 |
Passie voor schrijven
|
|
| home wat is writehi(s)story? bladeren uitgeven gezamenlijke publicaties boekenwinkel manuscriptanalyse inschrijven contact | ||
 | top 10 wedstrijden forum hulp | |
Volg ons op facebookGa naar chat |
Zwarte en witte vlekkendoor ERWEE
Ik lag in het geheel niet ziek te wezen. Dacht dan ook op geen enkel moment: Zal ik voor de aardigheid mijn huisdokter misschien eens bellen? Dat zou geen nut hebben, maakte ik me als bedenking. Die man in de loop van de dag hier te moeten binnenlaten om dan meer dan waarschijnlijk nog naar mijn voeten te krijgen ook. Nee, bedankt. Hij zou beroepsmatig wel andere diagnoses te stellen hebben over een divers aantal voorkomende shitproblemen. Ik zette mijn huisdokter dus uit mijn hoofd. Nam plaats op de driezit, legde een kussen op de salontafel, plaatste daar mijn voeten op, zakte lekker onderuit en pakte het boek ter hand dat daar toevallig was blijven liggen na een vorig leesmoment. Om het vervolg van het boek te weten te komen las ik verder vanaf pagina 159. Op bladzijde 161 dacht ik: Hoe komt zo'n schrijver er in godsnaam toe om een roman te schrijven van 682 pagina's lang met als titel: Zal Clement het einde halen? Die Clement is in dat boek tweemaal getrouwd geweest met een lesbische vrouw. Tenminste, zo staat het op de achterflap, maar ook in hoofdstuk 1 valt daar iets over te lezen. De auteur beschrijft het leven van zijn hoofdfiguur vanaf het ogenblik dat die tweede echtgenote het huis verlaat om in te trekken bij een andere lesbienne. Wat kon ze anders doen? Het leven van nog een andere vent om zeep gaan helpen? Die tweede echtgenote dat huis uit, naar haar vriendin Magalie Cockuyt. Tenminste, zo staat het in hoofdstuk 2. Om door zo'n turf heen te raken moet er worden doorgelezen. Op pagina 162 denk ik echter zo stilaan: Die Clement is toch werkelijk een absolute loser van het zuiverste water. Ik klapte het boek definitief en zonder de minste moeite dicht. Finito for ever. Wat de afloop van hoofdstuk 3 betreft, verwacht van mij daaromtrent geen verdere uitleg. Wie evenwel toch interesse heeft in de afloop van het hele gezeik, wil ik graag aanraden om desnoods zelf maar op zoek te gaan naar het boek. Iemand tegenhouden is mijn gewoonte niet. Stap dus maar naar de bib, naar de winkel, ga naar de boekenbeurs, of vraag het als kerstcadeau aan tante Goedele. Wel te verstaan aan úw tante Goedele. Zelf heb ik gelukkig nooit een tante Goedele gehad. Maar goed ook. Ik zou haar borsten niet hebben kunnen torsen op mijn schouders. Aan het torsen van de borsten van tante Rita op mijn schouders had ik als aankomende puber ruimschoots genoeg. Een hele klus was het telkens als tante Rita op bezoek kwam. De bel rinkelde. Waar was dat nu weer goed voor? Kon een mens dan niet in die mate gerust gelaten worden om even te genieten van het allesomvattende niets? Onwetend betreffende wat er mij te wachten stond, besloot ik de voordeur maar te gaan openen. Doch in slow motion. Of wat had de beller gedacht? Dat ik hier vlug even het wereldrecord-voordeur-openen zou gaan verbreken? Forget it. 't was Bonaria. Als een brullende leeuwin schreeuwde ze me toe: Bef mij!!!! NU!!! Ho ho, zei ik. Kalmaan. Rustig. Easy. Doucement. Ruhig. Rolig als ook un poco tranquillo, prego. Dat NU: betekent dat onmiddellijk of betekent dat naakt? Jawadde. Tijd voor een serieus antwoord had ze duidelijk niet. Ze duwde me opzij en stond al halverwege de living. Trok mij naar zich toe. Komaan man, schiet op!!!, riep ze met aandrang. Grijp me!!! Tegen zoveel dolheid kan een vent natuurlijk niks inbrengen. Dus greep ik haar. Kom hier, kleine hitsige Italiaanse zigeunerin, lachte ik haar toe. Na een minuut of drie moest ze al op zoek naar haar tweede adem. Ga door!!!, brabbelde ze. Ik volgde haar gebod, keek even in haar ogen. Daar viel een bijna tranige blik uit af te lezen. Ik kom! Ik kom!! Ik kom!!! Dat was me daar een geroep in forte, een geschreeuw in fortissimo en een gebrul in trippelfortissimo. En jawel, ik liet haar komen. Ze zakte lallend en kreunend, stamelend, kermend en steunend onderuit. Even leek dit op iets als een bijna-doodservaring. Even was deze brullende leeuwin een dood konijn. Maar er zat duidelijk alweer nieuw leven in Bonaria Trenti. Langzaam bracht ze haar hand langs mijn rechterbeen omhoog. Gulzig begon ze aan haar tegenprestatie. Het hele repertoire had de schat in petto. De handjob, de blowjob, een deeptroath, en dan vanaf het begin alles nog een keer overnieuw. Ze zag dat het ogenblik daar was om mij definitief af te tappen. Alsof het een smeekbede was, gilde ze: Op mijn tietjes!!! Spuit het over mijn tieten!!! Die tietjes kende ik nog vanuit haar jeugdjaren. Groot zijn die nooit geworden, maar plaats is daar genoeg om in de gegeven omstandigheden te voldoen aan die wens. Ik spoot mijn lading als ging het om het besproeien van een rozentuin op een doordeweekse midzomerdag in juli. Afgelopen. Bonaria zeeg neer op de vloer en op haar rug. Ik ging op mijn linkerzijde naast haar liggen. Keek in die zwarte prachtogen. Ze lachte een stille, tevreden lach. Zo, zei ze na twee minuten. Dat hebben we dan gehad. Ik kreeg een stevige zoen. Ze stond recht, trok haar kleding goed. Stapte op de voordeur af, opende die zelf, verdween. Nog enkele minuten overdacht ik de hele scène. Probeerde recht te komen. Daarbij voelde ik direct een hevig stekende pijn in mijn kruis. Bovendien wist ik dat er nu ook nog een serieuze hoofdpijn zou komen opsteken. En die poeders die ik meestal in huis heb om in te grijpen bij dat soort hoofdpijn, de gebruiksdatum daarvan was verstreken. Ik begon zwarte en witte vlekken te zien. Ronde en vierkante. In een soort huppelende beweging. Een duidelijke reden om met spoed, zo wist ik uit ervaring, mijn huisdokter te bellen.
feedback van andere lezers
|
