Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 071. oog in oog om oog
Zie ik daar een koppel oogbollen gloeien achter het braambos? Hoor ik daar bazuingeschal? Bent u dat, Jahweh? Gaat u het bosje in de fik steken en aan mij verschijnen? Of zit daar gewoon een gore man verscholen, die mij heimelijk bespiedt? Of een vrouw? Oh, neen, mijn God, laat het alstublieft geen vrouw zijn die mij in deze hachelijke positie te zien krijgt!
Achteloos komt hij vanachter het braambos vandaan, hij of zij, want dat kan ik niet zo meteen vaststellen. Ik houd de adem in. Op nauwelijks een armlengte van mij vandaan houdt het hert halt, trillend op de ranke poten, onbevangen, argeloos, als een open vraag die geen antwoord behoeft. Het knippert met de ogen, gedachteloos. Ik lees een blik die er geen is, een kijken dat louter opneemt, zonder speculeren, zonder interpreteren. Ik, telg van mijn eigen soort, kijk mij dronken, in de ban van deze directe confrontatie. Schoonheid ontvouwt zich als louter instinctief en willoos bestaan. Dit dier, dat de oren spitst en mijn lucht opsnuift, draagt de schat die een mens al in de wieg verliest: de onschuld die op niets uit is en niets verwacht. Zijn ganse vacht trilt van leven. Het frêle leven zonder meer. De totale afwezigheid van uitdrukking of pose vervult me met mateloze verrukking. Ik aanschouw de ongerepte bevalligheid die zijn gelijke niet heeft. Openbaring. Visioen. Ter plekke krijg ik inzicht in de paradox van het mens-zijn. Ik besef, door en door en voor eens en altijd, wat de tragedie ervan uitmaakt en tegelijk het mysterie. Dit hert is volmaakt in zijn schoonheid, omdat het zich er niet van bewust is. Maar nooit of nooit zal het de gratie kunnen waarnemen zoals ik dat kan. Waar mijn bewustzijn mij voor altijd zal beletten deze puurheid te bereiken, al brand ik, ik in plaats van het braambos, nog zo van verlangen. Wat ik Marcel nooit heb kunnen geven, voltrekt zich heden. Ik nuttig de kunstenaarsziel.
Ettelijke minuten blijft het dier daar staan mooi te zijn. Dan maakt het rechtsomkeert en wandelt weer van mij weg. Traag en stil sta ik recht en rits mijn broek vast. Geen seconde wend ik mijn ogen af van het prachtige jonge beest dat aan de zoom van het weiland blijft stilstaan. Zijn silhouet stelt zich op als een icoon tegen de achtergrond van het grillige winterlandschap. Het steekt zijn neus omhoog en kromt de linker voorpoot. Laat het nakend noodweer zich ruiken? Of…
Drie opeenvolgende schoten. Een kwestie van een paar seconden maar. Een niemendal in de uitgestrektheid van de tijd. Noodlottig echter voor de schietschijf in mijn blikveld. Het hert stort getroffen neer. Ik ren erop af, zie een gapende scheur in zijn flank en een diep donker gat in de sierlijke hals. Eén stuiptrekking en dan is het afgelopen. Nooit meer heeft toegeslagen. Twee ogen breken. Een leven is onherroepelijk voorbij. Ongevraagd sta ik oog in oog met de dood. Ik kniel. Sidderend. Eerst ongelovig, ontkennend, van nee schuddend. Dra wétend, beseffend, ontvlammend. Een ongekend vuur laait op in mijn buik: ik sta oog in oog met het oog om oog. Ik zied van machteloze woede. Ik zweer dat de hand aan de trekker zal boeten met bloed.
In de verte meen ik mannenstemmen te horen. Of is het de bas van de wind die een klaaglied inzet? Mijn hand raakt pels. De warmte ervan is verraderlijk reëel. Ik weet dat ze vliedt. Minuten later hoor ik voetstappen op het pad achter mijn rug. Ik zou moeten opschrikken, ongerust of zelfs bang te zijn. Niets van dat alles. Ik kijk niet eens om. Zelfs niet als de zware, regelmatige stappen mij naderen.
Hij staat vlak achter mij. Zwijgend en onbekeken. Hij is de dader, de jager, de snoodaard, de kille bedienaar van de loop en ik haat hem zoals ik nog nooit heb gehaat. Moordzuchtig. Zo vastberaden ben ik, zo vastbesloten de schoonheid te wreken dat ik bedaard en in opperste concentratie afwacht, nog steeds op mijn knieën, één hand rustend op het vers gestorven vlees…
tot hij, de lefgozer, het waagt zijn hand op mijn schouder te leggen. Ik ontplof, veer recht, keer mij en beuk met al mijn vuisten op hem in, in het wilde weg en onberekend, furieus als een schare Erinnyen. Al tierend en bonzend krijg ik langzaam hoogte van de wand waartegen ik mij te pletter bonk: een grote, tengere maar stevige borstkast die van geen wijken weet. Drie koppen groter dan mij is hij en hij houdt stand als een burcht. Hij weert zich niet eens. Hij laat mij begaan. Lang, tomeloos, blind weet ik van geen ophouden totdat…
feedback van andere lezers- rinka
an, een hert!
