Volg ons op facebook
|
< terug
de bom ontploft !
De Bom ontploft…
Vandaag, 4 januari '07, mailtje ontvangen van een hartsvriendin uit m'n graduaatsopleiding.
Ze had opgemerkt dat op m'n gebruikelijke kerstkaartje, nog maar 3 namen stonden…
In plaats van de vierde naam, de naam van hem die ooit met mij door 't leven ging, had ik m'n mail-adres genoteerd.
Daarop een mailtje om ne keer te informeren, waarop ik zelf al een stukje aan haar vertel…
Maar waar moet ik beginnen met m'n verhaal?
Een verhaal van zoveel ellende, vertel je niet in 1-2-3
Het is ook geen sprookje met, er was eens…
En toch…hoop ik soms nog stiekem op …en ze leefden nog lang en gelukkig!
Nooit stoppen met dromen is één van m'n motto's in dit mensenleven, dat totnogtoe al heel veel hel-se-momenten bevatte.
De dromen hielden me op pad, toen ik heel wankel stond.
De dromen hielden me draaiend, terwijl m'n hoofd tolde van de onmacht.
De dromen hielden me staande, terwijl het leven me in al z'n hardheid overspoelde.
De dromen redden me, toen ik dreigde te verdrinken in de hel van het verdriet
Het verdriet over zoveel onrecht…
Het verdriet om een uiteengespat leven…
Uiteengespat in het hoofd van de papa van m'n kindjes…
En de droom…
De droom had het me nochtans getoond…
Dus hier is het begin…
18 november 2000
Nadat ik ons jongste kindje van bijna vijf maanden oud gevoed en verschoond heb, val ik terug in een diepe sluimerende slaap, en beleef een rare droom..
In m'n droom komt er iemand me halen, om met hem mee te gaan tot bij onze rode auto, en in het groene gras onderweg naar Sint-Niklaas, zie ik m'n man liggen, z'n bovenlijf is ontbloot, z'n gezicht staat wanhopig, z'n benen kan ik niet zien…
M'n man schudt z'n hoofd als hij me ziet,
M'n man huilt zachtjes, zonder pijn, hij zegt steeds maar weer : pit, m'n benen, m'n benen…
Ik antwoord hem…toe, wees maar stil, 't komt wel goed, 't komt echt wel goed,
Hij schudt z'n hoofd…neen, neen, de put, de put…
Ik schrik wakker…
Een naar gevoel neemt beslag van m'n gevoel en van m'n zijn…
Het laat me niet meer los..
Die dag moet m'n man naar Oostende, met de rode auto…
En ik ben doodsbang, bang dat die nare droom werkelijkheid wordt,
Ik geef hem een extra knuffel voor z'n vertrek, en vraag hem om voorzichtig te zijn onderweg. 'k vertel hem niet van de droom, wil hem niet ongerust maken…
Hij krijgt die dag op terugweg van Oostende naar huis, een klapband, maar niks ergs, hij herstelt het wiel, en is een beetje ambetant dat hij zo vuil ziet als hij thuiskomt…
Maar ik ben blij als een kermisvogel, immers de droom was enkel maar een nare droom…geen erg !
Tot…
Excact één week later,
't is zaterdag, en ik geef onder de ochtend ons jongste meisje borstvoeding, en denk nog zo bij mezelf, nog eventjes uitrusten, strakskes kuisen, was en plas, maar nu nog heel efkes bijslapen en extra energie trachten op te doen..
M'n man komt vroeg uit bed, heeft een afspraak bij onze huisarts, gaat z'n bloed laten nakijken.
Ons oudste dochtertje wordt een beetje later wakker, en komt nog eventjes met mama en kleine zus meegenieten van het warme nest-gevoel in mama's en papa's grote bed.
'k denk nog bij mezelf, als hij seffes thuiskomt, ontbijten we samen, en dan beginnen we aan de noodzakelijke dagdagelijkse taken van een weekend bij werkende mensen…
Maar …wist ik op dat moment nog niet dat eventjes later…de bom zou ontploffen..
