Volg ons op facebook
|
< terug
Vallen en opstaan - hoofdstuk 6 : Overtijd
6.
"Ik ben te laat, overtijd", riep Ellen, en zwaaide met haar armen wild heen en weer alsof haar okselholten door een zwerm bijen werden belaagd.
Lena glimlachte.
Ellen, haar jongere en onstuimige zusje, kon mateloos overdrijven.
Het was nog een maand voor de trouwdatum en ze bespeurde nu al paniek in haar mooie grote ogen.
"Ach neen, meisje," bood ze troost, "je hebt nog tijd zat, het komt allemaal wel in orde. Bovendien, jullie wilden het toch een tikkeltje nonchalanter, een beetje een atypisch feest, met weinig toeters en bellen? Dan kan er toch niets mislopen? En stel dat er wat de mist ingaat, dan zeggen jullie toch gewoon dat het zo gepland was? Dat valt toch niemand op!"
Ellen zuchtte luid.
Hun trouwfeest was inderdaad beperkt tot de essentie.
Kort en krachtig. Ellen en Bart-ig.
Geen kerkelijk gedoe met een maagdenkoor en een stuiverrondgang waardoor de clerus Châteauneuf du Pape kon kopen.
Geen Ellie- en Rikkertlied dat door een buurmeisje in vlechten en sandalen werd gebracht.
Geen schijtende duiven boven haar kop.
Geen witte jurk met verdwalende rijstkorrels in haar anderhalve centimeter borstspleet.
Geen monkelende priester of dominee die ze van altaar noch biechtstoel kende.
No way. Niets van dat alles.
Een rechtstreeks ticketje stadhuis, korte toespraak van de ambtenaar van de burgerlijke of welke stand dan ook, traditioneel flauw grapje over de voorziene ruimte in het trouwboekje voor kinderen.
"Ja, ik wil, hier, nu en met jou!"
De unanimiteit, zo hoopte ze toch, bezegelen met een klapzoen.
Nadien in een prettig zaaltje een kleine zuiderse hap, neen, geen geslachte koeien en frietvet- excessen voor haar.
Barmhartig de dorstigen laven.
En een lokaal speciaal muziekmixwonder dat vrijwillig als "disco Gabby" door het leven ging, voor wie eens uit de figuurlijke bol wou gaan.
Het alternatieve kantje was zeer tegen de zin van haar aanstaande schoonouders.
Die hadden hun zoon liever in dat kenmerkende goochelaarskostuumpje zien opdraven en droomden haar in een Sissi-jurk, met pijpenkrullen in haar lokken en witte lakschoentjes.
Een staande receptie en handjesschudden en dankuwel voor het peper- en zoutvat. Ze gruwelde van de idee alleen al.
Ze had het echt niet begrepen op haar schoonvader in spe.
De Heer Lodewijk Puype was een moeilijk man. Een pennenlikker. Het intolerante soort dat de schijn hoog wist te houden door met gevouwen handen op de eerste rij in de kerk te zetelen.
Ze had hem deze week op de tram gezien en uit beleefdheid eventjes koninklijk uit de verte gewuifd, blij dat er een mensenmassa was die hen scheidde.
Ze hadden elkaar hoegenaamd niets te zeggen.
Gelukkig aardde Bart naar zijn moeder, van wie ze onlangs verrassende jeugdfoto's gezien had: Béatrijs was een bloedmooie jonge vrouw geweest! Ze hoopte stilletjes dat er onder die droevige ogen en de klassieke rok nog restanten schuilgingen van de wilde orchidee die ze eens geweest was.
Ellen schuddeboldeknikte.
"Te lààt! Over- tijd! Ik! Hier!" en ze wees met haar vinger naar het knoopje in haar buik.
Het was even stil.
Tot er impact was.
"Dat méén je niet, meid, hoe heb je dat gedaan?" vroeg Lena verschrikt.
"Hoe denk je?" lachte Ellen schaapachtig, "eventjes de bloemetjes en de bloemkolen water gegeven zonder rubberlaarzen aan, et voilà…"
"Ben je zeker?"
