Volg ons op facebook
|
< terug
Piranha's en koeien
Onlangs, het was net voordat instanties besloten het mond- en klauwzeergebeuren tot een epidemie uit te roepen, keek ik terug op mijn overleven in fabrieken. Ik had het beter niet gedaan.
Om mezelf op te monteren ging ik na wat ik buiten het beroepsleven zoal gepresteerd had. Mislukt voetballer, mislukt muzikant, mislukt minnaar, schrijver, levensgenieter en alcoholist. Daar werd ik pas echt beroerd van.
'Tijd om wat van mijn leven te maken!' riep ik tegen mijn holle persoonlijkheid, 'nú kan het nog, nú is het nog niet te laat!'
Onmiddellijk besloot ik mijn zoveelste baan, orderpicker in een magazijn met aardewerk potten, op te zeggen. Ik had verdomd wel meer in mijn genen dan dag in dag uit met veel te zware potten sleuren.
Dezelfde dag nog schreef ik, overmoedig, gewaagde sollicitatiebrieven naar plaatselijke kranten. Ik profileerde mij als een uitmuntend journalistiek talent. Het schrijven was al jarenlang een grote passie, het enige middel tegen mijn eeuwige onrust. Zelfs op een advertentie van een lokaal Tv-station reageerde ik. Naïef als ik was dacht ik werkelijk dat gebrek aan kennis of ervaring geen enkel probleem zou vormen.
In Engeland was de eerste haard van mond- en klauwzeer ontdekt. Ontsteld keek ik naar de massamoord op het journaal, tot de telefoon plots om aandacht schreeuwde.
'Met Johnny.'
'Goedenavond meneer, met Karen van Tv-lokaal. Ik heb je sollicitatiebrief ontvangen en heb nog enkele vragen.'
'Ja?'
'Heb je enige ervaring in het journalistiek gebeuren?'
'Hoe bedoelt u?'
Tijd winnen.
'Heb je al eerder reportages geschreven?'
'Wel, eu, … ik heb wel al eens iets geschreven voor het krantje van het jeugdhuis.'
'Ja. En verder?'
Dit gaat mis! Potvolsnullekes , dit gaat mis!
'Verder is schrijven mijn grootste passie. Ik schrijf kortverhalen, anekdotes, columns, gedichten, wat u maar wilt. Mijn kennissen vinden dat ik het goed doe.'
Shit! Dat laatste had ik niet mogen zeggen.
'Mmh, ja ja. Ben je misschien geïnteresseerd om eens op gesprek te komen?'
'Wat? Echt waar? Ja natuurlijk kom ik.'
Het gesprek zou een week later, 's maandags om zes uur in de vroege avond, plaats vinden. Er werd mij een gedetailleerde plaatsbeschrijving doorgegeven. Ik vergat de helft ervan, te verbaasd dat ik uitgenodigd werd. Al dat ik wist was dat ik ergens in Tessenderlo op een industrieterrein verwacht werd.
De volgende maandag. Ondertussen mag geen muis meer Groot-Brittannië verlaten. Ik arriveer ruim een uur te vroeg op de afgesproken plaats. Ik parkeer mijn wagentje voor een nieuwbouw complex met veel te grote vensters. Vele bedienden zitten aan hun computers achter die ramen. Ik weet dat ze mij kunnen zien. Ik voel hun irritante vragende blikken: 'Moet je die rare vent daar zien in zijn versleten ongewassen Japannertje, ha, het zal toch weer niet zo ene zijn die hier komt solliciteren, stel je voor.'
Ja, hilarisch hé, dat is lachen, stelletje dikbetaalde zeikerds. Jullie hebben niet eens door dat jullie in de gratie van jullie beeldscherm overleven.
Ik overweeg om me binnen te gaan aanmelden, maar besluit dan toch te wachten. Ik meen me te herinneren dat te vroeg opdagen voor een sollicitatiegesprek net zo ongehoord is als te laat. Gelukkig vind ik een tijdschrift in het dashboardvakje. Nerveus blader ik. Mijn ogen dwalen constant af van de plaatjes naar de bedienden in hun aquarium, dan weer naar de digitale klok die het dashboard verfraait. Met de minuut stijgt de spanning.
Omstreeks half zes bereikt de spanning, die zich uit in een enorme druk op mijn blaas, een hoogtepunt. Een lichte paniek overmeestert me. Met ogen van een in het nauw gedreven dier speur ik de omgeving af, op zoek naar een plek die ontlasting toestaat. Angstzweet vormt zich op mijn voorhoofd. Een bediende die net het aquarium verlaat kijkt me verschrikt aan, vervolgt dan met snellere pas zijn weg. Ik zie maar één uitweg. Aan de overkant van de straat, aan de koeienweide, bevindt zich welgeteld één boom.
