Volg ons op facebook
|
< terug
de vreemde man
Het was een regenachtige dag. Op weg via de autostrade zag je enkel een stofwolk van opgespatte regendruppels die er voor zorgde dat er een mistig gordijn het zicht ferm belemmerde.
De man met tranen in de ogen kon met moeite de realiteit op de weg nog onderscheiden. Niet dat het hem nog veel kon schelen, want zijn leven had zo'n wending genomen, dat de zin om dit nog verder te zetten hem helemaal verloren was.
Wat had hij zichzelf en hen die hij liefhad aangedaan ?
De tranen die hij had gezien waren hard en pijnlijk geweest. Het was een moment dat eeuwig leek duren. Waar geen begin en einde leek aan te komen. De emoties waren zo groot geweest dat de zin naar wat nog ging komen totaal was weggeëbt.
Met zijn verstand doorzag hij wel wat er allemaal aan het gebeuren was, maar met zijn gevoel kon hij dit niet plaatsen. Met zijn verstand begreep hij dat wat er bij de anderen gebeurde, maar er was een discripantie met het gevoel dat hij gewaarworde. Hij had zelfs een lichte drang om te lachen moeten onderdrukken, pas toen hij hoordde hoe ernstig alles in elkaar zat, toen pas begreep hij dat dit niet goed zat.
Zijn gezin was uit elkaar, zijn vrouw en kinderen zouden vertrekken naar een huis dat hij niet kende en met een verdriet dat hij niet begreep.
Al van wat hij zichzelf kon herinneren uit zijn kindtijd, had hij al altijd moeite gehad om de lichaamstaal van de anderen te begrijpen. Hij kon hard lachen als iemand viel, ook al was het de oude pastoor die tijdens het concilie uitgleed en met zijn hoofd tegen het altaar sloeg. Het bloed gutste uit de arme man zijn hoofd. De parochieanen wistten eerst niet goed wat te doen, want het was het heiligste moment van de mis en je kon niet zomaar naar voren lopen, maar anderzijds zag het er niet naar uit dat de oude man nog verder kon doen met wat hij bezig was. Hijzelf was in een lachbui uitgebarsten, iets wat hem een oorvijg opleverde, en waar hij tot nu toe nog altijd de klokken bij hoorde luiden.
Hij kon niet goed zien of iets voor lachen of voor wenen verteld werd. Emoties waren hem altijd heel vreemd geweest. In de klas kon hij niet goed volgen als men hem zei dat ze zo stil moesten zodat men de muizen konden horen. Hij had toen gevraagd waar die muizen dan wel zaten, want hoe kon men ze dan horen ?
Boeken lezen en weten op zich, was voor hem een klein kunstje. Het onthouden van feiten en data, daar was hij meester in. Het kunnen onthouden van wat er stond was voor hem een spelletje. Hierdoor stond hij voor de vakken waar dit een noodzaak was dan ook als eerste genoteerd. Maar van de vakken waar hij zijn fantasie of zijn lichaam moest gebruiken, dan kon je hem vinden aan de staart van het rijtje in de klas.
Toch was het hem gelukt om als arts-specialist door het leven te gaan. Zijn specialiteit was een zeer klein stukje van het hartchirurgie. Een specialiteit die men wereldwijd beroemde, want hij werd ondertussen overal gevraagd om te spreken over hetgeen hij realiseerde in zjin vak. Hij was hier trots over en kon hier dan ook uren over vertellen.
Zelfs de vrouw van de bakker schrok toen ze de waarde van het vak waar in hij zo sterk was vertelde aan de vrouw van de slager, vernam dat zij dit ook allemaal zo gedetailleerd wist.
Hij was ondertussen gelukkig getrouwd en hij had twee kinderen. Zijn vrouw wist eerst niet goed wat ze aan hem had, maar hoe beter ze hem leerde kennen, hoe makkelijker zij ook met die vreemde kant kon leven. Zij kon hem op zijn gemak stellen en liet hem maar gerust als hij boven in de zolder aan zijn miniatuurtreintafels wat liet spelen.
hij had dit nodig om zijn gedachten eens op iets anders te zetten.
Niemand mocht op die zolder komen, zelfs voor het poetsen was de deur gesloten. Regelmatig kwam hij met dozen vol met speelgoed thuis en dan was hij uren op zijn zolder om hetgeen er stond volledig te reorganiseren. Als er eens collega's kwamen, dan werd er over de zolder niet gesproken.
Onlangs was er een collega langs gekomen, een jonge dokter die net in een echtscheiding was verwikkeld en geen slapen meer had. Hij had hem meegebracht, zomaar, zonder enige verwittiging, daar stond de collega in de living.
Er was wel een logeerkamer, maar die was niet in orde. Geconfronteerd met deze onverwachte situatie, was zijn vrouw echt niet blij geweest.
