Volg ons op facebook
|
< terug
Vallen en opstaan - hoofdstuk 3 : spekuloos en engelbewaarders
3.
François kwam vaak in de bakkerij- annex ontbijtruimte, voor de broodjes, de warme geur en het vriendelijke negerinnetje dat hem bediende. Misschien had hij verborgen koloniale trekken en speelde hij het spel van "master en servant" graag. Hij zou het nooit toegeven, zeker niet omdat zijn moeder jarenlang "gediend" had bij de rijken op 't kasteel. Hij had haar nederige verhalen te lang aanhoord.
Maar het mulattinnetje was mooi.
Ze had donkerbruine koffieogen om in te verdrinken, een slanke taille en een stevig strak kontje, voor haar figuur aardige borsten en een stralende witte lach. Slim was ze niet maar daarmee kon hij, tijdens de drie uren per week die hij hier doorbracht, wel leven.
Hij had haar een cappuccino met melkschuim gevraagd en ze had hem met een grote zwaai een warme choco in de plaats gegeven.
De boterkoek was met een brede lach een croissant geworden.
Verder was hij niet durven gaan.
Het deerde hem niet.
"Dank je meisje, dat heb je weer fijn voor me gedaan", zei hij, waarbij ze giechelde en heupwiegend naar de besteltoog liep.
Lawrence parkeerde de auto aan de overzijde in dezelfde straat, en gaf een draai aan de blauwe parkeerkaart. Het ochtendritueel was weer achter de rug en de enige alerte was Murphy gebleken, in hoogsteigen persoon verantwoordelijk voor het omvallen van bekers met chocolademelk, boterhammen met hagelslag en een grote pot kersenconfituur. Binnenkort zou er één tien zijn, en één negen en de maand erna de laatste vier. Zijn kroost. Hij ging taart bestellen, en kaarsjes kopen. Hij had zijn lesje wel geleerd. Anders moest hij er zoals vorig jaar een enkele halfopgebrande paaskaars opzetten. Dat had tot tranen geleid bij de jarige, die op hun beurt op de taart waren gedruppeld en de letters kk hadden vervormd tot ll zodat de verjaardagswens op de taart "gelullig" was. Tot grote hilariteit van de familie, en tot een groter tranendal bij de jarige.
Lawrence glimlachte toen hij aan de oudste dacht.
Hij had hem deze ochtend in de badkamer plechtig meegedeeld dat hij voor het eerst gezoend had, en dat aardig had gesmaakt, zeker nu zijn bereidwillig zoenoffer net een chocoladesnoep had gegeten en dat nog heerlijk nageurde. Hij was nu officieel op haar en zij op hem, en dat opende mogelijkheden, maar ook praktische problemen. Want op was op en betekende finaal trouwen, en als hij dan getrouwd was, en hij haar dus dagelijks kon zoenen, dan moet zijn kamerdeur op slot en mocht vaderlief het terrein niet meer betreden. Behalve om te kuisen, want daar diende hij voor. Hij moest uiteraard blijven inwonen. Want het merendeel van zijn tijd moest hij doorbrengen met het zoenen van zijn vrouw, en dan restte er geen tijd meer om buitenshuis te werken.
Hij bedacht dat de toekomst van zijn kinderen nu al in de kiem werd gesmoord, gehypothekeerd door lust. De stempelcontrole lonkte, en dat alles ten gevolge van de beslissing van een negen - met excuses - bijna tienjarige.
Hij miste hun moeder.
Zij was al drie jaar één en al ziel, een ster aan de hemel, en keek van boven met beschermende hand op hen neer, en dat gevoel gaf hem warmte en bood hem troost in onvervalste moeilijke momenten.
Er was de pijn geweest, de vreselijk snijdende pijn, ook al zei het gezegde "niet het snijden doet zo'n pijn maar het afgesneden zijn ".
