Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 061. ontferming
Ik word vervoerd door een jonge mismaakte man naar een oude verwrongen man. Dooi speelt mij parten. Ik heb geen verweer. De straat waarin ooit de vroegste bakker en de laatste publieke vrouwen van Leuven hun warme broodjes verkochten, ligt er verlaten bij. De fameuze poort tot het voorgeborchte van hechtenis staat statig te wachten. Na een klik, de eerste in een reeks akelige ontsluitingen, worden Benny en ik binnengelaten, als vrije mensen, klisbare mensen, zij het niet verdacht.
De wacht lacht. Er staan twee kratten mandarijntjes en een doos speculaas tegen de kale muur. Hoe smaakt Sinterklaasvoer als je de zwartepiet bent?
- 'Schoon volk meegebracht, Benny?' meesmuilt de sint Pieter van het bewaarhuis.
Benny kwispelstaart en drukt hem de hand.
- 'Opdracht van Williams,' klinkt het gewichtig, 'de directeur weet ervan.'
- 'Daar is Grégor al', wijst de receptionist. Ik zie een bos sleutels en een benige man. De cipier, bedenk ik, en ik waan mij in het holst van een smaakloze misdaadroman.
Ik zwier het rugzakje van mijn schouders, schuif de stalen ring van mijn vinger, vis wat zwerfkleingeld uit mijn zakken, leg het boeltje op iets dat op een toonbank lijkt en passeer als een habitué de metaaldetector. Sint Pieter neemt verrast de ring in zijn hand, houdt hem tegen het licht en geeft hem mij grijnzend terug. Benny volgt als een schoothondje, beent me bij, raakt aarzelend mijn rug aan en groet de cipier met niet meer dan een knik. Een koppel misogyne irissen neemt mij op. Het puntje van mijn neus wijst steevast voorwaarts. Ik blijf verder stappen, alsof ik de weg ken. Sleutels rammelen. Knoken kraken. Schoenen knerpen. De cipier haalt mij in. In zijn kielzog worden wij toegelaten tot het binnenste binnen van het gebouw, ontgrendeling na ontgrendeling. Het repeterende geluid van de achter onze rug dichtvallende zware deuren en grillen, gevolgd door de klik van steeds weer een andere sleutel, is al wat mijn bewustzijn bereikt. De realiteit lijkt vernauwd tot niet meer dan een inverse lijn, die mij, kind van een schijnbaar op rolletjes lopend systeem brengt naar het toppunt van ongerijmdheid. Wie de orde van onze gemeenschap verstoort, wordt niet afgemaakt noch buiten gewipt, maar gekortwiekt en vastgezet. Zo vertalen wij excommunicatie. 'Hier, jij' in plaats van 'Vort, jij'.
Ineengedoken zit hij aan het voeteneind van een brits, onderrug tegen een witte muur.
- 'Bezoek voor je, Warmoes.'
Het komt uit de mond van de cipier, maar het klinkt als een mededeling door de luidsprekers van een supermarkt: 'de bestelling met het nummer 412 ligt klaar aan de beenhouwerij'. Benny nadert Cériel, die traag zijn hoofd heft. De beide mannen kijken elkaar onwennig in de ogen.
- 'Mevrouw Vangenechten wou je even zien', zegt Benny eenvoudig en zacht.
Hij gebaart met zijn rechterhand in mijn richting. Cériel ziet mij en staat op. Voor mijn voeten knielt hij neer, neemt mijn hand en drukt een kus op de ring.
- ' Je bent écht gekomen', zegt hij.
Ik neem zijn hand in allebei de mijne, kijk naar de bevende knokkels, voel hoe mijn vingers te vertellen hebben. Weg cel, weg entourage, weg poorten en grendels en muren. Een tunnel tussen zijn en mijn ogen zuigt mij op. Alles rondom ons staat in lichterlaaie. Ik ben Argenis, de prinses-priesteres. Macht heb ik niet, wel feilloos zicht op het wezen der dingen.
- 'Ik vond haar op de drempel;' fluistert Cériel, 'er kwam bloed uit haar neus. Ik wou mijn sleutel in haar nek leggen. Maar ze was … Ze was koud. Zo koud. Nooit meer op te warmen. We moeten luisteren, kind, luisteren naar roep van de Waarheid. Anders houdt het nooit op. Ga in mijn plaats. Red de wereld, de vrouwen, de meisjes. Ze zijn onschuldig!'
Zo vurig zijn zijn woorden dat hij echt wel van een buitenaardse kracht bezeten lijkt. Weerstaan is geen optie. Eeuwen gaan open en dicht. Fonkelende vrouwen van alle tijden en plekken openen hun armen en ontfermen zich over de behoeftigen. Nood en lijden zoeken onderdak. Ik ben een vrouw en verplicht om te troosten en te bergen.
Ik help de man recht en omhels hem. Een geur van uitgeblazen kaarsen doet mij even aan kerken denken, aan opzichtige kazuifels en barokke preekstoelen. Ik snak naar adem. Ik los mijn greep.
- 'Ik zal mijn best doen', beloof ik, 'ik zal mijn best doen om te luisteren en te redden wie ik redden kan.'
