|
< terug
Ik ben ik maar.....deel twee.
Vrijdag.
Het lag natuurlijk niet alleen aan die verbouwingswerken, maar eigenlijk begon het met 'de vrijdagen', die voor ons als kind na verloop van tijd pure angstdagen werden. Die lagen eerder aan de basis van het drankprobleem en hebben ons jarenlang in de ban gehouden. Het zit als volgt…
Mijn pa was steenbakker van beroep. Zwaar werk, vele uren en dan was het de gewoonte om elke vrijdag met de hele groep een paar cafeetjes op te zoeken om te ontstressen! Voor ons moeder was het net die dagen 'wassen' geblazen. Nog grotendeels met de hand. Een oud klotsmachientje en een uit de kluiten gegroeide slazwierder waren de attributen om die klus te klaren.
Het was toen nog de gewoonte dat elke week de 'bierbrouwer' en melkboer hun ronde deden. Steevast rond de klok van vier en toevallig gelijkertijd!
Twee doorwinterde drinkeboeren en neen, niet van de melk, die het zo regelden dat net ons huis hun laatste halte voor die dag was. Het leek wel de zoete inval en wat wij vreesden, gebeurde elke keer. Door het drinken, pa met de makkers, ma met de leveranciers, waren er elke vrijdagavond geheid stevige discussies tussen mijn ouders. Nooit slaande ruzie, maar erg genoeg opdat wij stil in een hoekje wegkropen tot de storm luwde. Daarna keerde de rust ten huize 'ons' terug en was het weer bang uitkijken naar een volgende vrijdag.
Theedrinken
Recht tegenover ons stond een huis met een mooie grote tuin. Daar woonde de jongen die later mijn beste vriend zou heten. Ook dit verliep niet zonder slag of stoot en had heel wat voeten in de aarde. Er was niets vanzelfsprekend aan.
Niet het feit dat hij daar woonde was raar, wel het hoe hij ooit mijn beste maatje werd. Ik zag hem vaak in zijn tuin spelen, weliswaar achter metershoge tralies, maar toch. Hij zag ons dan weer in groep op straat ravotten en keek daar ietwat weemoedig op neer. Wij konden niet bij hem en hij mocht niet naar ons.
Onze eerste kontakten waren dus letterlijk achter tralies maar laat het je niet verbazen als ik zeg daar uren te hebben gestaan. Van speelgoed had hij alles maar dit was het zoethoudertje om hem van de straat weg te houden. Hij werd gewoon overbeschermd! Het was een 'moederskindje'. Je las in zijn ogen dat hij met ons wou meedoen en zonder verpinken al dat moois achter zich zou laten.
Standvastig als ik ben, kan het niet verbazen dat ik elke dag aan het zeuren sloeg als ik ook maar een glimp van zijn ouders ontwaarde. Telkens weer de vraag of Luc op straat mocht komen spelen? Het antwoord laat zich raden…
Op een dag, vermoedelijk om van mijn gezaag af te zijn, mocht ik bij hem in huis komen spelen onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat ik mij wist te gedragen. Het was een ware openbaring voor mij. De weelde daar aanwezig stond in schril contrast met het mindere dat wij bezaten maar woog toch niet op tegen de vrijheid die ik dan weer genoot. Luc leefde in een gouden kooi, maar het bleef hoe dan ook, een kooi.
Het klikte tussen ons en we genoten van het samenspelen die dag. Natuurlijk keek ik mijn ogen uit naar al het fraais waarmee er te spelen viel en ja, ik was best wel jaloers. Maar dat was Luc evenzeer, wist hij te vertellen. Hij wou veel liever 'buiten' gaan spelen. 'Ik zal wel blijven zagen', beloofde ik hem die dag, en een tijdje later wierp dit inderdaad zijn vruchten af en konden wij hem in onze groep opnemen.
Dat was nog niet die dag, o nee. Daar was ik nog lang niet doorheen. Er werd daar ten huize een strikt schema aangehouden en één daarvan was het theedrinken, met koekje, om drie.
feedback van andere lezers- Leona
knap hoor! die contrasten ...
ben benieuwd naar het vervolg!
dannycant: we werken eraan .... :-) groetjes en bedankt - duivelstrikje
wat en sobere titel!
er ontbreekt zelfvertrouwen in die titel
Een mooi verhaal.
xxx
f
dannycant: Bewust sober gehouden....zoals ikzelf, eerder wat op de achtergrond...
bedankt en groetjes - geertje
geniet geniet....
maar drink met mate(n)
danny, you did it again.
(moederkindje = moederSkindje, ook volgens het groene boekje,
mijn gevoel bedriegt me zelden als het over "taal" gaat)
moederkindje bestaat echt niet....
hey, muggenziften kan ik ook, soms, weet bij wie dat kan hé....
toedels en tiddels, geertje
dannycant: Je weet dat ik het zal aanpassen .... :-) (iemand moet mij op de fouten wijzen he, )
groetjes en weeral eens bedankt.... - teevee
Ja Geertje! Moeder...kindje heeft gekakt, bestaat wel!
Het zit goed in elkaar of je het zelf hebt beleefd??
dannycant: helemaal zelf beleefd....echter dan dit kan niet...:-)
groeten en bedankt
|
