Volg ons op facebook
|
< terug
Vallen en opstaan - hoofdstuk 21 : Ruggenmerg
21.
Misschien, had hij zich de moeite getroost.
Heel misschien, dan had zij er nog voor opengestaan.
Maar nu was het te laat.
Bruno opende zijn ogen en zag het tweetal voor de lederen zetel zitten, verdiept in lectuur die zijn interessepet te boven ging.
Hij rekte zich uit, geeuwde, en voelde de koude schakels van de gouden ketting zijn nekwervels omhelzen.
Zijn echtgenote keek niet op van het boek, de zoon evenmin.
Hijzelf deelde die leespassie niet, dat geblader in die boeken, dat zinloze fantasiegedoe.
Hij hield het reëel en passioneel bij de automagazines en de dagelijkse krant.
Zo nu en dan een ranzig pornoblaadje, bevorderlijk voer voor zijn seksuele appetijt.
De gedachte wond hem op. Bij het laatste zakenreisje naar Frankrijk had zijn zaad nauwelijks volstaan voor de heerlijke gulzige vijfentwintigjarige stoot die hij zijn minnares mocht noemen.
Ze had in al haar gretigheid bijna zijn ruggenmergsvocht mee opgeëist.
Hij had ze vorig jaar persoonlijk aangeworven en haar administratieve vaardig- en handigheden bleken als snel diverse terreinen te beslaan.
Het was niet zijn eerste verovering noch de laatste tikpoes die op zijn schoot zou belanden, en - toegegeven - het streelde zijn ego dat hij multipel begeerd was. Al was hij gemiddeld vijftien jaar ouder in lijf en dertig in ervaring dan het gros van die scharrelkippetjes.
Verandering van spijs deed eten.
De thuisbereide maaltijden bekoorden hem echter al heel lang niet meer...
Lena.
Ze was er altijd maar was er nooit voor hem, en hij had niet de minste verboden noch toegelaten gedachte aan hoe ze was.
Hun genootschap en verbond doorbroken.
Finaal gestopt.
Bruno was geen deelgenoot meer van haar inwendige of lijfelijke nudisme, ze was haar exclusieve persoonlijke bezit geworden.
In de badkamer lag een toren kamerbrede handdoeken waarin ze zich wentelde - drie keer ging zo een rood ding rond - van zodra hij zelfs maar aan de deurklink morrelde.
In bed droeg ze een katoenen nachthemd van een zedige knielengte, en belachelijke slaapsokjes.
Hij droeg enkel een "jama", zoals de zoon de onderste helft van zijn pyjama noemde.
Zij had het altijd koud. Haar lenden opwarmen stuitte echter op protest.
Er waren ooit andere tijden geweest, zonder vestimentaire bedbeletsels: hij niets, zij niets en warmte en vuur genoeg onder de lakens.
Een yuppieleventje, allebei carrièrebewust, vooruitstrevend, met gastronomische festijnen in wereldsteden, zeiltochten en golftoernooien.
Maar toen veranderde alles.
De biologische tijdbom.
Haar kinderwens.
Ze werd na drie maanden dik, humeurig, met woorden even snedig als haar brandend maagzuur. Haar mooie ranke enkels als watercontainers, en ze ging de laatste twee maanden plat.
Niet voor hem, de idiote spermadonor, maar op slaafs bevel van haar gynaecoloog. Die zat meer in haar dan hijzelf.
De zoon.
Hun wereld werd zijn kleine leefwereld, en zijn kinderwensen werden haar verlangens.
En hij kreeg een eretitel van "vader", de gedoodverfde nummer twee. Het was meer dan zijn competitieve geest verdragen kon.
De boom die eens hun stevige wortels verenigde kreeg vertakkingen zonder draagvlakken.
De liefde die hij ooit voor haar gevoeld had, baande zich als een fistel een weg, uit zijn hart en uit zijn leven.
De strohalm van maandenlange therapie werd gegrepen bij een halfzachte psychologe die betaald werd voor iedere keer dat ze het woord "begrip" liet vallen.
"Mevrouw, u moet begrip opbrengen voor de verlangens van uw man."
"Meneer, u moet begrip opbrengen voor de leefwereld van uw vrouw."
Lena kende zijn verlangens niet en haar leefwereld bevond zich zo veraf dat geen ruimtesonde er geraken zou.
Het resulteerde in zijn begrip voor haar onbegrip.
Ze waren met de wekelijkse consultaties gestopt en zijn geld werd nu beter besteed, aan luxeparfums en zijden niemendalletjes waarmee zijn frivole fruitsnoepje hem verleiden kon.
Niets meer voor Lena.
De ondankbare.
Voor de lederen fauteuils en de bedrijfswagen.
Voor de vijver in de strak aangelegde tuin en het hardhouten terras.
Voor de multifunctionele keukenmachine die ze op nieuwjaarsdag van hem gekregen had, een duurder en beter geschenk dan het belachelijke nepparelmoeren halssnoer dat de zoon haar geven wou.
Zij had hem een aftershave gegeven.
Hij kende de geur niet. "Egoïste".
De situatie was uitzichtloos, maar verlaten zou hij ze vooralsnog niet. Dat kostte een nodeloze grote hap uit zijn welverdiend managersbudget.
Bovendien, wat zouden zijn ouders en de buren daarvan zeggen?
Neen, hij voelde zich als een vis in het water met al dat kronkelige buitenhuwelijkse voer om zich heen.
Geen gezeur, geen biologische ritmes.
Puur vertier en plezier.
Hij rekte zich nog een keer uit, en proefde in gedachten verzonken de smaak van verboden dijen op zijn overspelige lippen.
Deze avond zou hij vast en zeker overwerken.
feedback van andere lezers- dichtduvel
Ken jij mij ? Grtz, Jef
annvanbyl: Lag jij niet in het ziekenhuis met dat rugletsel ? : -) - Ghislaine
Niet echt naar mij smaak en te alledaags gewoon. Hier zit te weinig spanning in en is te relax
annvanbyl: Bedankt voor de feedback Ghislaine, ik weet het, je zit te wachten op wat er volgt op dat ondergoedhoofdstukje hé :-)
Tja, het is geen thriller, maar het zijn veelal fragmenten uit de werkelijkheid, met karakterschetsen ( overspel, ajajaj, alledaags en niet spannend ?:-) - zwartkopje
Knap geschreven vanuit een oogpunt van een 'overjaarse' yuppie. Ik hou wel van die ironie die hier en daar tussen de regels schuilt.
Een zinnetje moest ik wel een paar keren lezen, nl. "haar warmen (opwarmen?) stuitte echter op protest.
heel graag gelezen.
gr.
zwartkopje
annvanbyl: Fijn dat je het leuk vindt, zwartkopje, en bedankt voor de goeie tip : ik pas die zin aan met iets wat er (al dan niet) op te warmen valt ! - aquaangel
ai ai
mooie dingen zitten er in...
verboden dijen.. ja die smaken altijd malser
naar het schijnt ;)
annvanbyl: tja, die verboden vruchten hè...
bedankt voor je reactie !! - Vansion
boeiend en heerlijk ironisch gepend
de lay-out (bijna-verzen) breekt mijn leeslust wat af
|
