Volg ons op facebook
|
< terug
een droom van een wijntje
Met de 2PK naar Frankrijk op vakantie. Een jeugddroom die eindelijk in vervulling kon komen. Let op een echt 2Pk, want de Diane wordt tegenwoordig ook als 2PK gecatalogeerd, maar voor de kenners is het een wereld van verschil.
Onze valiezen waren overvol gepakt en ze puilden haast uit. Ze hadden allemaal het uitzicht van een hoogzwangere en ze wogen zo zwaar dat de vering van het arme autootje het echt te verduren kreeg.
De laatste tankbeurt voor we vertrokken kreeg ik cadeau van m'n vader. Alhoewel hij onze reis niet goed zag zitten wou hij hiermee ons toch wel een fijne reis toewensen. We hadden samen een maand hard gewerkt in een fabriek, zodat het geld dat we daarmee verdiend hadden, ook in Frankrijk konden uitgeven.
We vertrokken met veel zon en goede zin, via Gent zo naar Kortrijk en dan de grens over. Na enkele uren rijden aan het gezapige 90 km uur, waardoor we altijd wel een vrachtwagen voor ons, of naast ons, als we te traag reden volgens de wet van deze reuzen. Het liefst reden we enkele meters achter die grote gasten, zodat we in het zog van hun geweld onze benzinemeter veel minder snel zagen dalen. Het voorbijrijden van die reuzen had altijd een enorm gevolg in ons klein karretje. Het wagentje wiegde zo al heel hard, maar dan was het een wastol waarbij we haast zeeziek werden van het geschommel dat de luchtverplaatsingen ons bezorgde.
We hadden een afspraak in het verre Zuiden, maar daar zijn we nooit geraakt. Onderweg had de vering het begeven, de roest had het ijzer te hard opgevreten. Nu was de herstelling van zo'n populair model totaal geen probleem. Elke Franse garagist kende deze wagen van buiten, waardoor het vinden van een nieuw tweedehandsonderstel ons maar een dag en weinig geld zou kosten.
Ondertussen gingen we eens kijken wat de buurt ons kon leren. De Franse wijnstreek met bergkanten die vol stonden met de wijnranken en waar volop geoogst werd. Een wijnboer sprak ons aan en vroeg of we niet wat geld wilden bijverdienen met wat trossen druiven te helpen plukken. De dag was nog vers en geld verdienen, om nog meer te gaan feesten, waarom niet.
Het was zo'n leuke bedoening in een mooi kasteel, dat we na een dag hard werken, besloten om het de volgende dag ook nog te doen. De auto was wel klaar, maar we zette op de parking naast die van de andere druivenplukkers. Zo waren we de hele dag, week en zelfs veertien dagen en nog langer, zoet.
Een reden van ons langer verblijf aldaar was ook omdat we daar enkele Duitse meisjes hadden ontmoet die we wel best zagen zitten en omgekeerd was dit ook duidelijk het geval. Love was in the air.
De Duitse meisjes waren er niet voor de eerste keer en zij konden ons alles heel goed uitleggen.
Wijn kende ik alleen maar van de flessen die we af en toe soldaat maakten, maar dat het hele proces van pluk tot vulling in de fles, zo geavanceerd was, daar had ik totaal geen benul van.
Zelfs in het plukken moesten we zeer voorzichtig zijn. Het was nog heel vroeg in de ochtend, de zon was niet eens op, als we de eerste trossen plukten. In de hete namiddag mochten we niet verder doen met plukken, het zou de kwaliteit van de wijn beïnvloeden. Wij moesten de trossen in kleine mandjes leggen en de druiven waarvan we dachten dat ze niet goed waren, mochten we laten hangen. De wijnboer liep altijd rond en de nog goede druiven, waarvoor wij niet zeker waren, plukte hij. Hij had liever dat we te veel lieten hangen dan dat we te veel onzuivere druiven mee in het wijnproces zouden gooien. Af en toe graaide hij enkele mindere druiven uit onze mandjes en wees ons op de kwaliteit van de druif. De druiven werden na het plukken direct naar de kelder gevoerd, het gisten zou zo iets uitgesteld worden, een kwaliteitseis dat enkel tot het uiteindelijke resultaat van het resultaat zou bijdragen. Het plukken moest haast fluweelhandschoengewijs gebeuren, want de schil van de druif bevat heel veel aroma en als die beschadigd werd, dan was de fijne kwaliteit van de druif ook weg.
