Volg ons op facebook
|
< terug
De simultane wandeling 5
'...Eenmaal binnen in het hospitaal, had ik geen benul wat me er naar toe gedreven had.
Ik wandelde door de gangen, zat op een bank, of ging naar de cafetaria waar ik
iets ging drinken.
Allerlei gevoelens werden gekoppeld aan het drinken van koffie, cola, en dat wat ik niet lust nl. bier.
Mensen liepen aan en af, de tijd had geen vat op mij.
Er stond een computer die voor het publiek bestemd was, ik ging er aan zitten,
typte een paar woorden in, zonder gevolg echter.
Een koppel liep voorbij, hun dochter bleef staan en wees naar mij...wie ben ik toch?
Hoelang ik in het hospitaal was weet ik niet, maar het begon stil leeg te lopen.
Ik slenterde nog wat rond, en ging uiteindelijk in een wachtkamer zitten.
De wachtkamer was van een psychiater waar ik eerder dat jaar al op consultatie was geweest,
in een ander hospitaal weliswaar.
De tijd verstreek, en regelmatig kwam een of andere verpleger een kijkje nemen in de zaal.
Doch er was geen oogcontact met hem, ook al gingen zijn ogen zoekend de kamer rond.
Uiteindelijk kwam er een vrouw binnen.
We keken elkaar aan en een warmte overspoelde me, binnenin mijn hoofd.
Hoewel ik haar niet kende, wist ik dat deze ontmoeting in mijn scheppingsverhaal pastte.
Mijn moeder
We keken elkaar minutenlang aan, en een gevecht om tranen te bedwingen was van start gegaan,
ik verloor.
Net op dat moment kwam de psychiater de kamer binnen, en wenkte dat ik mocht meegaan.
Ik twijfelde, ik had immers geen afspraak.
Toen ik zijn kabinet binnen wandelde, tastte ik direct in mijn broekzak.
Ik gooide twee muntstukken op de tafel, en een stenen beeldje zonder hoofd.
Ik keek de dokter aan en zei; "ik kom rekenschap afleggen"...
Het vervolg...volgt.
©2004KVD
feedback van andere lezers- joachim_stiller
Maar de psychiater zei niet:
" De psychiatrie eindigt wanneer de geldbeugel ophoudt te bestaan".
Mark_Vandis: euh merci( begrijp je niet zo goed) zal wel aan mij liggen ;-) - geertje
"Hoewel ik haar niet kende, wist ik dat deze ontmoeting in mijn scheppingsverhaal pastte.
Mijn moeder
We keken elkaar minutenlang aan, en een gevecht om tranen te bedwingen was van start gegaan,
ik verloor".
Kris,...
ik heb geluk, als "psychiatrisch verpleegkundige" zijnde,
wandel ik mee in het hoofd van dit personage....
want wat jij beschrijft is zo écht....
en dan nog dit....
Ik gooide twee muntstukken op de tafel, en een stenen beeldje zonder hoofd.
Ik keek de dokter aan en zei; "ik kom rekenschap afleggen"...
ik...ik zie dat ...zo voor me !
knap !
liefs, geertje
Mark_Vandis: bedankt geertje, als je meewandelt in dat hoofd, wel uitkijken he....it's a kind of mess in there! ;-) x - Leona
beetje raar ... je gaat in 't midden plots over van de 'ik' persoon naar 'hij', en dan terug naar 'ik' ... of is dat de bedoeling ...?
heeft het beeldje zonder hoofd een betekenis in het rekenschap afleggen?
Mark_Vandis: hello leona thx , mijn bedoeling is gewoon te vertellen wat ik, hij of ik meegemaakt heb. En ja, het beeldje én de muntstukken hebben een betekenis...dat wordt nog verklaart in een latere passage uit " From zero to nuts in 35 years " de titel van het onvoltooide boek. bedankt 4 fb ;-) - Vansion
gekoppeld AAN
normaal zeggen ze "af en aan"; maar jouw averechtsheid klinkt hier best op zijn plaats ...
paste (met één t)
Euhm - die foutjes zijn details - voortdoen is de boodschap!
Mark_Vandis: thx, momenteel kan ik niet voortdoen, i'm on a break ;-)
groetjes Mark
|
