Volg ons op facebook
|
< terug
All u need is love?
Laatst vroeg me iemand hoe het toch kan dat ik
met het alleen zijn kan leven.
Buiten het bezoekrecht van mijn dochter heb ik weinig of geen contacten
met de buitenwereld.Niemand komt bij me op bezoek, en de telefoon is een nutteloze luxe.
Is het omdat ik misschien een 'rare' ben, of wordt mijn manier van leven niet aanvaard door de maatschappij? Ik zou het niet weten...
Ik heb vele liefjes gehad, en in het begin dat ik de liefde ontdekte ging ik bijna altijd op het uiterlijke af.
Ik heb nog altijd een zwak voor mooie vrouwen. Maar naarmate men ouder wordt, en het gevoel om met een knappe godin over straat te paraderen of er mee te 'showen' bij de vrienden, verdwijnt.
Je gaat vrouwen anders bekijken, proberen te begrijpen. Hun geheimen en mysteries worden een obsessie, een puzzel waar ik kop of staart aan krijg.
Ik ga niet zeggen dat ik slimmer ben geworden, maar m'n jeugd is voorbij en het cliche van 'men wordt wijzer met de jaren, is toch een klein beetje van toepassing geworden op mij.
Ik kan de vrouwen waar ik mee samen ben geweest, en die ik echt heb liefgehad, op één hand tellen.
Er waren knappe bij, en geloof me of niet, zelfs eentje die de catwalk sierde in Parijs.
Nu vele jaren later wanneer het niet meer zo vlot gaat om een vrouw aan te spreken, laat staan er eentje te veroveren, kijk ik terug naar die vrouwen.
Ik ga niet zeggen dat ik ze begrijp, want eigelijk wil ik dat ook niet.
Ze blijven me fascineren en niet alleen diegene die een knap snoetje en maatje achtendertig hebben, maar alle vrouwen.
Boeken heb ik verslonden om dit wezentje te kunnen begrijpen...tevergeefs.
De kunst in het liefhebben, hun geheime sexuele fantasieën ja, tot zelfs de mythes van de oervrouw Aprhodite en haar zusters zijn door mijn handen gegaan.
En nog steeds weet ik niets van hen.
Onzekerheid siert mijn denken over hen, soms het goede maar ook het negatieve over ervaringen met vrouwen in mijn zieleleven.
Ik heb ze meerdere keren gekwetst daar ben ik me bewust van.
Maar kwetsen ze ons ook niet zo heel af en toe?
Om maar een voorbeeld te geven mijn ex-vrouw.
Ik hield/hou van haar, net zoals ik haar al meer dan één keer verwenst heb.
Ik leg me neer bij het feit dat de scheiding ( voor zover ik er alle info over heb) mijn eigen schuld is.
Nu jaren later pluk ik daar de vruchten van, het wapen, mijn eigen kind.
Ik omschrijf mezelf niet als de ideale papa, want wat mijn persoonlijke en financiële situatie betreft, sta ik onderaan de ladder...en de begintreden staan te hoog voor me.
Maar als we het over de liefde hebben, genegenheid, geborgenheid durf ik zeggen dat ik bijna bovenaan sta...alleen, dat is niet wat de maatschappij dient.
Verantwoordelijkheid jegens dat wat aanvaardbare normen zijn in deze wereld, zijn me vreemd.
Niet dat ik het niet kan of wil, maar ik heb er de kracht niet voor.
Meerdere keren is me al verteld, 'doe het voor je dochter', kom uit die vicieuze cirkel waar je je in bevindt. Maar wat moet ik doen voor mijn dochter? er voor zorgen dat ze geld op haar rekening staan heeft, zodat ze het later allemaal netjes kan afgeven aan vadertje staat?
Ik ben al blij dat ik haar te eten kan geven nu, en leuke dingen met haar kan doen, ondanks ik het me niet altijd kan veroorloven.
Ga dan overuren maken, in het zwart werken zeggen me sommigen wel eens.
Maar ik laat me niet graag commanderen, op dat gebied ben ik een koppig manneke.
En trouwens, hoe meer ik verdien, hoe meer ik moet afgeven.
Dus rest me alleen nog de liefde, want dat kost geen geld om te geven.
Het cliché dat je liefde niet kan kopen lijkt me tegenstrijdig.
Geen geld, geen liefde...
Het is beter lief te hebben en arm te zijn, dan rijk te zijn met een leeg hart las ik ergens.
Ik heb geen geld, WEL liefde, maar de dag van vandaag telt dat gewoon niet meer mee. De normen in de maatschappij sucks..ik betaal niet voor de liefde, liefde breng je niet tot uiting met een rekeningafschrift of door netjes in de maat te lopen met de rest mee, zo denk ik er over.
