Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* DEEL III - 054. rolstoel
Op de vierde verdieping, stap ik uit de lift. Linksweg volg ik de pijltjes naar kamer 421. Het is onwaarschijnlijk stil in de ziekenhuisgang. Hier is geen levende ziel te bespeuren. Ben ik in de verkeerde vleugel beland? Klopt dit nummer wel? De gang lijkt ellendig lang. De deur van kamer 421 is even doods en wit als alle andere deuren. Ik klop. Geen antwoord. Dwang bedient zich van mijn hand. De klink voelt koud. Ik huiver.
Het hoofd van Hans lijkt niet meer dan een vlek op een kanjer van een kussen. Zijn bruine ogen focussen op een punt aan een mij onbekende overkant. Naast het bed staat een rolstoel. Eén flauw gebaar leert mij wat van me wordt verwacht. Ik trek het beddengoed opzij en help de toch wel zware man het fonkelende tuig op wielen in. Duwen moet ik doen. Gang in, lift in, lift uit, straat op, altijd maar voorts en verder. Hans stuurt. "Sneller," zegt hij alleen maar, "sneller!" Ik geef al wat ik heb. Ik hol. Ik sla geen acht op de weg, noch op de mensenmassa. Ik ijl voort en verder niets. Het asfalt onder mijn zolen wordt aarde. Ik zweet. Ik hijg. "Sneller", gebiedt Hans. Zijn stem klinkt hol, als van een ongrijpbaar spook. Ik ren mijn longen uit mijn lijf en sluit mijn ogen. Blind kan ik mijn energie beter concentreren. Mijn milt steekt en mijn ruggengraat kraakt. Toch vind ik het juiste ritme in een hogere versnelling.
Ik ken het doel niet van deze reis. Misschien is er niet eens een doel. 'Hans, heb je een plan met mij?' De vraag hinkelt tot op het topje van mijn tong en lost zich daar proestend op. Duwen moet ik doen. Duwen zonder nadenken. Duwen in blind vertrouwen. De stuurman lijkt zeker van zijn stuk. Hij aarzelt geen seconde. Zijn er remmen aan dit ding? Mijn knieën knikken beurtelings, verloren in een manische cadans. Wie gaat mij doen stoppen en hoe? Het pad leidt naar omhoog. Het wordt oneffen, vol blutsen en scherpe kanten. Ik heb de verkeerde schoenen aangetrokken. Wist ik veel wat mij te wachten stond. Ik span mij in tot het uiterste. We zijn een tweespan: ik de kracht, hij de koers. De tocht is zwaar, maar ik hou vol. Ik labeur in opdracht. Ik heb een taak. Daarin besta ik meer dan ooit.
Net wanneer mijn stofwisseling op het punt staat volledig over te schakelen naar een controletoren buiten mij om, registreert mijn brein een "Stop!". Ik stop. Mijn handen plakken rond de rubberen handvaten. Mijn lichaam vangt een vlaag korte naschokken op. Ik houd mijn ogen gesloten. Ik wacht op instructies. Mijn neusvleugels trillen. Mijn lippen proeven zilt. Mijn luchtpijp wordt gulzig. Mijn haren wuiven wild rond mijn wangen in een snerpende stormwind. Kaakslagen zijn mijn deel. Striemende korrels belagen mijn wangen en mijn voorhoofd. Deze gewaarwording herken ik. Ik twijfel er geen seconde aan: ik bevind mij aan zee.
"Kijk", zegt Hans en ik open mijn ogen, wijd en verlangend. We staan op een klip. Onder ons woedt de zee met vlokken schuim. Hans glundert alsof hij de schepper zelf is, de bestierder van de meedogenloze branding. Een bende meeuwen scheert voorbij. Hoe breed hun vlerken! Hoe dapper en vastberaden hun slagen! Hoe eensgezind hun vlucht! Aan mijn rechterzijde pronkt een massieve rotswand met de decoraties van miljoenen jaren weerstand op het aambeeld van de kust. Links van mij ligt een smalle strook zand verlegen te wachten op overstroming. Wanneer komt de vloed die ons onherroepelijk insluiten zal?