wat een tastbaaprachtige ontmoeting, wat een tastbaar beeld
het weer heb ik misschien wel wat gemist
Vansion: Ha ... Dat onweer ... Wat een hardnekkige lezeres ben jij! Onromanipuleerbaar ! Het onweer komt net wanneer je het niet (meer) verwacht. Gezien jouw reactie moet ik het blijven uitstellen. Euhm ... bluf bluf. Ik heb er natuurlijk alleen over en niets aan te vertellen,hé... - gono
Al mijn vuisten klinkt niet zo goed hé? Met mijn twee vuisten, is dat niet beter?
Vansion: Awel, als ik boos ben heb ik er veel meer. (Als ik een tijdelijke aanval van vertedering heb ook trouwens. Maar dat is niet voor publicatie.)
Je hebt gelijk hoor. Ik overdrijf altijd. Beter dan onderdrijven hé. Vooral aan de waterkant.
Wat een nonsens schrijf ik hier. Bon, nu is het no-welletjes geweest! - commissarisV
Die vuisten zijn net de climax, beste gono.'ALLE ' wapens worden bovengehaald, alle haat, alle kracht zit in deze gebalde vuisten.Het zegt zoveel meer dan twee vuisten, twee is niet genoeg...enfin het zijn eigenlijk mijn zaken niet maar zo zie ik het en dat is ook subjectief hé....laat an het maar zeggen, tenslotte is het haar verhaal...prachtig!!
Vansion: Je hebt het an mooi voorgezegd. En dat heeft ze zo graag. - feniks
Rits je een broek dicht of vast? Ik zou ze eerder dicht ritsen...
Hier flirt je wel een klein beetje met de geloofwaardigheid van het onwaarschijnlijke. Maar waar schrijf je anders al over, hé...
Vansion: Zoals je weet lap ik de geloofwaardigheid aan mijn laars. Maar ermee flirten ... da's mooi gezegd. Enkel de gevoelens probeer ik authentiek te houden. Hier niet zo goed gelukt omdat ze onbeschrijfelijk zijn.
De aanleiding van deze passage is waar gebeurd en nog véél ongeloofwaardiger. Enfin, er zijn dingen die je maar één keer in je leven meemaakt... - Das
Da beestje!
Vansion: Ik heb de das vervangen door een hert. Opdat het niet teveel op zou vallen, hé. En om die wondergeur niet te moeten beschrijven. Want dat zou ik niet kunnen. beestig kusje. zij het niet helemaal puur. - Theo_Roosen
Een beklevend verhaal. Eerst ontroerend mooi, naar het plot ? toe
je lezer meesleuren in een opwellende woede. Met één woord. Buiten categorie. Kon niet meer dan uitstekend geven.
Vansion: Wel ja ... dat meegesleurd worden is realiteit zeker ...Alleen heb je in het echt geen enkele plot tussen al de complotten en confituurpotten. In een verhaaltje kunnen we lustig knutselen tot het lijkt te kloppen... - Seppe
Waar haal je het idee dat dassen zich zomaar laten vervangen. Tss, vrouwenlogica.
Euh, ik schrijf nog wel wat, dit jaar nog, publiceren ook, maar daarna niet meer. ... een euh ... een kentering, een ommezwaai, euh ... heb publicatieangst opgelopen, euh, verzin jij me misschien een uitvlucht.
Beesten kussen niet, die neuzelen, jaja, in de schaamstreek.
Vansion: Neuzelen. Wat een machtig woord. Ik kan het!
Mijn uitvluchten zijn opgebruikt. En dat spijt me zo!!!
Het is waar: dassen zijn onvervangbaar, wel wasbaar en dan riskeren ze wel eens op andere beesten te gelijken. Ineengekrompen.
Je moet niet lachen met pubfobie. Ik ben ervoor in beandeling. Het kost me handenvol handel. - Grigori
Ik lach toch niet, zichtbaar al zeker niet. Pubfobie, in de zwetende massa niet aan het woord niet komen. Onluistervaardig stil blijven, ik ken het, ik wil het!
Ik zou je zo graag het laatste woord gunnen, ... 't is die schrijfwoede van me, weet je wel.
Vansion: Dit is het voorlaatste woord. - SabineLuypaert
gatver, zit in stille extasionele bewondering,deze tekst bulkt van de poëtiek en zucht... orgastisch (bij manier van spreken he ;))
hoe knal geschreven zeg, ben helemaal overdonderd
tjee
Vansion: Euhm ... de knal komt pas in 't volgend fragmentje... He Sabientje, drinkt een pientje van mij... - RolandBergeys
Prachtig, Vansion!
Vansion: danke roland - kerstvaka met 5 kids - niet veel tijd om te lezen; haal ik later wel in! - kronos
wat een decor!
Vansion: dat decor vond ik niet uit hoor. het bestaat echt!
|
