Volg ons op facebook
|
< terug
OPLOSSING
(vervolg op SCHOOLSE TIJDEN & DE JAREN TACHTIG)
Maar ik zocht én vond de oplossing. Dacht ik. Met een koperkwintet luisterden we in een Midden-Limburgs stadje een zitting op van het plaatselijke Feestcomité. Tussen de speeches door was het aan ons om de aanwezigen weer wakker te krijgen. Na het officiële gebeuren bleven er nog een handvol tooghangers achter. Daartussen ook de jonge dame die de zaal en de foyer gedecoreerd had met diverse, kleurige bloemstukken. Net als tijdens de receptie hield ik het ook nu maar bij een glas witte wijn. Zo ook zij. Terwijl de anderen zich overgaven aan bier, fris, of rode wijn. Die glazen witte wijn was de link voor de eerste stappen. Tenslotte waren wij, Marlina, en ik, ERWEE, daar de 'vreemde eenden'.
Een maand later, drie september 1988, een eerste afspraak. Met een 'damned fucking' vertraging van meer dan anderhalf uur arriveerde zij uiteindelijk aan het afgesproken adres. En geloof het of niet, maar voor het eind van de maand had ik, via haar softwaren, al toegang tot haar internet.
En 1 juli zou altijd een gemakkelijk te onthouden datum zijn.
Zo stond ik op die dag van het jaar 1989, na een kortstondige rit in een blinkende Oldtimer, eerst voor een Schepen van Feestelijkheden, die het in haar slotrede toén al had over de Ruimte en de Kracht. Daarna liet ik mij, wéér na een korte rit in de Oldtimer, voor een plaatselijke pastoor sleuren.
Na de tranen, een te verwachten proloog, het JA-woord. Dan een portie rijst waar de bevolking van een half Afrikaans dorp dik tevreden mee zou geweest zijn, dan twee witte duiven, die na het openen van hún kooi al meteen voor het hazenpad kozen. En weer dáárna, als coda, nog een humoristisch lied. Maar zelf was ik dus nu ook geringd. De hele wereld dik tevreden.
Tot vroeg in de ochtend wezen de feestneuzen in dezelfde richting. Zevenentachtig keer
joeg de dj van dienst Koen, Kris en de andere Clouseau-boys door de boxen met hun up-tempo ode aan ene 'Anne', die zich dankzij ene Ingeborg, 'wilde verliezen in de roes van de winnaar'
en dat zelfs 'door de wind en de regen en dwars door alles heen.'
Om 5.30 uur werden de feestneuzen afgezet, en al degenen die het hardst geroepen hadden
om nog eens een feest, waaronder mijn collega's, ook zij gingen alwéér dik tevreden naar huis.
Het vertrekpunt, enige dagen later, is Bierset. Na een delay van zo'n vier uren in Luik en een vlucht van zo'n drie uren richting Athene, en na nog een nachtelijke rit van zo'n 150 kilometer onder een zwoele, zuiderse nachtlucht, en het voorlopige
eindpunt ligt zowat 2700 kilometer van hier. Het Griekse Nafplio, op de Peloponnesus.
Na een niet al te rustige eerste nacht, -véél te warm in dat appartement, doen we een eerste verkenning van de omgeving. Maar het hemelbed is nú al een tunnel zonder vluchtstrook.
De kalamares, de Ouzo en de moussaka zijn dik in orde. Later op de eerste middag laat ik mij ertoe overhalen om het water van de Egeïsche zee in te gaan. De pret is van korte duur. Op de strook met keien tussen strand en water schieten mijn benen onderuit. In een waas zoek ik opnieuw het strand. Hoestend, proestend, ploeterend, krasselend en kruipend, zet ik voet aan wal.
Miserie, jongens ! ! ! En wat de Egeïsche zee betreft: ze mogen ze hebben. Trek de stop er maar uit. Exit for ever.
De eerste week overigens, is er daar een ware hittegolf. De tweede week is het er iets winderiger.
De derde week is het er eerder aan de frisse kant. In de omgeving bezoeken we de voor de hand liggende toeristische en culturele bezienswaardigheden. Op een van de eilanden doen we een sight-seeing (Marlina heeft het voortdurend over 'een sea-sighting'), en gezeten op een ezel, één keer - nooit weer, (nu nog krijg ik te horen dat zij met twéé ezels op pad was) maar drie weken later ging het dus terug naar af. 'Kalinîchta Elliniká ! ! !' De boeing verliet Athene in de vooravond. Drie uren later en we stonden weer op Belgische bodem.
Een tweede huwelijksreis zal je mij overigens niet meer zo vlug zien maken. Drie weken Griekenland of waar dan ook: je blijft totaal verstoken van al het wereldnieuws. Tijdens het verblijf ginder overleed, zo vernam ik enkele weken later, de dirigent Herbert von Karajan.
Tijdens het posthum gebrachte huldeconcert speelde de Berliner Philharmoniker Franz Schubert's 'Unvolendete'. Zonder dirigent dan nog.
Maar een tweede huwelijksreis zit er dus niet meer in. Nooit meer.
|
