Volg ons op facebook
|
< terug
tragedie op tragedie, mag het ook eens goed aflopen ?
Kruipende liefde was de naam en nood aan affectie was haar bestaan. Het kind werd bij de geboorte liefdevol ontvangen door een moeder die niet wist uit welk hout ze pijlen moest maken.
De armoede was reeds vanaf de geboorte in heel het het kind doordrongen. Honger was de saus en honger was het gevoel waarmee het enkel nog slapen kon.
De jaren gingen voorbij en buiten wat kromme beentjes doorgebrek aan vitaminen en wat ijzer, was er eigenlijk niet veel bijzonder gebeurd. Want wat kon er gebeurd zijn? Moeder was al heel vlug er van doorgegaan en het waren oma en opa, de ouders van mama, die de surrogaat mama en papa moesten spelen. De kasten waren ook bij hen heel leeg, en omdat die toch niet gevuld geraakten, werden de kasten ooit als brandhout gebruikt in een winter toen het brandhout veel te duur was. Oma was wel lief, maar veel te oud om nog met zo'n klein dutsje bezig te zijn. Trouwens zij moest heel de dag de was vouwen bij de wasvrouw. Hiervoor kreeg ze net genoeg om niet te sterven van de honger; Opa die werkte nog wat bij, maar sinds zijn verlamming van zijn rechterkant, kon hij enkel nog vegen. Het ging wat trager als vroeger en de baas had hem beloofd dat zolang hij zijn werk goed deed hij mocht blijven wonen in het magazijntje achter de fabriek. Hij moest dan geen huur en elektriciteit betalen. De dag dat het veegwerk niet meer goed genoeg was, zou zijn stulpje aan de volgende sukkelaar beloofd worden. Hierdoor werkte opa van heel vroeg tot heel laat en soms kwam oma nog meehelpen, na haar zware dagtaak bij de wasvrouw.
Dutsje, want zo werd ze door iedereen genoemd, was het gewoon om zo onopvallend als mogelijk langs de fabriek te lopen. Naar school gaan was geen optie, want hiervoor was er geen geld. Ze kon als klein kind wel wat bijverdienen in de fabriek. Achter de grote machines kon ze, als ze snel genoeg was, de overschot van de blokjes hout die daar gesneden werden, oprapen. Als ze zes grote zakken had gevuld dan kreeg ze een stuiver. En een stuiver dat was zoveel waard als een achtste brood. Een brood kostte inderdaad slechts acht stuivers. En de arbeiders verdiende per dag 1 brood. Zij als kind kon op twee weken verdienen wat een werkman had op één dag. Tenminste als de baas het geld dat hij aan het kind uitbetaalde niet van hun loon verrekende. Want het hout dat bleef liggen was verlies. En met verlies wou de baas niet werken.
Het achtergelaten hout oprapen was niet zonder risico. De zaag die genadeloos haar werk altijd snel deed en zelfs geen tijd vroeg om te eten, kwam altijd op dezelfde tijd terug op de plaats waar de blokjes gevaarlijk dicht bij haar tanden die zonder onderscheid alles aan stuk zaagde. In de tussentijd kon Dutske zo bedreven dat ze was snel de enkele blokjes die per ongeluk of onhandigheid van de arbeiders verloren waren gegaan, terug recuperen. Als ze viel of zich verstapte dan had ze geen tijd meer om zich te redden. Dutske was hierin zo geoefend dat ze het gevaar niet meer zag. Al goed vonden de meeste arbeiders, want wie angst had voor dat genadeloze grote ding, die redde het nooit
Hoe groter Dutske werd hoe moeilijker het werd om dat werk nog te doen, want de balken die het grote zaagblad in het rechte pad hielden, waren enkel voorzien voor kleine mensjes. Daarbij kwam dat Dutske groter werd, ook haar borstjes. Dit werkte wel erg prikkelend voor de vaak zeer uitgebluste ruwe mannen, die soms meer alcohol dronken dan water. De baas had ervoor gezorgd dat het bier veel goedkoper was dan het proper water. Kwestie dat als hij de lonen uitbetaalde in zijn café, het meeste geld terugvloeide in zijn kas. Geen gemors, zeker niet met geld. Als rechtvaardiging zei de baas altijd dat als ze het bij hem het bier niet dronken, ze het wel bij zijn concurrent gingen drinken. En hij ging zijn concurrenten toch niet sponsoren met het geld waarvoor hij zo hard had gewerkt.