Maar, hij van geen kwaad bewust, was er van overtuigd dat dit zeker geen probleem had gevormd.
Hij dronk zijn koffie zwart en las de krant elke ochtend voordat hij naar zijn werk ging. De dag dat de postbode te laat was of er geen krant in de bus zat, was de dag dat zijn echtgenote vlug naar de krantenwinkel ging om zijn favoriete krant te halen, anders was de dag al snel verandert in een hel voor vrouw en kinderen.
De collega was blijven wonen, want elke dag gebeurde er wel iets in de vechtscheiding die als een soap doorheen het leven van het gezin gesponnen werd.
Vandaag was het zover, de balans was gemaakt. De collega had geslapen met zijn vrouw en zij was zwanger geraakt. Hij kon dit niet vatten, vond wat er gebeurd was niet zo erg, maar zag dat zij dit wel erg had gevonden.
De kinderen stonden te wenen en zij ook. Zij wou het nog goed maken met hem, maar hij had er zo onpersoonlijk bij gereageerd dat ze in snikken was uitgebarsten.
Hij heeft nog geholpen om de valiezen in de wagen te stoppen.
Het huis was leeg toen hij naar zijn zolder trok, en terwijl hij naar boven ging zag hij haar nog doorheen het raam van de hal die de raam dat het verdiep scheidde van de zolder. Ze had nog gewuifd en hij had gelachen en terug gewuifd.
Na een tijdje, toen hij terug naar beneden kwam en zag dat het huis leeg was, realiseerde hij hetgeen er zich had afgespeeld.
De sporen in het zand lieten het duidelijk zien, zonder op de rem te trappen, is de wagen doorheen de afsluiting gereden en is zo het water ingevlogen. De snelheid moet enorm zijn geweest.
De volgende dag stond er in de krant dat door een nog niet verklaarde oorzaak de beroemde hartspecialist in het het kanaal is gereden en hierdoor is overleden.
feedback van andere lezers- verf
een vreemde man met een vreemd verhaal
ivo: Ik voel me hier ook vreemd, ik moet hier nog mijn weg vinden tussen de komma's en punten. Bedankt voor de reactie - SabineLuypaert
ik had meteen een probleem met 'een stofwolk van opgespatte regendruppels'
zou 'met niet beter zijn dan van? is beetje contradictoire zo
-lichaamstaal van anderes is soms zo moeilijk te bergijpen, von,d het wel heel erg duidend en mooi verwoord, ik begon meteen te mijmeren
schrijnend verhaal ja dat wel
ivo: tja het is niet altijd wat men denkt dat is, wat is niet ? - dichtduvel
Mooie eersteling. Welkom Ivo, Jef
ivo: Bedankt voor uw reactie, hopelijk lezen we elkaar veel :) - gono
Tja, doet me denken aan zo'n stationromanneke..........
ivo: tja, ik heb ze nooit gelezen, maar het zou kunnen he - RolandBergeys
-dat er een mistig gordijn: die er is overbodig;
-leek te duren;
-weggeëbd: d, niet t;
-met zijn verstand begreep hij wat met anderen gebeurde, neen?
-het gevoel dat hij gewaar werd; niet gewaardworde, sjonge!
-toen hij hoorde, niet hoordde...
-kindertijd, niet kinddtijd;
-parochianen, niet parochieanen;
-wisten, niet wistten;
-hij kon niet goed zien of iets voor lachen of voor wenen verteld werd, vrij ongelukkig uitgedrukt, neen?
sorry, hier stop ik, als je je verhalen niet nakijkt voordat je ze publiceert, neem je een loopje met lezers. Of anders kan je helemaal niet schrijven.
ivo: mijn diselexie is soms sterker dan het inzicht om te verbeteren. - Ghislaine
Welkom in ons schrijvershuis. Decorfouten zijn al aangereikt door Roland.
ivo: dank u wel - sabine
welkom bij de club Jef
laat je niet ontmoedigen door de (opbouwende) kritieken
ivo: dank u wel - thijl
Een goed verhaal. Origineel, en ik betreur de tikfoutjes, want die halen het beetje naar beneden. Je hebt de initiële berusting en de latere opstandigheid van de beroemde chirurg uitstekend verwoordt.
ivo: idd thijl de tikfoutjes zal je in mijn eerste werk veelvuldig tegenkomen, mijn opleiding is niet in die aard dat ik foutloos kan schrijven, ik heb al heel veel vordering gemaakt, maar die eerste werkjes staan nog als wrakken op de site .. - VUURKRACHT
ja,Ivo,
Ik zie duidelijk dat dit jouw eersteling is,dat nog moet groeien;ben ondertussen al héél wat anders van jou gewoon!
Wel schrijnend verhaal....
|
