Volg ons op facebook
|
< terug
links
Roger is gelukkig. Gelooft u me niet? Wel, overtuig u zelf. Zie hem daar eens blijmoedig zitten in zijn luie zetel. Ziet hij er niet tevreden uit? Hij heeft alles wat hij maar wil hebben. Zijn flesje bier, sigaar en krant. In de keuken heeft Martha zich op het koken toegelegd. Ze maakt lasagne, het lievelingsgerecht van Roger. Elke dag opnieuw kookt ze met volle toewijding voor hem. Hij werkt tenslotte ook hard, hij verdient het om verwend te worden. Al twaalf jaar doet hij hetzelfde werk: Bosbeheer. Hij had al lang promotie kunnen maken, maar het hoeft voor hem niet. Het geeft hem na al die jaren nog steeds een kick om eigenhandig zieke bomen te vellen. Hij moet er niet aan denken om deze orders aan anderen door te geven.
'Martje, wil je even mijn slippers brengen?'
Ze onderbreekt haar drukke bezigheid zonder ook maar één maal te zeuren. Nadat Martha zijn zware werkschoenen van zijn zweetvoeten verwijderd heeft, begeeft ze zich terug naar de keuken. Roger slaat haar ondeugend op haar bips en vervolgens de krant open. 'Deugniet', giechelt ze. Ze hebben wat men noemt een geslaagd huwelijk, al achttien jaar. Bewust gekozen geen kinderen te hebben. Zij is erg gesteld op haar vrijheid, hij houdt vooral van de rust, de eenvoud.
Hij overloopt vluchtig de koppen op de voorpagina. Dan slaat hij enkele bladzijden over, op zoek naar het sportnieuws. In tegenstelling tot Martha, die veel avontuurlijker is dan hij, heeft hij niet vele interesses. Enkel sport en de doodsberichten kunnen hem bekoren. Hij leest dat Lance Armstrong de tour heeft gewonnen. Is dat ook al nieuws? Bij de doodsberichten ontdekt hij geen bekende, zelfs niemand uit zijn eigen gemeente. Nou ja, de kranten zijn niet meer wat ze waren.
Hij wil zijn krant dichtvouwen, maar plots valt zijn oog op een artikel. Het is maar een klein stukje met als titel: LINKSHANDIGEN STERVEN EERDER. Opgewonden leest hij het korte stukje.
"Na jarenlang onderzoek is men tot de conclusie gekomen dat linkshandigen gemiddeld negen jaar minder te leven hebben dan rechtshandigen. De universiteit van….".
Hij slaat snel de krant dicht. Hij steekt zijn gedoofde sigaar opnieuw aan. Ach, dat is allemaal gelul, ze beweren zoveel. Hij neemt een stevige slok bier en zet vervolgens de Tv aan.
"Vandaag werd bekend gemaakt dat er geen twijfel meer mogelijk is, linkshandigen hebben gemiddeld negen jaar minder te leven. Het onderzoek hiernaar, dat al jaren loopt, werd geleid door …".
Roger laat het journaal voor wat het is en zapt ijlings naar een ander kanaal. Maar hoewel hij staart naar een documentaire over het ontstaan van platvoeten in de achttiende eeuw, het nieuws laat hem niet meer los. Had hij niet ooit ergens gelezen dat linkshandig zijn vroeger beschouwd werd als het werk van de duivel? En verplichtte men niet linkshandigen, amper enkele decennia terug nog, alles met rechts te leren? Schoolmeesters slaan de duivelskinderen op hun linkervingers bij gebruik van deze. De Kerk volgt met argwanende blik het doen en laten van dit uitschot.
'Schat! Het eten is klaar. Kom je nu eindelijk?'
Roger schrikt op uit zijn overpeinzingen.
'Verdomme Martha, kun je dat niet op een fatsoenlijke manier zeggen', bromt hij wanneer hij plaats neemt aan de tafel.
'Sorry schat, maar ik had je al drie keer geroepen'.