Dutske werd door de meestergast, maar al te graag gebruikt om kleine klusjes voor hem te doen. De meestergast had al eens gepolst bij het afdelingshoofd of hij Dutske niet een jobke als loopmeisje kon geven. Maar het afdelingshoofd die Dutske ook wel als een speels dingetje zag, dat af en toe hem eens kon verwennen, kon het loon niet verantwoorden bij de baas. Als hij Dutske iets moest geven, dan moest het bij iemand anders er van af.
En vermits haar grootvader al niets meer kreeg, kon hij het daar al niet meer in regelen.
Dutske deed alles wat haar werd opgedragen. Ze had geleerd om te luisteren, want de maag die zo hard knorde die kon zich de luxe om iets te verliezen niet veroorloven. Ze leerde kruipen, dansen, vrijen, alles kon ze, zoals de beste, want dat wou ze zelf, als ze maar geen honger meer hoefde te lijden.
Door het gemis aan haar moeder en het harde bestaan, achter de fabriek, had ze als kind geleerd dat ze feitelijk bij niemand veilig was. Zelfs de grote baas was niet vies van haar geweest. Maar tja als ze haar haar dan naar achteren kamde en haar snot eens goed naar haar longen zoog, dan was dat ook weer over en kon ze hopen op een mooie beloning, zodat de honger die haar groot had gekregen, even kon gestopt worden.
Op een dag stopte er aan de fabriek een auto. Niets ongewoon, dagelijks stopte er wel eens een auto bij de fabriek, al was het de baas of zijn vrouw die elk met de laatste modellen uitpakten. Maar deze auto was anders. Dat had iedereen direct gezien. Zelfs de baas had het opgemerkt en was vanachter zijn bureau naar het raam gegaan om te zien wie daar was toegekomen. In een reflex had hij zelfs zijn vest terug aangedaan en fatsoeneerde hij zijn das.
De chauffeur stapte uit en opende het portier achter hem. Een sjiek geklede vrouw en twee mannen stapten uit. Mevrouw, gekleed met een dure bontsjaal en met een jurk dat enkel uit een heel exclusieve winkel kon komen, stapte als eerste de burelen van het fabriek binnen.
De baas vouwde vlug de papieren, waarmee hij aan het werken was, bijeen en borg ze op in de kast. Hij nam een andere kaft, de kaft van de investeringen, en legde die voor hem uit.
Toen de secretaresse, een meisje van in de twintig die veel moest kunnen dan enkel het tikken van de brieven en het in orde maken van de post, klopte aan de deur.
De directeur riep spelend verstoord "binnen". De secretaresse kreeg de tijd niet meer om nog iets te zeggen, omdat de vrouw die binnenkwam haar gewoon opzij duwde en zo verder het bureel binnenstapte.
De ogen kruisten elkaar en ze herinnerden de blik van herkenning. De verbazing en de haat waren in de blikken zeker te meten. Terwijl de secretaresse nog probeerde de mevrouw tegen te houden, werd ze op haar beurt op een bijna ruwe wijze door de heren die bij de mevrouw waren terug naar haar bureel gebracht. De deur van het kantoor van de directeur werd terug gesloten.
Een man was bij de secretaresse blijven staan, zodat zij geen telefoontjes voor hulp of iets anders kon plegen.
De directeur verrast door dit bezoek ging terug zitten. Maar dat zinde mevrouw niet. Ze zei hem dat hij moest blijven rechtstaan en dat hij maar eens moest vertellen wat er achttien jaar geleden gebeurd was.
