Volg ons op facebook
|
< terug
Sorane 1 Een nieuw begin - hoofdstuk 1/17
1
Sorane Cobanon
Amazone planeet Trafar IV, 428 lichtjaren van Enuron.
Ongeveer vierentwintig jaar geleden kregen Gor & Elian Cobanon een dochtertje. Ze doopten haar Sorane. Zes jaar ging voorbij, maar toen sloeg het noodlot toe. De ouders van Sorane bevonden zich op de planeet Oran II. Beiden waren als undercover agenten van de amazonepolitie in dienst van een machtige gangster. Enkele van zijn mannen hadden een paar dagen tevoren een concurrent uitgeschakeld. Gor en Elian reden met een wagen terug over de snelweg in de richting van de stad Arson. Toen er plots een bom, die achter het dashboard voor haar man verborgen was, ontplofte. Gor was op slag dood, maar Elian werd door de ontploffing tegen de rechterdeur geworpen. Ze hoorde haar arm kraken, terwijl ze plots geen enkel gevoel meer had in haar linkerzijde. Ze keek naar haar man, maar voelde haar maag van afgrijzen in elkaar krimpen. De wagen schoot intussen stuurloos over de weg en botste verschillende malen tegen de berm voor hij brandend tot stilstand kwam. De bewusteloze Elian kwam door de pijn terug bij haar positieven. Ze lag vlak naast de wagen op de harde grond. Haar gedachten dwarrelden door elkaar. Maar met de pijn die ze aan de linkerkant van haar lichaam voelde, kwam ook de herinnering terug. Opnieuw zag ze de grote vuurflits, die naar haar toeschoot, toen ze naar haar man keek.
'Gor, wat…', kreunde ze, terwijl ze besefte dat haar man dood is.
Ze probeerde te bewegen, maar de pijn schoot door de linkerzijde van haar lichaam. Ook haar hoofd gloeide langs die kant van de pijn. Ze probeerde haar hoofd te draaien, maar het bezorgde haar helse pijnen. Toen ze naar de felblauwe lucht keek, nam ze de groter wordende vuurgloed waar. Ze besefte dat de wagen helemaal in brand stond. Ze moest hier weg, maar hoe, haar linkerarm gehoorzaamde haar niet meer en de rechter was gebroken. Ze kon alleen maar naar de groter wordende vlammen staren en wachten op de dood, die onherroepelijk zou komen als de wagen ontplofte. Toen dacht ze aan hun dochter, Sorane. Een stem diep in haar binnenste leek te schreeuwen:
'Sorane! Ik…. Nee!!! Laat mij nog niet sterven! Ik moet voor….'
Maar ze besefte dat het ijdele hoop was, die ze koesterde, ze zou haar dochter nooit meer terugzien. Het leek oneindig lang te duren, maar ongeveer twintig seconden later hoorde ze een sissend geluid. Vlak daarna voelde ze zich door de lucht vliegen, terwijl een verschrikkelijke pijn doorheen haar lichaam raasde. Elian voelde niets meer toen haar lichaam een tiental meter verder op het betonnen wegoppervlak neerkwam en een paar meter verder rolde.
Enkele uren later wemelde het van de politie en hulpdiensten, maar voor Gor en Elian konden ze niets meer doen. Hun dochtertje Sorane kwam in een weeshuis terecht. Twee jaar later werd ze geadopteerd door een gezin. Jov Nador, haar stiefvader werkte als buitenwipper in een grote luxueuze speelzaal. Runa, haar stiefmoeder het een baan als secretaresse in een grote firma. Maar op een dag viel de politie de firma binnen. De baas en enkele anderen werden gearresteerd. Runa maakte zich uit de voeten, want ze wist teveel van de onwettige zaken van haar werkgever. Samen met de elf jarige Sorane en haar man vluchtte ze.