Hij kijkt naar het dampende bord lasagne dat vrouwlief voor hem heeft klaar gezet en vangt aan met eten. 'Smakelijk', zegt ze, maar dat laat hem koud. Hij heeft andere dingen aan zijn hoofd. Vragend kijkt ze hem even aan. Hij negeert het. De maaltijd ademt de stilte in. Negen jaar, het zal toch niet waar zijn? Ik ben al tweeënveertig. In mijn familie wordt er sowieso niemand oud. Hoe oud was pa ook al weer toen hij stierf? NEEN, hij was eenenvijftig! Verschrikt staart hij naar zijn bord lasagne. Ach onzin, pa was immers rechtshandig. Dan beseft hij plotseling de gruwel van dit feit en neemt prompt een beslissing. Hij verplaatst de vork van zijn linker- naar zijn rechterhand. Onhandig zet hij op deze wijze zijn maaltijd voort. Dat is geen lachertje, maar het gaat tenslotte om leven en dood. Wanneer hij voor de vijfde keer de vork naar zijn mond wil brengen gaat het mis. De lasagne besluit voortijdig het eetinstrument te verlaten, lijkt een kleurrijk fresco op zijn wit T-shirt. 'Verdomme', bromt hij.
'Maar schat toch, wat is er vandaag met je aan de hand?'
'Ach niets, laat me met rust!'
'Is er iets gebeurd op je werk?'
'Laat me met rust'herhaalt hij.
'Is de lasagne niet goed?'
'Niet te vreten.'
Hij duwt het bord bruusk aan de kant en verlaat nukkig de keuken. Martha begrijpt er niets van. Mannen met hun kuren. Ze besluit dan maar hem met rust te laten en vervolgt met lange tanden haar maaltijd. Ondertussen ijsbeert hij in de woonkamer, onmachtig zijn rusteloosheid te temperen. Tenslotte grist hij de autosleutels van de salontafel. Hij rent naar buiten, hij wil afleiding zoeken in zijn stamkroeg. Onthutst kijkt Martha hem na. Wanneer ze hem in de wagen ziet stappen roept ze vanuit het geopende keukenraam: 'Waar ga jij heen?' 'Ik moet er even uit, ik ga een biertje drinken.' Weg is hij, nagekeken door haar. Als hij uit het oog verdwenen is telefoneert ze Jaak, een goede kennis. 'Jaak, kun je even langskomen, Roger doet zo vreemd. Hij zal toch niet….'
'Geef meneer eens een handje Roger, hebben wij je geen manieren geleerd?' De jongen steekt gewillig zijn linkerarm uit. Hij krijgt meteen een klap tegen zijn oren. 'Met rechts, altijd met rechts een handje geven! Hoe vaak moeten we je dat nog zeggen?' 'Sorry pa' stamelt Roger. De vreemdeling beziet het met een glimlach. Vervolgens stampt hij op de grond. De aarde beeft en een tel later kruipt er een reusachtig gedrocht uit omhoog. Het grijpt de kleine jongen bij de linkerarm en trekt aan het weerloze ledemaat. De jongen valt hulpeloos op de grond, zijn gezicht in het purperen gras gedrukt, zijn linkerarm machteloos onder de zware aarde. Een hels gelach weerklinkt in de purperen oneindigheid. Grijnzende gezichten van mensen, pa en ma, de vreemdeling, buren, schoolmakkers komen en gaan voor zijn oog. Ze schudden allen om beurt zijn vrije rechterhand. Plots zijn ze allen verdwenen. Hij ligt alleen in het duister wanneer iemand op zijn schouder tikt. Moeizaam richt hij zijn hoofd op, om recht in het aangezicht van de duivel te schouwen. Deze knipoogt naar hem. 'Volhouden mijn zoon, ze krijgen je niet klein, jij bent van mij!'
Hij schrikt wakker. Het zweet gutst van hem af. Naast hem ligt Martha vredig te slapen. Ze sliep al toen hij omstreeks twee uur terug kwam van de kroeg. Hij grijpt naar de wekker en ziet dat het vier uur is. Verdomme, achter twee uurtjes moet hij al op! Waarom is hij ook zo lang in de kroeg gebleven? Het was er allerminst gezellig. Al dat gelach omdat hij zoveel knoeide met zijn bier. Phh, dat ze zelf maar eens proberen met hun andere hand een glas bier te hanteren! Hij doet snel zijn behoefte, waarna hij zich opnieuw neerlegt naast zijn ronkende vrouw. De beelden uit zijn droom achtervolgen hem totdat hij eindelijk inslaapt.
