Volg ons op facebook
|
< terug
Alle begin is moeilijk
"Alle begin is moeilijk," wordt wel eens gezegd. Maar is dat wel zo?
Bij het vliegtuiguitstappen liep het bijna fout. Twaalf jaar na het opstijgen en uitwuiven van Rwanda, snuif ik met ongehoorde lust (en onbeleefdheid) de tropische geuren op. Helaas met de neus te hoog in de lucht, want ik donder met dochter en valies de trappen af. Als dat het moeilijke begin is, dan heb ik het al gehad.
Wim parkeert de wagen voor een oud, niet recentelijk opgefrist, huis. "Thuis," fluistert hij. De kinderen zijn enthousiast. Er staat een schommel. "Da's de goal," gillen ze.
Het huis is ruim en toch simpel. Ik hou niet zo van héél chique villa's voor blanken. Ik voel me dan zo héél erg "Madame" en helaas dus héél erg blank.
Wim was tijdelijke en dus te lang vrijgezel. Hij heeft het interieur al helemaal fout ingericht. In ZIJN salon kan je niet naast ZIJN enorme Essevee- vlag kijken. Daar heeft hij, volledig vanzelfsprekend, de ruimste muur voor uitgekozen. Ik lach geniepig. Ik ben terug, lieveling! Als dat het moeilijke begin is, dan heb ik het al twee maal gehad.
De volgende ochtend kriebelt het al in de tenen. Ik wil Kigali gaan herontdekken. Zoals in de andere Afrikaanse landen waar we woonden, is het dragen van shorts en korte rokken op straat niet zo'n aanrader. Je vangt veelzeggende blikken. Ik spring dus maar in mijn lange broek. Enthousiast trippel ik het stukje piste af dat naar de grotere asfaltbaan leidt. Hier heb ik vroeger honderden keren gelopen, maar nu ben ik de kluts volledig kwijt en weet ik niet meer welke kant op gelopen. Ik bespied nauwkeurig de omgeving. Ik kijk recht voor me uit. Daar moest ik nu net niet kijken. Ik staar naar de muur. Die zit vol gaten. Onmiddellijk stijgen mijn gedachten naar het fantasiedomein van mijn hersenfunctie. Heeft Felix hier het leven gelaten? Of een vrouw met een kind? Een man met de fiets. Het zijn duidelijk kogelgaten. Er zit geen patroon in, wel een leegte in het midden. Een silhouet? Ik knipper mijn ogen wakker en zet mijn gedachten gauw weer op nul.
Ik beslis rechts af te slaan. Vijftig meter van huis en ik ben nu al verloren. Als
dat het moeilijke begin is, heb ik het al drie keer gehad.
De gaten in de muur blijven me echter wat naprikken. Ik daal de helling af met minder enthousiaste tred. Ik kruis hij en zij en steeds heb ik de indruk iedereen te herkennen. Mensen groeten me van alle kanten. "Amakuru!" Ik voel me welkom in hun land. Ik voel de nopjes terugkomen. Voor mij is iedereen springlevend.
Ik lieg het me liever een beetje zelf voor.
Plots hoor ik iemand roepen: "Mais, Madame IELT!"
"Hoe absurd," denk ik, "die vrouw heet ook Hilde?". Ik gluur stiekem over mijn schouder al waar een hand reeds een ter-plaatse-rust heeft gevonden. Een klein, oud ventje met een hoedje kijkt me aan. Hij ontbloot zijn tanden. Zijn gebit heeft iets van een vampier. Die vier boventanden zijn zo onvergetelijk herkenbaar dat ik besef dat we bekenden voor elkaar zijn. Wie zou die voortanden, zelfs na twaalf jaar, niet herkennen?
Een tiende van een seconde later liggen we in de typisch Rwandese groet verstrengeld.
"Mais ce n'est pas possible, madame, vous êtes de retour!" en
er prikken wat tranen. Ik herken deze man ontegensprekelijk, maar weet hem niet onmiddellijk te situeren binnen mijn vriendenkring van al die jaren geleden.
Hij verklapt het me gelukkig zelf: "Je suis le cuisinier de madame Baert!" Hij spreekt in het heden. Ik vlieg een ogenblik in de tijd terug en zie hem inderdaad aan het fornuis ten huize Baert staan lepel-likken.
