Volg ons op facebook
|
< terug
De keuze
Hij keek opzij en zag haar, eventjes maar, naast de contouren van zijn weerspiegeling in het venster van het warenhuis.
Soms loop je het exquise van pure schoonheid voorbij in de banaliteit van het dagelijkse, bedacht hij, terwijl het gestolen aanzicht hem een warm gevoel gaf. Hij durfde het niet aan om verder te gaan, om zijn beide handen in trechtervorm tegen het glas te duwen en zijn oppervlakkige blik diepgaander te maken. Zeventien jaar al, zo lang koesterde hij de aanwezigheid van haar in zijn leven.
Het mocht niet langer zijn. Binnenkort zou hij afscheid moeten nemen.
Het was heel teder begonnen, moeizaam, tot hun samenzijn vorm had gekregen en voor iedereen een aanvaardbaar feit was. De eerste puberale prikkelingen resulteerden al snel in liefkozingen: hij streelde haar iedere ochtend routineus teder, kneedde met zijn vingers haar grillige lijnen in vorm, likte haar zo nu en dan zachtjes, en genoot van de fijne tinteling die dit aan zijn lippen teweegbracht.
De gewone dingen werden bijzonder. Zonder haar was het minder intens nagenieten van een lekkere maaltijd: de pastasliertjes in de soep, de romige tomatensaus, en de kruimels van een zondagse croissant.
Leven zonder haar was lange tijd geen optie geweest. Tot een prachtige jonge passionele vrouw zijn bestaan was binnengewalst, en hem vuur en viriele onbezonnenheid had bezorgd. Die na de eerste gedoogmaanden nu haar veto stelde en eiste dat zij de eerste zou zijn die hij 's ochtends zou aanraken, zou liefkozen en beroeren. Ze had hem voor de keuze geplaatst: het herontdekken van zijn jeugdige frisheid of verder doen zoals voorheen, met haar.
Het was verscheurend.
Hij sloot de deur achter zich, en liep op tinteltenen door de woning. Hij zuchtte diep, benaderde haar aarzelend, met een laatste zweem van fragiliteit en haalde geruisloos het mes boven.
En nietsontziend sneed hij, diep, met drie, vier, vijf nijdige trekken. Hij keek naar het belachelijke hoopje, de levensloze rest van wat eens deel had uitgemaakt van zijn leven. Het miezerige overschot van wat onmisbaar had geleken. En voor het eerst in al die jaren genoot hij van de verlossing en de verfrissende luchtigheid zonder haar.
Ze opende de deur en stopte abrupt toen de gevolgen van zijn daad tot haar netvliezen doordrongen.
"Zo ken ik je niet, ik had nooit vermoed dat je het zou aandurven," bracht ze stotterend en met schorre stem uit.
Hij keek zijn muze met onwereldse ogen aan en haalde gelaten de brede schouders op.
"Ik doe alles voor jou, dat weet je."
Hij wendde zijn blik abrupt af en in de spiegel zag hij de leegte.
Het zou wel wennen. Zonder snor. Zonder haar.
feedback van andere lezers- Auda
Knappe volzinnen die het verhaal naar zijn climax stuwen, een climax die ontnuchterend mooi is... Alleen de overgang tussen volgende twee zinnen ervaarde ik als vreemd (maar misschien moet het ook zo):"En nietsontziend sneed hij, diep, met drie, vier, vijf nijdige trekken. Hij keek naar het belachelijke hoopje, de levensloze rest van wat eens deel had uitgemaakt van zijn leven." Dat belachelijke hoopje lijkt op slag dood (geen agonie?), gaat me nogal vlug, maar is misschien een gebrek aan inlevingsvermogen van mijnentwege...:) of misschien maak je daar gewoon een klein sprongetje in de tijd om de camera op hem te kunnen blijven richten?
annvanbyl: Met die nijdige, brutale mestrekken blijft er van haar inderdaad niet veel meer over.
Bedankt voor je fijne commentaar Edward ! - kronos
zéér verrassend
knap geschreven, ik hou er van !
annvanbyl: Leuk dat je het verrassende kantje weet te waarderen Dirk ! - fenk
Heel goed geschreven! Mooie, afgebakende, goedverzorgde zinnen. Maar omdat ik vandaag in een eerlijke bui ben: "toen de gevolgen van zijn daad tot haar netvliezen doordrongen" vind ik te gekunsteld.
annvanbyl: Fijne, en eerlijke commentaat, bedankt Rudi. - kapiteinsebbos
m
o
o
intgogen schooheid!
annvanbyl: thank you captain ! - aquaangel
heel mooi xx
annvanbyl: bedankt, Angélique !
|