Het was een banaal ongeval geweest, een uitwijkmanoeuvre voor een roekeloze, onachtzame voorligger die had ingehaald en haar niet in zijn dode hoek had opgemerkt. Ze was met haar kleine auto tegen de middenberm gegaan, rondtollend als een knikker, en die ene klap had hun leven grondig veranderd. Hij had het volledige gamma van gevoelens gekend, huilen, tieren, brullen, ongeloof, ja zelfs boosheid. God, was er verdomd een god die dit leed toeliet?!
De jaren hadden de scherpheid van de emoties afgerond, en hij kon weer aan haar denken zonder te huilen, hij kon lachen om herinneringen, en moederdag vieren voor en zonder haar. In de blonde lokken van de oudste, de ogen van de tweede en de grappige voetjes van de kleinste herkende hij haar.
Ze leefde verder, en dat moest hij ook doen.
En dat lukte, dat moest wel, stap voor stap.
Hij had wat vrije tijd vandaag, een compensatiemoment voor baaldagen van overuren en deadlines en arrogante collega's.
Een beetje tijd voor zichzelf, een ongedwongen lunch met een oud-collega en wat familieverplichtingen. En de taart!
Beatrijs bleef vertwijfeld voor het uitstalraam van de bakkerij staan, licht verdoofd door de zoete geuren die haar neus kriebelden toen de deur werd opengedaan.
Ze wou rebels zijn.
Vandaag geen klein gesneden witbrood kopen maar een stevig donkerbruin. Zo eentje kocht ze alleen als de zemelendoos of die met de extra vezels leeg was. Alleen dan, had Lodewijk haar benadrukt, omdat zijn darmen van dat donkerbruine gedoe teveel opzwollen, en hij die gassen niet kon lossen in zijn kleine raamloze kantoortje, en hij pas over de middag tijd had voor zijn halfuurtje wandelen buiten in de winkelstraat met zijn handen op zijn rug.
Zijn darmen en zijn maag en zijn schildklier en zijn artrose bepaalden het hele dagdagelijkse leventje. Of hoe het interne het externe bepaalt.
Wat was er toch mis met haar? Ze had vast en zeker last van een verlate midlifecrisis. Ze wou dwarsliggen, roepen en tieren en brullen dat ze het gladde gestroomlijnde leventje zo beu was, dat het zo uitzichtloos was en ze zich als een marmot in een kooi voelde op een rad dat draaide en draaide, en maar geen vooruitgang boekte.
Ze hield van hem.
Dat dacht ze toch.
Hij was haar man.
Hield ze eigenlijk wel van hem?
Was het houden van?
Was het er ooit geweest?
Hij was degelijk en deugdzaam en zweerde bij betrouwbaarheid. Ze wou dat hij eens de sleur doorbrak, eens besliste om 's zaterdags geen boodschappen te doen, maar haar aan de hand nemen, naar de bloemenmarkt, haar zou verrassen met een enorme ruiker, geld zou uitgeven aan een fles Taittinger, excessen te duur voor zijn ambtenarenloon.
Ze haatte die zaterdagen.
Ze gingen niet zomaar naar een supermarkt, neen, hij had een vergelijkende studie gemaakt, en berekend dat de gemiddelde prijs van een volle winkelkar maar liefst twintig euro goedkoper was dan de superette waar zij soms uit praktische overwegingen ging winkelen.
"Twintig euro, voorwaar een fortuin", had hij gezegd, "derwijze dat we zo op jaarbasis tweehonderdveertig euro uitsparen door de ampele verplaatsing van punt x naar punt y". Derwijze. Het woord bestond niet eens, daar was ze zeker van, en toch ving hij er zestig procent van zijn zinnen mee aan.
De fortuinen die ze zo uitspaarden waren "dienstig voor andere zaken", Béatrijs, en werden mooi op de spaarrekening geplaatst.
"Waarvoor gaan we het dan gebruiken, Lodewijk?" had ze gevraagd, "Om samen mee op reis te gaan, een weekendje weg, een verwendag in de sauna… ?"
Hij had even gelachen bij die gedachte, in de volle overtuiging dat ze het niet meende. Ze ging er niet dieper op in, omdat ze zijn wenkbrauwen al zag samentrekken tot een starre weigerende lijn.