Na een lange reis door de ruimte bereikten ze alle drie Enuron, de geboorteplaneet van Jov. Maar al snel ondervonden ze dat werk vinden niet zo gemakkelijk zou zijn, er heerste grote werkloosheid op Enuron, Ze vonden een onderkomen in de armen wijk en leefden van kleine diefstallen, tot Jov een jaar later lijfwacht van een topgangster werd. Sorane groeide in deze omgeving op. Ze leerde al vlug met wapens omgaan en werd één van de beste in de gevechtskunst. Haar kwaliteiten als scherpschutter werden al op zestien jarige leeftijd opgemerkt. Twee jaar later begon ze haar carrière en vier jaar moordde ze in opdracht van hun werkgever. Maar toen ze op een dag terug thuis kwam van een succesvolle opdracht, stond ze verschrikt voor het dode lichaam van haar stiefmoeder Runa. Ze lag met verschillende kogels doorboort op de vloer van de salon. Een groot deel van het tapijt is rood van haar bloed.
'Vader.', fluistert ze plots, terwijl ze haar wapen trekt.
Op haar hoede doorzoekt ze de rest van het huis, maar ze ziet haar stiefvader nergens. Langzaam loopt ze weer naar de salon en kijkt met tranen in de ogen nog even naar het lichaam van Runa. Dan draait ze zich om en loopt kalm naar buiten. Enkele bewoners van andere huizen kijken haar aan. Op het moment dat ze in haar auto wil stappen, hoort ze politiesirenes naderen. Nog voor de eerste politiewagens stoppen is Sorane al op weg naar de villa van haar werkgever. Ze wil haar vader spreken. Maar als ze de straat indraait, ziet ze hier ook overal politieagenten rondlopen. Terwijl ze uitstapt, neemt ze een politiekenteken uit haar zak. Als ze naar de agenten toeloopt, toont ze het kenteken en wordt tot het afgespannen gebied toegelaten. Ze kijkt om zich heen, terwijl ze naar de grote villa toeloopt. Hier en daar ziet ze doden liggen. Een paar meten van de toegangsdeur af ziet ze plots haar stiefvader, doorzeeft door kogels liggen. Een inspecteur komt plots op haar af, terwijl ze naar haar dode vader staart.
'Ze zijn hier nogal te keer gegaan, denk je niet.', vraagt hij.
Sorane kijkt om en ziet een dertigjarige man voor haar staan.
'J..ja. maar…'
'Ik zou wel eens willen weten wie jij bent.', zegt een vrouwenstem achter haar plots.
'Agente Sorane Doran. Gestationeerd in het 24ste district.'
'Aha.. Wat doe je hier dan?'
'Ik was in de buurt en werd nieuwsgierig.', antwoordt de roodharige Sorane, terwijl ze de agent aankijkt.
'Nieuwsgierig, dat denk ik niet. Jij bent geen agente.', zegt de vrouw achter haar.
'Ik geen agente. Ben je niet goed bij je hoofd.'
'Toch wel, maar een zekere agente Sorane Doran, werd al verschillende malen in de buurt van moordpartijen opgemerkt. We weten intussen dat haar echte naam in feite Sorane Nador is. Je staat naast het lichaam van je vader.'
Sorane kijkt de agente verbaasd aan.
'Dacht jij, dat we je niet op het spoor zouden komen, huurmoordenares.', zegt de agente, terwijl ze een wapen op Sorane richt.
'Ik ben inspecteur Erine Rand en dit is mijn collega Malon Garent.'
Sorane kijkt hen alleen maar aan. Ze beseft dat ze niets kan doen.
'Zo een mooie vrouw en al van jonge leeftijd op het slechte pad.', spot Malon.
'Je wapen, Sorane.', eist Erine.
Sorane kijkt even naar beide agenten, maar weet dat ze geen kans heeft. Ze trekt haar jas uit en geeft hem aan agent Garent, die verbaast naar de drie verschillende revolvers kijkt. Ze zijn bevestigd aan riempjes aan de binnenzijde van de jas. Erine kijkt haar even met gemengde gevoelens aan.
'Ja, Erine, ik heb gedood. Maar ik nam alleen opdrachten aan, als het om misdadigers ging.'
'Misschien, maar je bent medeschuldig aan de daden van je opdrachtgever en zijn ondergeschikten, zoals je vader.'
'Naar binnen, ik wil dat je bevestigd wie de doden zijn.'
