|
< terug
Stuurboord, bakboord...Overboord.
Toen de kapitein van het eerste uur voor langdurige tijd op missie vertrok, was hij in de overtuiging dat zijn schip de ingeslagen weg moeiteloos zou aanhouden.
Het was de trots der zeeën. Enig in zijn soort en voer haar vaandel hoog. Het schip bestuurde haast zichzelf, dus achtte hij het helemaal niet nodig om iemand overduidelijk het commando op te leggen, maar gaf enkelingen de mogelijkheid om af en toe bij te sturen waar nodig bleek. Hij zou het wel in de gaten houden!
Helaas. Zijn missie duurde veel langer dan oorspronkelijk de bedoeling was en in volstrekte onwetendheid voer zijn schip haar ondergang tegemoet.
Toen de mare, dat zijn 'trots' stuurloos en op drift geslagen, nog maar een schim van haar verleden was, achtte hij de tijd rijp om spoorslags terug te keren om met eigen ogen de ravage die het had ondergaan te aanschouwen.
Geschokt en verbouwereerd kwam hij tot de vaststelling, dat door strubbelingen om macht, alle discipline en etiquette zomaar overboord waren gegooid. Groepen stonden elkaar naar het leven en nergens werden compromissen gesloten om de uitgestippelde reis aan te houden.
Conflicten escaleerden in die mate dat niemand nog geloofwaardig overkwam. Ook al waren er nog getrouwen die rotsvast in een goede afloop geloofden en er dan ook ten volle voor streden.
Hun roep werd gehoord, en het tij kan nu keren. De averij die het schip in die maanden opliep is aanzienlijk zodat het de kapitein wenselijk acht om heel de schuit tot op de kiel neer te halen en met eigen handen opnieuw op te bouwen.
De hoop, dat de trots der zeeën binnen de kortste keren weer het ruime sop kiest, is bij veel getrouwen aanwezig. Toch zal er heel wat tijd overgaan om opnieuw uit te varen zonder de ratten van welleer. Ze zijn overboord, maar spartellen wanhopig om hun teloorgegane stekje vroeg of laat weer in te palmen.
Het komt er dus op aan om alle luiken en verdoken gaten in het nieuwe schip zorgvuldig af te sluiten, zodat ongewenste bezoekers de insluipmogelijkheid wordt ontnomen en zij net als de rest hun opwachting moeten maken via de loopbrug als enige toegang tot het dek.
Maar ik ben ervan overtuigt, dat de kapitein geen twee maal dezelfde fout zal maken en hij fierder dan ooit met zijn vernieuwde schip de heerschappij der zeeën zal herwinnen.
Het vaandel is even gestreken, maar vroeg of laat tekent het zich weer tegen de prachtigste zonsondergangen af, nieuwe gloriemomenten tegemoet.
feedback van andere lezers- Vansion
Elke gelijkenis met de realiteit is toeval zeker ? ;)
De zee is sterk hoor ...
dannycant: Puur toeval, puur toeval......:-)
groeten en bedankt. - Das
Halsboord, priesterboord ... Overboord! ('k ben in de stemming)
Je hebt er hier één uit je duim gezogen man!
'k Ben benieuwd wat daar nog allemaal in zit.
dannycant: dat wil je niet weten....:-) echt wel niet..
groeten en bedankt - geertje
dit leest zo zacht, 't lijkt wel of ik werd meegevoerd door een zalige zwemmende zoete zeevis...(zout lust ik niet)
egaal geschreven, daar houd ik van...
(ik bedoel zonder dialogen of te veel leestekens)
laten binnen komen als het drinken van een watertje,
met een rietje gedronken...
mmmhhh
liefs
dannycant: dit lijkt wel of je het fijn vond om te lezen.....:-)
groeten en bedankt....
|
