Volg ons op facebook
|
< terug
-2- 'Kale herfst'
Het is guur, na drie maanden 'vrij' van kanker, ben je opnieuw getroffen. Ditmaal twee hersentumoren. Metastasen, uitzaaiingen in jou net weer met haar bedekte hoofd. Na maanden intensief de meest onmogelijke chemokuren te hebben ondergaan, was de teelbalkanker met uitzaaiingen uit je longen verdwenen.
Er was weer hoop
Nu rijden we met een noodgang over de snelweg. De route kennen we nu met onze ogen dicht. Utrecht.
Het is helemaal mis met je. De tumoren, in je hoofd raken vanbinnen van alles aan. Je spreekt wartaal en hebt het over een witte tunnel. Tussen ons in wrijf ik over je rug. Een gebaar van angst, doch hoop ik dat ik geruststelling op jou over kan brengen.
De tumoren veroorzaken epileptische aanvallen. Aangekomen op de eerste hulp speelt er voor mijn ogen een chaotisch tafereel af. Ik kan er niets mee. Vraag me hulpeloos af waarom ze jou eerst op een bed in de gang neerleggen en gewoon doorgaan met hun andere, in mijn ogen, onbelangrijke werkzaamheden. Zien ze niet dat je aan het doodgaan bent?
Ik mis de vertrouwde oncologie afdeling, daar kennen ze je ten minste. Het lijkt uren te duren eer ze aankomen lopen met je kilometers dikke medisch dossier. Hèhè actie.
Het wachten voor de deur waarachter jij je MRI-scan krijgt lijkt langer te duren dan de twintig minuten die het daadwerkelijk duurt. Er rennen allemaal witte jassen naar binnen. Belangrijke mensen, hoogopgeleide doktoren met hun pieper nog in de hand. Foute boel dat kan niet anders, ik tel er acht.
Terug op de voor ons vertrouwde afdeling, wachten wij op de neuroloog. Het is angstig stil, niemand durft te spreken. We leven in een roes, een nachtmerrie waar uit je snel hoopt snel te ontwaken. Wanneer de arts eindelijk spreekt, bekijk ik zijn handen, de lijnen in zijn gezicht, en hoop zo meer te vinden, achter de treffende woorden die hij voorzichtig uitspreekt. Toegeven, de man heeft ervaring en straalt professionaliteit uit.
De tumoren zijn gegroeid, in onverwachte snelheid van maatje mandarijn tot een fikse sinaasappel! En drukt tegen alles wat er in je hoofd belangrijk is. Ze moeten je snel opereren, of je de ochtend zal halen is onzeker.
Verdoofd, zijn we. Moet er nu afscheid genomen worden? Of zeg ik gewoon, tot straks, wanneer ze jou in je bed komen ophalen?
Ik voel mijn nagels aan de binnenkant van hand. Mijn tanden staan strak op elkaar. Ik knuffel je en fluister zacht, 'tot strakkies'. Ik hoop dat je mij hoort en vooral dat je mijn woorden gelooft.
De neurochirurg heeft ons gezegd dat de operatie acht uur kan duren. Wij zitten in een familiekamer, waar ik niet zo blij mee ben. Immers, hier krijgen ze hét slechte nieuws te verwerken. Hier zitten de families die ze angstvallig van de gangen weg willen houden, Slecht nieuws in de wandelgangen, is verre van bevorderend voor hoopvolle andere families. Om de tijd te doden praten we over jou, de rare dingen die je deed als klein kind.
Wanneer ik opschrik van de naar ons toelopende neurochirurg, hap ik naar adem. Acht uur had hij gezegd. Er zijn er pas twee, bijna drie uur verstreken. Hij is dood, spreek ik mezelf toe om de klap voor te zijn. Maar de man zegt vrijwel direct, dat hij nog leeft. Ik bedank een God, die er voor mij op dát moment bestaat.
De arts vertelt ons dat, toen hij de hersenpan gelicht had een behoorlijke ravage zag. Uitzaaiingen verbonden als satellieten aan elkaar dat er een grote hersendruk was ontstaan, zoals je hebt bij een zwaar ongeval met een schedelbasisfractuur. De boel had hij snel weer moeten sluiten, minus een stukje hersenpan, anders zou je alsnog bezwijken aan de hersendruk. Er was pas één tumor verwijderd, je ligt nu op intensive care, over een dag of vier, vijf staat de andere tumor op zijn operatieagenda.
Allerlei piepjes leiden ons langs bedden met daarop aan slangen verbonden mensen. Toch is het stil hier met alleen de piepjes als achtergrondmuziek, als een mantra, samen met de ademhalingsapparaten. Een verpleegster verzorgt je, ze spuit iets in je infuus. Morfine. Je hoofd is ingepakt, ik zie een mummie. Bij het aanzien van jou zo weerloos, moeten we allemaal huilen. Het is zo hulpeloos aan deze kant van jouw bed. Ik geef je een kus. Wanneer je jouw ogen opent zie ik een traan in je ooghoek. Ik vraag me af of je pijn hebt, al denk ik dat je genoeg pijnstillers in je lijf hebt, waar een drugsverslaafde jaloers op zou zijn.
We slapen die nacht op harde banken, gaan om en om bij je buurten. Als je de nacht maar doorkomt, dan is jouw overlevingskans ook groter. Niet willen denken aan het feit dat je eind van de week, ditzelfde weer moet doormaken. Elke dag is een dag gewonnen. Je bent sterk, gebaseerd op het gegeven dat je al zo ver gekomen bent. In de ochtend, schuifelen we ongewassen naar je bed. We hebben spierpijn en hoe lang geleden hadden we een fatsoenlijke maaltijd gegeten? Geen besef meer van tijd hebben we meer dan vierentwintig uur geleefd op thee en bouillon uit de automaat, misschien had ik daar ook een droge gevulde koek bij?
