Volg ons op facebook
|
< terug
Twee vreemde dagen
Gisteren.
Het fascineerde me de kleuren te mengen, schakeringen op mijn palet gingen over van koud naar warm, mijn penseel toetste een lik aan en liet die achter op het canvas. Het gelaat kreeg vorm, karakter, het was klaar, ik was er eindelijk in geslaagd.
Ik stak de sleutel in het slot en gooide de poort open. Mijn stem riep, alhoewel ik niets kon uiten. De ezel leeg, het doek verdwenen! Chaos in mijn hoofd.
Wat later zat de visser roerloos achter zijn lijn, het wateroppervlak dampte rust, en ik keek wazig naar dit tafereel terwijl de nevel in mijn hoofd dichter werd. Ik wandelde rond de slotgracht met in het midden de ruïne omgeven door verwildert groen. De cirkel rond, de visser stapte op met teruggegooide buit, ik ook. De wandeling had geen soelaas gebracht.
Ooit vond ik de foto in een blikken doos, tussen gekartelde zwart wit familie kiekjes. Ik wist dat hij er was, had hem vroeger al gezien, maar telkens vermeed ik die blik, ik werd er droef van. Dus bleef hij liggen in die doos, tot op die keer dat ik hem met andere ogen zag. Vanaf toen ging hij een eigen leven leiden. Hij keek me aan van op de koelkast vastgehouden door een magneet, hij viel al eens en telkens kwam hij weer op diezelfde plek terecht en meer en meer geraakte ik weer met hem vertrouwt.
Ik vergat hem bijna, hij maakte deel uit van het geheel, de koelkast overladen aan de buitenkant, briefjes, rekeningen, kortingbons, het hing er allemaal, onder een fruitkorf die immer vers bleef.
Mijn atelier is langs een stille straat gelegen, het was warm en ik werkte met de grote poort open, de zon weerkaatste op de gevel van het huis aan de overkant. Ik had muziek opgezet, het requiem van Fauré, die hoorde bij het kleurenpalet.
Mijn werk vorderde langzaam omdat ik steeds herbegon, het canvas keer op keer overschilderde. Uren vlogen voorbij. Ik geraakte langzaam opgewonden, mijn penseel begon zijn weg te vinden, de diepte en contrast kregen vorm en mijn onderwerp kwam tot leven. Nu gaf ik niet meer op, de juiste tonen vatten vuur en ik smolt onder zijn blik.
Ontdaan en met de foto in mijn hand ging ik eindelijk zitten. Van op deze afstand was de gelijkenis frappant. De blik gloeide, de verstarde glimlach kwam tot leven.
Vandaag
Mijn zus belt me, of ik klaar ben om te gaan, het is haar grote dag, ze stelt voor het eerst tentoon. Haar beeldhouwwerken zijn subliem, al vindt ze zelf van niet. Ik hou niet zo van kappen in stenen en slikken van stof maar zij leeft zich daar in uit, met hart en ziel. Als kind reeds was ze bezig met klei en plasticine. Ik hield het meer bij gouache en krijtjes.
De deur staat open, en van op enige afstand hoor ik zachte muziek, ze rent me tegemoet en vliegt me rond de hals, mijn kleine zusje van toen. Langzaam lopen we naar de ingang van het kasteel. Een verarmde edelman met een gouden hart stelt een zaal ter beschikking voor de vernissage, een edelmoedig gebaar.
De zaal baadt in teder licht, haar werken krijgen aandacht door welgeplaatste spots, er heerst een serene sfeer, de beelden komen door de uitgekiende opstelling prachtig tot hun recht. Ik draai me langzaam om en krijg een totaalbeeld van dit eiland van rust, maar wat plots mijn aandacht trekt doet me verstijven.