Ik hoor onze auto stoppen op de oprit, en luister…
Ik wacht tot hij in huis komt…maar…d'er klopt iets niet…
Ik hoor hem eventjes praten tegen onze hond die ondertussen aan 't blaffen is…
En even later hoor ik iemand anders praten tegen…tegen hem? Geen idee..
Maar het klopt niet…
Ik laat onze meisjes eventjes alleen in bed, en besluit in m'n pyama naar beneden te trekken…
Op 't moment dat ik de voordeur bereik…
Wordt d'er aangebeld…
Een man, die toevallig ons huisje passeerde, vraagt me…
Is dat uwe man die daar ligt naast die auto..
Daar ligt hij …
In het groene gras, naast de rode auto…
Z'n benen kunnen hem niet meer dragen..
Het groene gras, de rode auto…het doet d'er allemaal niet meer toe…
Kleuren vervagen,
De grond onder m'n voeten voel ik niet meer…
De droom spookt in m'n hoofd…
Ik weet en voel dat ik moet handelen,
'k vraag de man om hem mee naar binnen te dragen, immers ik kan geen volwassen halfverlamde man in m'n uppie naar binnen dragen, en 't is bovendien aardig koud buiten…
We zetten m'n man in de zetel,
Hij zakt ineen,
Z'n lichaam lijkt ne petattenzak, met alle petatjes naar ene kant geslagen…
Hij vraag me om iets te drinken, een glas cola zou hem deugd doen…
Ik haal hem een glas frisdrank…
Reik het hem aan…
Hij wil het aannemen met z'n linkerhand..
Hij merkt geeneens dat z'n linkse hand niet normaal werkt…
Hij neemt z'n rechterhand en tilt daarmee z'n linkerhand op…
Ik schrik…
Dit is te erg…
Dit is niet normaal meer…
M'n man is links dood…totaal verlamd…wat nu?
Wat nu?
Dat schrijf ik in het hier en nu…
Immers toen op dat moment, had ik geen besef van tijd, van uur, van wie ik of hij waren…
Toen op dat moment schoot ik in actie…
Nog steeds in pyama bel ik de huisarts, m'n schoonzus, m'n broer,
Ik vraag om hulp om m'n kindjes op te vangen…
Ik vraag om hulp om m'n man mee naar de kliniek te doen…
Ik vraag om hulp…
Maar ik moet de huisarts eerst overtuigen dat een fysiek gezonde 36-jarige man, nu links volledig verlamd is…dat het niet om een appelflauwte gaat…
Ik dien m'n broer te overtuigen dat het ernstig is, heel ernstig en dat ik hulp nodig heb…
En zijn zus, heeft geen tijd voor ons, want is jaarmarkt in haar dorp en ze raakt niet weg met de auto..
Maar tegelijkertijd krijg ik één van m'n eerste ingevingen die ik blindelings volg…
M'n reddende engel werd actief…
Of althans m'n ziel besefte dat ik een reddende engel bij me heb…
En m'n ziel geeft d'er gevolg aan…
M'n ingeving, bel Sonja,
Een schoolvriendin, die aan de andere kant van onze wijk woont,
Heel beknopt leg ik haar uit, dat m'n man iets serieus heeft, dat ik heel dringend opvang nodig heb voor onze meisjes, en of zij me kan helpen…
Zonder vragen te stellen, zegt ze : ok, breng maar, 'k zorg voor jullie !
Tot op de dag van vandaag…
Kan ik met geen woorden beschrijven wat zij onbaatzuchtig op die dag voor mij deed !
Sonja, m'n reddende engel in dat donker, bang moment in m'n leven !
Ik sta nog steeds in pyama, als ondertussen m'n broer arriveert,
De man die me hielp de papa van m'n kindjes mee binnen te dragen gaat z'n eigen weg voort.
Ik maak de tas klaar voor de meisjes, extra pampertjes en papflesje voor als 't langer zou duren. Maar wat of hoe geen flauw idee.