En daardoor ben ik misschien alleen, tel ik niet meer mee.
Ik werk wel, en al wat ik verdien is om schulden af te lossen, minus dat wat je nodig hebt om te eten enz..maar de grootste schuld is die in de liefde, en het is net die schuld die me het meeste zorgen baart. Wat willen vrouwen eigelijk?
'You ask me to enter, but then u make me crawl...and i can't keep holding on, to what you've got...'
(One U2)
feedback van andere lezers- geertje
Mark,
ik ben even sprakeloos.
"respect" ! ... krijg ik nog net gezegd....
mag mijn stilte voor één keer voldoende zijn?
geertje
Mark_Vandis: Ja hoor, dat mag :-)
Bedankt
Groetjes Mark - Leona
liefde kan je niet kopen hoor, dat is waarheid!
je kan wel aandacht kopen, en liefjes krijgen die doen alsof, maar liefde is in het hart, het vult je wezen, het doet je leven voor die persoon, in voor- en tegenspoed, dat kàn je niet kopen, geloof me maar!
en als ik jou was, om je beter te voelen, probeer die eerste hoge trede op te geraken, je zal je beter voelen,
en de gezegden over 'liever liefde dan een geldbeugel vol' en van die onzinnige dingen, het een heeft niets met het ander te maken, je kan liefde hebben én geld, en daar is niets mis mee, dus, Mark, laat je talenten vloeien en de centen binnenkomen, voor jezelf, en voor je dochter
Mark_Vandis: Serieus oppeppende feedback...Thx!
We blijven bezig he :-)
Groetjes Mark - Das
"All you need is love", was het maar waar, m'n aders spatten ervan, en toch nog altijd op zoek naar zingeving. Liefde is geven Marc, geef jezelf de kans om te kunnen geven.
'k Zou je graag wat haberdoedassen verkopen. Help me onthouden dat ik bij een eerste ontmoeting naar je uithaal met een paar goed gemikte gemene muilperen. Die heb je verdient! (Voel me altijd zo misbruikt door ach en wee roepers!)
Eens iets anders, hoe zit het met 'De simultane wandeling'? "Heb je Vandis al binnen?", vraag ik iedere dag in de Standaard Boekhandel.
Dit is een andere stijl van je, lust ik niet zo graag. Stukje is maar weinig, euh...., dinges. Een weinig dingens, beetje behangpapierachtig, hetzelfde gejammer dat iedereen uitkraamt de dag van vandaag. Gisteren ook al, 't zal morgen niet anders zijn. Had met die inhoud toch iets anders kunnen doen? Ik hoop dat je de miserie van je af geschreven hebt en we nu verder kunnen doen met wat we bezig waren? Leven, incasseren en uitdelen! Pijn en deugd. Desalniettemin, ik ben nog steeds een fan, al daag je me hiermee wel uit.
Mark_Vandis: Heb je een reden om je misbruikt te voelen vraag ik me af, als je al mijn verhalen en gedichten gelezen hebt, acht ik je verstandig genoeg om te begrijpen wat ik probeer te bereiken.
Al wat ik schrijf zijn MIJN belevingen van het leven, ik vraag NIEMAND om medelijden.Als dit toch zo bij je overkomt, zou je misschien de gedichten eens op zoeken waar ik me neerleg bij deze wereld, en mijn interpretatie ervan.
Je kan me psychisch gestoord noemen, plak er maar een naam op.
Maar het feit dat mijn schrijven iemand zin doet krijgen om mij wat 'muilperen' te verkopen baart me zorgen.
Ik ga niet zeuren over vrije meningsuiting
Vind het alleen jammer dat je er zo over denkt, en ik zal voortaan zwijgen over mijn persoonlijke belevingen.
Ik zal nog een laatste stuk schrijven van de simultane wandeling.
zonder gedachtengang.
Groetjes Mark - teevee
Overweeg dit maar eens:
Een man denkt met zijn kop!
Een vrouw met haar hart!
Echt waar! Daar kik je van op!
Mark_Vandis: sorry voor late respons, pc kapot
Be back soon :-)
groetjes Mark - rinka
je schrijft hier over een pertinente kwestie mark, dat is zeker.
voor zover iemand me al niet voor was daarmee, wil ik je graag zeggen - met het risico me enigszins belachelijk te maken - dat ik de fb van das eerder positief vond. met een korreltje zout te nemen dacht ik. enfin, het deed me een beetje pijn te lezen dat het jou een beetje pijn deed. vandaar.
Mark_Vandis: sorry voor late respons, pc kâpot!
thx 4 fb.
Be back soon :-)
groetjes Mark
|