Één voor één noemt Sorane de doden, die ze kent, bij hun naam. Als ze in de salon aankomen, waar enkele van de belangrijkste leden van de familie liggen. Hier blijft ze plots staan en staart naar de twee kinderen van de zoon van de grote baas die dood in de deuropening liggen.
'Hela, Sorane, Hier schrik je toch niet van. Dit is door huurmoordenaars zoals jij gedaan.', spot Malon.
Sorane kijkt hem even met een scherpe blik aan. Ze heeft al een tijdje gemerkt dat ze hier alleen zijn. Even glimlacht ze en voor Erine kan reageren, slaat de roodharige plots toe. De agente wankelt achteruit en haar wapen komt met een bons op de vloer terecht. Sorane duikt naar de grond en grijpt het wapen van de agente. Voor Malon van de verrassing bekomen is, zit Sorane al gehurkt en richt het wapen op hem. Malon staart is het donkere gaatje van de loop.
'Je wapen. Werp het op de grond naar mij toe, agent. En jij Erine. Één beweging en je partner is er geweest.'
Even weet Malon niet wat te doen, een agent mag zijn wapen nooit afgeven. Sorane wijst naar de twee dode kinderen.
'Jij acht mij tot zoiets in staat, agent Garent. Dus doe het, of…'
Ook Malon kijkt even naar de doden, en laat zijn wapen vallen. Met een schurend geluid schuift het over de vloer. Snel schopt Sorane het wapen weg. Dan grijpt ze haar jasje en loopt langzaam achteruit naar de openhaard toe. Terwijl ze de agenten nauwlettend in het oog houdt duwt ze met haar linkerhand tegen het rechter hoekmotief. Dadelijk schuift een deel van de muur opzij. Sorane legt het wapen van Erine boven op de openhaard. Beide agenten zien haar kalm haar jasje weer aantrekken. Erine probeert dichterbij Sorane te komen, maar ziet plots een wapen, met een geluidsdemper, op haar gericht. Ze schrikt hevig. Ook Malon schrikt van de snelheid waarmee, Sorane het wapen uit haar jasje haalde.
Dan draait Sorane zit om en is met een sprong doorheen de doorgang. Erine rent naar de openhaard toe en grijpt haar wapen. Terwijl Malon zijn wapen opraapt, loopt ze door de doorgang. In de halfdonkere gang meent ze een schaduw te zien. Snel richt ze haar wapen en wil schieten, maar merkt dadelijk ze vast dat de veiligheid nog opstaat. Ze snapt ze niets van, Sorane was dus niet van plan te schieten. Achter zich hoort ze Malon, de gang inkomen.
'Waar is ze, Erine?'
'Ginder, Malon. Ik denk dat ik haar schaduw daar ergens zag.', zegt de agente, terwijl ze de veiligheid van haar wapen aarzelend afzet.
Nadat de agente haar zaklamp inschakelde, stappen ze allebei op hun hoede verder de gang in. Ze merken niet dat Sorane vlak achter de ingang in een donkere nis staat. Zodra beide agenten een twintigtal meter van de geheime deur af zijn, haast ze zich goed als geruisloos weer de salon binnen. Even werpt ze nog een blik op beide kinderen, die geen schuld hebben aan de misdaden van hun vader. Dan sluipt ze voorzichtig naar de deur en verlaat de salon. Onopgemerkt bereikt ze de trap en haast zich naar boven. Intussen blijft Erine plots staan. Ze richt haar zaklamp naar de vloer en dan weer vooruit.
'Verdomme!', roept ze uit.
'Wat is er?', vraagt Malon, die al een paar meter verder is.
'Ze heeft ons liggen.', sist Erine, terwijl ze zich om draait.
'Wat?'
'Er zijn geen voetsporen in het stof voor ons en achter ons alleen die van jou en mij.', zegt Erine kwaad.
'Kom, dan moeten we terug. Snel.'
'Dat haalt niets meer uit. Ze is er al lang vandoor.'
'Wat dan?'
'Doen wat we moeten doen. Het onderzoek verder zetten naar de daders van die moordpartij. Ooit zullen ze haar wel grijpen en dan krijgt ze haar verdiende loon.'
