|
< terug
de zevende hemel bij Gusta
Onlangs moest ik voor iemand die ik via via en het zoveelste knoopsgat verder ken, een pakje wegbrengen op een plaatsje waar volgens mij de tijd ooit heeft stilgestaan en waar men nog altijd bezig is om die achterstand in te halen.
Het grote voordeel is dat als de wereld ooit zal vergaan, ik me naar daar zal begeven, dan heb ik die achterstand nog in mijn voordeel.
Dus, ik mijn GPS geprogrammeerd, en alhoewel mijn GPS het straatnaampje ook niet kende, had ik er maar de dichtsbijgelegen hoofdweg ingegeven. Het was al wat laat in de ochtend dat ik vertrok, waardoor de files die gewoonlijk al de toegangswegen tot de stad versperden al verdampt waren tot het normale verkeer.
Na een uurtje rijden kwam ik eindelijk in het kleine plaatsje aan. Zeven huizen, een kerk en een café. De zevende hemel bij Gusta. Je kon er niet naast lezen, de letters waren zo groot, dat je niet eens kon zien of er wel 'volk' was in het café. De straat die ik moest hebben vond ik niet. Zodoende parkeerde ik de wagen voor het café en duwde de stevge houten deur open.
Gusta was een dame op leeftijd, maar de tijd was hier inderdaad heel traag voortgegaan, want ze was nog goed geconserveerd. Met de leveringsbon in mijn handen, probeerde ik haar te vragen waar die straat ergens was. De dame was net soep aan het uitscheppen aan enkele gasten. Die soep geurde zo fantastisch, dat mijn maag bijna uit mijn lijf sprong van de goesting om zulk een lekkernij. Ik zette me aan het tafeltje dat uitgaf op het pleintje, zodat ik mijn auto en de kerk heel goed kon gadeslaan.
Er liep geen man op straat en het weer was niet goed, maar ook niet slecht. Ik zou bijna durven zeggen typisch Belgisch, maar sinds ze op de RTBF gewag hadden gemaakt van een republiek Vlaanderen, en België niet meer zou bestond, was het weer ook gefederaliseerd en moest ik dus spreken over een typisch Vlaams weertje. Maar dat klinkt dan weer zo extreem dat ik dat ook niet gezegd kon krijgen.
Ik bestelde dus ook een kom van die heerlijke soep en ik zag dat de dame gevleid was door de wijze waarop ik ze besteld had. Ik had beleefd gevraagd of ik ook zo'n heerlijke kom soep kon bestellen, en ze had heel verlegen ja geknikt.
Bij de soep lagen ook twee dikke sneden boerenbrood. Mensenkinderen, die soep was zo lekker, en in combinatie met het brood, was het een lekkernij waar ik heel zuinigjes mee omging. Toen mijn kom bijna leeg was, kwam ze nog eens met de pot langs en iedereen kreeg er nog een dubbele pollepel soep 'gratis' bij.
Die tweede kom vulde feilloos al de gaatjes die de eerste kom nog achter had gelaten, en met een extra portie brood, dat er ook nog eens achter kwam geserveerd, kon ik mijn buikje rond wrijven ...
Nadat ik mijn soep had gegeten en er nog een koffie bij had besteld, zodat ik toch kon laten blijken dat ik die toegift zeker had gewaardeerd, kon ik eindelijk vragen waar het leveringsadres was.
De dame lachte breed haar tanden bloot en vertelde me dat het een adres was dat gewoon niet bestond.
Een of andere flauwe plezante vond het niet beter om overal bestellingen te plaatsen en ze te laten leveren in het plaatsje waar ik was. Zijzelf wist niet wie die flauwe plezante was, maar geregeld stond er een vrachtwagen of een wagen van een koeriersbedrijf op het plein en was dit weer eens de zoveelste keer dat die grappenmaker de mensen veel geld had doen uitgeven.
