Volg ons op facebook
|
< terug
mijn nieuwe thuis.
"Geen enkel huis dat jij zoekt heeft deze eigenschappen. Dicht in de stad, met een hele grote tuin, zonder al te veel onderhoud, een rustige straat, parkeerplek voor de wagen en dan nog eens iets dat past in u budget". De makelaarster zei het eigenlijk met zo'n wanhopige stem, dat ik er zelf ook wanhopig van werd.
Ik moest verhuizen, dat was duidelijk, want het huis waar ik nu in woonde, zou morgen openbaar verkocht worden en dan weet je dat je niet lang meer kunt blijven zitten. Er was geen huurcontract, zodoende kon de nieuwe eigenaar me er zo uitgooien, vooral omdat de huur die ik nu betaalde, belachelijk laag was.
Ik was al dagen door de stad aan het dolen, want ik wist al een tijdje dat de oude huiseigenaar overleden was.Ik heb het altijd heel goed met hem kunnen vinden, meer zelfs op het laatst waren we zo'n dikke vrienden geworden, dat we haast dagelijks bij elkaar over de vloer kwamen. Hij woonde enkele huizen verder en zijn kinderen zag hij haast nooit.
Tijdens het dolen in de stad had ik al heel wat huizen gezien die er best mooi uitzagen, maar ofwel was de tuin veel te klein of de straat veel te druk en vooral de buurt veel te onmogelijk om er een rustige dag te slijten.
Ik had wel wat spaarcenten gespaarde en zou de stap naar eigenaar best kunnen maken. Het huis dat ik nu bewoonde was prachtig, maar het was zeker veel te veel voor het budget dat ik veil had.
De kinderen hadden het ingezet aan een prijs waar ik moest stoppen. Zelfs al zou niemand bieden, dan nog zou ik het geheel niet kunen betalen.
Daarnet had ik nog de makelaarster van achter de hoek aan de lijn, en moest ze niet zo wanhopig doorheen de telefoon mij de waarheid hebben toegeroepen, ik zou nog verliefd op haar geworden zijn.
De deur van mijn wagen sloot ook al niet meer zo best. Na de laatste inbraak in m'n wagen, had ik die deur niet meer laten repareren. Ik was het moe om altijd maar kosten te moeten maken voor hen die al wat waardevol is zomaar meenemen. M'n auto was ook al zo oud dat het zelfs als wrak geen waarde meer had. Maar de pogingen om m'n radio of andere zaken te stelen, waren nog steeds even erg alsof het een nieuwe auto was.
Vandaag had ik nog een afspraak met een concierce van een oude school. Deze man had ik ooit eens ontmoet in de gazettenwinkel recht over de deur. Hij had mijn huiseigenaar nog gekend en blijkbaar hadden zij het samen over mij nog gehad, zonder dat ik dit ooit geweten had.
Mijn rechterschoen had iets meer van het geluk van de schoenborstel kunnen genieten dan m'n linkerschoen, want de weerspiegeling van het licht kon blijkbaar rechts iets beter dan het linkse. Ik probeerde nog met mijn mouw deze ongelijke toestand te verhelpen, maar blijkbaar was de schoensmeer rechts iets beter aangebracht als bij mijn linker, hoe ik ook wreef, de matte blik van mijn linker schoentip bleef om schoensmeer smeken.
De oude man opende glimlachend de deur en liet me binnen in een huis dat wel degelijk de twee wereldoorlogen zonder al te veel brokken had doorstaan. De hoge plafonds in de mooie Jugenstill stijl deed me wel iets. Van buiten zag het huis er zeker niet uit zoals het er van binnen oogde. De grote glazen koepel bovenaan de trap in de rijk versierde zoldering van het huis, getuigde enkel van een zeer goede smaak.
De trap die zeer mooi de hal vulde en die de treden, bekleedt met een rode loper, mijn oog naar boven deed lopen, maakte dat de eerste drie seconden van de kennismaking enkel maar verbazing opbracht bij mij.
De orangerie die de tuin van een wachtkamer scheidde, vertelde me ook dat de mensen die dit huis bewonen ook oog hadden voor de natuur en konden door hun inzicht en fantasie de wereld van de tuin verder doen leven in de serre die het huis van de tuin deed afscheiden.
Ik mocht gaan zitten in een zetel die qua stijl en zitvermogen zeker niet moest onderdoen bij de rest dat ik tot dan al gezien had. De man boodt me een sigaar en drinken aan, maar zo op de middag een zware sigaar, daar zou mijn maag echt niet mee gediend zijn. Een kop heerlijke koffie, daar kon ik niet neen op zeggen.