" Beatrijs, hoe ongehoord! "
Ze zag de andere winkelende dames steevast staren.
Sommigen die alleen ten strijde trokken, keken met een zekere afgunst omdat hij er voor haar wel was. En de bak pils in de kar zette, én het voordeelpak wit wc-papier inspecteerde want papier was niet zomaar papier. Het moest drie lagen hebben en geen motief noch kleur, want zijn eigen uitwerpselen die hij zo moeizaam naar buiten perste moest hij kunnen onderzoeken.
Ze mocht er niet aan denken.
Hij at pruimen om de constipatie tegen te gaan, maar die zou hij zich kunnen besparen mocht hij minder gespannen door het leven gaan.
Andere vrouwen maakten er van het winkelen met hun partner een gezellig uitje van, gooiden lekkers in de kar, keken verlangend uit naar de fles Chileense rode die ze zouden ontkurken bij de kaas en het heerlijk geurende Franse brood, na een breezer met wat tapas uit de verstoog, olijven gemarineerd in een heerlijke kruidige lookolie, blokjes fetakaas. Dat mocht en wou hij niet eten, te vreemd en te vet en te duur. Die wereldwijnen waren niet te vertrouwen. Warenhuisbrood zat vol additieven, en was op termijn kankerverwekkend.
Ze duwde de deur van de bakkerij binnen, met vastberaden tred op weg naar de aankoop van een klein roggebrood. Met rozijnen! Onversneden!
En glimlachte bij de gedachte van deze kleine vrijheid.
In de bakkerij zag hij zijn oom François achter een grote mok en een krant verscholen zitten en haalde hem uit de dagelijkse berichtgeving met een tikje op zijn schouders.
" Oompje, geniet vooral van al dat lekkers, laat het u smaken!"
François keek verbaasd op.
"Lawrence mijn jongen, wat brengt jou hier?"
"Het feestgedruis voor Hannes, de taart, wat een vader lijden kan,"schertste Lawrence.
"…en vergeet de kaarsjes niet of we gaan verdrinken in de kleine tsunami", voegde François eraan toe.
Ze grinnikten beiden.
"Tot morgen, rond drie uur op het feestje dan?"
" Zeker, dat wil ik voor geen goud missen!" en ze gaven elkaar een naar zuiderse normen gebruikelijke zoen.
Lawrence keerde zich om en vroeg de tropische verkoopster:
"Een taart voor tien personen, chocoladegebak met een kersenvulling, en tien kaarsjes, lukt dat?"
"Rode?"
"Ja, rode kersen, ja…" antwoordde hij verstrooid.
"De kaarsjes, meneer alstublieft?"
"Oh die, een mengeling van kleuren als het kan, dan zit de lievelingskleur er zeker bij."
Beatrijs, die na Lawrence was binnengekomen, gaf hem een begrijpend knikje.
"Geniet ervan, meneer, de tijd gaat toch zo snel, voor je het weet hebben ze hun vleugels uitgeslagen en komen ze je spekuloos brengen in het rustoord."
" Om te soppen in de slappe koffie die ze je daar serveren ", lachte Lawrence,"ik mag er niet aan denken!" en hij zag het beeld voor zich van zijn grootvader die zonder tanden zat te zuigen op die koekjes, waarbij de helft van de bruine smurrie op zijn hemd verdween, een kwart in de tas en het ander vierde triomfantelijk de weg naar de maag vond.
" Een jongen of een meisje?" vroeg de dame." De jarige, is het een jongen of een meisje?"
" Een jongen, de oudste van drie, de andere zijn meisjes, het zijn allemaal bijnaatjes: bijna tien, bijna negen en bijna vier, al telt de laatste met al haar apefratsen dubbel."
" De mijne, mijn enige zoon Bart, is het huis al uit, en trouwt binnenkort, een helse voorbereiding blijkbaar, ik ben wat blij dat ik er niet bij betrokken ben. Alleen voor de sponsoring kijkt ie me nog eens diep in de ogen! "
De grote doos werd met een brute plof op de toonbank gezet, hij vreesde voor de krieken en de chocolade en rekende af.