De man glimlachte eens flauw en zei dat hij zich dit niet meer herinnerde. Hij wist wel dat hij haar vader terwijl hij zo ziek was had geholpen door hem zijn huisje en stroom te behouden. En dat die arme man ervoor moest werken, dat moeten we toch allemaal, werken voor ons brood.
De vrouw zei dat de man die bij haar was een deurwaarder was en dat die alles zou noteren wat hij zei. "Een deurwaarder in mijn fabriek? Waarom ?" De vrouw zei, "je hebt me achttien jaar geleden verkracht en daarvan is Dutske het product van. En de deurwaarder heeft ondertussen de DNA stalen van het labo die dit bevestigen in zijn bezit". "Hoe kan je nu DNA stalen van mij hebben?" vroeg hij triomfantelijk. "Uw vrouw heeft me eraan geholpen, en zij weet hier nu ook alles van". "Mijn vrouw?" "Ja, ik heb haar enkele maanden geleden ontmoet en samen zijn wij dit scenario overeengekomen. Als meneer denkt dat hij in de fabriek de vrouwen kan bevruchten alsof het zijn bezit zijn, dan zal meneer ook voor die vrouwen moeten betalen, en met heel veel geld."
De directeur werd ongemakkelijk en zei dat hij er geen woord van geloofde. De dame, ging naar het raam en wuifde eens naar de auto die er nog steeds stond. Mevrouw van de directeur stapte uit en wuifde eens terug.
De directeur kreeg alle kleuren van de regenboog en barste in woede uit. Hij zou geen ding meer zeggen en als ze niet maakten dat ze zijn kantoor uit waren dan zou hij de politie roepen. "Dat zou ik maar niet doen, mijnheer de ex-directeur", zei de dame resoluut. "Dutske is gisteren naar het ziekenhuis gemoeten. Ze was zwanger. Het kindje is ongelukkig nooit geboren geweest, want het is gestorven aan ontbering, net zoals de velen die bij u werken." De directeur vroeg wat hij er aan kon doen dat haar dochter slechts een hoer was. Zij verbeterde hem, "het was ook uw dochter en het kindje dat gestorven was, was uw kleinkind". De directeur verslikte zich bijna in zijn emoties.
Hij was net deken geworden van de parochie waar hij de pastoor hielp bij het opdienen van de mis. En nu zag hij zijn wereldje van schijn ten onder gaan door zijn eigen hypocriete gedrag.
Hoeveel geld moest hij haar geven zodat ze zou zwijgen. De dame die ondertussen zelf wel was gaan zitten, zei dat hij geen geld meer had om weg te geven. De directeur bekeek haar onbegrijpend aan. Ze zei met veel minachting naar hem toe : 'Ik heb de aandelen van uw vrouw overgekocht, voor weinig geld trouwens, want uw fabriek was toch niet zo'n vetpot meer. De investeringen waren al zo vaak uitgesteld geweest, omdat andere privé zaken zoveel belangrijker waren, dat de enige vorm van winst kwam door het schandalige loon dat hij uitbetaalde. Dus vanaf vandaag ben ik hier de directeur en je mag nog enkel uw overjas aandoen. De sleutels geef je aan mij."
"Maar, dat kan niet", riep hij heel boos uit. "Jawel" zei de deurwaarder, "hier is het exploot, bevestigd door de rechtbank".
"En ik wist hier niets van", riep hij ongelovig uit. "Uw vrouw wist ook niet dat u kinderen en kleinkinderen had bij andere vrouwen. En zij vond dat wat u gedaan had ook haar waardigheid als vrouw had gekwetst. Want door uw escapades had je de indruk gegeven dat zij een veel mindere vrouw was, die de seks niet kon geven die je zocht bij andere, niet weerbare vrouwen. Je hebt haar op zo'n manier gepijnigd, dat zij u op dezelfde manier heeft teruggepakt."
