|
< terug
Ik ben ik maar.....deel vier.
Veranderingen.
Toen ik bijna 15 was veranderde bij ons thuis één en ander. De inwonende grootouders waren een tijdje terug een rusthuis ingetrokken. De wrijvingen werden minder, maar kort daarna sloeg het noodlot een beetje toe.
Mijn vader werd ernstig ziek en was niet langer in staat om nog te gaan werken. Dit kwam vrij hard aan in ons gezin. Ook financieel was het inleveren geblazen.
De situatie werd onhoudbaar en zou even later een eerste groot keerpunt in mijn leven teweegbrengen.
Toeval of niet, net op mijn verjaardag werd mij gevraagd of ik het niet zag zitten om de school op te zeggen en uit werken te gaan? Dit als ondersteuning van ons gezin. Toen kon dat, er was immers nog geen leerplicht tot 18 jaar.
Ik volgde een studierichting Handel (boekhouden), leerde vrij makkelijk en genoot van het schoolgaan. Zoals vaker in mijn leven dat ik het leiderschap werd opgedrongen, was dit ook op PTI het geval. Ik was klastitularis en slaagde er vlotjes in om steeds weer de hele bende te motiveren en even vaak op te peppen. Saai was ik niet, vaak altijd in voor een grap en onze klas werd zowel geliefd als enigszins gevreesd voor hun soms ongewone uitspattingen. De directeur kende mij vlot bij naam!
Ach, we deden geen baldadigheden. Gewoon kattenkwaad en leraartje pesten, maar allemaal vrij onschuldig!
Ook mijn resultaten mochten gezien worden. Ik leerde goed, zonder echt top te zijn. Dat wou ik ook niet. 'Het moet nog leuk blijven', was mijn opvatting.
Toch hoefde ik niet lang na te denken toen mijn ouders die 'opoffering' van mij verlangden. Ik wist dat het noodzaak was anders hadden zij dit nooit overwogen en was er helemaal klaar voor.
Goed veertien dagen later was mijn laatste schooldag een feit! Het was stil toen ik afscheid van mijn klasgenoten nam, maar ze begrepen het wel en wensten mij het allerbeste toe.
Nog vaak ga ik terug naar de opendeurdagen en nog steeds zijn er leraars die mij komen groeten en een praatje maken. Zij hebben mij niet vergeten, ik hen ook niet.
15 jaar en gaan werken. Je zou voor minder nerveus worden. Ik kon mee met mijn pa zijn broer, (die van naast ons), om in de bouw te werken als diender. De grote werf was in Brussel gelegen, dus werd het elke dag pendelen op en neer. Om zes uur opstaan, samen met mijn nonkel per fiets naar het station om die netjes in bewaring te geven bij een cafeetje dat speciaal daarvoor ingericht was. Een klein uurtje later bevonden wij ons te Brussel waar we na een tien minuutjes stappen onze werkdag konden beginnen.
Hilariteit alom op die eerste dag toen ik verplicht een gele veiligheidshelm diende te dragen. Niet dat er wat mis was met die helm, maar het zicht van mijn schouderlange haren die eronderuit kwamen, was best wel komisch. De ouderen lagen in een deuk.
Dit lang haar was een typisch modeverschijnsel van de jaren zestig, begin zeventig. Maar meer nog had het te maken met de vriendschap van Luc en mij die ondertussen enkel maar was gegroeid.
De muziek waar we mee opgroeiden van Pink floyd, Deep purple, Yes, Led Zeppelin… Steevast muziekanten met lange haren, en wij wilden dit gewoon ook. De rebel in ons kwam boven. In miniversie dan.
Ergens vond ik het heerlijk, die lange haren. Ik had van dat heel fijn. Net gewassen en als de wind er doorheen woei was dit gewoon een machtig gevoel. Zouden dit de vrouwelijke trekjes in ons, mannen zijn? Ik zou het niet weten, maar wij genoten ervan.
Nu ik het toch over wassen heb, dat was bij ons thuis ook een hele onderneming te noemen. Man, dat was pas een belevenis. Het was niet zo dat je elke morgen en avond even vlug de badkamer inliep om je in een heerlijk bad te dompellen of vlug een verkwikkende douche kon nemen. Nee hoor, dat was er allemaal niet!
Zaterdag was bij ons 'wastobbedag', dit voor een heel grondige beurt. Een grote ijzeren teil werd binnengezet gevolgd door het opwarmen van ettelijke ketels water. Je kan je voorstellen dat ieder om beurt in bad een hele onderneming was en vlot de hele voormiddag in beslag nam. Maar dan konden we er ook weer even tegen en de rest van de week was het pombakjewassen. Hoef ik te vertellen dat ook het toiletgebeuren telkens een belevenis op zich was en dan vooral in de wintermaanden. Het was nog een echt buitentoilet, met alle ongemakken vandien.
Bij Luc hadden zij wel een kleine badkamer. Met warmwater boiler. Ik vond het heerlijk als ik daar af en toe eens gebruik mocht van maken, maar kon best leven met onze manier. Jaren later heb ik eigenhandig voor mijn ouders een badkamer en keuken aangebouwd, maar toen waren wij kinderen het huis al uit.
Uitgaan.
Toen ik 'moest' gaan werken, begon voor mij ook de uitgaansperiode. Een prachttijd in mijn leven en heel vaak volgens een vast ritueel. De vrienden en vriendinnen uit de straat trokken steevast mee een avondje stappen en die begon zoals steeds in het 'Achturenhuis'. Een cafeetje waar je kon biljarten en tafelvoetbal spelen. In dit laatste werd ik een gevreesde tegenstander in het Zottegemse die moeilijk te kloppen viel. Dit was gewoon heerlijk en ik genoot ervan. Uren heb ik het spelletje gedaan, het verveelde nooit.
Ons uitgaansleven startte reeds om een uur of vijf in de namiddag en valt in niets te vergelijken met de situaties die nu gangbaar zijn. Na het Achturenhuis hadden wij maar liefst de keuze uit 5 dancings en dit in een straal van amper een paar honderd meter. Je hoefde geen wagen, zelfs geen fiets. Alles was binnen loopafstand!
feedback van andere lezers- teevee
Wastobbezaterdag...heb ik ook meegemaakt. Wij waren thuis met negen. De kleinste eerst in die grote zinken teil. Ik was de middenste...En dan dreef er al wat schuim op het water...Even met de hand rotzooi aan de kant en wassen maar. Heerlijke tijden. Ik ben nu nog altijd een beetje allergisch voor wastobben!
dannycant: Ik krijg er ook nog de kriebels van....groetjes en bedankt
|
