|
< terug
De vader van mijn vader. 6
Anna was niet meer dezelfde na haar kinderbed. Een zware bevalling was het niet geweest want de kleine woog nog geen drie kilo. Maar er was iets met haar bekken gebeurd. Ze had weken nodig om een klein beetje op haar stekken te komen. En daarna kon ze zonder wandelstok nog moeilijk gaan. Daarom mocht ze Marieke, die al op jaren was, wat helpen in de keuken. Anna werd de reserve-kokkin!
Spijts dat ze het werk niet meer aankon lijk vóór de geboorte mocht ze dus toch op De Crets blijven wonen, samen met haar kind. De boerin had wel voorgesteld dat de kleine Arnold, van zogauw hij naar school ging bij Pieter, de broer van Anna, moest ondergebracht worden. Dan was hij in het dorp dicht bij school en kerk. Dat ventje van hieruit naar school sturen was onbegonnen werk en veel te ver. En ze konden het zich op de boerderij niet permiteren dat Anna hem moest brengen en weer halen.
Arnold groeide als hop en het duurde niet lang of hij speelde met en tussen de mensen en de beesten op de boerderij. De honden en de katten waren zijn beste vriendjes en heel vaak was hij te vinden bij Wullem in de paardenstal. Wullem sprak nog altijd niet met Anna, maar dit baasje kon hij niet verstoten. Dat manneke kon er niets aan doen dat het leven hem en Anna zo'n parten had gespeeld. Wullem was tenslotte een jonge kerel van vooraan in de twintig. Aan levenslust had hij weliswaar veel ingeboet maar het bezige ventje deed hem veel vergeten.
En zo kwam de dag van de onvermijdelijke scheiding. Arnold zou bij nonkel Pieter opgenomen worden. Die had zelf zes kinderen, maar eentje meer of minder kwam er in die tijd niet op aan. Anna wou dolgraag mee naar Pieter, maar zij kon zo ver niet lopen. Maar de bazin had weer een oplossing in het verschiet. Heimelijk had ze toch gehoopt dat het goed ging komen tussen haar twee 'goede werkkrachten' en vroeg daarom aan Wullem of hij de sjees wou inspannen om Anna met de kleine naar het dorp te rijden. Van de ene kant niet...van de andere kant wel...maar wat de bazin beval dat was voor hem de wet.
Anna zat naast hem op de bok en Arnold stond tussen de benen van Wullem en hield de teugels mee in zijn kleine handjes. Beide spraken ze met Arnold maar tegen mekaar geen woord.
De weg van het dorp terug liep tot vlak tegen de Maas, dan een dikke km parallel om vervolgens achter een eeuwenoude eik af te draaien naar De Crets. Net vóór die afslag vroeg Anna benepen:
"Wil je hier even stoppen, Wullem?"
Wullem trok de teugels naar zich toe...zij strompelde van de sjees en keek secondenlang naar zijn profiel. Wullem roerde niet! Dan gaf ze plots met haar wandelstok een stevige mep op de kont van het paard dat in een wilde galop vertrok. Wullem had al de moeite van de wereld om die loper weer in een normaal tempo te krijgen...stopte...keerde om maar zag Anna nergens op de dijk.
"Wat is die, godverdomme, van plan?"
feedback van andere lezers- knuffieke
We lezen door...
teevee: Staat mij aan! - geertje
Theo...
laat het einde niet zijn wat ik denk...
(laat deze gedachte je niet beïnvloeden hé)
spannend....
teevee: Ik weet niet wat je denkt maar
al wat ik schrijf is echt gebeurd
al heb ik het voor de geste
hier en daar wat bijgekleurd! - rinka
hela tv, bevallingen van lichte kindjes kunnen even zwaar zijn hoor.
had ik al eens gezegd dat het mij doet denken aan Walschap? Houtekiet bijvoorbeeld, een van mijn lievelingsromans. qua schrijfstijl, tijdsgeest, lokaties,...
de vakantie is gedaan en nu heb ik eindelijk tijd om bij te lezen!
teevee: o dat wist ik niet...persoonlijk geen ondervinding!
|
