Volg ons op facebook
|
< terug
De vreemde vogel
Alsof Wim in een chipspakje grabbelde, zo klonk het. De telefoonverbinding in Rwanda is niet perfect te noemen. Misschien luistert iemand van de lokale geheime dienst, rommelend in chipszakjes, met ons mee… "
Komaan, Hilde, niet overdrijven," zal je denken. Maar jaja, die diensten bestaan! Ooit kreeg ik iemand (het zal wel een stagiair geweest zijn) te horen: "Tu ne veux pas parler français comme tout le monde?"
Mijn moeder en ik, net aan een goede Vlaamse roddel begonnen, waren gewaarschuwd. Tussen Burkina en Europa hingen toen vreemde vogels…
"Kijk," zo begon Wim , "men vraagt me hier op hun nieuwe school welke godsdienst we voor onze kinderen verkiezen."
Op deze vraag moest ik zo gauw mogelijk antwoorden. "Ik bel je wel," zei ik en klikte de telefoon in zijn voetje.
Laten we dit democratisch beslissen, dacht ik toen.
Florian, Arnaud en Chloé werden naast me in de zetel geroepen. Het probleem kwam meteen aan de orde.
"Zoetekes," zo begon ik sluw, "deze keer hebben we jullie nodig om een verstandige beslissing te nemen." Heel erg hardop volgde de vraag: "Zou het niet fijn zijn even de richting MORAAL te volgen op jullie nieuwe school?"
Wat stiller klonk: "Er is ook godsdienst, maar dat kennen jullie al."
Uiteraard vonden ze het stille voorstel interessanter dan het luide. "GODS-dienst" klonk in punt-andere-lijn. Daar geraken we dus nooit meer van af. Nu moet u ook de voorgeschiedenis kennen...
In Kameroen belandden ze op een katholieke kleuterschool en dat was een kwestie van gewoon geen keuze: Florian als blanke Wonderboy, Arnaud als roodharige rebel en Chloé als "la mignonne". Alles gebeurde er onder de weldekkende vlag van de lieve God.
Chloé kreeg te horen dat haar kleine kinderhartje bemand was. Elke pijnlijke steek in de borststreek deed ze af als een hongerige Jezus die stiekem aan dat edel orgaantje knabbelde. Soms kwam daar paniek bij kijken, soms vond ze het prima dat hij zich bediende.
Florian sidderde bij het zien van een nagelkopende militair in de stad. Zou hij weldra opnieuw iemand aan het kruis nagelen? Hij bekeek kritisch de grootte van de nagel. Kleine nagels waren geruststellend, die konden geen handen doorboren. Ik heb me vaak afgevraagd wie verantwoordelijk is voor dit gruwelijke gepeins: Florian of "Soeur Marceline".
En Arnaud kende God persoonlijk!
Toen "Soeur Marceline" via een goed bedachte klassikale mededelingsmethode over God vertelde, was Arnaud,in tegenstelling tot zijn gewone doen, zéér aandachtig. Het hield de kleine jongen in de ban van de Vreselijke Vraag: "Wie en vooral waar is die beruchte God?"
Op een avond werd ik thuis voor het slapengaan onder het muggennet geroepen: "Mama, morgen moet je een foto maken van mij en God. Ik heb hem gevonden!"
Het zou menig goedgelovige Mama tot ontroering hebben gestemd. Dat die kleine deugniet (en dus soms verloren zoon) eindelijk God had gevonden! Eu Acheleon!
Gewapend met fototoestel kwam ik zoals beloofd naar de Plaats Der Afspraak. Vindplaats was kleuterschool Saint Joseph 1.
Ik bevond me uiteraard al aan de voet van een levensgroot kruisbeeld, wachtend op het poseren van de jongen-die-God-vond.
Maar zijn hand trok me echter de broes in. We vertrappelden bloemen en plantjes, zwierden storende bladeren aan de kant, verpletterden enkele verraste kevertjes en verbaasde mieren. Arnaud leek gehaast. God zou wel eens kunnen weglopen?
Toen gebood hij me te stoppen "Wacht, ik haal hem even!"
Plots dook uit het Niks de Grote God van Arnaud uit de struiken: "Papa Janot, le jardinier de l'école!" Ik stelde geen vraag, want ik begreep de bedoeling.
Dit was inderdaad de God van Arnaud. De liefde van die Wonderbaarlijke tuinman voor mijn jongen was on-menselijk groot.
Hoe vaak zag ik hen beiden aan de grote kruiwagen duwen om mest te strooien rond de planten. (rumoerige kinderen hebben een zwak voor mest strooien)
"God houdt van planten!" had "Soeur Marceline" toch gezegd?
