|
< terug
De vader van mijn vader. 10
"Bedoel je...?"
"Precies! DAT bedoel ik! Jij bent jong en sterk en ik kan niet goed meer met die volle zakken overweg. Zorg maar dat het goed komt met Anna. En dan ben jij mijn man!"
"Danke baas! Danke! Is er in 't dorp nog een verkoop van de een of de andere inboedel, dat je weet? Wij hebben nog niet eens een tas om uit te drinken...En een tafel met een paar stoelen...en...en..."
"En een bed! Het voornaamste vergeet je! Maar ik zal straks eens met mijn vrouw praten. Wij hebben nog het een en 't ander dat we kunnen missen...Twee koren...twee tarwe...twee haver geplet...Wat was dat nog?"
" Een zak gerst!"
"Die heb je, verdorie, al op de kar liggen! Allee! Maak dat je bij Anna komt want ik wil hebben dat jullie twee van de straat afkomen!"
Ze waren al bezig met het avondeten wanneer Wullem de koer opdenderde met zijn slagbak met ijzer beslagen wielen. Gauw bracht hij de zakken op hun plaats; liet Rotzak drinken en bond hem vast in de stal waar hij zich aan vers hooi tegoed kon doen!. Toen haastte hij zich naar binnen. Het lag hem van voor op de tong om het uit te schreeuwen. Maar het moest een verrassing blijven. Alleen Anna mocht dit het eerste weten. Hij at op zijn dode gemakje en hoopte dat die andere knechten ophoepelden. Eindelijk stond Christ en Bert op. Maar Jan bleef nog wat zitten. Hij moest 'zo nodig' nog wat gekken met Marieke. En Anna stond met de rug naar de tafel de potten en pannen af te wassen. Zij verrekte het dat ze keek! Verdomme! Kon hij haar maar een seintje geven. En toen deed hij zijn stoute schoenen aan.
"Euh...Marieke? Anna? Is er nog wat pap overgebleven?"
Marieke had het blijkbaar niet gehoord maar Anna draaide zich langzaam om. Zij keek in die glunderende ogen van haar knappe lieveling en wist niet wat haar overkwam. Haar hartje maakte huppelsprongetjes. Wullem was veranderd...van vanmorgen op vanavond. Hun blikken mengden zich in een glimlachende gloed en langzaam kwam ze naar hem toe.
Jan stond plotseling op en Marieke voelde aan haar hoofd. Precies of ze iets voornaams vergeten was...en weg waren ze alletwee!
Aan de andere kant van de tafel plantte Anna haar ellebogen op de ruw-houten, blank geschuurde tafel zonder zijn blik los te laten. Er speelde een geheimzinnig lachje rond haar lippen.
"Nee..." zei ze langzaam maar dat bracht Wullem terug op aarde.
"Hoe nee...Wat nee?"
"Nee...Er is geen pap meer!"
"Och gekske! Ik hoef geen pap! Ik moet je iets belangrijks vertellen!"
"Ik ook!...Maar jij eerst!"
Wullem vond het niet gepast dat hij bleef zitten. Hij reikte naar haar en zij legde haar twee blanke slanke in zijn eeltige werkmanshand.
feedback van andere lezers- knuffieke
joepie
teevee: Jij leeft mee! Joepie! - Das
Super! Maar dat weet je zelf ook wel al!
Moet het nog gezegd worden, vraag ik mij soms af.
teevee: als ik je naam maar zie verschijnen is mij genoeg - geertje
je houdt het spannend Theo, met mondjesmaat !
teevee: dat is de bedoeling, geertje - aquaangel
ellebogen is het toch?
verder is het te tropisch maar graag gelezen hoor
weinig tijd verder daar mijn internet verbinding er uit ligt
doeggg
teevee: goed opgemerkt angelke - rinus
keurig mooi geschreven ik heb het met plezier gelezen, rinus
teevee: Meer moet dat niet zijn, Rinus - Vansion
mmmmmmmm
teevee: dank voor fb - rinka
Ik vraag me altijd af wat het 'm nu precies doet, omdat het zo natuurlijk en onopvallend is geschreven. Het zijn zinnen als: 'En Anna stond met de rug naar de tafel de potten en pannen af te wassen' en 'plantte Anna haar ellebogen op de ruw-houten, blank geschuurde tafel zonder zijn blik los te laten'. en toffe details als die zak gerst die er al oplag.
teevee: Jouw reactie doet mij dribbelen!
|