Ik ben een zombie als ik eventjes later, bij Sonja de kindjes afzet en onze weg vervolledig tot bij de huisarts.
Deze laatste laat ons direct binnen,
En nadat we m'n man met ons drieën, op de onderzoekstafel in z'n praktijk hebben neergevleid…zegt de blik van de dokter me zoveel meer dan de woorden die hij kon spreken…
Later zou onze dokter me zeggen…
't was of dat ge uw moeke daar zag liggen hé, 'k weet het hoor, 'k voelde het ook zo aan…
En inderdaad, hij lag daar net als haar,
Dezelfde kant verlamd, allebei links,
Dezelfde manier waarop z'n ooglid naar beneden gleed over z'n gelaat,
Dezelfde manier waarop z'n lip in een wrange wrong neerstreek, waardoor z'n speeksel langzaam uit z'n mondhoeken droop,
Hij, amper 36 jaar, vader van twee kleine meisjes, mijn partner…
Lag daar…
Onvermogend om op z'n benen te staan,
Onvermogend om mij ne knuffel te geven,
Onvermogend om te beseffen wat hem overkomen was,
Onvermogend, zou later blijken om ooit nog dezelfde gevoelens voor mij of z'n meisjes te koesteren…
Z'n benen konden hem niet meer dragen,
Z'n linkerarm hing als een vod aan z'n lichaam te bengelen,
ik word terug wakker gerukt, als de dokter me laat kiezen…
ofwel laten we een ambulance komen om hem op te halen,
ofwel doe je hem zelf naar de spoed, hij zou ze verwittigen dat wij onderweg zijn …
ik kies voor de laatste optie,
achteraf bekeken misschien heel dom,
maar op dat moment…
is geen enkele logica nog logisch,
op dat moment…
besef je niet waar, hoe of wat…
de enige logica in m'n hart en m'n gevoel…
als 't dan toch met hem de put wordt,
als ik hem zelf wegdoe, heb ik tenminste zelf voor hem gezorgd,
immers..de ambulance dat is dubbele tijd verloren,
als ik nu vertrek ben ik ginds op 't moment dat de ambulance pas hier arriveren zal,
en 't is dringend…
ik ben bang, zo on-menselijk bang,
bij aankomst in de kliniek, nemen ze m'n man van me af…
maar ik besef nog niet dat de bom in z'n hoofd hem heeft weggerukt,
zo hard weggerukt, dat hij nooit meer zal terugkomen…
nooit nog zal hij zijn wie hij ooit voorheen was…
nooit nog de papa die z'n meisjes verschoont,
nooit nog de papa die z'n meisjes laat lachen, spelen, zingen en dansen,
nooit nog de man die ik ooit liefhad…
feedback van andere lezers- ivo
Een emotie die verpakt in woorden een tragedie verwoord. Wie hier niet in geraakt wordt, die zal wel last hebben van een groot onverschilligheidsgevoel.
Om dit uit te lezen heb ik meermaals naar adem moeten snakken en vooral ik heb met mijn vinger vaak de spanning in de zinnen moeten voelen, voor ik ze wou lezen.
Dit is heel sereen geschreven, niet populaire of sensationeel. Gemeten woorden om de emoties die er in zaten te springen beheerst op het papier (scherm) te krijgen.
Dit verhaal beoordelen is verschrikkelijk, omdat wat de inhoud betreft dit verschrikkelijk is, maar als je naar stijl en vorm kijkt dit fantastisch is. Deze dualiteit doet me huiveren.
Veel sterkte toewensen is dan een klein druppeltje, ik ben wel blij dat je het kon schrijven, want door te verwoorden geef je de emoties een kleur en een beeld, waardoor deze onbegrijpelijke ramp ook voor jezelf een gezicht krijgt en je hierdoor ook greep krijgt op dat onmetelijke verdriet.