Bij je bed aangekomen, na eerst te hebben rondgekeken, wat betekent gluren bij de andere bedden, leed nodigt altijd uit om te gluren, zien we jou. Het lijkt minder erg nu het dag is. De nachtverlichting heeft plaatsgemaakt voor felle TL-lampen. Maar helaas zie jij er nog even kwetsbaar uit als in de nacht.
Je kijkt naar ons maar kunt niet praten, de slang in je keel van het beademingsapparaat belemmert dat. Je knikt als we wat vragen. We willen je graag horen praten. De tumor zat dicht op je spraakgebied. Je leeft nog, maar misschien is alle kans op spreken de rest van je leven bekeken. Je krijgt een bord in handen met daarop het alfabet. Als je iets wil zeggen tegen ons kun je de letters aanwijzen. Ik ben erg moe, en als ik dan ook nog zie dat je de woorden vormt, door de letters achterstevoren aan te wijzen, wat op zich best knap lijkt want ik doe je het niet na, moet ik opnieuw huilen.
Deze ellende vreet, de resterende tumor vreet in jouw hoofd. Als het in één week van mandarijn tot sinaasappel kan groeien, zit er dan misschien eind van de week een meloen in je hoofd? Ik hoop dat je binnen enkele dagen sterk genoeg bent om nog eens een zware operatie te ondergaan.
Buiten aangekomen in de frisse lucht wandel ik en kom tot het besef dat alles gewoon doordraait. Bezoekers parkeren af-, en aan in de parkeergarage, zelfs de natuur draait gewoon door, de herfst doet zijn intrede, bomen worden weer kaal. Maar nooit zo permanent kaal, als jij zijn zult.
feedback van andere lezers- geertje
-Aangekomen op de eerste hulp speelt er een chaotisch tafereel voor mijn ogen "plaats" ...= speelt er "zich" een tafereel af.
-een nachtmerrie "waarvan" je hoopt snel te ontwaken = waaruit
-opkomen halen = komen ophalen
-misschien had ik daar"een"ook een gevulde koek bij? ="een" teveel
angel, even de "schoonheidsfoutjes" aangehaald. "Het moet", zei je, "daarvoor ben ik hier, om te leren"!
verhaal op zich is aangrijpend,
je gebruikt vrij lange zinnen, moeilijker om te blijven lezen.
Misschien hier en daar een komma vervangen door een punt.
De zin daaraan aanpassen. Kan je hier wat mee? xxx geertje
aquaangel: ik kan hier zeker wat mee
soms laat ik mij meeslepen in de flashback en
vergeet dan door te ademen, en dan zo alles
met komma's aan elkaar te breien...
zal het nalopen
dankje
x - teevee
...aan slangen verbonden mensen...
...het is zo hulpeloos aan deze kant van jouw bed...
geweldige zinnen, maar niet zo denderend om het te moeten meemaken. Zo verloor ik een zus!
aquaangel: heel triest, knufff - gekko
Niet slecht, hier en daar fouten maar geertje heeft daar al op gewezen. Let er ook op dat al je zinnen een werkwoord hebben, een zin zonder werkwoord is geen zin.
groetjes
aquaangel: wat is een zin zonder werkwoord?
ik ga me er nu op concentrren, dankje - rinka
een zin zonder werkwoord is dan misschien geen zin, maar hééft soms wel degelijk zin. alweer knap gedaan angel!
aquaangel: heb me ook nog niet verdiept in de zin welke geen werkwoord kent....
ik schrijf wat me ingegeven word, ha ha - ivo
aangrijpend mooi verteld ...
ach, lieve Aqua, hopelijk kan je henm veel steun geven en hem het licht dat jezelf soms zo vaak zoekt, toch wat doorlaten schijnen, zodat hoop de wanhoop mag verdrijven ...
Als gelovige kan ik dan terugvallen, terwijl tja, wat moet ik hierop zeggen, ik hoop voor je dat de grond zich zacht mag make ...
ik bid mijn God voor troost en rust voor jullie allemaal
sterkte
aquaangel: dat heb je mooi gezegd ivo
nu alles weer opspeelt
zijn we allen dubbel gelovig in alles waar we
maar in kunnen geloven
als je iemands begrafenis tot 2x toe hebt geregeld en het
2x niet is doorgegaan dan moet je wel geloven in beschermengeltjes toch?
we hopen alleen dat de engeltjes er deze keer ook weer zijn
x - thijl
Zeer aangrijpend. En heel gevoelig. Ik ben er stil van. Ik heb dit gelezen en zie een heel ander aspect van jouw schrijftalent, een aspect dat ik net leerde kennen met je verhaal 'Diagnose K'.
-En natuurlijk kunnen zinnen zonder ww wel goede zinnen zijn!
Bijv: De tenten op de camping, Het wasgoed in de wasmachine, De bronzen ketting met de barnsteenzetting.
Mijn excuus voor de balorigheid onder dit gevoelig stukje van jou, maar die fb over zinnen zonder ww, pffffff. ;-(
aquaangel: ik let er niet eens op of een zin een werkwoord heeft of niet
ik schrijf puur vanuit gevoel, en dan is het soms lak hebben aan regels ;)
dank thijl
|