" Nog een fijne verjaardag voor de tienjarige, en voor u, veel plezier met uw kroost, meneer. "
" Geniet u van het trouwfeest, mevrouw, en denk eraan dat u nog wat geld opzij zet voor de spekuloosjes voor later", voegde hij er aan toe met een knipoog.
Wat een fijne man, dacht ze, toen ze voor hem de deur openhield, zo moesten er meer op de wereld zijn.
De stem bracht een herinnering tot leven, een ver verleden dat begraven was onder het banale alledaagse heden. François had verdoofd opgekeken van zijn krant en de cappuccino en de croissant.
Hij zag hoe zijn mokkakleurig prinsesje een klein krentenbroodje inpakte en aan de dame gaf. Een mooie vrouw, wat getekend door de jaren, en haar platte schoenen deden haar fijne benen onrecht aan. Wat is het toch met al die vrouwen, vroeg hij zich af, eens getrouwd laten ze zich gaan en zijn ze verwonderd dat die oude echtgenootbokken het bij een jong blaadje gaan zoeken. Hoe stom ook. Een rijp lijf is nog een even schoon lijf. Iedere rimpel is puur ervaringsgoud, dat extra moet verzorgd en verpakt worden.
Hij had zelf niet te klagen, maar dééd er ook iets aan. Hij had nog een flinke bos grijs golvend haar, en zijn zuiderse looks na het leven in Spanje waren gebleven. Zijn buikje bleef binnen aanvaardbare normen, omdat hij wekelijks vijftien kilometer liep, en zijn koersfiets in de zomer van stal haalde. Hij smeerde zich dagelijks met een vochtinbrengende crème in, en gebruikte een Cool Water - geur.
Ze had halflang zwart haar met een blauwe gloed.
" Hoeveel moet ik u? " hoorde hij haar zeggen en zijn blik bleef strak op haar gericht.
Kon het zijn?
Na al die jaren?
Banaalweg tussen de koffiekoeken en de spekuloos die ze aan oudjes in het rustoord serveerden?
"Bétri?" Zijn vraag was nauwelijks hoorbaar, maar hij schrok voor het geluid van het uitspreken van de naam die zo lang in zijn hart en op zijn lippen had gebrand.
Ze hoorde hem niet, en stak het brood weg in de grote boodschappentas, draaide zich een halve slag om en trok de deur aan de bronzen hendel open.
" Bétri? ", deze keer half roepend en met overslaande stem.
Beatrijs was al in de straat, en net voor de deur dichtsloeg meende ze haar naam gehoord te hebben. Of was het de lichte wind?
Ze was al jaren niet meer aangesproken met haar modellennaam, had er afscheid van genomen zoals ze van haar jeugd afstand had gedaan, bij de zorg om haar vader en de verhuis naar die verdomde stad aan zee.
Die jaren leken niet meer van haar te zijn, haar zoon kon het nauwelijks geloven dat zij ooit model was geweest. Tot hij de prachtige zwart-wit foto's had gezien van een sensuele en elegante vrouw die hij mama noemde. Haar Marlène Dietrich - pose vond ze zelf ook heel geslaagd, op een stoel met een sigaret in de hand en een hoge hoed op, vanuit de hoogte neerkijkend op de lens.
Ze draaide zich om en keek in de staalblauwe ogen die ze met haar ogen dicht uit duizenden herkende.
"François, Frenchie?" stamelde ze.
Het licht ging even uit, en ze hapten beiden naar adem.
Als er nog goden en engelbewaarders op aarde waren, dan kregen ze die vandaag allemaal op bezoek.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Hihihi, nu weet ik waar Murphy uithangt, als hij hier eens weg is. - teevee
Prima! Mooie einddraai! - geertje
prachtig vervolg op het vorige ! talent ! - Das
Gers, knal en luizig! Onwijs gaaf! Jofel!
|
