Volg ons op facebook
|
< terug
Het recht in eigen handen nemen
Het recht in eigen handen nemen. De zoet wraak van de het 'slachtoffer'.
'O wee, degene die mij onrecht aan durft doen. Die zal het geweten
hebben' denk ik dan.
Al vechtend en schietend baan ik me een weg door mijn droom, om alle
onrecht in de wereld te verdelven, net zoals in 'Starsky & Hutch'
indertijd.
Maar het blijft bij een droom en dromen zijn bedrog, toch?
Nee, laten we serieus zijn. Ik ben bang van geweld dus ga ik een ander
zeker geen lichamelijk geweld aandoen.
Maar er zijn beslist nog andere manieren...
Je moet roeien met de roeispanen die je hebt, is een spreekwoord maar
ook een waarheid als een koe.
Is het daarom dat koeien mijn lievelingsbeesten zijn?
In het houten schuurtje, vlak aan de oever van de vijver, zoek ik naar
roeispanen. Kartonnen dozen, lege flessen cola light, opgehoopte
herfstbladeren, spinnenwebben, stofnesten, papier, papier en nog eens
papier, vergeelde boeken, een afgedankte computer, brieven, oh, kijk
nog een paar liefdesbrieven...! Vergane glorietijden...
'Roeispanen, hier moeten toch ook roeispanen liggen. Maar waar?
Ik doorzoek de kartonnen dozen. Vind er cursussen over assertiviteit
en 'hoe word je een goede therapeute?' Gekreukte bladzijden vol
technieken, raadgevingen... ezelsoren.
Helemaal onderaan in een van de kartonnen dozen: een bordeaux
plastieken kaft met daarin een bundeltje teksten. "Wonen in woorden"
Mijn eerste schrijfcursus. Benieuwd doorblader ik mijn prille
schrijfsels. Ik geniet van de 'elfjes', korte, cynische gedichtjes over
eten. Ik glimlach bij het verhaal van een Salsa T-shirt
dat zo graag bij Isabelle is of raak ontroerd bij het triestige verhaal
van het bekende blauwe 'Het laatste Nieuws'- konijn dat jaren later in
een stoffige kelder dood wordt teruggevonden.
En plots besef ik het. Dit zijn mijn roeispanen. De verhalen, de
zinnen, de woorden die als uitroeptekens op je netvlies branden. De
inkjetprinter die iedere letter meedogenloos in het papier drukt.
Geschreven om nooit meer te vergeten. Zwart op wit!
Dit is mijn manier om het recht in handen te nemen. Niet met geweld,
althans niet met lichamelijk geweld.
"Maak van je hobby je werk" had een therapeute me ooit aangeraden en
dat is wat ik nu doe.
Ik neem het heft in eigen handen en schrijf. De inkjetprinter spuwt
giftige woorden op het papier.
Het papier, doordrenkt van onuitwisbare letters, woorden, zinnen,
gedachten.
De zinnen, voor eeuwig en altijd op het netvlies gebrand.
Verdringen, ja, maar vergeten kun, zul je niet, nooit!
Eens gelezen, voor altijd als een litteken in je lichaam gekerfd.
Mijn wraak is zoet!
Tjakka!!!
feedback van andere lezers- feniks
Mooi geschreven, Isabella. Dit is eerder autobiografisch dan een echt verhaal, vermoed ik. Benieuwd of je ook verhalen kan fantaseren...
zwartkopje: hoi Feniks, ja, er zit wat autobiografie in verdoken. En ja hoor... soms zit er al eens een fictie verhaal tussen...
Dank voor je feedback! - dichtduvel
Strijdvaardig ! I like it. Sorry, voor mijn foutje van daarjuist. Ik associeerde piepen met muizen vandaar. Jef
zwartkopje: hihi... tja... is ook een voor de hand liggende associatie hé ;)
gr.
zwartkopje - Ghislaine
Geef mij maar een goed knokpartijtje. - voetie
zwartkopje, ik geef je meer dan 100% gelijk!!!! Lees mijn verhalen eens ze zijn ook mijn levensverhaal. Misschien niet zo goed geschreven maar wel recht uit mijn hart. Mijn leuze is ook vergeven ja maar vergeten (NOOIT!!)
zwartkopje: Dank je Voetie voor de tip.
gr.
zwartkopje - lichtje
zeker tjakka!
Heel tof verhaal!
Ja, deze is keigoed Zwartkopje
zwartkopje: Dank je lichtje voor je opbouwende feedback
gr.
zwartkopje - gono
Ben mijn achterstand aan het ophalen, zoals je ziet.
Prachtig in al zijn eenvoud, niet doorspekt van moeilijke woorden en gewoon zoals het is. Een pluim voor je!
zwartkopje: Dank je Gono.
Is geschreven onder de emotie : 'woede', hihi!
gr.
zwartkopje - RolandBergeys
Een leuk verwoord geheel, Kopje.
zwartkopje: dank je Roland !
gr.
zwartkopje
|