Het vertrouwde geluid van mijn eigen stem herstelt de grenzen van mijn bewustzijn. Cériel wankelt. Benny schiet naar voor en ondersteunt hem tot aan zijn bed.
- 'Breng hem een glas water', gebiedt hij de cipier.
Op de tafel staat een fles en een glas. Ik schenk een glas water uit en breng het naar Cériel. Hij drinkt alsof het dagen geleden is. Dan geeft hij mij het glas terug en gaat liggen janken. Dat geluid ken ik als geen ander.
- 'Zo huilt hij zich in slaap', zeg ik.
- 'Ja, zo huilt hij zich in slaap', herhaalt de kille hoeder. Hij kent zijn schapen.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Chapeau!
Vansion: tx - commissarisV
Joehoe, ik heb een nieuw woord geleerd: 'knerpen' :-)
Vansion: X - dichtduvel
Geldenaakse Vest ? In andere steden hebben straten waar winkels in warm vlees gevestigd waren namen als Stoofstraat, Kattestraat, van het suggestieve type dus. Verder is zich ontfermen een grote deugd. Groetje, Jef
Vansion: Voorhechtenis is in Leuven in de Maria Theresiastraat. De bakker en de ontfermmeisjes zijn er nu weg ... - gono
Meeslepend, in één woord: knap!
Vansion: tx - verf
is dat het beroemde schuldcomplex
Vansion: de achtergrond van het hoofdpersonage is wellicht het antwoord op je vraag - je noemt het schuldcomplex; haar vader zou het erfzonde genoemd hebben
al ... zit er wel iets in de vrouw dat ... ach ... ik weet het ook allemaal niet . anders zat ik niet zo als een zottin te schrijven - Ghislaine
Sprakeloos.
Vansion: Hey, hoop dat je begint te zien dat, hoewel ik keigemeen kan doen over het Christendom, het kind met het badwater niet heb weggegooid ... niet kan weggooien ...
Ik ben nog maar één keer in de gevangenis binnengeweest. We gingen toen een mis opluisteren met ons koor. Aangrijpend was dat ... - aquaangel
enig iets
ik vind de - voorafgaande een dialoog niet echt mijn ding..
maar dat mag he ;)
kus kus en aqua gaat uitwaaien in oostende dit lange weekend
xx
Vansion: ja natuurlijk mag het soms je ding niet zijn
Waterengel aan mijn strand. Ben geboren en getogen in Oostende. Woon nu 'in het binnenland' en word altijd boos op de meeuwen alhier ... verdawaald zijn ze, zoals ik.
XXX
(Het strand achter de vismijn, oosttram halte Duin en Zee, is de max: geen toeristen en duinen en lekker eten in Fort Napoleon) - drebddronefish
Meesmuilen:-) Goed geschreven bovenstaande, maar ik vrees dat ik iets gemist heb, ik ben niet bij de les vrees ik. Wat zijn misogyne irissen?
X
Vansion: Vrouwenhatend (misogyn) gekleurde gedeelte van de oogbol (iris). Het is best niet altijd bij de les te zijn. Léven is belangrijker dan leren. - mistral
an, dit is zo gevoelig, zo mooi, zo pijnlijk, ik kreeg er zowaar de tranen van in de ogen, dank je voor je talent!
ik heb altijd gedacht dat het een kazuivel was ... ?
dit is schitterend geschreven!
Vansion: Ach, Claudine, ik ben maar één keer een gevangenis binnengeweest. Dit verhaal is verzonnen; maar de gevoelens zijn écht. (Jij weet als geen ander dat mensen met krassende soms keiharde, zelfs cynische pennen of penselen gevoelig zijn hé ...)
Als we maar eens de onverschilligen konden bijten ...
Het is een kazuifel, hoor. Heb het net even nagekeken. Haha, velen kennen dat woord uit onze jeugd niet eens meer.) - SabineLuypaert
ik hoorde zo die bekende colruytstem (smile) geweldig filmistisch
warm&koud inmenselijk
mooi meeslepend geschreven
Vansion: Ja! Colruyt! Milieuvriendelijk en sober!
Filmistisch? Ik ben visueel niet sterk ontwikkeld. Doe wel hard mijn best daaraan te schaven. Vooral door effectief te gaan kijken naar wat ik beschrijven wil. Allé, dan helpt dat toch wat ... - rinka
Mmm, echte gevangenisgeluiden in mijn oren. De stilte en het metaal, de stemmen en de schoenen.
Tijdens het stappen naar de cel, schets je tegelijk een kort raak beeld van de geest van zo’n gevangenis, en het systeem. Naadloos.
Wat een interactie, chemie zelfs, tussen Tanne en Cériel. Heel krachtig. En dan zo’n klein en menselijk einde. Heel mooi deel an.
Vansion: Ben één keer in een gevangenis geweest. Vergeet ik nooit! De indruk is een zo getrouw mogelijke weergave.
In de toneelwerken van Corneille en Racine fungeert de waanzinnige vaak als blikopener. Hij reveleert onwetend en als bij toeval de ware toedracht terwijl die eigenlijk nog niet duidelijk kan zijn. Techniekje. Trucje. Alweer gepikt dus. - kronos
ok!
|