Ik was wel benieuwd waarom ik in deze realiteit terecht was gekomen. Een gesprekje over de voetbal of de koers, waar mijn oude huisbaas wel altijd voor te vinden was, zou het wel niet zijn geweest. Ik dacht al waar ik mijn verbinding met oude mensen had gehaald. Was ik dan toch zoveel ouder dan wat mijn paspoort mij telkens weer terug vertelt ?
Nadat de koffie mij was aangereikt opende de man een omslag waarop mijn naam stond. De man keek me aan en zei dat de goden mij wel gunstig bestemd waren. Hij las een brief voor die ook nog eens getekend was door de notaris die morgen het huis waar ik in woon gaat verkopen.
Ik zou het huis waar ik me nu in bevind erven op één voorwaarde, ik moest de oude man die er nu in woonde in moeten dulden tot hij ook gestorven was. Als tegenprestatie zou de oude man het huis mee onderhouden en vooral de orangerie en de bijhorende tuin zo goed als hij nog kon, mee onderhouden.
Ik verslikte me bijna in mijn koffie. Een erfenis van een man die ik niet kende ? En zo'n mooi huis ?
Achteraan het huis was er nog een koetshuis, waarvan de poort uitkwam in een andere straat. Hierdoor had ik mijn privé garage. En boven het koetshuis was nog eens een appartement. De oude man zei me dat hij alles al had overgezet, zodat hij daar zou wonen, en ik geen last zou hebben van zijn aanwezigheid.
Een huis met acht slaapkamers, 4 badkamers en 2 keukens, een kleine bordenlift en twee trappen tot boven, en dan een oude man ergens achteraaan in de tuin laten slapen.
En wat zouden de kinderen dan zeggen, vroeg ik me af. De oude man zei me dat de eigenaar veel meer in bezit had dan dit en dat het zeker niet tot een proces zou komen. De successierechten die ik moest betalen, waren ongeveer het budget dat ik over had om een huis te kopen.
Het viel me op dat de ramen nog maar pas vernieuwd waren. Het huis was volledig gerenoveerd. Dit was nog maar enkele jaren geleden gebeurd en bljkbaar had de oude huiseigenaar dit al lang gepland, maar was enkel maar de kers voor op de slagroom geweest. Want hij wist dat ik niet wist dat het zo in elkaar zat en dat ik daarom de vriendschap niet had laten voortduren. Ik wist niets van zijn geld en hij wist maar al te goed dat ik hiervoor geen geld had.
Morgen is de verkoop van m'n oude huis. En vanaf vandaag woon ik in een droom. Wie mee wil dromen, hij kan zo mee verhuizen, ik heb plek genoeg - en als er iets is waar je van droomt, vertel het me ... de droom kan enkel groter worden niet ?
feedback van andere lezers- dichtduvel
Het is je van harte gegund. Jef
ivo: dank u wel - gono
Langdradig, het kan me op geen enkel moment boeieni
Spijtig, misschien eens een ander verhaaltje proberen?
ivo: ik werk er aan ... - RolandBergeys
-in uw budget;
-gespaard;
-kunnen afbetalen;
-dat hij zelfs als wrak geen waarde meer had;
-de pogingen waren nog steeds heel erg: ongelukkig uitgedrukt, neen?
-want de weerspiegeling van het licht kon rechts iets beter: idem, neen?
-beter dan, niet als;
-de plafonds deden me wel iets, niet deed;
-de trap, bekleed: d; de rest van de zin oook vrij zwak;
-dan de linkse overigens;
-bewoonden, niet bewonen, je vertelt in de verleden tijd;
-rest van die zin ook in verleden tijd;
-de man bood me een sigaar aan: bood niet met dt.
Zou m'n verhaaltjes eerst 'ns nalezen alvorens je ze publiceert. Dit vermoeit, hoor.
ivo: idd ik zal er zeker aan werken - Ghislaine
Dit bevat een beetje teveel schrijf en stijlfouten en lijkt rommelig.
ivo: ik zal er aan denken .. - thijl
Mooi, en het einde is verrassend ook nog. Heel soms lacht vrouwe Fortuna ook naar goede mensen ;-)
ivo: bedankt Thijl, deze oude werkjes zijn qua taal en stijl wel veel minder dan de latere werken ... - VUURKRACHT
Ivo, ik heb je pas veel later in je schrijven leren kennen;
en heb er eigenlijk wat moeite mee te geloven dat dit van jou is.
Dan heb je zeker een enorme weg afgelegd hoor!
Groetjes,
Monique
|
