|
< terug
Pinkeltje 2
Pinkeltje, een klein kaboutertje, zat op een dag aan zijn tafeltje te zuchten. Hij had zijn tafeltje gedekt met heel wat lekkers, met hesp en kaas en vers brood en choco, alles wat hij heel graag lustte. Maar, hij had geen honger. Hij voelde zich zo alleen want zijn vriendjes waren op reis zonder hem erbij.
Pinkeltje stond op en liep rond de tafel met zijn handjes op zijn rug, zijn hoofdje gebogen en hij zuchtte "waren mijn vriendjes maar al terug, ik mis ze zo erg, ik verveel me zonder hen en ik heb geen honger". En hij zuchtte weer... wat kan ik doen om de tijd vlugger te laten voorbijgaan zodat mijn vriendjes vlugger bij mij terug zijn ? vroeg hij zich af. En ineens, ging hem een lichtje op. Kabouter Pan kloeg al weken over een lek in het dak van het schooltje. Als hij dat lek nu eens zou maken tegen dat zijn vriendjes terug thuis kwamen. Hij ging op zoek naar hamer en zaag, nam de ladder uit het schuurtje naast de school en klom op het dak. De hele dag lang zat hij te timmeren en te hameren dat het een lust was. En 's avonds toen het donker werd, was het dak gemaakt. Hé zei Pinkeltje, het is al avond, ik heb de hele dag gewerkt en ik heb het niet eens gemerkt. Ik ga nu vlug wat eten en dan gaan slapen.
's Morgens toen Pinkeltje op stond dacht hij weer diep na over wat er nog gedaan kon worden. Ik weet het zei hij, het park waar de kindjes zondags spelen moet eens onderhouden worden. De bloemetjes laten hun kopjes hangen, er groeit onkruid overal, de haag is veel te hoog. Ik ga het park opruimen. En Pinkeltje ging direct aan de slag met hark en spade en schaar. Hij snoeide de haag, wiedde het onkruid en als laatste gaf hij de bloemetjes water. Héhé zij Pinkeltje, ik heb weer een ganse dag gewerkt en ik heb er niets van gemerkt. Het is al laat, ik ga wat eten en dan slapen.
De volgende dag stond Pinkeltje goed gezind op want morgen zouden zijn vriendjes terug naar huis komen. Weet je wat zei hij, ik bak een hele grote taart voor morgen. Pinkeltje kocht bloem en eieren en melk en plukte verse aardbeien om de taart te versieren. En hij bakte de grootste taart ooit. Waw zei Pinkeltje zo een taart hebben mijn vriendjes zeker nog nooit gezien. Wat zullen die opkijken. Morgen is het feest, morgen moet ik mooi zijn. Ik ga vlug in bad, ga wat eten en dan slapen.
'sAnderendaags keek Pinkeltje tevreden naar het werk dat hij had gedaan. Het dak van het schooltje glom in de zon, de bloemetjes keken vrolijk rond en de taart zag er heel erg lekker uit. Pinkeltje trok zijn mooiste pakje aan, zette zijn feesthoed op en wachtte buiten op zijn vriendjes. Al vlug kwam het busje aangereden. Zijn vriendjes sprongen uit het busje en renden op hem af. Ze vertelden honderuit over hun avonturen op reis. Maar ook Pinkeltje vertelde wat hij allemaal had gedaan. Zijn vriendjes waren heel trots op hem en zo blij dat het schooltje en het park weer mooi in orde waren. En wat hun nog het meeste blij maakte was de prachtige taart. Ze gingen allen aan tafel en dronken limonade en aten taart tot ze niet meer konden.
's Avonds in zijn bedje zei Pinkeltje tot zichzelf, "zo zie je maar, zelfs als je alleen bent hoef je je niet te vervelen en kan de tijd best vlug vooruit gaan. Maar de volgende keer, ga ik toch mee op reis, dan hoef ik mijn vriendjes niet zo missen".
|
