Volg ons op facebook
|
< terug
u léést nog van me
Ik ben een stiekem schrijvende huisvrouw. Tijdens het eenzame
afwassen en/of strijken (ik doe beide soms samen) groeien dialogen
tussen mensen die ik enkel en alleen ken van bij het naar buiten
staren (al schrobbende en/of al vensterlappende)
Ik kan het niet laten hun woorden uit hun monden te vissen. ik maak
van hen wie ik wil. Soms brei en haak ik hun verhalen in elkaar.
Dit vermoedt vast niemand van me!
De vrouw met het schortje aan het woord! Nee, hun dialogen aan het
woord.
Ik schrijf géén verhalen, noch gedichten. Ik schrijf hun (korte) , verzonnen,
dialogen.
(nieuwe, propere, pagina alsjeblief)
Ons huis staat netjes in de rij. Dat hoort zo. Niet de rij, wel het "netjes".
Trek je de voordeur open, dan heb je eerst een voetmat, daarna een voetpad, vervolgens een allesopslorpend riooltje.
Dat riooltje is een zegen. Sommige buren moeten soms met hun borstel het sop tot bij mij sturen, alwaar het riooltje de pluizen en vuiltjes met het zeepwater inslikt.
Bij deze gebeurtenissen probeer ik me snel achter de voordeur te verstoppen. In het leukste geval ontmoeten twee buurvrouwen elkaar, met bezem, aan mijn riooltje. De één komt van rechts geborsteld, de ander van links.
Buurvrouw van rechts weet alles over de patiënten van haar man. Ze is de vrouw van de "doktoor". Jammer genoeg gaat hij over enkele jaren op pensioen. De nieuwtjes zullen minder interessant zijn. Maar met een beetje geluk laat hij de praktijk over aan een jonger persoon, wat mijn toekomstig schrijven zou verzekeren. Een jonge dokter, vrijgezel echter, zou de doodsteek voor me betekenen.
De buurvrouw van links is eigenlijk niet echt een buurvrouw. Ook dat is een pluspunt. Ze "onderhoudt" meneer pastoor. Buurvrouw van links "klapt soms uit de biecht". Ze woont een stukje verderop. Ver kan het niet zijn. Ze komt dagelijks per fiets en onder de armen tref ik geen zweetrandjes, onder de neus geen zweetpareltjes aan de snor. Volgens mij huist ze het hoekje om.
Kijk je even verder dan mijn riooltje, dan kom je uit op straat. Het is een eenrichtingsstraat. Dit maakt van mijn straat een kalme straat waar gesprekken klinken als in (steeds) lege kerkgebouwen. Alwéér een pluspunt!
Ga je nog een stapje verder, dan klim je een trapje op. Daar start pas het echte speurwerk. Vijf treden hoger begint het eigenlijke jachtterrein: het kerkplein! Bron van inspiratie! Er staan bomen en bankjes. Er is een grasperkje met meer drollen dan bloemen. Er is een kerkhofje met nog niet bezette plaatsen. En er is er ook de kerk, uiteraard. Maar de bezoekers worden schaars. Het kerkgangerssras sterft langzaam uit.
Om het pleintje echt goed te kunnen zien, moet ook ik enkele trappen op. Ons huis is lager gelegen. Maar we hebben een eerste en tweede etage. Vanuit één der slaapkamers, op deze etage zijn er vier slaapruimtes, heb ik zicht op wel en wee van pleintjesstappers, pleintjeszitters, pleintjesrondhangers. Vanuit de andere slaapkamer zie ik bitter weinig.
Klim ik nog een etage hoger, dan heb ik het hele dorp in het vizier. Maar met de jaren worden de ogen waziger. De personen worden vaag. Met verrekijker spioneren is niet echt "mijn genre", behalve als er zelfs geen kat valt te bespeuren. Maar dat is nog nooit voorgevallen.
De achterkant van ons huis is iets minder interessant terrein. De ruiten worden trouwens minder gelapt. Ik moet me ofwel op het terras ofwel op de eerste verdieping begeven om het gaan en komen van zondaars bij meneer pastoor te volgen. Meneer pastoor heeft namelijk een gebouwtje in de tuin, alwaar hij bezoekers, gaande van reeds genoemde zondaars, tot eerste en latere Communicanten, tot toekomstige sterfgevallen en huwelijkskandidaten (begrijp dit niet verkeerd) ontvangt. Om die te zien en om er hun dialogen te kunnen verzinnen, moet ik zeer snel wezen. Het paadje dat tot dit gebouwtje leidt is kort. Ik schat zo'n tien meter. Bovendien is er tijdens de lente- en zomermaanden een begroeiing dat het zicht belemmert. Onze tuinen zijn buren, maar het zou teveel opvallen mocht ik ook de tuin een dagelijkse beurt geven, mijn man neemt deze taak reeds op zich.Hij doet dit zeer plichtsbewust. Er valt echt niks op te merken. Hij doet dit als een professioneel. Jammer genoeg is hij niet van het spionnentype zodat ik uit zijn monde niks vernemen kan.
