|
< terug
Duivenvlucht
'Dourdan, licht bewolkt, zwakke westenwind, de duiven worden er gelost om tien uur.' De radio kraakt. Mijn vader, doordrongen van het duivenmelkersbloed, zit er vlak voor en drukt zijn ene oor tegen het doek van de luidspreker.
'Om twee uur dertig zullen de eerste arriveren,' zegt hij en kijkt op zijn uurwerk.
'Hoeveel zijn er mee ?' vraag ik.
'Eén, mijn beste koter.' Het antwoord is koel en nodigt niet uit tot een gesprek. Wat weet een kind van tien nu af van duivensport ?
Nochtans herinner ik mij hoe ik zwalpend met mijn fiets geladen met een rieten mand waarin zes duiven geprangd hokken, op weg ben naar een open veld enkele kilometer van huis. Daar moet ik de klepjes openen en de beestjes 'lossen'.
'Let er op dat je niet tussen elektriciteitsdraden staat of ze vliegen er tegen.' Mijn vader was een slim man.
Ik heb alle moeite om halt te houden, te maken dat de duivenmand niet van de bagagedrager dondert en mijn fiets in de gracht te leggen. Ik kon het vehikel evengoed op straat achterlaten. Toen kon dat nog, nu niet meer.
Ik sta in het veld, zie geen bedrading in de buurt en open de zes klepjes één voor één. Ik wil eerlijk zijn en al de klepjes ineens openen maar dat lukt me niet.
Eén voor één huppen ze op de rand, duwen zich met hun smalle pootjes af, klapwieken drie-vier keer en vliegen weg. Blijkbaar zijn ze even het noorden kwijt want ze maken cirkels boven mijn hoofd. Tezamen want ze kennen elkaar denk ik.
Ik grabbel mijn fiets en zet een spurt in want ik wil als eerste thuis zijn en zien wie wint. Dit zal me maar één keer lukken.
't Is twee uur dertig. Moeder heeft de was moeten binnenhalen anders wordt zijn duif verschuwd en zal die niet willen neerstrijken.
Ik zit naast mijn vader op twintig meter van de til. Hij kijkt in de lucht en zwijgt. Ik heb donkere kledij moeten aantrekken anders mocht ik niet buiten.
'Daar zijn ze,' knikt hij. Een eerste groepje van acht drijft hoog boven ons richting noord. Mijn vader grijpt het blikje dat naast hem staat half gevuld met 'Turkse tarwe'.
'Ja,' roep ik even later met gesmoorde stem en ben fier dat ik als eerste zijn duif opmerk. Ik zie zes duiven waarvan er één als een steen naar beneden valt. De vleugels geplooid op de rug, sturend met de borst. Wikkend, wegend om het plankje van de til te halen. Pas helemaal op de laatste knip, spreidt het dier zijn vleugels open en remt zijn duizelingwekkende snelheid af al flapperend. Heel secuur zet hij zijn pootjes neer, ronkt even, maakt een kraag en duikt langs de angels naar binnen op zoek naar zijn duivin.
Vader krijgt de tijd niet om het busje te schudden als lokaas. Zo rap is zijn duiver. Vader rent naar het duivenhok, strompelt, valt, de tarwe verspreidt zich over de koer.
Hij krasselt vloekend recht beseffend dat iedere seconde telt. Hij moet zo vlug mogelijk de ring van het pootje halen, in een kokertje plaatsen en het kokertje laten vallen in de constateur die de tijd registreert.
Een paar dagen later zoek ik vaders naam in het duivenblad bij de uitslagen van Dourdan. Hij staat vijfendertigste. Ik neem een balpen en lat en onderlijn de bewuste regel. Zo ziet vader onmiddellijk het resultaat wanneer hij thuiskomt.
Maar vader komt niet thuis, nog niet...
feedback van andere lezers- RolandBergeys
Ik heb moeite om halt te houden, zou ik schrijven.
En: vader krijgt de tijd niet om met het busje te schudden.
Voorts: leuk om te lezen, hoor!
kronos: ok dank je voor fb ! - Ghislaine
Ik zag je al staan, zo'n witte kop. Hier leven de verloren gevlogen duiven nooit lang, met de katten.
kronos: ben blondharig, zonder de grijze natuurlijk ! :-) - aquaangel
mooi verhaal al heb ik niet met duiven... ;))
misschien in de soep.......... haha
fijne dag verder
kronos: duivejonkses smaken héérlijk ;-)
thx !! - Vansion
toffe verteltrant - heel levensecht en beeldend
kronos: dank je
|