"Je bent hier nog niet weg". "Hoe bedoel je?" "Wel", zei de vrouw, "ik heb nog een verrassing in petto". De man lijkbleek en groen ondertussen, duwde het zweet onder zijn neus weg met de rug van zijn hand. "Nog meer verrassingen voor vandaag, nog even en ik krijg hier een hartaanval". De minachting in de ogen van de dame die hij ooit verkracht was, kon je met de soeplepel scheppen uit haar ogen.
"Je hebt je een heel macht opgebouwd en de mensen hier kruipen voor u. Vandaag zal dit anders zijn. Nu ik de macht heb om dit verhaal te doen verlopen zoals ik dit al altijd gedroomd heb, zal je vandaag de hel ontmoeten. En wees gerust het zal een hel zijn". De directeur begreep niet goed wat ze bedoelde en had ondertussen zijn das al wat losser gezet en het bovenste knoopje van zijn hemd terug losgemaakt.
De secretaresse was ondertussen terug binnen mogen komen en men kon zien aan de randen van haar ogen dat ze geweend had. Ook bij haar had de machtsgeile man een nageslacht achtergelaten. Twee kindjes waren ondertussen van de honger al omgekomen. Vermits de secretaresse niet gehuwd was en door haar ouders de deur was gewezen, omdat ze de familie te schande had gebracht, waren deze baby's nooit oud kunnen worden. Want overdag moest ze werken voor haar onderhoud en dat van haar kinderen. En vermits ze net genoeg verdiende om niet om te komen, was hetgeen zij had nooit voldoende geweest voor de kinderen. En hem weigeren was helemaal geen optie, want dan was ze ook nog eens failliet gegaan.
Haar verhaal galmde als een echo doorheen het kantoor. De directeur zat er onbewogen naar te luisteren.
De dame die de aandelen en de fabriek in haar handen had, beval de directeur om zijn kleding uit te doen. Hij weigerde resoluut. De dame zei dat als hij zich niet uitkleedde hij het met geweld zou laten doen door de bodyguard die achter hem stond. Een man die de 100 kilo ver boven was en niet eens dik leek. Als je hem twee deuren voorbond dan had je een kleerkast op twee stevige benen.
De directeur in zijn levensvel kreeg een hard geweven hemd en broek aan. Hetzelfde wat zijn arbeiders droegen.
Vanaf vandaag mocht hij samen met zijn arbeiders de dag gaan volmaken in de afdeling waar Dutske groot was geworden. De zagerij waar elk blokje hout werd geteld en waar men net 1 brood per dag verdiende. Als er niet te veel hout verloren zou gaan.
Hij weigerde uit zijn kantoor te gaan. De deurwaarder overhandigde hem ook een exploot waarin stond dat zijn vrouw hem vandaag had verlaten en hij geen rechten meer kon uitoefenen op zijn eigendom, omdat het feitelijk haar huis was en zij zijn deel had verkocht voor de schadevergoeding die moest betaald worden aan de kinderen die hij had verwekt en waar hij geen verantwoordelijkheid had voor opgenomen.
In de fabriek was er nog een magazijntje waar hij gratis woonst en elektriciteit kon hebben, op voorwaarde dat hij elke dag op tijd en goed werkend in de fabriek zou doorbrengen. Zijn loon zou evenveel zijn als dat van de arbeiders die daar werkten. Opa en oma mochten vanaf vandaag verhuizen naar het luxe appartement naast de fabriek. Het stond al jaren leeg en was gebouwd voor het moment dat moest de directeur moeten overnachten in de fabriek, omdat er zoveel werk was, hij een deftig onderkomen zou hebben. Het appartement was tot op heden enkel gebruikt om vrouwen te dwingen tot dingen die ze nooit hadden gewild, maar omwille van de honger niet anders konden.
De fabriek werd niet gesloten. De beloofde investering kwam en de lonen werden terug wat ze moesten zijn. De mensen werkten snel en goed en ze hadden geleerd om niet te morsen. En er werd ook niet gemorst. De vloer werd nog steeds door opa geveegd, maar nu wel veel minder nauwkeurig en ook niet meer zo vaak.