In de kelders moesten we - als het te heet was om te plukken - de bladeren en al het vuil, zeer voorzichtig tussen de trossen weghalen. Een werk dat zeer zorgvuldig moest gebeuren en we mochten niet spelen.
De echtgenote van de wijnboer, een zeer vriendelijke dame, keek streng toe, zo streng zelfs dat we ze de kreng van het huis noemde. Niet dat ze een kreng was, maar als de hormonen aan het spelen waren, dan waren haar opmerkingen wel heel storend.
Zij leerde ons dat in de schil van de druif de bitter smakende looistoffen titanes zit wat ook in de pitten en steeltjes aanwezig is. En dat op de buitenkant van de schil zich natuurlijke gistcellen bevinden die de gisting op gang moet brengen. Daarom moesten wij de druiven als koningen behandelen en ze niet te veel kwetsen. Het verschil in kwaliteit werd hier al beslist. Als de wijn de grens van kwaliteit niet haalde dan was het jaar nu reeds verloren.
Bij witte wijn moest dit allemaal niet, maar bij rode wijn zoals hier gemaakt werd, was elk detail belangrijk.
Onze vingers werden heel bedreven om de kleine takjes zachtaardig uit de grote troggen te vissen waardoor enkel mooie rode grote hele druiven achterbleven. Zelfs een te kleine of onrijpe of overrijpe of aangestoken druif werd er vakkundig uitgevist. De stokjes werden zeer zorgvuldig weggehaald, zodat het buitenvelletje niet beschadigd werd.
Nadat wij de druiven zeer mooi hadden ontdaan van het vuil en stokjes, bleven de druiven staan in de koele kelder. Wij dachten dat we er nu met onze bloten voeten het spel van de geperste druif mochten gaan spelen. De wijnboer lachte ons uit.
De druif moest nu beginnen gisten en pas als het proces opgang was gekomen, in een gecontroleerde omgeving, mocht het persen en plattrappen beginnen, maar dat was zeker nog niet voor de eerste dagen.
De wijnboer gebruikte geen toegevoegde gistcellen, de wijn moest op zijn eigen tempo en met zijn eigen natuurlijke eigenschappen zichzelf tot alcohol vormen.
Na enkele dagen werd het persen als een feest ingezet. Maar ook hier moest men liefde voor de druif het trappen in de kuip volbrengen. Je moest voelen met de voeten dat je de pitjes niet te veel zou beschadigen. Een ervaring die ik hier op papier niet kan verwoorden, maar toch .. de spanning van die kleine druifjes, was te vergelijken met luchtbelletjes die je onder je voeten voelde spatten, en omdat je je volle gewicht niet op die uit elkaar spattende druiven liet rusten, maar jezelf een beetje optrok aan de rand van de ton, maakte het dat je het kapot stampen van de druif kon sturen en zelfs beïnvloeden. We moesten de druiven kneuzen, niet verpletteren.
Terwijl we buiten nog moesten plukken was het proces van de eerste gisting reeds begonnen bij de eerste geplukte druiven. Bovenop de most kwam er de zogeheten hoed te liggen, een laag van schilletjes, pitten en de steeltjes die van onze aandacht ontsnapt waren. Om de aroma' s en de kleurstoffen die nog in de hoed zaten goed te laten renderen, werd met een grote stok deze korstende laag doorgeroerd en af en toe pompte de wijnboer het gistende druivensap over in een andere houten ton.
Toen dit procédé klaar was, werd de overblijvende korst in een groot vat buitengezet. De pluk was ondertussen gedaan en nu mochten we met alle geweld en alle plezier de hoed met alle geweld fijnstampen tot moes.. De Duitse meisjes deden dit met zo'n elegantie, dat het haast een erotisch feestje werd.
Het vocht van dit resultaat zou later met mondjesmaat bij het andere gevoegd worden, zodat de bitterheid van de wijn tot een berekend niveau kon komen. Dit had ik nooit kunnen vermoeden, zoveel werk om wijn te maken. Dat de melk niet uit het fabriek komt, dat wist ik wel, maar dat het resultaat van de wijn, die ik kende, pas kon ontstaan na zoveel zorgvuldigheid, dat had ik nooit gedacht.
