Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 22. forel uit eigen nat
Ontredderd hingen de lampen naast de wand aan touwen aan de zoldering. Het ondragelijke nadenken was van haar afgevallen. De barkruk was hard maar comfortabel. Haar benen bengelden in kokette kringetjes rond. Lennart schuifelde heen en weer aan haar rechterzijde, een beetje zoals een forel die per abuis in zout water is verzeild geraakt.
Het bier schoof in pinten over de toog. De barman deed het schuimen. Tegengif. Illusie van verzet.
- Wat drink je? vroeg Lennart en de barman keek haar op slag aan, plichtsbewust, vriendelijk.
- Een pintje, lachte ze gul, wat vervuld werd met een perfect overlopende kol.
- En voor meneer?
Meneer Lennart beet in het zilte stof.
- Liever een glas rode wijn.
Zijn woorden paradeerden als een oxymoron.
De barman schonk het glas snel en vakkundig niet al te vol. Lennart legde nonchalant een bankbiljet in een plasje bier en gleed van de barkruk. Ze volgde hem naar een tafeltje bij het raam. Forel uit eigen nat, dacht ze. Hij fezelde een volzin of drie in haar richting. Enkel het woord 'studentikoos' bleef huppelen tussen de beduimelde bierviltjes. Pleonastisch tussen de duizenden woorden die eerder aan het tafeltje waren blijven plakken. Lennarts aanwezigheid bleek overtollig.
De barman plaatste sereen een propere asbak op hun tafeltje. Ze keek om zich heen. Twintig jaar geleden stond de bar aan de andere kant, kramiek, op instorten. Voor de rest was er weinig aan het interieur veranderd. De stoelen waren meer bezeten. De gasten beter gewassen; hun kleren kleuriger; hun ritme eentoniger. De oude Laren van het huis openbaarden zich in nog steeds gastvrije leegte. Al verraadden sommige gebaren het begin van een pertinente lusteloosheid.
Lennart viel stil, lijdzaam wachtend op een beetje aandacht. Ze wierp hem een glimp rustigheid toe, wat hij verbaasd incasseerde. Zijn arme schubben reageerden allergisch op deze zanderige biotoop. Aftands zilver. Zijn slapen bewogen zichtbaar. Omhooggevallen kieuwen. Hij sloeg de ogen neer. Zijn blik viel op haar hand.
- Wat heb je daar op je hand?
- Een zweertje, bekende ze achteloos.
- Het is een abces, bekvechtte hij, op je handpalm dan nog wel. Dat is gevaarlijk. Je moet het laten weghalen!
Vissenbekken breek je beter niet open, dacht ze gemoedereerd, vooral niet als ze horen bij forellen die chirurg zijn in het dagelijkse leven.
- Net een kolfje naar je hand, spotte ze. Heb je toevallig je mesje bij, snijertje?
Er zwijmelde een man in de richting van hun tafel. Lennart schoof vliegensvlug zijn stoel opzij, bang voor een aanraking. Ze schouwde de man aandachtig: een beeldhouwertype met een gezicht in fel reliëf, als had hij de schade van zijn leven er eigenhandig in gekapt. Self made Dorian Gray. Hij knikte haar vaag toe. Herkende haar uit een vorig leven. Lennart kuchte opzettelijk.
- Nog volk van onze leeftijd, schamperde ze.
Hij haalde de schouders op en nam haar hand voorzichtig in de zijne, om de zweer te bestuderen.
- Het steekt vol etter, verklaarde hij met de gewichtigheid van een rasechte wetenschapper.
- Wat is het eigenlijk, etter?
- Afgestorven weefsel, bacteriën en de witte bloedlichaampjes die ze te lijf zijn gegaan.
- Te lijf?
- Leukocyten nemen schadelijke bacteriën in zich op en voeren ze af.
- Wat leuk, leukocyten.
Ze glunderde.
- Ze offeren zich op voor mijn gezondheid. Dit is geen zweer. Het is een parel aan de kroon op mijn lijf. Ik moet hem dragen met trots.
Lennart verroerde geen vin. Vijandig bespiedde hij haar reactie, een monocle op zijn linkervissenoog.
- Dit wijst op een ernstige infectie. Je moet dit absoluut laten behandelen. Hoe kun je zo lichtzinnig zijn?
Ze sprong gehoorzaam in medische houding.
- Ubi pus evacua, scandeerde ze.
- Kom morgen naar mijn kabinet, gebood hij kalm. Ik zal het met liefde wegsnijden en grondig verzorgen zodat je er geen litteken aan overhoudt. Dat zou zonde zijn.