'Ik hoop dat je gelijk hebt, Erine. Ze is gevaarlijk en onberekenbaar. Wie weet wat ze van plan is?'
Sorane heeft op dat moment een verborgen kluis op de bovenverdieping, open gemaakt. De zware deur zwaait moeizaam, maar geruisloos open. Sorane kijkt even naar binnen en glimlacht dan. Snel neemt er een paar kleine voorwerpen en papieren uit. De voorwerpen bergt ze op in een zak van haar jas en de papieren onder haar hemd. Even kijkt ze nog naar de rijen met geld, waarvoor zo veel mensen gedood zijn, dat in de kluis ligt.
Plots merkt ze het kleine Pentagon op, dat haar al enige tijd fascineerde. Even staart ze er nadenkend naar. Aarzelend reikt haar hand naar het blauwgroenkleurig voorwerp. Ze voelt duidelijk de vreemde aantrekkingskracht die er van uitgaat. Dezelfde aantrekkingskracht die ze telkens voelde, als ze in de buurt van dat ding was. Als ze het snel in haar zak wil steken, lijkt het alsof ze al weet wat ze ermee moet doen. Een vreemd gedachte neemt vorm aan in haar hersenen. Verbaasd kijkt ze naar het Pentagon, en voert dan zonder nadenken, de gedacht uit. Zodra ze het tegen de achterkant van haar hals druk, verandert het dadelijk van vorm. Het lijkt wel alsof het over de huid in haar hals kruipt. Even tast ze op de plaats waartegen ze het drukte, maar ze voelt er zo goed als niets meer van.
-Wat is dat voor iets?-, denkt ze schrikkend.
De werpt ze nog een blik in de kluis, maar ook daar ziet ze het niet meer liggen. Sorane trekt de schouders op en duwt de deur langzaam dicht.
Sorane stapt snel de trap af. Ze ziet beide agenten Erine en Malon staan praten met enkele collega's en glimlacht even. Dan schrikt ze. Erine kijkt in haar richting, maar lijkt haar niet op te merken. Langzaam loopt ze naar de achterzijde van het huis toe. Eerst aarzelend, maar dan met steeds vastere stappen. Hoe het komt dat de agenten haar niet tegenhouden weet ze niet, maar ze bereikt even later de achterzijde van het huis. Snel opent ze de deur en haast zich naar buiten. Maar dan verstijft ze, voor haar staat een agent, die naar de deur, die langzaam dichtdraait, staart. Ze snapt het niet, het lijkt wel alsof hij haar niet kan zien. Zonder haar blik van de agent af te wenden, wijkt ze opzij. Nog steeds verbaasd ziet ze hem op de deur toelopen en deze voorzichtig openen.
'Ze kunnen mij niet zien. Hoe?.. Zou dat door dat vreemde Pentagon komen.', denkt ze verbaasd, terwijl ze even naar haar hals tast.
Even kijkt ze nog glimlachend om zich en haast zich dan van het terrein af..
De dag van vandaag, vijf maanden na de moord op Sorane's stiefouders, heeft de roodharige vrouw zeven van de negen opdrachtgevers omgebracht. Ze voelt zich echter niet goed meer in wat ze doet, maar wil niet stoppen voor ook de laatste twee geboet hebben. Eén van deze twee is Joc Mardon. Hij is haar volgende doelwit. Ze zou graag weten wie de laatste is, maar alleen zijn naaste medewerkers hebben hem ooit gezien. Verschillende dagen observeert ze met moeite haar doelwit, want ze zijn nu op hun hoede. Toch vindt ze twee weken later eindelijk een geschikte plaats.