'Saigner' dat in het Frans zo veel als 'laten bloeden'. betekent, was in dit geval de term die men gaf aan het begin van het gistings- en inwekingsproces. De wijnboer liet het lichtste, bovenste deel van de most in de tank aflopen om zo het overblijvende deel een grotere concentratie te geven. De wijn ging nu over in grote houten vaten, zodat het poreuze hout de specifieke smaak en teindre mocht geven, terwijl het gistingsproces de rest deed.
Om niet te veel sulfiet te moeten gebruiken - een zwavelmiddel tegen oxidatie, gebruikte hij houtsnippers, chips.
Zwavel is nodig, zei hij, maar niet in die mate waarmee de meeste het doen. Zijn liefde voor zijn vak sprak uit de wijze waarop hij met zijn vingers de druiven in het licht hield, en hoe hij zorgvuldig omging met de elementen die er voor zorgde dat die druif een zeer goede wijn werd.
Voor het suikergehalte en de smaak van de druif was hij niet echt verantwoordelijk, alhoewel hij er alles aan deed dat de druiven op de meest comfortabele wijze kon groeien en genieten van het kleinste streepje zon. Elk gemist zonnestraaltje was enkele mg suiker minder. En als de zon te fel stond, dan zorgde hij voor de beste koeling die mogelijk was. De houtsnippers waren ook goede smaakbrengers. De wijnboer ging altijd in de winter op zoek naar de beste schilfers die er te vinden waren. Eik en beuk waren zijn favorieten.
Het filteren van de wijn was de grootste zorg. Met het filteren kon hij al het lekkere mee weg laten spoelen en dan was al het werk voor niets geweest.
De zomervakantie was voorbij en wij waren nog steeds in daar. De kost en inwoon was gratis en we hadden een zeer leuke tijd gehad. De Duitse meisjes hadden ons het leven zeer zoet gemaakt en als de zon in de wijn stond, dan was het leven daar best te vergelijken met de uitdrukking als god in Frankrijk leven. Dat de Goten daar ooit huis hadden gehouden en zich te goed hadden gedaan aan de luxe dat Frankrijk de mens geeft, dat is iedereen al lang vergeten.
In plaats van geld vroegen we aan de kasteeleigenaar om uitbetaald te worden in flessen wijn. DE oogst van het vorige jaar stond nog zo goed als onaangeroerd te wachten op een koper. Een geste die door de wijnboer best werd aanvaard. De verkoop was niet zo best geweest. De economische spelregel van vraag en aanbod was soms ook afhankelijk van de economische resultaten in de industrie. Vorig jaar was dan wel een goed wijnjaar, maar een slecht economisch jaar, waardoor de kelders nog redelijk vol zat.
Ons karretje werd een wijnwagentje en we moesten aan de grens goed opletten, want we hadden veel te veel bij, zodat de douane ons niet zou beboeten voor iets waar we hard voor hadden gewerkt.
Die dag waren de douaniers lui, waardoor we vlot de grens konden passeren en veilig thuis aankwamen.
De wijn verhuisde in al die jaren van kelder naar kelder, want om een of andere reden, dronken wij hem niet op.
De waarde van de fles is in al die jaren ook flink gestegen en ik hoorde onlangs dat mocht ik de flessen willen verkopen er heel wat geboden zou worden. Duizend euro voor een fles was zeker mogelijk.
De sfeer van die vakantie kon ik nog altijd proeven. Als ik aan de parfum denk die onze Duitse meisjes gebruikten ... mensen wat een genot. Ik zag voor me nog hoe op een avond aan een gezellig vuurtje we wat zaten te lachen. De nachten waren daar altijd zeer kort. Ik zag het nog voor me, het moment dat we heel close waren ..
Het licht ging aan en ik werd wakker. Wat voor een droom was dit verhaal weer geweest.
Een droom dat een verhaal werd
feedback van andere lezers- gono
Mooi droomverhaal!
ivo: tx Gono ook voor de score :) - Theo_Roosen
Prachtig verhaal om bij weg te dromen.
ivo: tx en ook voor de score - ERWEE
Volgens mij is dit niet te dromen. Maar leuk.
ivo: toch wel want ik heb nog nooit druiven geplukt :) bdankt voor de score ..
|