Hans wenkt mij met zijn hand en als ik naast de rolstoel sta, krabbelt hij recht. Zijn benen kunnen hem onmogelijk dragen. Hij klampt zich aan mij vast. Ik wankel. "Ik wil erin. Ik kan niet springen. Help mij, alsjeblieft." Zijn ogen dampen van koorts. Zijn pupillen zijn twee grote, zwarte gaten waarin de verrukkelijke sprong al voltrokken lijkt. Dit verzoek weigeren is geen optie. Ik ondersteun hem zo goed als het gaat, sper mijn ogen open, haal diep adem, buig lichtjes door mijn benen, slaak een kreet die de meeuwen doet opkijken en spring als een dubbel lichaam het bruisende sop in.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Dit komt nooit meer goed. Ik spring graag met je mee in het volgende stuk.
Vansion: Dit komt méér dan goed. (Nog ongeveer 30 bladzijden te gaan...) Spring gerust mee. De idee alleen al werkt bevrijdend! - geertje
Ik mis een beetje samenhang tussen de verhalen.....
Zijn het losstaande verhalen ? Moet ik het zo lezen ?
Vansion: De samenhang is er hoor. Maar in dit stukje, dat het begin is van deel III is dat nog niet meteen duidelijk. Hans, is dr. Schoenmaker van deel II.
Hoe alles aaneenhangt, ga ik nog niet verklappen. - feniks
en RIJDEN, RIJDEN, RIJDEN ! :))))
Waar komt dit plots vandaan ? Zal wel blijken uit het vervolg, zeker ?
Je schrijfkunst doet de onwaarschijnlijkheid van de inhoud geloofwaardig overkomen. Benieuwd welke draai je hier verder aan gaat geven.
Vansion: Haha. Kunst- en vliegwerk. Die draai zal redelijk ordinair zijn. Maar ik verklap niks op voorhand.
Ja dat rijden ... komt van in mn ingewanden ... Was je niet ooit in die buurt verzeild geraakt? - rinka
ik geloof dat het al heel lang geleden is dat ik het gezegd heb. ik mag dus nog eens: an, jij schrijft zó ongelofelijk goed dat je mij drie vier keer achter elkaar meesleept in een dolle rolstoeltocht naar zee en een duizelingwekkende tweesprong tussen de krijsende meeuwen. ik geniet er zo van!
ik vind het tof niet te weten wat hier aan de hand is. een droom misschien? de wervelende race, de zeelucht en de sprong doen mij daaraan denken. de ziekenhuisdetails en de verkeerde schoenen dan weer niet. je hebt me!
Dit zijn stuk voor stuk zo'n geweldige zinnen dat ze niet opvallen, dat ik lees en blijf lezen en haast niet kan wachten op het volgende deel.
Vansion: Ik zal maar niets verklappen zeker ... Al ... ben je veel te slim. - aquaangel
........droge keel.........
rolstoel...........het einde.....
té herkenbaar
ik sprong niet....
maar wilde ooit .................eens....
nu staat de rolstoel al wéér járen in de schuur of op zolder
kreeg al een brok toen ik alleen de titel al las:
r o l s t o e l
er is geen woord dat ik meer haat..
nu lieg ik................
x
Vansion: Ja, heb dat verhaal van je gelezen. Was uiteraard niet mijn bedoeling je hieraan te herinneren.
Enfin, zelfs zonder rolstoel en zonder noemenswaardige miserie, ken ook ik die springlust maar al te goed. En, ja, mag het een wonder heten dat het toen niet gebeurd is.
