Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 049. Jeunehomme
Niet dat er een Opperwezen zou zijn dat mij beschermt. Bewaarengelen bestaan enkel in mijn verbeelding. Mijn vlag wappert luisterrijk maar mastloos. Maar in mij woedt een Vestaalse verzetshaard. Mijn pit is negatief. Ik ben een neen met armen en benen. Dat is geen kwestie van integriteit. Integer is de bal die buiten schot wil blijven. Integer is de sierpot die de zwartgeblakerde ketel verwijt. Integer zijn de kwezels die zich te schoon voelen om de was te doen. Integer zijn de stuurlui-aan-wal die met spek schieten, bij voorkeur op de pianist. Ik wil niet integer zijn. Ik lig hier uitgestrekt als enkel gave, bereid krassen, blutsen, kletsen en scheuren te ontvangen. Eetbaar wil ik zijn. Opzuigbaar met een rietje. Oprookbaar… tot er nog enkel een peuk rest: de peuk van mijn onvermogen om mijn bewustzijn af te schaffen, het residu van mijn feitelijke ondeelbaarheid.
De dokter zit nog steeds gevangen onder de stolp van mijn stralen. Het smetteloze wit van zijn schort weerkaatst buitensporig mijn aanwezigheid. Ik laat hem vrij. Hij nadert de tafel, tilt mijn hoofd een weinig op en schuift er een kussentje onder. Zorgvuldig strijkt hij mijn haren uit mijn nek. Ik voel hoe hij de geblinddoekte maagd die ik ben, bekijkt. "Wat ben je mooi!" fluistert hij. Ik span de spieren van mijn buikje dat weer wat opgezet voelt. Ik dwing mijn schouders uiteen, zo dat mijn borsten beter tot hun recht komen. Op mijn Paasbest mag deze man mij hebben. Een nooit betreden landschap ligt in zijn blikveld verloren. Dan neemt hij één van mijn gehavende handen in de zijne: "Wat heb jij uitgespookt?" vraagt hij zacht. "Ik ben archeologe", lieg ik afdoend. Jij al niet minder, bedenk ik erbij en het geeft me een gevoel van triomf dat zijn handen de enige werktuigen in zijn atelier zijn die ik niet gewraakt heb.
Ik hoor een paar stappen over en weer. Het monotone gezoem van de camera vist mijn netvliezen op. Ik registreer de beelden die zielige miekes te zien zullen krijgen. Prettig voelt anders. Liever diende ik tot kijkvoer van wellustig, gezond mansvolk. Dan hoor ik muziek. Ogenblikkelijk zuigt het adagio uit het negende pianoconcerto van Mozart mij naar de juiste windstreek. Zij het via een dubbele hindernis. Want elke keer ergens ter wereld een concerto niet van bij het begin beluisterd wordt, schiet een spermatozoïde zijn bestemming voorbij. En het feit dat dit concerto 'Jeunehomme' genoemd wordt, prikt mij met een meer dan ridicule associatie die ik niet gauw gauw wegmeppen kan, gezien de situatie. Alle kleinerende, antropomorfe bijnaampjes waarmee mannen tegenwoordig hun roede benoemen, bezoedelen mijn hoofd: mijn jongeheer, het heerschap, mijn zoon, mijne Jef, Pietje of onze Johnny. O, God, waar is de tijd dat de Fallus werd vereerd en aanbeden als een subliem, machtig instrument van een groots mysterie. "Satan, Heer en Meester van de Verzoeking des Vlezes, zo graag wil ik van Uw beker drinken, pulk die vieze korsten uit mijn gedachten, laat Mozart mij begeleiden naar de onderaardse krochten van mijn eigen heerlijkheid!"