Veel warme knuffels vanuit m'n virtuele wereld
IVO
silesia: het is inderdaad de uiting van alle leed...
is dualistisch in de zin dat ik het eindelijk ne keer aan het papier toevertrouw om d'er een eindpunt achter te zetten en te laten, en tegelijkertijd...is d'er weer de pijn, maar 't moet d'eruit hé, de uiting is helend en confronterend tegelijkertijd - gono
Ik heb geen woorden, het is zo triestig.................. - zwartkopje
Ben het eens met de andere mensen. Deze tekst MOEST geschreven worden.
Ik hoop dat je er nog veel gaat kunnen over schrijven/praten/voelen.
groetjes,
zwartkopje - Theo_Roosen
Een drama die kan tellen. Verschrikkelijk. Ik kan me inbeelden wat je toen voelde en nu nog voelt als je het neerschrijft.
Ik zit hier wel een beetje perplex, in stilte .......
Veel sterkte silesia. - feniks
Silesia, zo'n tekst kan je onmogelijk gaan beoordelen op zijn literaire waarde. Ik vermoed dat hij echt wel autobiografisch is, daarvoor liggen de emoties er te duidelijk bovenop.
Dergelijke dingen beschrijven is zowel heel pijnlijk, als het beste therapeutische middel dat je kan bedenken.
Stop al je emotie maar in je teksten en schrijf jezelf weer 'gezond' ! - Ghislaine
Inhoudelijk zeer goede geloofwaardige fictie. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Er staat vaak smstaal of dialect. Het werkt storend.
silesia: beste ghislaine, ik moet je teleurstellen,
dit is GEEN GOEDE FICTIE maar de KEIHARDE REALITEIT uit mijn LEVEN, en dat van m'n kindjes !!
is zuiver autobiografisch, vind ik BIJZONDER JAMMER voor mezelf,
maar ja, het leven dient zich nu eenmaal aan onder bepaalde vormen, en dan moet een mens d'erdoorheen !
ivm uw tip : tweede teleurstelling...'k ga me niet aanpassen, voor mijn gevoel hoeft dit niet, toch niet op dit moment,
indien ik het ooit in boekvorm zou gieten, kunnen we dit misschien ne keer bekijken,
immers als ik deze dingen AFSCHRIJF vloeien de woorden uit m'n pen ! toch bedankt om tot 't einde te lezen...en voor uw feedback ! - Vansion
Dit moet je schrijven en geschreven hebben. Al is het zo intiem dat ik het nauwelijks lezen kan. Beoordelen al helemaal niet. Voel mij als lezer geblokkeerd. Alsof ik iets verbodens heb gelezen, iets dat mij niet aangaat.
Ik durf het haast niet zeggen, maar al schrijver (niet als mens) zou ik de essentie eruit puren, de schoonheid, de angel van pijn, de etter, en ja, de bom uit de titel ... Daarmee zou ik een verhaal verzinnen. Minimum aan ingrediënten. Hoofdzaken. En proberen aan de hand van beelden (uit de droom bv.) en wendingen weer te geven wat eigenlijk niet in woorden te vatten is.
(Mag ik dat zo zeggen?)
silesia: dankjewel voor deze feedback,
klopt, de essentie, de kern daar gaat het om,
ik ga wel geen verhaal verzinnen, is voor mezelf immers het afschrijven van, maar ik ga nu wel schrijven voor mezelf, en enkel de kern nog weergeven voor anderen, de bom is inderdaad zwaar, maar voelde voor mij zo aan, je feedback doet me terug verlangen om verder te schrijven,
is zo, ik wil vooral de kern van het trauma weergeven, om van daaruit een boodschap te geven over m'n weg tot mezelf sedertdien, en 'k hoop dat anderen daar dan iets aan overhouden,
dat is mijn essentie, maar inderdaad niet zo simpel te verwoorden, tips zijn altijd welkom, dankjewel !! - Victoria
ik vind dat je dit (ondanks idd heel wat (storend) Vlaams taalgebruik) fantastisch geschreven hebt. ik weet hoeveel deugd het kan doen om je emoties op papier te zetten.
ik ga ook je andere stukjes lezen om te zien of je het nu beter stelt!
|
