naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Verwerken: dl III

door fugaz

Een klein verlaten bouwwerk vluchtte even snel de geschiedenis in als het uit de toekomst opdoemde. Jaren van sleet en eroderende herinneringen toornden het nu. Ooit een bloeiende plek, uit overtuiging en tijdloosheid opgetrokken, kwam zoals alles tot zijn einde. Mensen kwamen en gingen. Men hield zich er op, men was er verwachtende, men liefkoosde er zelfs. Zomaar tussenin de flora die het landschap overstemd en waar, zonder de technische hand, de tijd als dusdanig stil zou gestaan hebben, daar stond het. Dergelijke idylles waren her en der mondiaal verspreidt en deelden naast hun functionaliteit ook hun verval. Men is niet behoeftig deze geschiedenis in eer te houden. Au contraire, men zou ze liever doen verdwijnen, doch de inherente luiheid verbiedt dit en zodoende kiest men voor het natuurlijk verval. Een mooi, nobel ideaal om de laksheid te verbergen en zich te vergaan aan andere nutteloze excessen. Vanzelfsprekend zullen deze excessen ooit hetzelfde lot ondergaan en zal men er zich niet aan ergeren en het, als een onhandelbare, laten verkommeren. Zo komt de natuur, die we onmogelijk kunnen verbergen achter 'de beschaving', tot zijn recht en getuigt ze van zijn amplutieve vorm. De geschiedenis herhaalt zich.
Een subtiele hand strijkt over mijn gezicht en verwarmt de contouren ervan. Als verlamt staar ik voor me uit, de oneindigheid in. Ze wenkt me met een zachte kracht, maar ik blijf roeloos koppig. Wil ze dat ik in haar bruine ogen kijk, subtiel belicht door vrij verspreidde sproetjes? Wil ze het verlangen in zich opnemen? Een warme gloed glijdt langs ons heen, als een briesje dat je plots verrast. Ik wentel me erin, ze schrikt op, haar hand weg. Teveel, teveel verlangen, schrikwekkend en ondraaglijk. Een moment waarop je moet toegeven aan de overgaven, de teugels loslaten en in het ijle springen. Steeds weer is dit wat eenieder weerhoudt en leidt tot de meest onbedoelde misverstanden die zich kunnen voordoen. Haar dij wrijft zich een weg naar boven, rond mijn been gekruld. Ze zakt eventjes, evenwichtsstoornis gewaar wordend. Mijn blik wend ik af naar de plek die door haar schaduw belaagd wordt. Ze is niet gevallen, ik vang haar op, ze lacht naar mij, leuk besproet.
"Dank je."
"Hum, graag gedaan.", terwijl haar gebloosde lippen zich magnetisch naar de mijne wenden. Haar tong is zacht en soepel, ik reageer instinctief. Een tepel wordt door een hand omsloten, warm gehouden. Eventjes vult een kreun de kus. De hand knijpt en wrijft. Haar ogen dan open, dan weer dicht, een film op haar netvliezen, de zaligheid. Als victorie tranen plengen er enkele druppeltjes langs haar wang mijn handpalm binnen. Ontdaan van alle elastische kledij gaat ze boven op mij liggen. Haar borstjes hangen grijpklaar om geplukt te worden. Ik kus haar tepels, voel ze expanderen van gloed, nog een kreun, ze bijt me zachtjes masochistisch. Kneepjes tussen haar dijen ontluiken haar schede, vol verwachting. Ze gaat over naar een hoger stadium, meer en meer bedwelmd. Kusjes over mijn lichaam worden natter, warmer en heviger. De exploratie van mijn lichaam gaat verder, haar ritmiek versnelt, ze kreunt en is kortademig. Ze dwingt me in haar binnen, lichtjes hijgend, mijn ogen sluiten als vanzelf, het genot absorberend. Een tong likt mijn gezicht, ik zoem zachtjes. De eenwording bereikt een nakende climax. Haar huppelende borstjes geven het ritme van onze roes weer, dan sneller, harder, dan weer zachter. Ze knijpt aritmisch haar schede dicht, plagend nagenieten, zoute parels vermengen en de gloed drijft gestaag weg. Mijn hand omsluit haar buik, ze lacht euforisch. een laatste kreuntje, ze staat op en draait zich naar mij, haar borstjes strelend. Mijn hand wil haar reiken, terug naar mij trekken. De kille walm rond mij opvullen, ze glijd steeds verder achterwaarts, verkeerde richting.
"Neen, niet weggaan", kerm ik.
"U bedoelt?"
"Meneer!", een hand stuiptrekt op mijn bil, een gelaat verschijnt me voor de ogen. Ze zijn open. Ritmisch schrijdt de wagon verder op zijn weg.
Er rolt een traan langs mijn gezicht. Een vertoornde blik weerspiegelt zich in het wagonvenster. De dramatiek enigszins versterkt door de donkere achtergrond. Een druk maakt zich meester van mijn hoofd, alsof de zwaartekracht duwt. Een mededeling weergalmt door de wagon. De corpus forma blaakt een diepe zucht, die zich een weg baant tussen de haar beglurende blikken. Hoe asociaal we ons ook gedragen, hoezeer we met anderen niets willen te maken hebben, des te erger zijn we geïntrigeerd door de anderen en wat ze doen of denken. In het bijzonder, hoewel niemand dit bekent, wat ze over ons denken. Samengeschoold in een bescheiden ruimte als deze gaat geen individu onbedacht voorbij. De één krijgt wel wat meer aandacht, ofte bedenktijd, dan een ander, maar eenieder zal wel door ieders neuronen geslopen zijn. Hoewel de plaats naast mij onbezet is, voel ik toch de drang geïntrigeerd te zijn door het fantoom dat er hangt. Is mijn ego zo breed dat het een volledige bank inneemt?
"Is mijn ego zo breed dat het een volledige bank inneemt?", tot mijn ontsteltenis (mijzelf niet meer onder controle te hebben) luidop denkend.

feedback van andere lezers

• dichtduvel
  Vlot en soepel geschreven. O, gingen ze maar allemaal over naar een hoger stadium !
  Misschien nog eens herlezen, er staan veel dt-fouten in.
  fugaz: wow, iets te veel credits denk ik
  toch heel erg bedankt
  
  de fouten zul er er af en toe moeten bij nemen hoor, grammatica is niet mijn sterkste punt
  
  gtz