De tweeëntwintig jaar oude Sorane heeft een kamer gehuurd in de bovenste verdieping van een appartementsgebouw. Met een kleine verrekijker kijkt ze door het venster naar beneden. Ze zucht opgelucht, als ze merkt dat de lijfwachten op hun vaste plaats staan. Ze zijn allen gewapend met snelvuurwapens, voorzien van een geluidsdemper. Dit is een teken dat Joc Mardon zich nog steeds in het gebouw bevindt. Ze zucht even, want ze voelt dat het tijd wordt om in actie te komen. Het scherpschuttergeweer, dat ze een paar minuten geleden gemonteerd heeft, ligt op het bed. Ze hangt het wapen over haar schouder en neemt een wapen met geluidsdemper in haar rechterhand. Op haar hoede verlaat ze het appartement en loopt langs de trap naar het dak. Voorzichtig opent ze de deur en kijkt om zich heen. Er is niets verdachts te zien. Met gespannen zintuigen loopt ze in de richting van de dakrand. Plots hoort ze iets en duikt in elkaar. Twee gewapende mannen zien haar te laat. Sorane vuurt en raakt beiden in hun voorhoofd. Zonder naar hen te kijken loopt ze beide doden gebukt voorbij. Aan de rand van het dak knielt ze. Op hetzelfde moment hoort ze een klik. Dadelijk laat ze zich vallen, terwijl verschillende kogels in de dakrand inslaan. Drie maal vuurt ze en het is drie maal raak. De man links van haar laat zijn wapen vallen en zakt stervend in elkaar.
Zonder nog een blik op de dode te werpen, knielt ze naast de dakomheining. Ze neemt haar geweer stevig vast en richt het naar de driedubbele toegangsdeur van het gebouw aan de overzijde. Zonder haar aandacht te verslappen kijkt ze door het vizier. Ze glimlacht even als ze een grote luxueuze limo voor de ingang van het gebouw ziet stoppen. Twee mannen stappen uit en kijken om zich heen.
-Lijfwachten.- denkt ze, terwijl ze merkt dat de deur van het gebouw opendraait.
Snel richt ze haar wapen op de eerste man die buitenkomt. Die is het niet. De volgende is een jonge gewapende bruinette. Geduldig wacht ze nog even. Ja, dat is Mardon. Even concentreert ze zich, terwijl ze haar wapen op zijn borst richt. Twee maal vlak na elkaar schiet een lange vlam uit de loop. Dodelijk getroffen wankelt de man achteruit. Sorane trekt haar wapen terug en laat zich achter de dakomheining in dekking vallen. Maar de lijfwachten hebben contact met elkaar door middel van een koptelefoon. De drie, die Sorane gedood heeft, kunnen niet meer antwoorden. De lijfwachten weten hierdoor waar de schutter zich ongeveer bevindt. Een aantal van hen rennen naar de omliggende gebouwen toe. Anderen houden het dak onder vuur.
Sorane haast zich intussen naar de trap toe en bereikt enkele ogenblikken later haar appartement. Ze knielt naast het bed en stopt haar geweer er onder, maar dan hoort ze stemmen. Snel opent ze de deur op een kier en kijkt de gang in. Ze ziet niemand. Maar ze hoort een paar verdiepingen lager woedende en angstige stemmen zeggen:
'Nee, we hebben niemand zien voorbijkomen.'
'Kom, hij moet in een van de bovenste verdiepingen zitten. Het kan niet anders.'
Voorzichtig sluit ze de deur en neemt een vierkantig voorwerp uit haar tas op het bed. Ze plaatst het op de muur naast de deur en drukt de activatieknop in. Dadelijk gaat er een rood lampje flikkeren. Even later opent ze twee vensters naast elkaar en klimt op de vensterbank en springt naar buiten. Even zweeft ze door de lucht, maar dan grijpen haar handen het speciaal apparaat, dat ze hier eerder vastmaakte. Zodra ze het stevig vastheeft, drukt ze op de knop van het linkerhandvat. Uit de voorkant schiet een touw op het gebouw aan de overkant toe. De metalen punt van het touw boort zich diep in de muur. Uit de punt schieten stalen haken naar buiten, die zich in de muur boren. Sorane stoot zich af en glijdt langs het touw naar het andere gebouw toe.
Op dat moment wordt de deur van haar appartement ingetrapt. Ze merken het voorwerp naast de deur niet op. Het lampje begint op dat moment hevig te flikkeren en te fluiten. Een van de vier hoort de schelle fluittoon en kijkt om.
'Pas op… een bom…', roept hij uit.
