Volg ons op facebook
|
< terug
Het eind van de reis
'Dit is de laatste keer dat ik mijn moeders huisje binnenga.' denkt de vrouw als ze de sleutel omdraait. Bijna zegt ze 'Hallo mam' als ze naar binnenstapt. Maar zoals ze heel goed weet is de kamer leeg. Geen moeder en geen spullen meer, er staat nog één doos en een schaal met een appel. Moeder liet altijd een appel in de schaal, die laatste appel mocht nooit gegeten. De vrouw komt de doos halen en de sleutel overhandigen: …de kamer leeg op leveren, twee weken na de crematie/begrafenis… zoals die kille brief van het bejaardenhuis zei.
Natuurlijk zit er een nieuwe bewoner ongeduldig te wachten op deze kamers, net als haar moeder een paar jaar geleden. De ligging op de hoek aan het eind van de gang maakt deze woning gewild. Moeder was blij geweest toen ze er in kon trekken. Ze had er een heerlijk plekje van gemaakt, genoot van het uitzicht op het parkje, waar reiger en halsbandparkieten scharrelden tussen merels en eksters. Door de drie grote ramen kon ze naar alle kanten kijken. Moeder had zich veel voorgesteld van het wonen hier, de contacten met de andere bewoners, clubjes, activiteiten, hulp en zorg van de verpleging. Het eerste jaar had ze het prettig gehad, maar toen was de bezuiniging gekomen, er bleef een derde van het personeel over en de meeste activiteiten stopten. Het laatste jaar werd er slecht schoongemaakt en had het personeel nergens tijd voor, douchen kon een keer in de week. Toch wilde moeder er niet weg. Toen ze vroeg waarom niet, had moeder iets gemompeld van: " hij komt, ik wil hier zijn, moeilijk." Ze begreep het niet, maar als haar moeder iets moeilijk vond sloot ze als een oester.
De vrouw gaat naast de doos op de grond zitten en haalt een vergeeld boek in een losse bruinleren omslag uit de doos; er valt een foto uit, zwart-wit met een gekartelde witte rand.
De foto vond ze van de week in moeders portemonnee, ze had hem nooit eerder gezien. Er staat een jonge man op met donker haar, zittend tegen een talud. Achterop staat: Bob, mei 1943.
Ook het boek heeft ze, zelfs bij de vele verhuizingen nooit eerder gezien; het stond achter de andere boeken.
Op de leren omslag staat haar moeders meisjesnaam. Ze legt de foto terug in het boek op de titelpagina, op een tekst in krulletjeshandschrift die begint met 'Beste Rie' en is ondertekend met 'Bob, dec. 1944'. Ze staart naar de tekst. Wie is Bob? Waarom heeft moeder nooit over hem gesproken? Was dit van voor ze vader leerde kennen? Volgens de tekst was het boek een bedankje voor spullen die Bob van moeder had ontvangen en deels een sinterklaascadeautje…omdat Sinterklaas dit jaar niet in Holland kan komen in verband met de invasie en zijn spataren…
Ze weet dat moeder in de oorlog koerierster was, misschien was Bob wel een van de onderduikers of iemand uit de verzetsgroep. Moeder wilde er nooit over praten, maar haar vader vertelde dat een deel van de groep is doodgeschoten, terwijl de anderen door de Duitsers werden gedwongen toe te kijken. Ze weet de plek waar het gebeurd is, moeder wilde daar nooit de straat in. Er waren meer plaatsen waar moeder niet kwam, allemaal verbonden met de oorlog. Ze herinnert zich een keer, ze was een jaar of acht, dat ze nieuwe kleren kreeg. De roltrap in het warenhuis was stuk en in de drukte kwamen ze in de lift terecht. Moeder verstijfde en moest door vader uit de lift gedragen worden. Op de Dam was vader in paniek geraakt, zijn oorlogstrauma lag daar, hij kon nooit over een plein lopen. Ze had zich hulpeloos en alleen gevoeld tussen haar vreemd verstarde ouders en ze had nooit meer plezier gehad in nieuwe kleren.
