Volg ons op facebook
|
< terug
De gewonde man (einde)
In wezen bestaat het oogdiertje uit een cel en een haartje, meer niet. Bij de inval van licht op de cel, richt het haartje zich naar de lichtbron. Zouden oogdiertjes de illusie koesteren dat ze dit uit vrije wil doen?
Op een kastanjebruine vrijdagnacht in 1982 verdwaalde een man met mijn DNA en mijn naam in de straten van de stad aan de stroom, op zoek naar de pijngrens van het nihilisme. Omdat onze taal niet voldoende nuances bezit, zullen we hem "ik" noemen.
Ik was aanbeland in een verlaten buurt achter de Stadswaag, vrij van straatverlichting. De volgende zijstraat verraste me door de vele mensen die daar heen en weer liepen. Het was een surrealistisch schouwspel. Een twintigtal eenzame mannen wandelden in een beklemmende stilte, weggedoken in hun kragen, met de handen in de zakken. Bijna alle voorgevels waren vervangen door lichtkooien, bekleed met rood Sinterklaasfluweel, geflankeerd door bevlekte poppenkastgordijntjes. De mannen vermeden elkaars blik, zoals twee tennissers tijdens de kantwisseling. Zwijgend stapten ze elk een individueel traject van een zwaaiende slinger die stilviel voor het raam van hun keuze. Als een invallende komeet doorkliefde ik de atmosfeer van deze voor mij wildvreemde planeet. Ik durfde nauwelijks kijken naar de hoerenkasten die ik passeerde, hield zelfs mijn adem in uit angst om vlees in te ademen. Maar op een of andere manier voelde ik me verbonden met deze hitsige mannen. Ik was het epicentrum van paardansende pendelaars gepasseerd, hulde me opnieuw in de veilige duisternis, toen me een raam met gesloten gordijnen opviel. Achter het venster, maar voor de gordijnen, stond een prachtig, groot Boeddhabeeld. Naast de voordeur hing een bordje met "Thai massage". Nu moest ook ik de fysische wetten van de gedempte slingerbeweging ondergaan. Ik belde aan en een mooie, jonge Thaise vrouw met een onfrisse, roze kamerjas deed open. Haar wollige pantoffels waren me iets te huiselijk, de tatoeage op haar linkerkuit iets te opzichtig (een cobra?). Ze sprak geen woord. Ik volgde haar door een smalle gang, moest me langs een rolstoel wurmen, ging doorheen een deuropening met veelkleurige plastieken slingers die in mijn haar bleven kleven, passeerde een klein keukentje met een gigantische stapel vuile borden, een oude vrouw die een oranje brij in de mond van een baby propte en geen seconde naar ons omzag, om tenslotte in een kamertje aan te komen dat bijna helemaal gevuld was door een bed met Koninklijke afmetingen.
Ze vroeg me om de 1000 BF op voorhand te betalen. Ik mocht me uitkleden en op mijn buik gaan liggen. Even later kwam ze terug binnen met een fles olie en een cassette met de voor niemand storende muziek van de Beatles. Op een natuurlijke manier toonde ze de naaktheid van haar kleine, gespierde lichaam. Ze masseerde me met lenige vingers, maakte cirkels op mijn rug met haar stevige borsten, terwijl haar stekelig oriëntaals schaamhaar mijn billen schuurde. Daarna moest ik me omdraaien en smeerde ze mijn buik, geslacht en borst in met olie. Haar adem rook sterk naar knoflook, wat me hinderde en een onbezonnen oprichting verhinderde. Ze kwam tegemoet aan mijn onmacht. Ze nam mijn lui vlees in haar mond. Het was de eerste fellatio die me te beurt viel, ze miste haar uitwerking niet. Het bloed stuwde door mijn lid. Ik werd hard, mijn voorvocht vermengde zich ogenblikkelijk met haar speeksel. Toen ze dit gewaar werd, stopte ze direct met de orale reanimatie en wilde de klus manueel afwerken. Krachtig duwde ik haar hoofd terug naar beneden tot ik haar warm gehemelte voelde. Ik spatte open als een overrijpe puist. Ze haastte zich naar de wastafel. Minutenlang spoelde ze haar mond uit met een blauwe vloeistof, spuwde al het vergif uit haar lijf. Ik kleedde me aan. Ondertussen had ze haar glimlach teruggevonden. Ze vroeg of ik kinderen had. Ongevraagd onthulde ze me de namen van haar kinderen. Uit haar slecht verstaanbaar Engels kon ik opmaken dat het leven voor haar geen lachertje was. Ook daar had ik geen boodschap aan. Ik gaf haar nog een briefje van vijfhonderd. Het was alsof ik mijn eigen mond volgespoten had, zo misselijk voelde ik me.