Zijn waarschuwing komt te laat, een hevige ontploffing werpt hen achteruit. Een van hen botst tegen de muur, maar de drie anderen worden door de vensters geblazen en storten naar beneden. Sorane, die de overkant bereikt heeft, ziet hen naar beneden storten. Langzaam laat Sorane het apparaat ontkoppelen en zakt een paar meter lager tot ze vlak voor een venster hangt. Dan stoot ze zich af en zwaait achteruit. Met haar voeten vooruit knalt ze opnieuw tegen het venster.
Er zijn twee mensen aanwezig, die hevig schrikken, als het venster in stukken uit elkaar vliegt. Sorane belandt op haar voeten in de kamer en richt zich op. Voor de twee iets kunnen zeggen, is Sorane al bij de deur en verdwijnt in de gang. Maar ze voelt een stekende pijn aan haar linkerdij en beseft dat ze door een stuk glas geraakt werd. Gelukkig heeft het haar alleen geschampt. De man en de vrouw in de kamer, zijn echter agenten, die met een onderzoek bezig zijn. Beiden horen de berichten over hun telefoon en zetten de achtervolging in.
Sorane staat plots voor een gewapende, maar verraste jongeman. Deze staart ontsteld in de loop van Sorane's wapen. Als Sorane, die denkt dat het een huurling is, wil afdrukken, merkt plots het politiekenteken aan zijn riem op. Snel haalt ze uit en de agent valt achterover de kamer binnen. Maar dan klinkt een stem:
'Wapen neer, vrouw.'
Sorane merkt de twee agenten op een paar passen achter haar op. Snel springt ze de kamer in. De agent die ze neersloeg, grijpt haar been vast, waardoor ze ten val komt. Als ze zich opricht kijkt ze recht in de ogen van de man. Automatisch richt ze haar wapen op hem. Geen van beiden zegt een woord. Ze kijken elkaar alleen maar aan, terwijl ze hun wapen op elkaar gericht houden.
'Laat je wapen vallen, Sorane Nador. Ik zou je niet willen doden.', fluistert hij dan.
'Weet je wie ik ben, agent.'
'Ja, Sorane. Ik was in het de villa, waar je vader gedood werd.'
Sorane knikt en laat haar wapen zakken. De agent staat op en geeft zijn gevangene een teken om hetzelfde te doen. Sorane laat haar wapen om haar vinger draaien en reikt hem haar wapen aan. De agent neemt het aan en roept:
'Kom maar, het is veilig. Sorane is mijn gevangene.'
De andere twee komen de kamer binnen en staren verbaasd naar de bloedmooie gevangene.
'Waarom schoot je niet, toen je wapen op mij richtte, Sorane? Ik zag de dood in je ogen glinsteren.', vraagt de agent.
Even kijkt Sorane hem aan.
'Ik merkte je kenteken juist op tijd op. Anders was je nu dood geweest. Maar ik dood geen agenten.'
'Gelukkig maar, Sorane. Op het doden van een agent staat levenslang.', zegt de vrouw.
'Dat is mogelijk, agente. Maar dan zou je collega daar op de vloer liggen, met een gaatje tussen zijn ogen.', glimlacht Sorane en terwijl ze haar jasje uitrekt.
Verbaasd kijken de agenten naar de roodharige vrouw, die spottend zegt:
'Ik denk niet dat ik deze wapens mee in de cel mogen.'
Even kijkt de agente naar de binnenkant van de jas, en neemt hem van Sorane over.
'Nee, dat denk ik ook niet.', zucht ze, terwijl haar collega's Sorane de handboeien om doen.
De drie agenten verlaten met Sorane een paar minuten later het gebouw en brengen haar met een wagen naar het hoofdbureau.
De volgende morgen opent Erine Rand haar celdeur.
'Toch niet verbaasd om mij te zien, Sorane. Ik werk hier ook weet je.'
Sorane trekt haar schouders op en vraagt:
'Waar breng je mij heen, Erine?'
'Agent Rand voor u, huurmoordenares. Volg de gang en sla dan rechts af.'
Sorane trekt haar schouders op en glimlacht.
'Zoals je wil, Agent Rand. Ik ben benieuwd wat je van mij wil.'
Een paar minuten later stappen beide vrouwen het kantoor van de commandante binnen.