De andere tuin biedt zeer weinig stof tot inspiratie. Ik ken de kleur van doktersonderbroeken, het maatje van bh van buurvrouw rechts en hun bedgeheimen van zien hangen aan de wasdraad. Niks speciaals. Er hangen geen "vreemde voorwerpen" te drogen die het verzinnen waard zijn…Of toch! Ja, af en toe hangt er een konijntje te wapperen. Kleinkinderen heb ik er nog nooit zien komen of gaan. Er zou dus toch wat stof zitten in die op het eerste zicht onschuldige lappenpop.
(nieuwe, eveneens propere, pagina)
Ik heb u in dit hoofdtukje kennis laten maken met mijn bastion. Over mezelf wil ik u niks vertellen. Het zou wellicht kunnen leiden , maar ook misleiden. U zou uw eigenste buurvrouw kunnen verdenken. Ik draag dagelijks mijn schortje, bind het haar samen tot een knot en geef mijn handen geregeld een beurt met een daarvoor voorziene handcrème.
U kan me niet kennen. Ik praat helemaal niet. Kwam u me toch tegen, dan wisselden we hoogstens een knikje bij de bakker. Mocht u me ooit hebben tegengehouden en de conversatie hebben geforceerd, dan verliep die zeker als volgt:
Jij: Hoe gaat het?
Ik: Goed en met u?
Jij: Goed en met uw kinderen?
Ik: Goed en met uw man?
Jij: Goed en met het werk?
Ik: Goed en met de gezondheid?
Jij: Goed. Alles goed dus! Dat is het belangrijkste. Tot ziens
En je kan me niet kennen, want u weet niet eens of ik al dan niet kinderen heb.
Maar Ik kan het niet laten uw woorden uit uw mond te vissen. Ik maak stiekem
van u wie ik wil. Soms brei en haak ik uw verhalen in elkaar.
Dit vermoedt u vast nooit van me!
Kan ik verder gaan?
feedback van andere lezers- backie
ik: hallo miepe!
Jij: Hoe gaat het?
Ik: Goed en met u?
Jij: Goed en met uw kinderen?
Ik: Goed en met uw man?
Jij: Goed en met het werk?
Ik: Goed en met de gezondheid?
Jij: Goed. Alles goed dus! Dat is het belangrijkste. Tot ziens
miepe: ja, u hoort nog van me - zwartkopje
Hoi miepe,
Wow... leuke vertelstijl heb je. Ik wil allés weten over het dorpspleintje en de buurvrouwen.
Ik zou er enkele zinnen uitlaten zoals: ik schrijf hun (korte) verzonnen dialogen (=> in de vorige zin schrijf je nl. ongeveer hetzelfde)
Ook de zin :(nieuwe, eveneens propere pagina) zou ik weglaten. Voor de rest heel gedetailleerd beschreven.
Ik wil méér van u lezen.
gr.
zwartkopje
miepe: Lief Zwartkopje,
Hopelijk komt het zwarte aan het kopje niet door het nalaten van schrobben!
Ik lees jou ook! Als ik later, ik ben een kersverse beginnelinge, mag reageren, dan zal ik dat zeker doen! - Ghislaine
Prima.
miepe: Misschien ken ik u ! U zou wel eens kunnen opduiken in het één of ander fragment!
een prima grapje!
bedankt - Vansion
Het ik-personage intrigeert mij wel... vooral omwille van dat schortje...
Die propere pagina's zijn meesterlijk!
Met verrekijker spioneren is niet echt "mijn genre" : niet zo'n geslaagde zin - nochtans een interessant excuus om het ik-personage een boude uitspraak te laten doen over zichzelf ... of om de lezer nieuwsgierig te maken ...
miepe: "een genre"-zijn is volgens mij niet netjes! Ik hou alles netjes, tot zelfs mezelf, het schortje en de pagina's. Ik dank je voor de stem! - aquaangel
ga gerust verder ;)
miepe: zodra ik de boontjes heb opgezet!
dank - ivo
Een mooie inkom moet ik zeggen.
En ik vrees dat Gono ook alles netjes heeft achtergelaten. Ik voel ook wel dat je voelt aan uw kant van uw pc ...
ik ga vandaag niet alles lezen wat ik nog niet gelezen heb, ik heb er feitelijk geen tijd voor, maar het gedicht van Gono pakte me toch wel effe.
Groetjes
miepe: er zijn er nog droeve - RolandBergeys
Mooi, Miepe!
miepe: lief, Roland! - Hoeselaar
Dat aaneen breien van woorden gaat je al vanaf het begin goed af, je vertelt veel en ook weer niets net als in het echte leven
Willy
miepe: het leukste compliment van mijn leven!
gggg!
ik lach me een breuk
|