Haar verdriet welt weer op, het ziek worden en overlijden van moeder is zo snel gegaan, ze voelt zich net zo als toen op de Dam. Ze leest nog eens de tekst in het boek en glimlacht ondanks de tranen. Er staan een paar vreemde dingen genoemd. Ze belooft zichzelf het geheim uit te zoeken, stopt het boek weer in de doos, doet de fruitschaal erbij, maar legt moeders laatste appel op de vensterbank. Met de doos onder haar arm zegt ze voor het laatst: "Dag Mam" en trekt de deur dicht. Als ze de sleutel heeft afgegeven dreunt het lijstje uit het boek door haar hoofd.
"cigaretten (zo mooi met die c), waxinelichten, kaarsen, postpapier, handschoenen, appeltaart, het watergooien, appelbeignets, voetenwarmer, de hond op wielen, die nu eindelijk zindelijk is en de rotte appel."
Bij de buitendeur houdt een vriendelijke oude heer de deur voor haar open. Ze bedankt hem, hij knikt. Dan begint ze aan de laatste reis van haar moeders huis naar haar woonplaats.
Een paar weken later staat Jaap Reiziger bij de laatste verhuisdoos op de tafel in zijn nieuwe woning. Twee kamers, op een hoek aan het eind van de gang in het bejaardenhuis, met uitzicht op een parkje. Door drie grote ramen kan hij alle kanten op kijken en voelt hij zich niet opgesloten. Ach ja, oorlogstrauma, hij heeft te lang ondergedoken gezeten. Het heeft zijn leven bepaald, hij kon nooit lang in een huis wonen, wilde altijd weer weg. Hij had na de oorlog zijn onderduiknaam aangehouden en vond een baan waarvoor hij steeds moest reizen en verhuizen.
Dit is zijn laatste verhuizing, hier eindigt zijn reis. Hij pakt de laatste dingen uit de doos en geeft ze een plek in de vensterbank. Een houten hondje op wielen, een glazen potje met vier appelpitjes en een foto van een jonge vrouw bij een fiets. Hij kijkt even naar de tekst achterop de foto: Bob bedankt voor het boek, Rie 1944. De foto zet hij tegen de appel die in de kamer lag toen hij de sleutel haalde. Even ziet hij de vrouw voor zich die toen de deur van het bejaardenhuis uitkwam, ze deed hem erg aan de vrouw op de foto denken. Hij belooft zichzelf een fotolijstje te kopen vóór de appel helemaal rot is.
feedback van andere lezers- jbrouns
Leuke metafoor! Nooit overwogen de vrouw een naam te geven, of de tekst in de ik-vorm te schrijven? Dat maakt het volgens mij persoonlijker wat de inleving bij het lezen ten goede komt.
puk: Dat heb ik overwogen, maar ik wilde juist afstand scheppen, tussen de vrouw en mezelf. Het is nl. deels autobiagrafisch. Mijn moeder is eind juli overleden en bij het leeghalen van haar kamers vond ik het beschreven boek en de foto. Ik moest er iets mee. Misschien wordt het nog wel eens een novelle of boek. - werner
sterk verhaal, knap geschreven
puk: Dank je. - littlefairytale
Ik denk dat er inderdaad meer in zit dan dit verhaal. Het idee is mooi en heb het graag gelezen. tine
puk: Bedankt. - gono
Er zit inderdaad meer in, waarom niet verder uitdiepen hé?
puk: Dat zal ook wel gebeuren. Dit was voor een wedstrijd en mocht niet langer zijn. Maar ik wil er zeker meer mee. HetHet is niet in de ikvorm omdat ik afstand moest nemen. Het eerste deel is nl. autobiografisch. en nog erg recent. Er moet wat tijd overheen gaan, dan ga ik er denk ik wel een novelle van maken. Of een jeugdboek. - sabine
einde van deze reis en opzoek
naar weer een nieuw start
fraai werk
puk: bedankt. - Vansion
Schat op zolder op zich dit verhaal. Zelfs symboliek in te ontwaren...
puk: Bedankt. Dit was een eerste verwerken. Maar het boek heb ikecht gevonden en ik denk dat ik daar nog eens jeugdboek van maak, ala schat op zolder.
|