Even kijkt de commandante de roodharige aandachtig aan en zegt dan:
'Ik heb een voorstel voor u, Nador.'
'Een voorstel. Als je het aanneemt, dan krijg je vermoedelijk kwijtschelding van straf.'
'En als ik het niet doe.'
'Dat weet ik niet, Nador. Maar ik denk zoiets als 10 tot 20 jaar.'
Even kijkt Sorane haar nadenkend aan.
'Mijn naam is niet, Nador. Mijn echte ouders heten Cobanon. Ik heb mijn leven als Sorane Nador achter mij gelaten. Ik wil dat u mij Sorane Cobanon noemt.'
'Ook goed, Sorane Na… Cobanon. Maar je denkt toch niet dat je, je verleden snel kunt afwerpen, om dan met een andere naam opnieuw te beginnen.'
'Nee, commandante, dat denk ik niet. Maar Sorane Nador herinnert mij teveel aan mijn vroeger leven.'
'We zien wel, Sorane. Je moet eerst nog bewijzen dat je een nieuwe kans waart bent.'
'In orde, laat maar horen, Commandante. Misschien vind ik het een uitdaging.', glimlacht Sorane.
'Een uitdaging. Ja, ik denk dat je het zo kunt noemen.'
'Al verschillende jaren is Aqunok in het misdaad milieu actief. Zijn echte naam kent niemand, maar hij wordt steeds belangrijker. Op dit moment is hij een van de drie machtigste misdaadheren in de stad. Hij laat zijn tegenstanders genadeloos afmaken.'
'Moet ik hem neer knallen. Dat is geen enkel probleem.'
'Nee, Sorane. Dat mag niet gebeuren. Hij moet als voorbeeld dienen voor de anderen. Wij willen dat jij bewijzen tegen hem verzameld.'
'Bewijzen, Commandante. Denken jullie echt dat hij daardoor in de gevangenis beland. Hij koopt de rechters gewoon om.'
'Eerst de bewijzen, daarna zien we wel.', zegt Malon.
'In orde. Ik doe het.', zegt Sorane, na even nagedacht te hebben.
'Mag ik u aanraden, om niet te verdwijnen, Sorane Cobanon. Want als je opnieuw gegrepen wordt, luidt het vonnis de levenslang.'
Even kijkt Sorane met gemengde gevoelens naar de vijftigjarige commandante.
'Ik ben dit leven al een tijdje moe, Commandante. Dit is misschien mijn kans om eruit te raken.'
'Als je slaagt, misschien wel. Maar als de mensen van Aqunok je doorhebben, dan ben je er geweest.'
'Malon en jij Erine, breng haar naar het cellencomplex.'
'Wat? Maar ik dacht..'
De commandante wendt haar blik naar Sorane en grijnst:
'Onderweg moet jij zien te ontsnappen. Je krijgt de hele politiemacht achter je aan. Dus doe je best maar.'
'Krijg ik mijn uitrusting terug.', vraagt de roodharige.
'Nee, want dan zouden de agenten in dienst van Aqunok onraad kunnen ruiken. Het moet echt lijken.'
Sorane trekt haar schouders op en volgt Malon en Erine naar buiten. Ze lopen naar de achterdeur van het politiegebouw toe. Op het moment dat ze door de deur lopen en in een groep agenten belanden, geeft Sorane Malon en Erine plots een duw, waardoor ze tegen enkele agenten opbotsen. Met een sprong is ze buiten en draait zich om. Snel richt ze haar linker arm omhoog en een bijna onzichtbaar dun touw schiet omhoog. Als het touw ter hoogte is van de linkse vlaggenstok, klikken aan de punt vier kleine hakken naar buiten. Sorane geeft er een ruk aan en stelt tevreden vast, dat de haken aan de stok blijven hangen. Enkele agenten proberen de jonge vrouw te grijpen, maar ze drukt op haar linkerpols, waardoor het touw terug ingetrokken wordt. Hierdoor schiet Sorane als een pijl naar omhoog. Nog geen tien seconden later heeft ze de vlaggenstok stevig vast en zwaait heen en weer.