Vaak strooiden ze maïs voor de kippen.
"God houdt van dieren," had "Soeur Marceline" toch gezegd.
En vaak mepte papa Janot lastige kinderen rond Arnaud weg, wanneer ze weer eens met z'n allen door dat knalrode haar wilden strijken.
"God beschermt de kinderen!" had "Soeur Marceline" gezegd. Alles bleek te kloppen.
"Klik," deed het toestel. En beiden stonden voor eeuwig glimlachend op een foto.
Toch bleef er één vraag hangen. "Mama," vroeg mijn kleine God-detective, "waarom spreekt Soeur Marceline tegen kaarsen als ze met God wil spreken? Papa Janot heeft toch telefoon?"
Daarop besloot ik papa Wim te bellen op de ordinaire telefoonmanier.
De chipszakjes waren ondertussen leeg, blijkbaar. Ik vond dat we met z'n allen democratisch hadden besloten dat God het niet erg zou vinden als we "moraal" zouden volgen.
Misschien even aan de vreemde vogel in de lucht vragen?
feedback van andere lezers- RolandBergeys
-detectieve is niet erg juist, Miepe.
Een mooi beeld, dat je daar ophangt.
miepe: hij is nochtans op zoek naar een verdacht "persoon"
een Mensen-kenner is het ook niet - Vansion
koddig (beetje luguber ook)
heaven can wait!
miepe: Kinderen zijn heel luguber. Hoe ze die nagels tegen hun hand houden om te zien of die er door kan zoals bij Jezus. Ze prikken ook de nagel stevig in hun hand om te zien hoe pijn dat wel doet. Ja, zo zijn kinderen. En dan, wanneer ze auw roepen en merken dat er een dikke rode punt te signaleren valt in de handpalm, dan zeggen ze: Jezus moet pijn hebben gehad. - draakje
Schitterend naar voor gebrachte issue van de interpretatie van God bij kinderen!
En in de lessen moraal leer je dezelfde normen en ethiek als bij godsdienst, alleen is het niet in een heilig sausje gegoten (zonder hiermee iemand voor de voeten te willen stoten - ik ben zelf katholiek opgebracht maar volgde ook moraal toen ik zelf de keuze kreeg in het middelbaar)
miepe: We hebben goed gekozen, want de godsdienstlessen hier worden nog gegeven zoals in de jaren begin der Eeuw.
bedankt - dichtduvel
Ik heb eens een mooi cadeau gekregen van mijn ouders. In het zesde studiejaar had ik 3/10 voor godsdienst op het rapport. Sedertdien volgde ik zedenleer. In België mag je ook 'niets' kiezen. Je moet dan 2 uur/week in de studie zitten en b.v. een boek lezen. Jef
miepe: Het waren een soort Spaanse nonnen in de broes van Kameroen die van mijn doetjes hun broejes wilden maken. Als je hun snorren zou zien, zou je begrijpen waar het in HUN leven om draait.
ggg!
bedankt - Ghislaine
Grappig. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Hoofdletters in een tekst lezen storend. Om nádrukken te leggen kan ofwel een teken boven het woord plaatsen of het splitsen.
miepe: een goede tip, maar het is sterker dan mezelf. Ik leef me gewoon in en uit.
Ik zal het nochtans proberen!
dank - zwartkopje
Waw... heb met spanning dit verhaal gevolgd. Was ik even benieuwd wie God was, hihi!
Knap geschreven!
groetjes,
zwartkopje
miepe: dankjewel!! - ivo
Prachtig mooi verteld. Hoe je als Europeaan de cultuur van zoveel landen ondergaat in een land dat ook nog eens zijn eigen cultuur heeft. Altijd een probleem gevonden die export of import (hangt af vanwaar je het beziet) van die vreemde culturen in een land dat zelf zo rijk is aan cultuur. Het misbruik door velen heeft een land zo beschadigd, dat mensen zoals jullie enkel nog wat oplapwerk kunnen doen, het zit vaak diep denk ik dan maar ...
Zie nu naar de godsdienstles, door Spaanse nonnen, Spaanse RK situaties die verschrikkelijk zijn, worden gewoon geimporteerd in een land dat veel beter weet maar omwille van de steun en vooral van de impact die de blanke heeft ... en dan nog dankbaar moet zijn ook ... verschrikkelijk ...
jammer, het laatste verhaal uit heel uw oeuvre, volgende week kraak ik de gedichten, nu ga ik weer iets wat anders doen
miepe: en ik bedank je heel erg!
en dat is nog het minste wat ik kon zeggen!
|