De volgende morgen. Martha zit aan de keukentafel. Ze drinkt een kopje koffie. Eindelijk rust. Wat deed Roger weer moeilijk deze morgen. Nochtans had ze zijn thermos en broodtrommel zoals steeds voor hem klaar gemaakt. Wat is er in godsnaam met hem aan de hand? Midlifecrisis? Dat had ze in een vrouwenblaadje onlangs nog gelezen. Is ze niet meer aantrekkelijk? Of erger nog: Heeft hij een ander? Jaak had haar gisterenavond nog gezegd dat ze zich geen zorgen moest maken. Het zou vandaag wel over zijn. Maar deze morgen was hij nog erger. Ach, mannen!
Ze stemt de radio af op een vrolijke zender en begint haar huishoudelijke karweitjes. 'Bah' roept ze wanneer ze aan het poetsen van het toilet toe is. 'Kan die onhandige vent niet eens meer richten?'
'Commentaar, altijd weer commentaar!'
Haar man staat pal achter haar.
Verschrikt laat ze de dweil uit haar handen vallen.
'Wat doe jij hier al zo vroeg?' hijgt ze na.
'Ach de voorman heeft me naar huis gestuurd.'
'Maar waarom dat dan?'
'Hij zei dat ik me eens goed moest laten nakijken'
Roger verwijdert zich van het toilet, zonder acht te slaan op haar verbaasde gezicht. Ze hoort hem in de keuken iets uit de koelkast nemen.
'Maar wat is er dan gebeurd?' roept ze.
'Ik versta je niet' schreeuwt hij terug. 'Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat als je mij iets wil vertellen je naar mij toekomt. Maar neen, jij schreeuwt altijd doorheen het hele huis. En dan die muziek. Wat een herrie!'
Hij gooit nijdig het radiotoestel op de grond. Martha stormt woedend de keuken in. Daar staat hij met een flesje bier in zijn rechterhand uit het raam te turen.
'Nu ben ik het beu! Jij gaat me hier en nu vertellen wat er met je aan de hand is.'
'Ach mens, laat me….'
'Neen, dit neem ik niet. Ik eis een verklaring voor je stompzinnige gedrag. Het lijkt wel of je van de duivel bezeten bent.'
Hij ziet plotseling lijkbleek. Moet hij het haar vertellen? Kan hij het haar vertellen? Hij drinkt gulzig aan het flesje bier. Dan draait hij zich langzaam naar haar om. Zijn hoofd gebogen zodat zij hem niet in de ogen kan kijken. 'Alsof hij zich voor iets schaamt' gaat door haar hoofd. 'Zou hij? Oh neen, dat kan toch niet? Hij niet … of wel?'
'Martje, luister, euh, ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Ach, eigenlijk is het te idioot voor woorden' stamelt hij.
Martha worstelt inmiddels met de gedachte dat hij een ander heeft. Zijn aarzelende antwoord versterkt haar vermoeden des te meer.
'Waarom? We hebben het toch altijd goed gehad?' snikt ze.
'Ja, je hebt gelijk. Het spijt me dat ik me zo aanstel. Het gaat wel weer over, hoop ik.'
'Hou je dan niet meer van me?'
'Maar natuurlijk wel Martje.'
'Maar waarom dan? Ik begrijp het niet.'
'Ik begrijp het zelf ook niet. Ach, ik ben een stommeling! Kom, dat ik je eens heerlijk tegen me aandruk.'
Hij maakt aanstalten haar te omhelzen. Zij wordt woedend, duwt hem hevig weg waardoor het flesje uit zijn lompe rechterhand vliegt.
'Maar Martje? Wat krijgen we nu? Zo erg is het toch ook weer niet?'
'WAT? Dat je dit ook nog durft zeggen lul. Ik die altijd voor je gezorgd heb. Dag in dag uit je slaafje gespeeld heeft. En dat terwijl jij ligt te flikflooien met een ander. Ga weg stuk stront en kom nooit meer terug!'