En hopla, daar verstrengelen we opnieuw in typisch Afrikaanse groet. "Emmanuel!" roep ik. Hoe sterk is het geheugen dat het plots ook de naam ophoest. Ik observeer en stel vast dat hij eigenlijk even oud is als vroeger. Maar aan zijn hals is iets veranderd. Ik zie een litteken. Er schieten me uiteraard onmiddellijk vreselijke beelden voor de ogen. Ik zie mensen met machetes op hem inhakken. Ik tik mijn gedachten vlug weer op hun plaats. Ik probeer er een ordinair keukenongelukje bij voor te stellen. Wie duikt niet eens onhandig met zijn mes naar een glibberige ajuin. Ja, toch? Ik blijf echter naar dat litteken staren en dat heeft hij ook gemerkt. Hij zet de hemdskraag recht. Ik schaam me voor het kijken.
Hoe is het mogelijk dat de drang naar het zoeken naar persoonlijk bewijsmateriaal voor de genocide zo groot is dat hij onbedwingbaar wordt.
Ik gruwel zowel van mijn ingebeelde verhalen als van mezelf.
Ik probeer me opnieuw van mijn schoonste kant te tonen en vraag uiteraard hoe het met de familie gaat. Tijdens het vragen komt het me voor dat het antwoord misschien even vreselijk zal zijn dan de beelden die ik me voor de ogen haalde. Maar met de familie gaat het goed. Hij vertelt kort hoe ze vluchtten en in het buurland wachtten tot een vrediger wind waaide. Maar sinds het vertrek van de familie Baert had hij geen pan meer aangeraakt, geen lepel meer schoongelikt. Hij leefde van wat bonenstaken op zijn klein perceeltje.
Ik bied Emmanuel onmiddellijk een job aan, naast mij in de keuken. Zijn ogen schitteren, zijn vlijmscherpe tanden lachen zich bloot.
Ik krabbel vlug het kleine stukje weg naar ons huis op een papier. "Morgen klop je op deze poort! "
Ik loop verstrooid, verdwaasd en toch gelukkig verder, denkend dat ik helaas enkel de levenden tegen het lijf kan lopen!
"Alle begin is moeilijk," wordt gezegd. En dat is zo. Het moeilijke is ook, dat je steeds opnieuw begint.
feedback van andere lezers- mariagarquez
Dank je voor dit hoopje grappige en ontroerende woorden. mooi en juist gechreven. Helemaal op het eind, net voor het woord herbegint had ik "opnieuw" gezet. Zou het iets uitmaken? Nee, waarschijnlijk niet. respectvolle groeten.
miepe: ik doe het toch! - nutswritingkate
Met mijn inlevingsvermogen liep ik met je mee, en kon zelfs de afrikaanse keuken ruiken... ;)
miepe: bonen op het menu met een brochette van geiitedarmen!
"zingaros" noemen ze dat. Lek-ker! (taai)
bedankt - gono
ja, nu je het zegt, ik ruik ze ook, het ruikt een beetje naar stoofvlees.Toch geen mens aan het stoven? Met die kannibalen weet je nooit hé?
miepe: de kanibalen zijn naar België gevlucht
zijn nu frikadellen aan het produceren - mistral
het verhaal van de "rijke" blanke die zwart personeel heeft, vroeger noemden ze hen "boys"; tja, en dan moeten gaan lopen ...
de genocide is over, ze keren op hun stappen terug .. gelukkig niet allemaal met slechte bedoelingen.
Wat stroef geschreven, in één paragraaf van 7 regels gebruik je 8 maal "ik" en dat gaat zo door tot het eind. De inhoud van het verhaal is ok.
miepe: weet IK, maar de gebeurtenissen laat ik door mij beleven.
wat "het personeel" betreft, mag je die gerust even komen ondervragen over hun situatie bij "de blanken"
Weet dat ik niet aan een zwembad lig. - verf
Het moeilijke is ook, dat je steeds opnieuw begint.het leuke is dat men opnieuw begint
schiterend
xxxxx
miepe: lief! - DensPowells
misschien is het begin zo moeilijk omdat je weet wat er gaat komen in deze circulaire wereld?
miepe: het einde was moeilijker... - RolandBergeys
mooi geschreven, hoor!
miepe: om het in Verfs woorden te herhalen: schiterend! - ivo
sterk Miepe, het ontroerd me zelfs ... dit is emotioneel zo mooi en redactioneel ook - dit had in één of andere Flaire mogen staan .. of VAB of Touring gids ..
sterk hoor
miepe: ggg!
|
