|
< terug
De dood van mijn muze
Mijn teksten worden slechter naarmate de tijd verstrijkt, als ze al ooit goed waren, mijn muze is niet meer.
Er is die druk op mijn hart, als door vuur verteert voel ik het branden in mijn lichaam.
Ben veel te ver gegaan in mijn dromen samen met haar, niemand die dit leest zal het begrijpen, ik weet dat dit verward klinkt, onsamenhangend..een klaagzang.
Ik trek erop uit, alles achter me latende, niet blij en niet droevig, ik hoop op een mirakel ginder ver, een gebeurtenis die me uit mijn lijden kan verlossen..een vergezicht, een prachtige zonsondergang, een warm iemand.
Als je me niet meer hoort zal ik zijn opgegaan in wat ik al lang zoek, ik heb zoveel warmte te geven, alles zit opgehoopt binnenin, dooreengestrengeld.
Ik heb de voorbije dagen wellicht het record diep zuchten verbroken, heb met gebogen hoofd mijn ding gedaan, het zal niet onopgemerkt gebleven zijn door mijn omgeving.
En misschien is het ook in dit geval waar dat tijd alle wonden heelt, ik hoop het oprecht want ik wil dringend uit dit lijden verlost worden.
Gelukkig zijn er nog woordjes waarmee ik mijn ongenoegen kan uiten, mijn hart kan leegschrijven, mijn pijn kan verlichten.
feedback van andere lezers- aquaangel
mooi, voelbaar, oprecht
zo heb ik het graag
xx
roggemanj: Hier ben ik terug :-) - animal_dancer
Heel goed dat je, je gevoel neerpent. Blijf dat zeker doen! En zoals je zelf schrijft, het zal je pijn zeker verlichten!
Groetjes Nathalie
roggemanj: Bedankt voor je fijne reactie - kronos
verteerd
kon ik je maar meer tijd geven, kronos ! ;-)
je bent eerlijk met jezelf, is al een goede stap naar betere dagen !
kop op !
roggemanj: thx.................
|