Verschrikt barst hij in nerveus gelach uit.
'Is dat wat je denkt? M…m…maar Martje toch, ik? Een ander? Neen! Laat me je de reden van mijn vreemd gedrag duidelijk maken. Gisteren ….'
'Zwijg leugenaar. Bedrieger. Ik hoef het niet meer te horen.' Zijn gestotter heeft tot gevolg dat ze haar zelfbeheersing helemaal verliest.
'Zal ík je eens wat zeggen! Ik ben je al lang kotsmoe. Martje hier en Martje daar. De geur van je zweetvoeten, van je hele stinkende lijf achtervolgt me overal. Jij luie hond, ligt dag in dag uit in je zetel. En dan nog wat: In bed ben je ook al waardeloos! Maar daar heb ik gelukkig wat op gevonden. Of dacht jij werkelijk dat Jaak en ik elke donderdagavond op tennisles gingen? Ha, idioot! Waarom ik bij je ben gebleven? Omdat jij zo heerlijk naïef bent, dat is waarom. En zolang ik dat beetje huiselijk verwennen er bij nam kreeg ik alles van je gedaan, kon ik gaan en staan waar ik wou.'
Roger staart haar perplex aan.
'Ik begrijp het niet Martje. Als je niet van me houdt, waarom ben je nu dan woest in je veronderstelling dat ik een ander zou hebben?'
'Tja, dat antwoord moet ik je helaas schuldig blijven, ik weet het zelf niet. Of misschien toch: Ik hou heus wel van je, maar het lijkt wel of wij een moeder-zoon relatie hebben. Wanneer heb jij ooit eens laten merken dat je van me houdt? We doen nooit eens iets samen. Wel, nu begrijp ik waarom niet en dat maakt me woest.' Na haar uitbarsting is ze weer volkomen zichzelf.
'Maar Martje, er is helemaal geen ander!' roept hij. Hij zwaait zijn handen in een hopeloos gebaar doorheen de gespannen sfeer, alsof hij zo de spanning eruit kan verwijderen. Zij gelooft hem niet, kijkt hem haatvol aan. Razendsnel spoken allerlei gedachten door zijn hoofd. Oh mijn God, Martje met Jaak! En dan meent ze nog wel dat ik een ander heb, ik die met de linkervoet in het graf sta. Wat moet ik nu? Ach, ik gun haar dat pleziertje maar, is ze tenminste niet alleen wanneer ik heenga. Voor mij is het immers te laat om nog een nieuw leven op te bouwen.
'Martje, luister nu eens even naar me, wil je? Er is echt geen ander, ik zweer het je. Ik ben zo gespannen omdat ik als de dood ben voor te sterven. Een kans die groot is voor linkshandigen van mijn leeftijd, moet je weten. Daarom was ik zo slecht geluimd, daarom ben ik naar huis gestuurd vandaag. Zo'n kettingzaag is moeilijk te hanteren met rechts wanneer je dat niet gewend bent. Ik heb die nieuwe leerjongen, hoe heet hij ook alweer? Euh Michael, bijna een been afgezaagd. Zijn rechter nog wel. Gun me nog het geluk om mijn laatste jaren met jou door te brengen, alsjeblieft. Zeg me dat onze relatie nog een kans heeft. Ik vergeef je jouw slippertje met Jaak. Het doet pijn, maar voor mijn part blijf je met hem omgaan. Die pijn valt in het niets tegenover de pijn die ik zou voelen als je me nu in de steek laat.'
'Dat is verdomd het meest zielige excuus dat ooit een man kan bedacht hebben! Moet ik dat geloven? Maak dat je verdomme onder mijn ogen vandaan komt!'