Een paar agenten trekken hun wapens. Een van hen opent het vuur, maar mist. Erine zucht opgelucht en ziet Sorane plots met uitgestrekte armen omhoog vliegen. Aan de tralies voor een raam kan ze zich vastgrijpen en staat even later op de vensterbank. Snel richt ze haar rechterarm op de dakrand, die een beetje naar buiten steekt en opnieuw schiet een touw naar zijn doel. Een paar seconden later zwaait Sorane naar beneden. Als ze weer omhoog zwaait, schieten de haken weer naar binnen het touw komt los van de stok, terwijl het dadelijk weer opgerold wordt. De agenten laten hun wapen zakken en kijken verbaasd toe hoe ze naar het andere gebouw toevliegt. Zo komt ze even later twee gebouwen verder op een plat dak terecht. Even wuift ze naar de agenten en haast zich dan verder.
'Verdomme, we hadden haar beter moeten controleren. Ze had nog een deel van haar uitrusting.', vloekt Malon.
'De commandante zal jullie beiden het vel over de oren halen.', lacht één van de agenten in uniform.
Erine kijkt hem kwaad aan en trekt haar schouders op:
'We grijpen haar wel opnieuw.', zegt ze, met een vreemde glimlach op haar lippen.
Sorane bereikt een uur later haar schuilplaats en opent de deur met een speciale code. Als de deur achter haar weer dichtgeschoven is, zucht ze even. Dan loopt ze nadenkend naar de keuken toe en neemt iets te drinken uit de ijskast. Met een flesje in haar hand gaat ze in een zetel zitten en schakelt de teevee in. Terwijl ze ongeïnteresseerd naar de beelden kijkt, vraagt ze zich af wat ze nu wil doen.
Haar afspraak nakomen, of zich uit de voeten maken. Van Aqunok heeft ze al horen spreken. Hij gaat genadeloos te werk in zijn streven naar macht. Plots schiet er een gedachte door haar hoofd.
feedback van andere lezers- freke
vind het een beetje moeilijk lezen, maar goed gedaan hoor
groetjes, fréke - Hoeselaar
Hier worden meer wapens gebruikt dan in het hele leger en de doden liggen hier met hopen.
Als je zo doorgaat met schrijven is de hele mensheid uitgeroeid
Wat is een stijfvader?
wilhelm
Jelsi: De mensheid op aarde uitroeien gaat niet meer, dat heeft Rambo al gedaan... Dus heb ik een andere planeet genomen. hihi..
Oei, toch nog een foutje.. Moet stiefvader zijn...
Bedankt - gono
Jadatte, moet er nog zand zijn? zo plots is het nu ook weer niet dat ze oplossen, aangezien dat ze het langzaam doen hé? - kapiteinsebbos
knap!
heb je al iets van mij gelezen?
- koen
Jammer Jelsi, maar na twee bladzijden ben ik gestopt met lezen. Ik heb wel een stukje tekst verbeterd. Hopelijk een hulp bij het herschrijven.
Elian voelde niets meer toen haar lichaam een tiental meter verder op het betonnen wegoppervlak neer kwam* en een paar meter verder rolde.
Een paar** uur later wemelde het van de politie en hulpdiensten, maar voor Gor en Elian konden ze niets meer doen. Sorane bleef alleen als wees achter*** en kwam in een weeshuis terecht. Twee jaar later werd ze geadopteerd door een gezin. Jov Nador, haar stiefvader werkte als buitenwipper in een grote luxueuze speelzaal. Runa, haar stiefmoeder werkte als secretaresse in een grote firma. Maar op een dag viel de politie binnen.**** Haar werkgever en enkele anderen werden gearresteerd. Runa maakte zich uit de voeten, want ze wist teveel***** van de onwettelijke***** * zaken van haar werkgever. Samen met Sorane en haar man vluchtte ze.
* één woord
** alweer een paar
*** overbodig
**** waar binnen?
***** te veel (wel: er was een teveel aan kandidaten)
***** * onwettelijk (niet geregeld in de wet) moet zijn: onwettig (in strijd met de wet) – Stijlboek blz; 480
Groet
- Henri_Cylma
niet volledig gelezen, je laat wel veel gebeuren mr wordt snel saai.
|