Een moment later doe ik dan eindelijk mijn behoefte. Gegeneerd neig ik ernaar even achterom te kijken. Ik durf niet. Ik weet zeker dat de piranha's met hun snuiten tegen de veel te grote vensters geplakt me begluren. Ik kijk dan maar naar de koeien die allen genaderd zijn en me nieuwsgierig beloeren.
Dan scheurt plotseling een vrachtwagen achter me door. De windstoot die in zijn kielzog volgt rukt mijn bedrijvig plassertje uit mijn linkerhand. Geschrokken vang ik het en duw het gehaast terug in de daarvoor voorziene onderbroek. Ik voel nattigheid. Tot overmaat van ramp had ik op aanraden van een vriendin - want daar sta ik zo leuk in - een sportieve lichtbeige broek aangetrokken.
Onhandig spurt ik de drukke straat terug over naar de relatieve veiligheid die mijn wagentje me kan bieden. Eenmaal op de chauffeursstoel gezeten maak ik me zo klein mogelijk. Ik weiger naar de vensters te kijken. Ik overloop de schade. Tjonge, die vlek lijkt veel op een krokodil!
Ik probeer het hoofd koel te houden. Rustig blijven Johnny, je hebt nog een heel kwartier. Eens kijken, … de verwarming aanzetten? Neen. Duurt te lang. Heb ik een zakdoek bij? Ja! Potvolsnullekes, dat helpt niet veel. Denk na, … vloeitjes! Ja, dat moet lukken. Ik dep mijn mooie broek met het ene na het andere vloeitje. Wanneer alle vloeitjes verzadigd zijn, de asbak puilt ervan uit, besluit ik het erop te wagen.
De ingetreden schemering maakt het mij onmogelijk te zien of de schoonmaak resultaat heeft opgeleverd. Benauwd kijk ik naar het felverlichte complex. Ik stap uit, trek mijn broek zo hoog mogelijk op en mijn jas zo laag mogelijk naar beneden. Uit mijn broekzak gris ik de zakdoek om mijn bezwete voorhoofd af te vegen, maar realiseer me nog net op tijd dat het geen fris idee is. Vervolgens begeef ik me met onzekere tred naar de receptiehal.
'Goedenavond. Ik heb om zes uur een afspraak bij Tv-lokaal.'
'Jawel meneer. Hier de trap op, eerste verdieping' helpt me een bebrilde giecheltrien.
Ze lacht me uit ze heeft de krokodil gezien ze heeft me zien plassen ze heeft me zien sukkelen met die vloeitjes.
Op die eerste verdieping sta ik voor een deur die in groen/gele letters het logo van de Tv-zender draagt. Ik trek de broek nog wat hoger, de jas lager, en klop aan.
'Kom binnen.'
Een stem achter de houten plank. Ik betreed een grote ruimte, enkel gevuld met twee bureaus en twee bedienden, een man en een vrouw, beide achter een bureau gezeten. Ik hoop dat ze recht gaan staan want mijn kruis moet zich net ergens op ooghoogte bevinden.
Met een geveinsd voorkomen van zelfvertrouwen loop ik naar de vrouwelijke redactrice. Tot mijn opluchting staat ze op om zich voor te stellen. Het gelukt me onopvallend mijn bekken uit het gezichtsveld te onttrekken van de mannelijke piranha die me nauwgezet in het oog houdt.
'Goedenavond. Johnny is het nietwaar? Ik ben Karen. We spraken ons al aan de telefoon.'
'Jawel.'
'Geen problemen gehad met de weg hierheen te vinden?'
'Oh neen hoor, u heeft me duidelijke directies gegeven.'
'Weet je, vele hebben problemen met het verwarrende kruispunt hier wat verderop.'
Ik heb alleen problemen met mijn kruis.
'Is het echt?' antwoord ik.
'Ja, maar goed. Als je mij wilt volgen.'
Ze begeleidt me naar een ander kantoor. De radio staat er loeihard. Het nieuws van zes uur is nog bezig.
'Zo, even die radio uit, je hoort tegenwoordig niets anders meer dan dolle koeien nietwaar?'