Ik telefoneerde naar de relatie die ik had willen helpen en ik begreep dat ik maar moest terugkeren. Nu ik toch in dit plaatsje was terecht gekomen, leek het me toch wel eens fijn om het wat beter te leren kennen. De gasten die ondertussen ook gedaan hadden met eten, waren opgestaan en toen ze buitenstapten was het net of ze gingen opin de tijdloosheid van de plaats waar ik was. Ik zei tegen Gusta dat het mijn eerste keer was dat ik hier was terechtgekomen en ik niet wist wat hier allemaal te beleven was.
Ze vertelde me dat de kerk al heel oud was. De kerk was een van de eerste kerken in Vlaanderen en vroeger was hier een groot klooster. Dat was in de eerste Wereldoorlog kapotgeschoten en sindsdien nooit meer heropgebouwd. De ruines waren nog heel goed te zien.
Vermits ik tijd over had en ik toch niets anders te doen had, vroeg ik haar of ik daar naar toe kon.
Ze nam haar jas en zei dat ze wel even mee zou gaan.
We stapten te voet over het pleintje en trokken zo het eindeloze van de streek in. De pracht van de natuur op die plaats was totaal anders dan waar ik mijn stulpje had opgetrokken. Zelfs het licht was er anders als waar ik mijn dagen versleet. Naar het schijnt wisten de kunstschilders dit en je zag ze hier dan ook soms met heel der bosjes komen aandraven. De ezels op hun rug en de doeken onder de arm. Zoals Gusta het vertelde, kon ik het me dan ook levendig voorstellen.
De ruines waren prachtig en Gusta wees me op een deur die door de woekerende klimop haast niet meer te zien was. Samen stapten we het gehavende gebouw binnen. De muren en het plafond waren zo prachtig beschilderd en de houten wanden aan de muur stond nog zo mooi te blinken ... Hier was een schat aan antiek, zomaar voor te rapen. Gusta had me doen beloven niemand hier iets over te vertellen.
Daarom vertel ik hier ook niet waar het was. Maar ik kan als ik zeg dat het cafe de zevende hemel heette en de waardin Gusta noemde, dan is het te traceren. Maar dan heb ik niet verteld waar en hoe het allemaal in elkaar zat.
Deze streek was zo anders dan elders, de inspiratie borrelde zo in me op en ik schreef snel een klein gedichtje in mijn agenda.
Waarom ik dit nu allemaal neerschreef ? Iemand van onze schrijvers zocht een andere kroeg, wel ik hoop dat hij ze mag vinden. Want dan zal hij soep met brood eten en rijkelijk zijn bladen vol kunnen schrijven met heel diepzinnige en zeer mooie zinnen.
Veel later toen ik terug thuis was begreep ik nog altijd niet wat ik ginds moest gaan zoeken. Ik vermoedde zelfs dat Gusta het was die de bestelbonnen liet afleveren, zodat er telkens weer nieuwe mensen naar het ver afgelegen gehuchtje kwamen afgezakt. Ik ben er nooit meer geweest, maar als ik het zo nu weer eens omschrijf, dan is het net of ik heb die reis terug gemaakt. Wel leuk dat ik in m'n geest zo'n reizen kan maken. Het doet me leven.
feedback van andere lezers- Bors (mentor)
Onderhoudend stukje! Je schetst de beelden mooi en zorgt als het ware dat de lezer over jouw rug meekijkt en ziet wat jij aan het beleven bent.
cafe= café
tweede strofe: de stevige houten deur (er staat steivge)
Vlaamsch= Vlaams
Die tweede kom vulde feilloos (dubbel l in feilloos)
één of andere plezante (n mag weg achter het woordje plezanten)
nu ik toch in dit plaatsje was terechtgekomen (terechtgekomen aan elkaar)
en de houten wanden aan de muur stonden (ipv stond)
Maar ach, dit zijn minimale foutjes en zo verdwenen!
groeten, Bors
ivo: bedankt - Theo_Roosen
Eindelijk het ik de kroeg gevonden !
ivo: doe gusta de groeten ...
|