Een verticale warmtekolom aan de rechterzijde van mijn horizontaal ver boven de aarde opgetilde lichaam vertelt me dat Hans naast mij staat. Onophoudelijk open en dicht ademt mijn lichaam, mee met de strijkers die eensgezind de rode loper spreiden voor de solist. Bij de eerste pianoklanken word ik klavier. Van de uiterste toppen van mijn tenen tot aan mijn fontanel reikt mijn geweldige tessituur. De eerder mollige, kantoorwitte vingers vinden behendig hun weg over mijn vlaktes, glooiingen en kraters. Uiterst dun lijkt mijn huid plots geworden; niet meer dan een vlies scheidt mijn binnen van deze weldoende vreemdheid. Vingertoppen wellen tot handpalmen. Betasten wordt beroeren. Onder mijn oppervlak broeien tientallen stroomlagen. Naarstig en nadrukkelijker dan ooit tevoren volgt mijn bloed zijn eigengereide weg via een kantwerk van vertakkingen. Schipper, laat mij bootloos verder varen, niet verzanden, nooit meer stranden.
feedback van andere lezers- ewald
zeer integer en daardoor moeilijk doorgrondbaar... wat ik wel van genoot was de intense sfeer, d emix van verlangen en afkeer, het geestelijke en lichamelijke...
Vansion: Dit is fragment nummer 49, onderdeeltje van een roman (enfin poging tot ...), en wellicht ook daardoor moeilijk helemaal te vatten.
Je slaat wel meteen de nagel op de kop in je commentaar. Dankje voor het zorgvuldig lezen. - teevee
En de spanning is te snijden...Gaat hij snijden?
Vansion: Awel dat ga ik nu eens niet verklappen zie. - Ghislaine
Prachtige symphony der woorden.
Vansion: jubel jubel bloos bloos buig buig - geertje
de combinatie met de muziek maakt het machtig, dit verhaal !
Vansion: (s)experimentje met my first love... was niet echt simpel ... - feniks
Anneke, je wijdt weer ongeëvenaard uit, in je onnavolgbare stijl.
Ik vrees (maar dat moet dan blijken) dat het wat overvol wordt op deze manier. Kan 'de lezer' dit blijven vatten en volgen ?
Vansion: Ik weet het niet en twijfel er ook aan. Maar dit is wel echt mijn eigen stem. Anders wil ik niet schrijven. Niemand is verplicht dit te lezen of te volgen. Eens het af is, zal ik wel zien wat ik er mee doe. Niets waarschijnlijk. De pret is aan mijn kant... Enfin, ik héb trouwe lezertjes ... Voor die alleen al doe ik voort. - rinka
nog steeds bijzonder gemengd.
ik ben maar ik, maar ik voel walging en lust. af en aan en achtereenvolgens.
wat is tessituur?
jesus, hoe ze daar ligt. niks meer en toch alles.
Mozart heeft hans gered, zo lijkt het. tanne misschien ook.
Vansion: tessituur is het bereik van een klavier (hoe meer toetsen, hoe groter de afstand tussen hoog en laag)
eigenlijk ligt ze daar zoals ze gewoon is, hé ... waar komt die walg vandaan? denk je? - Das
Wow Vansion, dit is echt wel heel mooi.
Ik zou je stukjes liever lezen als ik wat scherper sta. Zit een beetje in een wankele periode vandaar. Ssssttt, stil maar, is allemaal zo erg niet. Later meer ok?
Vansion: "Wil je erover praten?" zou Tannes vriend, Marcel, nu zeggen, schalks, met lichte spot, maar daarom niet minder warm. En Tanne zou lachen, opgelucht.
Hey Das, als je een opkikker van doen hebt, mail maar hé. XXX - RolandBergeys
Ik vind dit schitterend, hoor! Alleen, als ik mag stellen: soms een beetje te veel bijvoeglijke naamwoorden, je kan je krachtiger uitdrukken met minder woorden.
Het smetteloze wit (dat smetteloze is er te veel aan) het monotone gezoem (in die context vind ik gezoem alleen al sterk genoeg), en zo staan er nog enkele voorbeelden in je tekst.
Ik suggereer maar, want ik vind dit prachtig voor de rest.
Vansion: dankje - dat smetteloos is hier (ook) symbolisch - ik durf idd. soms 'overladen' en moet dit later nog eens bekijken ...
ik wil al wat overbodig is eruit
veel of weinig adjectieven maakt niet uit, vind ik ... het komt erop aan weg te laten wat er niet toe doet - zal ik zeker nog aan werken!
bedankt - kronos
de eerste paragraaf zou ik wat uitdunnen
Vansion: Ja. Misschien schrappen en vervangen door een mni-visioentje. Zal zien.
|