De directeur die ooit de baas was, bleef directeur heten. Iedereen kwam hem elke dag groeten als hij de blokjes hout aan het oprapen was, de zaag stond dan wel even stil, want er mocht niet gemorst worden met het hout. En hetgeen hij opraapte was voor de kachels van de arbeiders. Daarom kreeg hij elke dag zoveel volk te zien.
Dutske is nooit beter geworden, ook al had ze het nadien veel en veel beter. De hunkering naar affectie was op haar lijf geschreven en dat was met onuitwisbare inkt gebeurd. De honger had ze verleerd, alhoewel de pijn van het niet kunnen eten haar heel het leven is bijgebleven.
Ze is achteraf nog directeur geworden op de fabriek, samen in een Raad Van Beheer die enkel bestond uit half broers en zussen die de stichter van de fabriek verwaarloosd had achtergelaten.
Over dit onderwerp waren al heel veel verhalen geschreven. Verhalen die niet goed afliepen, omdat de zwakkere haast nooit een kans zag om de situatie te keren. Hoezeer ze er ook van gedroomd hadden.
De macht om dit verhaal in een happy end te doen eindigen heeft me ook wat goed gedaan ;)
feedback van andere lezers- gono
Schitterend!
Die ex-directeur is ondertussen naar de rechtbank gestapt wegens procedurefouten en zolang het onderzoek loopt terug in al zijn vroegere functies hersteld! Zijn vrienden, waaronder de clerus en een flink pak politiekers staan als één man achter hem. Het schijnt dat sommige feiten al lang verjaard zijn!
Hij staat nu op nr 2 op de verkiezingslijst en is een voorbeeldig lid van z'n partij!
ivo: ik zie uit naar uw vervolg ... hahaha - Ghislaine
Prachtig.
ivo: dank u - ERWEE
Hiervoor kreeg ze net genoeg om niet te sterven van de honger => Hiermee verdiende ze ...
of
Hiervoor kreeg ze net genoeg 'geld' om niet te sterven van de honger
om zo onopvallend als mogelijk langs => de 'als' is overbodig
=Prima stuk als zodanig, maar neem nog maar een keer een scherpe schaar ter hand.=
Behalve het hardop lezen kan je misschien tijdens het schrijven, aan de pc, wellicht in word, voor elke nieuwe zin ook een nieuwe regel beginnnen met telkens een witlijn daartussen.
De cursor kan nadien nog samentrekken wat samenhoort.
VB:
Kruipende liefde was de naam en nood aan affectie was haar bestaan.
Het kind werd bij de geboorte liefdevol ontvangen door een moeder die niet wist uit welk hout ze pijlen moest maken.
De armoede was reeds vanaf de geboorte in heel het het kind doordrongen. Honger was de saus en honger was het gevoel waarmee het enkel nog slapen kon.
Enzovoort.
ivo: idd een heel goede tip Erwee, dit is FB dat ik echt nodig heb, hier leer ik iets van - aquaangel
was opa en oma (waren opa en oma)
1 dag (één dag)
Dutske is noot beter geworden (nooit)
goed geschreven Ivo aangenaam om te lezen.
(maar wat een lengte.............. :))
ivo: ja ik weet het, btw een email gestuurd lees eens .. ik verbeter de fouten, lengte is soms nodig om het verhaal een verhouding te geven
Een veel te groot lijf op een kleine kop en kleine benen is ook niet mooi - Theo_Roosen
Toch geen lid van Opus Dei ? Kleien rechtzetting : die hij ooit verkracht had en niet was. ( overkomt mij dagelijks ).
Prachtig verhaal, mooi geschreven. Volgens mij heb je je er volledig ingeleefd.
Het lijkt wel een parabel. Maar dan van de arbeidersstrijd !
ivo: bedankt - RolandBergeys
Parabel van de arbeidersstrijd vind ik leuk uitgedrukt, er zitten wat haken en ogen aan, maar het boeit wel.
ivo: beda
|