Roger is een geslagen man. Volledig overstuur slentert hij in gedachten verzonken langs de drukke rijksweg. Hij heeft geen idee waar hij naartoe gaat, waar zijn nog korte leven naartoe gaat. Dan steekt hij over. Hij ziet de vrachtwagen niet aankomen. Vergeten eerst naar links te kijken?
feedback van andere lezers- Vansion
Een écht verhaal. Leest vlotjes. Verzorgd geschreven. En, ja, ik herkén je. Dat betekent dat je een eigen stijl hebt.
jbrouns: Bedankt voor de fijne reactie, vooral het feit dat ik een eigen stijl zou hebben vind ik interessant. - SabineLuypaert
hillarisch verhaal, hoewel ikmost zeggen, amai, dat hij zijn zweetpateekes zelf eens ontschoent en wast en zo. Evnals dat bullegedrag, brrrr, ben ik helemaal tegen, maar hoe je het geloofwaardig bract tot het chaotische punt; Dan lijkt het wel een heksenketel, doch, één die ik niet wil meemaken (smile)
onverwacht einde toch wel
en dit is de schoonste zin (smile) --> De maaltijd ademt de stilte in.
jbrouns: Bedankt voor de fijne reactie! - Ghislaine
Dit is werkelijk een van de best die ik deze week gelezen heb. Chapeau. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
de cijfers veranderen in geschreven getallen.
jbrouns: Bedankt, over uw tip: het is inmiddels gebeurd. - annvanbyl
Vlot geschreven en met een creatieve draai ! In de gaten houden die partners die gaan tennissen ! : -)
jbrouns: Bedankt, gelukkig is mijn partner niet zo sportief :-) - dichtduvel
Vlot en spannend. Grtz, Jef
jbrouns: Bedankt voor de fijne ractie. - RolandBergeys
Heel knap, amai, je schrijft goed, hoor. Toch inderdaad de cijfers uitschrijven, voor de rest: heel boeiend, stevige karakters, wrang, verhaal met ballen. Benieuwd naar ander werk van je.
jbrouns: Bedankt, de cijfers zijn inmiddels uitgeschreven. - fenk
Proficiat, vlot geschreven. Bovendien, zeker zo belangrijk, je gaat uit van een goed plot. Terloops: op ongeveer de 30ste regel heb je "zijn" vergeten uitwissen; en ik zou lasagne niet laten "logeren".
jbrouns: Bedankt! Inderdaad, die zin kon beter, heb hem veranderd. - Draakje
En toen kwam de aap uit de mouw...Twee snelle plotwendingen na elkaar die vlot in elkaar vloeien. Knap stukje tekst!
jbrouns: Amai! Wat een goede reactie alweer. Bedankt. - gono
Sjonge, echt goed geschreven!Leest zo vlot, dat ik al aan het einde zat voor ik het wist, Ben toen maar trager opnieuw beginnen lezen.
Je hebt klaarblijkelijk talent........meer verhalen please!
jbrouns: thanks! zovele goede reacties, dat had ik niet verwacht, het geeft me een steuntje in de rug om door te gaan. - thijl
Absoluut een ijzersterk verhaal, en met een vlotte pen neergezet! Heel graag en aandachtig gelezen ;-)
Ik ben van nature linkshandig, mij werd vroeger tijdens het lager onderwijs verboden om met links te schrijven, je merkt dat nog aan mijn handschrift ;-(
Enkele vrijblijvende tipjes c.q. suggesties:
-de punt die het einde van de zin markeert kan denk ik beter voor het laatste aanhalingsteken.
De universiteit van….". --> de laatste punt is teveel van het goede ;-)
werd geleid door …". --> Hier behoort de punt ervoor.
al drie keer geroepen'. -->Hier ook.
(En zo bij nog een enkele zin,)
-Er zijn een aantal punten verdwaald achter vraagtekens en uitroeptekens die reeds het einde van de zin markeren:
(...)geen manieren geleerd?'.
(...)jij bent van mij!'.
(en zo nog bij een paar zinnen)
Wanneer ik weer 's tijd heb, zal ik zeker je andere verhalen gaan bewonderen, dat je een eigen stijl hebt is al zeker!
jbrouns: Zeer bedankt voor de hulpvolle fb. Dat gedoe met die punten is me inmiddels al door meerdere lezers hier gemeld, nu doe ik het zoals jij suggereert, maar dit is mijn eerste verhaal dat ik hier plaatste en heb het nog niet aangepast. Groeten
|
