|
< terug
De reis
Er was zo nu en dan een vleugje tocht dat langs haar schouders gleed, op de momenten dat de poort opende. Andere klimatologische oneffenheden waren schaars. Dat wist ze niet, hoe had ze het ook kunnen weten. Neen, alles was een goed bewaard geheim, dat zelfs haar oma - op wie ze zo fel leek - haar niet in de oren gefluisterd had.
Het eten was er lekker: gevarieerd, kleurrijk en ruim voldoende. Voor de Aziatische gasten lagen de stokjes bij de wokafdeling, de vegetariërs konden zich wentelen in het aanbod van tofu, bonen en noten, het Amerikaanse aanbod aan ribbetjes en steaks was beestig goed. Voor de kleintjes was er verantwoorde kost, met een snuif dagelijks snoepgoed die occasioneel kinderleed troost bood.
Het was de eerste keer dat ze alleen gereisd had, en dat ze haar man thuis met de kinderen achterliet. Dat was eventjes wennen geweest, en ze had zich moederlijk zorgen gemaakt over de achterblijvende was en plas, het strijkijzer dat te warm werd zodat zijden prulletjes zouden verbranden, de frietketel die dringend aan vervanging toe was. Banale dingen als het vervangen van een dekbedovertrek, wat zonder twijfel zou resulteren in een huiselijke vloekscène. Al dat klein gepruts had haar lichtelijk verontrust tijdens haar buitenlands verblijf.
Ach, ze zouden het voor de rest wel redden zonder haar. Het werd tijd om ze los te laten, vooruit te gaan met een bestaan en met de wensen en dromen die ze zich had voorgenomen toen ze de laatste keer in bed lag bij de andere belangrijke man in haar leven. Karel. Grote, mooie Karel, met streelzachte handen en een luisterend oor, voor wie haar hart geen enkel geheim had en die haar schijnbare onbewogenheid met een enkele blik doorprikte.
Tijdens haar recente verblijf in dit luxueuze oord had ze urenlang bijgepraat met oude bekenden, zwom ze dagelijks tien rondjes, en was ze een cursus Italiaans begonnen. Dat laatste was nuttig om de kookboeken van meesterkok Carluccio - die in de bibliotheek helaas slechts eentalig voorradig waren - te lezen. Ze had een aardige dame leren kennen met een zoon die de leeftijd had van haar jongste dochter, en ze hadden beiden afgesproken om het lot een handje helpen door die twee met elkaar in contact te brengen.
Ja, plannen had ze genoeg. En de tijd stond niet op zomer of winter ingesteld en speelde in haar voordeel.
Ze stapte van haar pluchen zitbankje en plaatste haar blote voeten op de romige warme witte tegels en wierp een blik naar beneden. Ze zag Karel, de grote hartspecialist, schuddebollend kijken naar een vijftiger van wie de aorta geen instructies meer volgde, en binnenkort bij haar zou aanschuiven aan het buffet. De man lag in hetzelfde bed waar zij haar laatste aardse adem had uitgeblazen.
Ze zwaaide even naar haar oudste dochter die geconcentreerd in de bolognesesaus aan het roeren was. Je vergeet de kruiden, liefje, fluisterde ze geluidloos. Het vermoeide gezichtje van het meisje lichtte eventjes op, ze keek verbaasd rond en greep naar de pepermolen en maalde met drie krachtige toeren. Haar ogen zochten in de buitenlucht die wolk waarop haar moeder onzichtbaar zat, en van op afstand intens voor haar zorgde.
Daar was geen afscheid tegen bestand.
feedback van andere lezers- RolandBergeys
Heel knap!
annvanbyl: Bedankt Roland ! - dichtduvel
Goed geschreven. Jef
annvanbyl: Thx, Jef ! - fenk
Slimme opbouw en mooie zinnen. Proficiat.
annvanbyl: Bedankt Rudi voor je positieve kritiek ! - eomaya
Verrassend einde en fantastisch geschreven! Wanneer krijgen we nog eens een hoofdstukje 'Vallen en opstaan' voorgeschoteld?
annvanbyl: Bedankt Elke ! Met " Vallen en opstaan" deed ik mee aan de romanwedstijd en wou nog een beetje "onverteld" houden, maar ik bekijk het binnenkort nog eens om wat op de site te plaatsen ! - kapiteinsebbos
leuk verhaal!
verdiep je eens op mijn gedichten? :-)
annvanbyl: Bedankt Kapitein, en dat doe ik !
|