"Nou zeker, niet echt, er is nog geen dokterkoteraar aan te pas gekomen, maar ik ben toch al een weekje zoet met het staren naar mijn degelijke witte onderbroek die maar wit blijft. Of denk je, zou het van de stress zijn? Weet je nog zoals ik ooit die maagzweer heb gehad? Wie weet heb ik nu een baarmoederzweer, en houdt die gewoon dat ei gevangen. Zou het kunnen?"
Lena trok haar ene wenkbrauw vragend op. De zusterlijke fantasie sloeg op hol.
"Ga dan toch zo snel mogelijk een test halen, zo een staafje met een roze sterretje of een blauw streepje, waarop je een ochtendurinestraal moet richten," adviseerde ze. Zo had ze zelf ook Simon in haar buik ontdekt.
"Van slechte timing gesproken, hé?" zuchtte Ellen.
Zou ze daar staan met een broodje in haar oven.
Daar komt de bruid met haar spruit, hoe zwanger ziet ze d'r uit.
In haar strakke taupe ensemble, met lange rok en een topje dat haar al niet zo piepkleine borsten maar nauwelijks bedekte.
Haar borsten!
Die melkfabriek zou op gang komen, en druppel per druppel haar boezemtanken vullen, uitpuilen, lekken!
Negen maanden lang.
Om nadien leeggezogen te worden.
Er uit te zien als platte hangende schijven. Als Turkse broden!
Ze wou helemaal geen tepelkloven van het zogen.
Alleen Bart mocht eraan zitten.
En haar resem minnaars voor hem.
Minnaars!
Haar straatwaarde zou zeker en vast dalen, welke bink zou haar nog willen nemen? Hypothetisch natuurlijk, want ze zou Bart nooit bedriegen. Tenzij hij buitenshuis een toetje nam, dan zou ze ook niet meer tevreden zijn met het hoofdgerecht alleen.
Bart!
Hij zou haar zien waggelen, en water ophouden en dagelijks ondersteboven de wc-pot hangen, en ze zou dat kind nooit uit haar fijne bekken geduwd krijgen. Moeten geknipt worden. Dat deed vast pijn.
Ze zou hem nadien maandenlang seks moeten ontzeggen.
Waardoor hij toetjeswaarts zou gaan.
Ze wist het nu al, ze zou postnatale huilbuien hebben, liters, emmers, totaal onverantwoorde hoeveelheden traanvocht zouden eruit gutsen.
Zij, de oeverloos hormonaal instabiele.
En Bart zou opgezadeld zitten met twee kwelende ukken in huis.
Ze blies voor zich uit.
" Ik en een kind, stel je voor, Lena."
" Helemaal, liefje, je zou het supergoed doen, zoals ik je bezig zie met Simon, je bent een suikertante van formaat!"
Ellen nam de fles Chardonnay en goot de beide grote glazen flink vol, en ze dronken simultaan een flinke scheut van het fijne witte goedje.
Morgen, zo hield ze zich voor, dan ging ze toch even langs de apotheek die zwangerschapstest halen.
Dan wist ze meteen zeker met hoeveel ze het jawoord gaven.
feedback van andere lezers- geertje
héél mooi inlevend geschreven !
annvanbyl: Bedankt! - Vansion
levendig, mét peper en zout
hartelijk gelachen met dat vlechten-en-sandalen buurmeisje
annvanbyl: Bedankt !
En tja, je ziet die arme kindertjes ook zo vaak opdraven hé... - feniks
Ann, dit is echte vrouwenpraat. Maar hoe geestig beschreven. Gerelativeerd, tot en met. En zo lees ik het graag !
feniks
annvanbyl: Fijn dat je de van-welk- geslacht-dan-ook-praat weet te waarderen! - teevee
Een feest om te lezen! Jij gaat aardig van Bi(j)l!
annvanbyl: Maar vooral die rubberlaarsjes niet vergeten :-) - aquaangel
heel modern
leuk! - Ghislaine
Prachtig
|
