schikte haar...' niet correcter zijn ?
Vansion: ja juist ja ... maar er schort meer aan ... er moet een zin tussen ...
ai ...'k wil je niet vermoeien ...is zonde ... - kronos
ok!
|