Hey ... laat ons samen springen in onze verbeelding ... in een zee die ons velletje verjongt en onze spieren weer strak maakt. Dan gaan we arm in arm op de lappen enne ... thuisgekomen zijn we weer content met wat we dan toch hebben ... for a while ...
kus, kranig vrouwmenske daar - janwillems
zonder meer uitstekend gechreven. Enkele bedenkingen:
-het is voor mij als lezer niet duidelijk waarom het personage met Hans naar buiten gaat (misschien moet ik daarvoor eerst al de rest lezen)
-het lijkt me niet realistisch dat iemand met een rolstoelpatiënt zo lang kan stappen met gesloten ogen in een mensenmassa
-een pad met blutsen en scherpe kanten vind ik minder geslaagd. Een bluts kan normaal enkel komen in iets wat 'indeukt' (blik,...)
-je hebt 5 zinnen die met 'mijn' beginnen, bina allemaal na elkaar, dit stoorde mij
-zand dat 'verlegen' wacht?
Hopelijk heb je er wat aan. Jan
Vansion: dankje jan. heel interessante fback is dit.
één tipje van de sluier: dit is een droom ... doorspekt met associaties ... en voorzichtjes symbolisch
maar dat wordt pas later duidelijk voor de lezer ...
idd. niet realistich en redenloos - commissarisV
spannend de dieperik in...en een wending in de stijl van het verhaal.Deze wending geeft iets fris, zweverigs aan dit stukje...
Vansion: derde deel luidt in - ja hoor, het keert ... - mss. moet ge eerst beneden zijn voordat ge boven ziet ? - marieke
Vansion, vind het prachtig, echt!
weet niet of jij een perfectioniste bent? ik vermoed van wel.
aan deze dingetjes in je tekst twijfel ik (maar weet niet zeker of het fout is of niet)
-het fonkelende tuig (het fonkelend? tuig)
-mag je schrijven 'ik labeur'? jouw schrijven een beetje kennende, vermoed ik van wel.
-mijn milt steekt? klinkt mooi, maar kan dat?
een heel klein beetje kritiek, maar je weet: over smaken en kleuren valt niet te twisten...
ik proef bloed, zweet en tranen in je zinnen. kan moeilijk omschrijven wat ik bedoel, maar heel soms (echt niet veel) komt het krampachtig over.
maar ik blijf erbij: je schrijft prachtig.
Vansion: mijn milt steekt is mss. dialect ... kijk ik na
dit fragmentje is eigenlijk een droom - maar dat weet de lezer nog niet - vandaar dat de gevoelens onwaarschijnlijk hevig zijn ...
heel tof - met zo'n fb kan ik echt iets doen. merci - teevee
Wouw! Even uitademen! Dat kan ik nog!
Vansion: Oef. Anders zou ik je wel ff komen helpen hoor ... - kronos
handvatten
ik heb nu al een groot stuk van jouw werk gelezen
er zit héél wat in :
de twijfel, het innerlijk gevecht, de dualiteit, onderworpenheid, strijdlust bij Tanne
humor, sarcasme, geloof, ongeloof
typetjes apart gebracht
een knipoog naar de geschiedenis
sagen en mythen
en nog zo veel meer, te veel denk ik
ik vraag mij af wat jij nog in een ander verhaal zou kunnen brengen ;)
wat ik bewonder:
de woordenschat, het onuitputtelijk gebruik van synoniemen
jouw associaties, ik benadruk JOUW, zelfgemaakt ! en ze zijn verdorie subliem alhoewel er enkele, en dan muggenzift ik, niet helemaal tot mij doordringen omdat ze niet zo goed passen bij het gevoel, de pijn, het ongemak,... dat je wil oproepen
het is geen werk voor boekenverslinders die trots het volgende uitgelezen exemplaar op de plank plaatsen, laat me duidelijk zijn, hier moet je af en toe herkauwen!
Vansion: Ja, zal in de leer gaan bij een brave koe. Herkauwen, voorkauwen, slikbaar maken. Ik denk dat je gelijk hebt. Zucht.
|