In een nis, omgeven door bloemen stralen ogen naar me toe, mijn ogen die ik nooit zag, maar zeer goed kende. Mijn zus staat achter mij en streelt mijn schouder. Hij leeft, zegt ze. Jij hebt hem weer het leven gegeven, dank je!
feedback van andere lezers- dichtduvel
Uitermate vreemd, maar zeker een mooi verhaal en goed geschreven. Jef
mistral: thx Jef! - denspowells
Je schrijft goed. Haast met poëtische beelden, dat zorgt er wel voor dat er niet erg veel vaart in dit verhaal zit, maar dat was ook niet nodig, de sfeer sprak voor zich en die heb je consequent aangehouden.
Wel opletten met te veel herhaling (zoals die sfeermuziek van vandaag).
Het is apart dat je geen aanhalingstekens gebruikt, en dat kan wel in dit geval, maar toch moet je werkwoorden scheiden door een komma. Zoals in "Hij leeft, zegt ze".
Groet
mistral: het is een vreemd verhaal en daar horen dus ook de eigenaardigheden bij, bewust zo gedaan, de muziek hoort er echt wel bij, voor mij toch. Je bent zeer bedankt voor je opbouwende fb!
groet - Draakje
Feëriek, zachtjes voortkabbelend, sprookje met een zacht toets. Mooi!
mistral: thx! - vansion
Ha... Ik ontdek nu pas dat ik dit al wel meer dan eens gelezen heb ... maar nooit gequoteerd. Leve de vette druk!
Bij deze goedgemaakt!
mistral: dank je an! ik ben wat uitgeblust momenteel ... - koen
Dag mistral,
Eigenlijk ben ik slecht geplaatst om jouw verhaal te beoordelen. Van poëtisch getinte verhalen ken ik niets. Dus niet te veel belang hechten aan mijn opmerkingen.
M:
Het fascineerde me de kleuren te mengen, schakeringen op mijn palet gingen over van koud naar warm, mijn penseel toetste een lik aan en liet die achter op het canvas.
K:
Wat mij stoort is het woord ‘canvas’.
Buiten het feit dat velen dit woord niet begrijpen zonder het op te zoeken, schept het een afstand tot je onderwerp.
Wat voelt levensechter en tastbaarder aan: ‘het canvas’ of ‘het linnen weefsel’? Ook kunnen er best wat punten staan in plaats van komma’s. En achter lik komt hier best een zelfstandig naamwoord.
Dat zou dan worden:
Het fascineerde me de kleuren te mengen. Schakeringen op mijn palet gingen over van koud naar warm. Mijn penseel toetste een lik verf aan en liet die achter op het linnen weefsel.
Maar er ontbreekt nog iets; ik wil die kleuren ook zien. Bovendien heeft een mens zes zintuigen! Probeer er zoveel mogelijk te gebruiken (met dat zesde kun je hier weliswaar weinig aanvangen).
Het fascineerde me de kleuren te mengen. Schakeringen op mijn palet gingen over van een wintersblauw naar herfstrood. Mijn penseel toetste een lik verf aan en liet die achter op het linnen weefsel. De geur van lijnolie streelde mijn neusholten (reukzin).
Mistral, ik kan zo nog verder gaan, maar ik heb er geen idee van of ik je daarmee help.
Het verhaal is wel leuk om te lezen. Het is uit voor je het weet.
Groet
mistral: ik hou van de wijze waarop je mijn verhaaltje "meer kleur" geeft. En ja, je helpt me ermee, het is alsof mijn horizon wijder wordt, dus ajb Koen, spit het uit, het is een goede oefening voor mij en bijzonder leerzaam. Ik volg nl geen enkele cursus schrijven, ik ga enkel op mijn gevoel af. Dank je! - cehadebe
Een vreemd, maar heel mooi verhaal, inderdaad dat beetje kleur extra maakt het schildergedeelt mooier (koen) Maar petje af.
mistral: heel erg bedankt om mijn vreemde verhaal mooi te vinden!
groetjes
|