Dat kan ik alleen maar beamen. Ze biedt me een kop koffie aan die ik gretig accepteer. Het schept gelegenheid mijn kledij nog eens grondig te schikken. Vervolgens neem ik plaats op een stoel die ik zo diep mogelijk onder het tafelblad duw. Wanneer ze terugkeert, een lauwe kop koffie in haar hand, ben ik eindelijk op mijn gemak.
'Eens even kijken, ik heb hier ergens jouw brief. Ah, daar is hij al, dus je kunt goed schrijven?'
'Ja, 't is te zeggen: ik doe het graag, neen sterker nog, het is een passie.'
'Interessant. Maar je hebt helemaal geen ervaring?'
'Neen.'
'En een camera heb je nooit bediend?'
Een camera? Valt een viewmaster ook onder die categorie?
'Wel, euh, … neen.'
'Bijvoorbeeld gewoon wat gefilmd tijdens een feestje, een vakantie of zo?'
'Neen, maar ik ben ervan overtuigd dat als men maar wil men alles kan leren.'
Goed gezegd Johnny, de beelden zitten trouwens in je hoofd.
'Wel, eigenlijk zijn we op zoek naar mensen die ervaring hebben met een camera.'
Ik roer de koffie. Het lepeltje splijt als een roeispaan de dreigende golven.
'Maar in uw advertentie stond dat hiervoor een opleiding bij jullie mogelijk is' probeer ik nog, maar weet dat alles vergeefs is.
'Luister. Wij zijn een jonge opstartende onderneming met een beperkt budget. Misschien is dit in de toekomst wel mogelijk. Weet u, wij van Tv-lokaal zijn van mening dat …'
Ik wil naar huis. Ze praat maar door. Waar heeft ze het over? Had ik die baan maar niet opgezegd. Ik ga morgen kijken of ik terug mag beginnen. Potten sleuren tot aan mijn pensioen.
'…zal u ten laatste volgende week dinsdag op de hoogte brengen.'
Bedankt. Tot nooit meer. Ik slenter het kantoor uit, daal de trap af en passeer de receptie. Dag giecheltrien. Zou ik mijn krokodil aan haar openbaren als een exhibitionist?
Ik stap in mijn wagentje snakkend naar een sigaret. Verdomme, geen vloeitjes meer. De stapel in de asbak is doorweekt. Van de piranha's neem ik afscheid door middel van de linkermiddelvinger omhoog te steken. Ze zien het niet, te donker.
Ik zet de autoradio aan.
'…dolle koeienziekte treft nu ook al ons land …'
'Zal wel zijn' brom ik, terwijl ik achteruit de parking afrijd.
Ik schakel in eerste. Een koe springt plotseling uit de weide tot vlak voor mijn wagen. Ik lees waanzin in haar ogen. En daar heb je er weer een, en nog een. Ik ben omsingeld. Potvolsnullekes, geen camera. Het zouden mooie shots zijn geweest.
feedback van andere lezers- gono
Heb er van genoten!
jbrouns: bedankt, ik ook, van het schrijven. - miepe
die weg hebben we ook afgelegd!
en je verhaal van je broek... kent vast menig mens
jbrouns: wij arme mensen met broeken. - littlefairytale
Zag het zo voor me..tine
jbrouns: dan zal het wel goed zijn, bedankt. - RolandBergeys
Knap, hoor!
jbrouns: bedankt - Vansion
grappig, vooral die problemen met je kruis!
jbrouns: bedankt - Ghislaine
Met plezier gelezen.
jbrouns: Dank u wel, dat doet me goed. Gr. - thijl
Goed geschreven en een hoog geloofwaardigheidsgehalte. Het deed mij denken aan Heere Heeresma ;-)
jbrouns: Leuk dat je werkjes van mij blijft lezen. Wie of wat is Heere Heeresma? (gat in mijn cultuur?) Gr. - yrsa
ben na je fb op mijn werkje op je aanraden even gaan lezen en ik ben blij dat ik het gedaan heb!!! Ga, als ik de tijd vind toch nog even wat meer van je lezen... want dit is me echt bevallen en niet alleen om de gelijkenissen... het leest gewoon heerlijk weg.
groetjes xx
jbrouns: Joepie! Bedankt voor de warme fb, het is niet mijn gewoonte om op deze manier lezers te lokken, maar in dit geval vond ik de gelijkenis zo treffend, dat ik wel het vermoeden had dat het je zou bevallen.
Groetjes - tati
Ik heb zeer genoten van dit verhaal! lol :o)
jbrouns: Fijn om te horen, ik heb van het schrijven genoten :-)
Bedankt voor het lezen en fb.
Groetjes
|