Ik zocht zelf mijn weg naar buiten doorheen een darmkanaal van etensresten en plastieken deurslierten. Half op de gang, half in de deuropening zat een man in een rolstoel zijn veters te knopen. Toen ik hem passeerde, keek hij op. Het gezicht gesluierd door lange, zwarte haren, met daarachter een ooglap en een helblauw oog. Lorenzo, het spook van mijn verleden, keek me brutaal aan.
"Em iek iet van aa oan miesschien?"
Ooit had ik Lorenzo verklikt bij de flikken. Maar klaarblijkelijk herkende hij me niet meer. Een ontnuchterend ervaring die meteen mijn smeulende schuldgevoel bluste.
Toen ik terug op straat vond, voelde ik me leeg. Ik had op de poort van de hel aangeklopt en had mezelf zien opendoen. Als een robot bewoog ik in de richting van het eerste ochtendlicht.
feedback van andere lezers- littlefairytale
Mooi alliteratie-spel. Sprekende metaforen. Het rauwe van lust en het tegelijk reflecteren over het bekochte gevoel en het beschrijven van de vlucht ...omdat het vlees zwak was.graag gelezen. tine
fenk: Bedankt voor het lezen. De tekst is waarschijnlijk te lang voor de norm van deze site.
(en jouw tekst is ondertussen duidelijk verbeterd) - drebddronefish
Heel leuk gevonden Fenk, mooi stukje
groetjes
fenk: Bedank Drebd. Fenk. - Vansion
is oriëntaal schaamhaar anders?
Dit is werkelijk een schitterende tekst. De eerste alinea alleen al ...
(De voetnoot is volgens mij niet echt nodig, hoor ... )
fenk: Ja, orientaals schaamhaar prikt beduidend meer. Ik zal de voetnoot wegvegen, want niets zo zielig als een grap waarmee niet gelachen wordt. (De mosterd voor de eerste alinea heb ik bij een voordracht van Bas Haring gehaald). - verf
hahaha
de beschrijving van de ondeking van het schiperskwartier
schiterend
fenk: Bedankt! - RolandBergeys
Heel knap!
fenk: Bedankt Roland! - kronos
je schrijft onuitputtelijk fenk, prachtig !
enkel erop letten dat je de lezer niet uitput als je op die manier een boek schrijft bijvoorbeeld, af en toe wat laten ventileren - denk ik zo...
fenk: Je legt de vinger op de wonde; ik ben een ongeduldige lezer, en helaas is dit soms merkbaar in mijn schrijven. Ik oefen hierop in mijn nieuwe roman (vertraging door af en toe een tussenzin).
Overigens oprecht succes toegewenst voor de romanfinale! - erinneke
Enfin, nu dus de feedback...
Goed geschreven verhaal met een duidelijke lijn en boeiende woordkeuze. Wat ik wel mis in dit verhaal is echte emotie. Ik voel geen angst, noch opwinding, ontreddering of wat dan ook. Ik beweer niet dat er bij het schrijven geen emotie geweest kan zijn, maar ze wordt niet op mij overgedragen als lezer.
Erin
fenk: Bedankt voor de boeiende feedback. Het is een koud verhaal, dat heb je goed opgemerkt. Het hoofdpersonage is als verdoofd, geen emoties. Daarom juist doolt hij rond, hij wil wanhopig iets voelen (al moet hij daarvoor op een kat pissen). Ik geef toe, ik liet hier mijn duistere kant zien. - koyaanisqatsi
HEEL STERK WERK, ben een beetje beschaamd dat ik het niet eerder en slechts dankzij je tip ontdekte...
fenk: Ik vind het persoonlijk een beetje zielig om anderen te vragen mijn werk te lezen, maar in dit geval meende ik een zekere "verwantschap" te herkennen.
|