Ze knikte. Ze boog. Ze plooide zich voor de medische dictatuur die al wat vreemd is verdacht maakt en vernietigt. Uitzuivering.
- Ik wil het wel zien, pruilde ze, wat eruit komt, de etter. De kleur, de geur, de textuur ervan bewonderen. Of vind je dat vies?
- Nee, loog hij, wat uit jou komt is niet vies.
Als hij eens weet had van de furunkel in haar buik, de massa etter, bloed, eelt, zweet en tranen...
- Zielknijpers doen het ook, zei ze parmantig.
- Wat?
- Pus verwijderen uit een ontstoken zieltje.
Ze had al spijt van haar loslippigheid. Hij haalde letterlijk zijn neus op.
- Vind je dat dan wel vies, doktertje?
- Wat binnenin ettert, stinkt, zei hij, ten eerste omdat het altijd door anderen teweeg gebracht is, ten tweede omdat het vaak heel oud is, ten derde omdat vijandige organismes goed gedijen in beslotenheid.
Ze snoof minachtend. Ze distingeerde zich. Beleed het distingeren dat paste bij het woordje stank. Het neusje van de forel was niet het neusje van de zalm. Ze nam haar zieke binnenkant voor lief. De vertrouwde weeïge geur van droesem. Aziatisch loom spon ze genoegzaam haar gastvrijheid uit voor het raadsel dat al zolang bezit van haar genomen had.
- Verbergt mijn koele sfinxenhartje soms nog een zweertje? meesmuilde hij. Wil je nog iets kwijt voor we samen op reis gaan?
Ze richtte zich op in een aanstootgevende trots. Sfinxen geven nooit hun mysterie prijs.
- Schoenmaker, blijf bij je leest, sprak ze autoritair. Met een chirurg wil ik nog wel naar Egypte, niet met een psychiater.
In haar was er een vlies dat brak. Verongelijkt nam ze de schade op. Ze had zich nooit in de ziel laten kijken. Plots wist ze ook waarom. Ze had niets te verbergen. Ze had iets te verliezen. Haar vrijheid poseerde als een masker waarachter niets dan waanzin schuil ging. Haar ogen dwaalden af naar Dorian Gray die vredig lag uit te roezen op de bank. Ze keek als in een spiegel. Onwillig. Gedwongen. Besprongen door een vlammende aanval van machteloze woede.
feedback van andere lezers- drebddronefish
Lekker hedonistisch woordgebruik, dit is mijn favo schrijfsel van jou, groetjes
Vansion: W8 maar ... - sinneskyn
Knap hoor hoe je de dingen met elkaar verbindt in fraaie schrijfstijl. Lichaam liegt nooit..daarin zit alles opgeslagen...lees ik in je verhaal..Welk publiek heb je voor ogen, voor je boek, vansion? sinneskyngroetjes
Vansion: Goeie vraag. De opdracht staat al op de site. Alle publiek is OK. Diegenen die zich te goed voelen, zijn er al afgevallen. Gek he... er schiet bijna niemand meer over. - maridava
Ik lees heel graag je verhalen, maar vind de recentste beter dan dit.
Maridava
Vansion: Ik doe veel moeite om het leesbaar te houden. Hapklaar. Dat kan ik al wat beter dan vroeger. Jij helpt me daarbij. - Jean_Loeckx
Weeral dat intense, en intelligente, maar ik vind het niet beter dan "de zweep".
Ik vind het soms onduidelijk, maar dat kan aan mij, proza-beginneling liggen.
En je hebt een vreemde alinea-politiek.
Ik zou er veel meer maken, en er geregeld zelfs spaties tussen zetten.
Zie je, ik ben het al aan het "veredelen" tot een gedichtencyclus.
g
Vansion: jouw commentaar is heel nuttig - knoop het in mijn oren - geertje
deze tekst is niet meer van deze aarde (bij wijze van spreken)
"Pus verwijderen uit een ontstoken zieltje".
dit wel (louter beroepsmatig bekeken => psychiatrisch verpleegkundige zijnde, ik had dit even nodig om uit je tekst te stappen, kan je dat snappen) begrijpen ?
Vansion: Ja. Kan ik inkomen. Ik weet niets van psycho af (uitzondering Lacan - die heeft met mijn vroegere studies te maken).
Ik vergelijk het innerlijke altijd met het uiterlijke/concrete. Ik weet niet of dat opgaat ??? Indien niet zal ik het wel van je horen, hoop ik. - Das
"Ubi pus evacua!" Sui cuique mores fingunt fortunam!
Vansion: Da's een smerige die erom vraag overschreven te worden ...Wat dacht je van: "Comme tu feras mon lit, Fortune, je me coucherai"
|
